ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 364

ตอนที่ 364 ไม่สามารถควบคุมได้

สวินโม่แสดงหน้าตาสงสัย แต่ก็ไม่ได้กล่าวสิ่งใด

การที่จะจับคนร้ายที่วางยาพิษได้นั้น คงไม่ง่ายแน่ๆ

ต่อให้รู้ว่าใครเป็นคนวางยา แต่ก็ไม่มีหลักฐานมายืนยัน

“ใคร?” โม่ฉีหมิงปรายตามองไปที่ประตู แล้วพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า

ไซ่เย่วที่อยู่ด้านนอกถึงกับสะดุ้ง นางพึ่งเดินมาถึงหน้าประตู คนด้านในกลับรู้ว่ามีคนมา

“ท่านอ๋อง ไซ่เย่วขอเข้าพบเพคะ” ไซ่เยว่สูดลมหายใจเข้า

จากนั้นก็ได้ยินเสียงตอบรับจากด้านใน:”เข้ามา”

ตอนที่นางเปิดประตูเข้าไปนั้น ก็เห็นโม่ฉีหมิงกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง เขามีใบหน้าที่ซีดเซียว และดวงตาคู่นั้นก็ดูเย็นชาเช่นเดียวกัน

ไซ่เยว่รีบถามด้วยความกังวล:”ท่านอ๋อง ท่านบาดเจ็บ? สาหัสหรือไม่เพคะ?”

สวินโม่เองก็กำลังเก็บกล่องยาของตนเอง เพื่อเตรียมที่จะออกไป ขณะที่เขาเดินผ่าน ไซ่เย่วก็ได้กระซิบบอกกับนาง:”ไม่ได้สาหัสหรอก แผลแค่นี้เล็กน้อยสำหรับท่านอ๋อง”

พูดจบ เขาก็เปิดประตูออกไป

ด้านในห้องจึงเหลือเพียงทั้งคู่ โม่ฉีหมิงจึงพูดขึ้น:”มีเรื่องอันใด?”

ไซ่เยว่จึงได้เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้เขาฟัง ขณะที่พูดถึงเย่เซียวหลัวถูกกรีดหจนเสียโฉมนั้น น้ำเสียงของนางก็สั่นเครือ

เพียงแต่ หลังจากที่โม่ฉีหมิงฟังจบนั้น เขาก็มองมาที่นางด้วยแววตาเย็นชา:”เจ้าทิ้งนางให้อยู่ในที่อันตรายอย่างนั้นได้อย่างไร? หากเย่เซียวหลัวทำให้นางบาดเจ็บจะทำเช่นไร?”

เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อหนึ่งปีที่แล้ว ยังคงฝังลึกอยู่ในใจ ตอนนี้เขาได้มาพบกับโล่หวินหลานอีกครั้ง ก็รู้สึกขอบคุณพระเจ้ามาก ที่ส่งโล่หวินหลานกลับมา

หลังจากครั้งนั้น เขาก็ระมัดระวังในทุกเรื่อง ไม่อยากให้นางต้องตกอยู่ในอันตราย แต่สุดท้ายก็ยัง......

“เจ้าน่าจะรู้ดี ว่าเหตุผลที่ข้าให้เจ้าไปคอยอยู่รับใช้นาง ก็เพื่อให้เจ้าปกป้องนาง ไม่ใช่ปล่อยให้นางต้องตกอยู่ในอันตรายเช่นนี้ หากนางเป็นอะไรไปจะทำเช่นไร เจ้าเคยคิดหรือไม่?” น้ำเสียงของโม่ฉีหมิงนั้นเย็นชา ราวกับมีไอความเย็นออกมาจากตัวของเขา

ไซ่เยว่ตกใจเล็กน้อย ความจริงแล้วโม่ฉีหมิงไม่ได้ให้ความสำคัญกับการอยู่หรือตายของเย่เซียวหลัว แต่เป็นห่วงความปลอดภัยของโล่หวินหลานต่างหาก นางก้มหน้าก้มตา

“เป็นความผิดของหม่อมข้าเองเพคะ ที่ไม่ได้ปกป้ององค์หญิง ท่านอ๋องได้โปรดลงโทษหม่อมข้าด้วยเพคะ” ไซ่เยว่รีบสำนึกผิด

โม่ฉีหมิงขมวดคิ้วและย่นหน้าผาก เขาคิดถึงเหตุการณ์เมื่อคืน ที่โล่หวินหลานจะถูกเย่เซียวหลัวทำร้าย เขาก็รู้สึกกลัว

