ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 362

ตอนที่ 362 มีดกาบฟันฝ่า

ตำหนักเวินเวินอ๋องเงียบสงัด ขณะที่โล่หวินหลานจะเข้าไปในตำหนักนั้นก็ได้เห็นรถม้าของเวินอ๋อง นางจึงรู้ว่าเขากลับมาก่อนนางแล้ว ซึ่งคงต้องมีคำถามมาถามนางแน่ว่านางไปที่ใดมา

และวันนี้ตอนเช้านางเองก็ได้ทะเลาะกับเย่เซียวหลัวใหญ่โต นางคงต้องหาโอกาสบอกกับเขาว่านางไม่ได้ทำ หรือไม่ก็บอกกับเขาตามจริงไปเลยเกี่ยวกับเรื่องของนางและโม่ฉีหมิง

โล่หวินหลานจัดผมของตนเองให้เข้าที่ จากนั้นก็เดินเข้าไปยังเรือนวี่หยวน

เป็นไปตามที่นางคิดเอาไว้ ประตูของเรือนวี่หยวนถูกเปิดกว้าง เวินอ๋องนั่งอยู่ด้านใน กำลังดื่มชา

โล่หวินหลานเดินเข้าไป นางเองก็ไม่รู้ว่าควรเอ๋ยปากเช่นไร ตอนนี้ในเรือนวี่หยวนนั้นเงียบสงัด

ปกติแล้วเขาคงไม่นั่งเงียบเช่นนี้ วันนี้มีบางอย่างแปลกไป คงเพราะได้ฟังคำพูดของเย่เซียวหลัวมาเรียบร้อยแล้ว

เป็นไปตามที่นางคิดเอาไว้ เมื่อเห็นว่านางเดินเข้ามา เวินอ๋องก็รีบลุกขึ้นยืน สีหน้าของเขานั้นช่างเย็นชาดุจน้ำแข็ง มุมปากของเขากระตุกยิ้มเล็กน้อย

"เมื่อครู่เจ้าไปที่ใดมา?" เวินอ๋องถามด้วยน้ำเสียงราวกับมาจากขุมนรก

"ออกไปด้านนอกครู่หนึ่งก็เท่านั้น" โล่หวินหลานตอบ

เวินอ๋องยิ้มเย็นยะเยือก มือหนาเชยคางของนางขึ้นมา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

"ข้าถามว่าเจ้าไปที่ใดมา"

เขาจับที่คางของนางแน่น จนทำให้นางรู้สึกเจ็บ

โล่หวินหลานมองนิ่งไปที่ดวงตาคู่นั้น แล้วตอบ “ท่านจะให้หม่อมข้าตอบด้วยท่าทีเช่นนี้หรือเพคะ?"

เมื่อเห็นว่านางเจ็บปวด เขาจึงค่อยๆคลายมือลง เขายอมรับว่าเขาเสียสติเพราะคำพูดของเย่เซียวหลัว จึงโมโหนางตรงหน้า

เพียงแต่ เมื่อเห็นใบหน้าของนาง เห็นนางที่ดูน่าสงสาร น่าทะนุถนอม ดวงตาที่เริ่มแดงนั้น เขาก็อดไม่ได้ที่จะคิดว่าตอนที่นางอยู่กับโม่ฉีหมิงนั้น นางจะเป็นเช่นไร

เขาปล่อยมือ แล้วผละนางไปอีกทาง เวินอ๋องพยายามควบคุมความโกรธของตนเองเอาไว้ “เจ้าควรบอกข้าตามความจริง"

ไม่คิดเลยว่า เพราะคำพูดของเย่เซียวหลัวนั้น จะทำให้เขามาเค้นความจริงจากนาง โล่หวินหลานจึงคิดว่า วันนี้นางควรจะบอกความจริงกับเขา

"วันนี้หม่อมข้าไปที่ตำหนักอ๋องหลัว เพื่อที่จะไปบอกลาเขา แต่ตอนที่หม่อมข้าเดินไปถึงหน้าประตูนั้น กลับไม่รู้ว่าตนเองควรเข้าไปในฐานะใด หม่อมข้ามองดูตำหนักอ๋องหลัวที่เศร้าสลดนั้น ก็เกลียดตนเองที่วันนั้นไม่สามารถช่วยเขาไว้ได้"

โล่หวินหลานพูดเบาลงเรื่อยๆ จนประโยคสุดท้ายนั้น นางยากที่จะพูดออกมา

คำพูดของนางกับอารมณ์ของนางในตอนนี้ ดูตรงกันข้ามกัน ทำให้เวินอ๋องไม่เชื่อในเหตุผลของนาง

เขาจึงถามต่อ “จริงหรือ?"

โล่หวินหลานรีบตอบ “หม่อมข้าจะกล้าโกหกท่านอ๋องได้อย่างไรเพคะ?"

