ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 363

ตอนที่ 363 ความเจ็บปวดของการเสียโฉม

คำพูดของโล่หวินหลานนั้นราวกับเวทมนต์ ที่ทำให้เย่เซียวหลัวคิดถึงเรื่องในอดีต ตอนนี้ในสมองของนางเต็มไปด้วยภาพที่มีเลือดอาบแก้ม ที่มักจะเข้ามาทวงคืนชีวิตในยามที่นางนอนหลับ

"ไม่ต้องพูดแล้ว！ท่านอ๋องเป็นของข้าแต่เพียงผู้เดียว พวกเจ้าผิดที่มาปรากฎตัวข้างกายเขา ข้าต้องฆ่าพวกเจ้าให้หมด ฆ่าให้หมด！” เย่เซียวหลัวจับที่มีดแน่น แล้วเดินเข้ามาใกล้โล่หวินหลาน

นางมองดูมีดที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ โล่หวินหลานอดไม่ได้ที่จะถอยหนี แต่นางไม่สามารถที่จะเสียโอกาสนี้ไป เพราะถ้าพลาดไปแล้วนางก็จะไม่มีโอกาสอีก

"ท่านเคยฆ่าคนมาก่อน แล้วท่านอ๋องจะยังรักท่านได้อย่างไร? หากท่านอ๋องทราบเรื่องนี้เข้า คงจะส่งท่านไปขังในคุกของวังหลวง และประหารชีวิตเจ้าเพื่อล้างแค้นให้หญิงผู้นั้น！” โล่หวินหลานพูดพลางจับที่หน้าอกของตนเอง นางมองมีดในมือของเย่เซียวหลัวโดยไม่ละสายตา

"ฮ่าๆ หากเวินอ๋องรู้ เขาคงไม่เก็บข้าเอาไว้ที่นี่หรอก? ถ้าเรื่องนี้สามารถสืบทราบได้ เหตุใดนี่ก็หนึ่งปีกว่าแล้วหมิงอ๋องไม่หาโอกาสมาชำระแค้นเล่า? เรื่องที่ตอนนั้นไม่เกิดขึ้น ตอนนี้ก็จะไม่เกิดขึ้นเช่นเดียวกัน"

เย่เซียวหลัวยิ้ม จากนั้นก็ก้มหน้าลง น้ำเสียงของนางเปลี่ยนไปเล็กน้อย “ต่อให้ตอนนี้ข้าฆ่าเจ้า ก็จะไม่มีใครรู้ เจ้าอย่าคาดหวังว่าท่านอ๋องจะชำระแค้นให้เจ้าเลย?"

หมิงอ๋อง? เมื่อครู่นางพูดถึงหมิงอ๋อง?

โล่หวินหลานกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์ แล้วแสร้งทำเป็นกลัว “หมิงอ๋อง? เจ้าหมายถึงพระชายาหมิงอ๋องที่สิ้นพระชนม์ไปหนึ่งปีกว่าคนนั้นหรือ? เจ้าฆ่าพระชายาหมิงอ๋อง? โล่หวินหลาน?"

เมื่อพูดชื่อของโล่หวินหลานออกมานั้น เย่เซียวหลัวก็กรีดร้องทันที จากนั้นก็มองนิ่งมาที่นาง

"ใช่！ไม่ผิดหรอก！โล่หวินหลาน ข้าเป็นขนฆ่านางเอง！การฆ่านาง คือเรื่องที่ทำให้ข้ามีความสุขที่สุดในรอบหลายปีที่ผ่านมา ตอนนี้การฆ่าเจ้าก็เช่นกัน มันจะเป็นอีกเรื่องหนึ่งที่ทำให้ข้ามีความสุข ดังนั้นเจ้ามาตายแต่โดยดีเถอะ" พูดจบ นางก็เพ่งมีดนั่นมายังตัวของโล่หวินหลาน

เมื่อเห็นว่านางพุ่งตัวเข้ามา จนเกือบจะโดนตัวเอง โล่หวินหลานจึงรีบหลบ จนตัวเองนั้นชนเข้ากับโต๊ะน้ำชาข้างๆ

กาน้ำชาและแก้วนั้นตกกระจายลงบนพื้น เสียงดัง "เพร้ง เพร้ง"

เวินอ๋องที่ยืนอยู่หน้าประตูนั้น รีบเปิดเข้าไป

ด้านในดูวุ่นวายไปหมด เย่เซียวหลัวราวกับคนที่เสียสติ ดวงตาของนางแดงก่ำ และนางกำลังพุ่งมีดไปทางโล่หวินหลาน

โดยเฉพาะมีดเล็กนั้น ดวงตาแหลมคมของเวินอ๋องมองเห็นทัน ความโกรธที่เขาเก็บเอาไว้ถึงกับระเบิดออกมา

เขาเดินเข้าไปกระชากตัวเย่เซียวหลัวอย่างแรง

"เพร้ง" เย่เซียวหลัวไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตนเองล้มลงได้อย่างไร มีดในมือนางก็หลุดจากมือเช่นเดียวกัน

ตอนนี้นางปวดไปทั้งตัว ราวกับกระดูกในร่างกายกำลังร้าว นางหันกลับไปมองกลับพบเวินอ๋อง

เวินอ๋องสูดหายใจเข้า แล้วมองนิ่งมาที่นาง จากนั้นก็เอาเท้าเหยียบไปบนมือของนาง น้ำเสียงเย็นชานั้นราวกับไม่ใช่เขา

"เมื่อครู่เจ้าพูดว่าอย่างไร? เจ้าฆ่า โล่หวินหลาน?"