"งั้นดี แล้วคืนวันนั้นเหตุใดหลังจากที่เจ้ารักษาอ๋องหลัวแล้วนั้น ข้ากลับไม่พบแม้แต่เงาของเจ้า เจ้าหายไปไหน?" เวินอ๋องยังคงไล่ถามต่อ

โล่หวินหลานรีบคิดหาข้อแก้ตัว

"วันนั้นหม่อมข้ารู้สึกไม่ดีเท่าไหร่ การที่เห็นอ๋องหลัวสิ้นพระชนม์ต่อหน้าต่อตาแต่กลับช่วยเขาไว้ไม่ได้ หม่อมข้าจึงออกไปสูดอากาศด้านนอก แต่ใครจะไปรู้ ตอนที่หม่อมข้าอยู่ด้านนอกนั้นก็เห็นขันทีคนนั้นที่มีท่าทีลับลับล่อล่อ หม่อมข้าจึงคิดว่าเขาน่าจะมีส่วนเกี่ยวข้องในเรื่องนี้ จึงรีบวิ่งตามไป สุดท้ายกลับถูกหมิงอ๋องหยุดเอาไว้"

โล่หวินหลานพูดพลาง มองหน้าเขาพลาง จากนั้นก็พูดต่อ

"แต่หมิงอ๋องก็ไม่ได้พูดอย่างไร เพียงแต่ชี้ไปที่ขันทีคนนั้น หมิงอ๋องบอกหม่อมข้าเพียงว่าขันทีคนนั้นกำลังจะออกไปเชิญหลี่เซิง แต่หม่อมข้ากลับเข้าใจผิดว่าขันทีนั่นเป็นผู้ร้าย" โล่หวินหลานยังไม่ทันพูดจบ ก็หัวเราะออกมาเล็กน้อย

หลังจากที่ฟังคำอธิบายของนางแล้วนั้น เวินอ๋องเองก็คลายกังวล ขอเพียงนางไม่ได้เข้าไปมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับหมิงอ๋องก็เพียงพอแล้ว

"หลังจากนี้ หากเจ้าพบเจอกับหมิงอ๋องก็อย่าได้เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเขา ทางที่ดีที่สุดคืออย่าแม้แต่จะไปพูดคุยด้วย เข้าใจไหม?" เวินอ๋องพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนลงมาก

โล่หวินหลานขมวดคิ้วแล้วมองหน้าเขา “หม่อมข้าไม่ได้สนิทสนมกับหมิงอ๋องเพคะ เหตุใดเมื่อครู่ท่านจึงโมโหมากมายเช่นนั้น? หรือเพราะว่าท่านให้ใครคอยสะกดรอยตามหม่อมข้า? หรือใครมาฟ้องท่านหรือเพคะ?"

ตอนนี้กลับกลายเป็นนางที่ยิงคำถามให้เขา เวินอ๋องก้มหน้าขอโทษ

"เมื่อครู่เป็นความผิดของข้าเอง ข้าไม่ควรหูเบาแล้วสงสัยในตัวเจ้า" เวินอ๋องพูดจบ ก็เชยคางของนางขึ้นมา จากนั้นก็ก้มลงมอง "เมื่อครู่เจ็บมากไหม?"

การกระทำของเขานั่น ทำให้โล่หวินหลานรู้สึกไม่คุ้นชิน จึงแกล้งทำเป็นเขินอาย แล้วหันหลังให้เขา

"หม่อมข้ารู้เพคะ ว่าท่านฟังคำพูดของใครมา วันนั้นในวังหลวงหม่อมข้าก็เห็นพระชายาเช่นเดียวกัน หม่อมข้าพยายามที่จะอธิบายให้นางฟัง แต่นางก็ไม่ยอม นางเอาแต่บอกว่าจะนำเรื่องนี้มาบอกท่าน แต่หม่อมข้าก็คิดว่าเวินอ๋องนั้นเป็นวีรบุรุษที่เฉลียวฉลาด คงไม่เชื่อคำใครง่ายๆแน่นอนเพคะ"

โล่หวินหลานไม่ลืมที่จะกล่าวชมเขาในตอนท้ายของประโยค เพื่อให้เขานั้นตกลงมาในหลุมคำหวานของนาง จนตัวลอย

"ตอนนี้ข้ารู้ความจริงทั้งหมดแล้ว ข้าไม่มีวันที่จะสงสัยในตัวเจ้า ส่วนคนที่ทำลายความสัมพันธ์นั้น ข้าจะให้บทเรียนแก่นางเอง" เวินอ๋องพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

พูดจบ โล่หวินหลานยังไม่ทันตอบ เขาก็รีบเดินออกไป

โล่หวินหลานรีบวิ่งตามออกไป เห็นเพียงแผ่นหลังของเขา ไม่นานร่างใหญ่ก็เดินเลี้ยวไปอีกทาง

นางเอามือจับที่เสาของประตู เมื่อครู่หัวใจของนางหล่นไปยังตาตุ่ม แต่ปากของนางนั้นยังพูดไม่จบ

เย่เซียวหลัวถูกสั่งกักบริเวณอยู่ในห้องสำหรับกักบริเวณ ห้ามไปไหน