เย่เซียวหลัวที่ล้มอยู่บนพื้นนั้นแสดงท่าทีหวาดกลัว จนเนื้อตัวสั่นเทาไปหมด นางมองมาที่เวินอ๋อง

นางส่ายหน้าอย่างร้อนรน “ไม่ ไม่ใช่ ไม่ใช่เพคะ......"

"การฆ่านาง คือเรื่องที่ทำให้เจ้ามีความสุขที่สุด?" เขาทวนคำพูดของนางพร้อมทั้งเพิ่มแรงในการเหยียบลงบนมือของนาง

โล่หวินหลานที่อยู่ด้านข้างนั้นมองดูเหตุการณ์อย่างนิ่งเฉย นางไม่รู้ว่าเวินอ๋องจะทำอย่างไรกับเย่เซียวหลัวบ้าง

เย่เซียวหลัวไม่เคยเห็นเวินอ๋องเป็นเช่นนี้มาก่อน ดวงตาของเขาแดงก่ำ สีหน้าของเขาดุร้าย เนื้อตัวสั่นเทา ราวกับแค่ยื่นมือออกมา ก็สามารถหักคอนางให้ตายได้แล้ว

"ไม่ ไม่ใช่....." เย่เซียวหลัวได้สติกลับมา ก็รีบส่ายหน้า

มืออีกข้างหนึ่งของนาง พยายามที่ยกเท้าของเวินอ๋องออกจากแขนที่โดนเหยียบ แต่ไม่ว่าจะทำอย่างไรนางก็ไม่มีแรงพอที่จะยกเท้าของเขาได้

นางจ้องเขม็งไปที่โล่หวินหลาน ซึ่งตอนนี้กำลังนั่งอยู่อีกทาง สายตาของโล่หวินหลานตอนนี้ช่างเย็นชา

นางนี่เอง นางเป็นคนวางกับดักนี้ไว้.......ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นั้น ล้วนเป็นแผนการของนาง！

"เจ้าช่างเป็นหญิงที่มีจิตใจโหดเหี้ยม เจ้าไม่ควรเป็นมนุษย์！ตอนนั้นเจ้าฆ่านางเช่นไร ตอนนี้ข้าจะทำกับเจ้าเช่นนั้น" เวินอ๋องพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา เขาหยิบมีดที่ตกลงมา

"อ่า！” เสียงกรีดร้องดังสนั่น ทำลายความเงียบยามค่ำคืน

เลือด ไหลออกมาไม่หยุดจากใบหน้าของเย่เซียวหลัว โล่หวินหลานมองดูเวินอ๋องที่กรีดหน้าของนางต่อหน้าต่อตา จนเป็นร่องหลุมขนาดใหญ่

เขาเกลียดแค้นมากเพียงใดกัน จึงสามารถทำเช่นนี้ได้？เขาทำลายสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตของหญิงสาว

การเสียโฉมนั้น ราวกับการตายทั้งเป็น ชีวิตนี้คงไม่กล้าออกไปพบผู้คน

สิ่งที่เขาเหลือทิ้งไว้ให้นางนั้น เต็มไปด้วยความร้ายกาจ

แต่อย่างไรก็ตาม โล่หวินหลานมองดูสองมือของตนเอง ความสามารถในการรักษาของนางนั้น สามารถรักษาใบหน้าที่เสียโฉมของเย่เซียวหลัวได้

เพียงแต่ นางไม่ต้องการ และไม่คิดที่จะทำ

"ข้าไม่มีวันฆ่าเจ้าหรอก มันง่ายไปสำหรับเจ้า ข้าจะให้เจ้ามีชีวิตอยู่ต่อ ด้วยใบหน้าที่อัปลักษณ์นี่ ให้เจ้าถูกคนทั้งเมืองดูถุกเหยียบหยาม และไม่มีวันได้เฉิดฉายอีกต่อไป" เวินอ๋องทิ้งมีดลง

เย่เซียวหลัวจับที่ใบหน้าของตนเอง นางร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด จากนั้นก็ร้องตะโกนอย่างสุดเสียง “ฆ่าข้าเถอะ！ฆ่าข้า！หากท่านเป็นคนฆ่า！ฆ่าก็ยอมตายในมือท่าน……”

นางยอมที่จะถูกเขาฆ่าให้ตาย ดีกว่าได้ยินคำพูดที่ทำร้ายจิตใจเช่นนั้นจากปากเขา นางไม่กลัวตาย นางกลัวเพียงจะไม่ได้เจอเวินอ๋องอีกก็เท่านั้น

ตอนนี้ใบหน้าของนางไม่สามารถพบเจอผู้คนได้แล้ว แม้ว่านางจะเดินไปที่ตลาด ก็ไม่มีใครจดจำนางได้อีก ไม่มีใครรู้ว่านางเป็นพระชายาเวินอ๋องผู้สง่างาม

"ข้าจะเขียนหนังสือปลดเจ้า ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เจ้าจะไม่ใช่พระชายาเวินอ๋องอีกต่อไป พรุ่งนี้เจ้าย้ายออกจากตำหนักเวินอ๋องเสีย ข้าไม่อยากเห็นหน้าเจ้าอีก" เวินอ๋องพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา ราวกับหิมะ