เรื่องเมื่อหนึ่งปีที่แล้ว ยังคงหลอกหลอนเขาทุกคืน หากครั้งนี้โล่หวินหลานเป็นอะไรไป เขาคงต้องบ้าแล้วจริงๆ

ความเจ็บปวดบนร่างกายนั้น ไม่อาจเทียบเท่าความเจ็บปวดในหัวใจ เขาไม่สนใจบาดแผลในร่างกายของตน รีบลุกจากเตียง จนทำให้ผ้าที่พันแผลเอาไว้มีเลือดไหลออกมาซิบๆ แผลที่แผ่นหลังทำให้เขาไม่อาจขยับเขยื้อนร่างกายตามใจนึก

ไซ่เยว่เห็นว่ามีเลือดไหลออกมา ก็ตกใจจึงรีบพูดขึ้น “ท่านอ๋อง บาดแผลในตัวท่านยังไม่หายดี ท่านจะไปไหนเพคะ?"

ความเจ็บปวดบนร่างกายสำหรับเขานั้นช่างน้อยนิด ก่อนหน้านี้เขาเคยเจ็บปวดทั้งร่างกายและจิตใจมากกว่านี้หลายเท่าตัวนัก เขายังผ่านมันมาได้

"เจ้ากลับไปเถอะ" โม่ฉีหมิงค่อยๆสวมใส่เสื้อผ้าด้วยความลำบาก จากนั้นก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ไซ่เยว่อยากจะห้ามเขาเอาไว้ แต่นางก็เป็นเพียงสาวรับใช้ไม่ควรที่จะห้าม ท้ายที่สุดนางก็อดกลั้นเอาไว้ นางเป็นเพียงคนต้อยต่ำ จะมีสิทธิ์อันใดไปห้ามเขา?

สุดท้ายพวกเขาก็ออกมาโดยไม่ได้พูดสิ่งใดต่อกัน โม่ฉีหมิงสวมชุดสีดำทั้งชุด เขาไม่สนใจความเจ็บปวดบนแผ่นหลัง รวบรวมแรงที่มีแล้วใช้วิชาตัวเบา มุ่งหน้าไปทางตำหนักเวินอ๋อง

ณ ตอนนี้ เขาคิดถึงนางเหลือเกิน เขาอยากจะพบหน้านาง

เมื่อไปถึงตำหนักเวินอ๋อง เขาก็มุ่งหน้าไปยังเรือนวี่หยวนทันที มองจากด้านนอกนั้นก็เห็นมีแสงเทียนจุดอยู่ในห้อง

เขากระโดดเข้าไปผ่านช่องหน้าต่างอย่างไร้เสียง โม่ฉีหมิงโผเข้ากอดโล่หวินหลาน นางดีดดิ้นแล้วหันกลับมา ประจวบเหมาะทำให้กลายเป็นอยู่ในอ้อมกอดของเขาทันที

ใบหน้าของนางซุกอยู่ในอ้อมกอดของเขา จนหายใจลำบาก

“ท่านเป็นอะไรไป?” โล่หวินหลานถามเสียงอู้อี้ เพราะอยู่ในอ้อมกอดของเขา

โม่ฉีหมิงรู้สึกสบายใจ เพราะตอนนี้เขาได้อ้อมกอดนางตัวเป็นๆ หลังจากที่พบเจอนางแล้ว เขาจึงคลายกังวล

“ให้ข้ากอดเจ้าสักเดี๋ยวเถอะ” โม่ฉีหมิงกระชับอ้อมกอด

หรือเพราเขาได้ยินเรื่องของเย่เซียวหลัว จึงมาที่นี่เพื่อดูว่านางปลอดภัยดีหรือไม่?

โล่หวินหลานคลายยิ้มออกมา จากนั้นก็โอบกอดเขาตอบ แต่เขาก็รีบคลายกิดทีนที

นางมองแววตาของเขา “ชิ” กอดพอแล้วหรือ?

“เห็นว่าเจ้าปลอดภัย ข้าค่อยโล่งใจ” โม่ฉีหมิงคลายยิ้มบางๆ

จากนั้นแววตาของเขาก็ดูเข้มขรึมขึ้นมา คิ้วขมวดกันเป็นปม

เขาแสร้งทำเป็นโกรธ:”ไม่มีคราวหน้าแล้ว ตอนนี้เย่เซียวหลัวก็ได้รับบทเรียนในสิ่งที่นางทำ ข้าจะให้คนไปจัดการนาง และเจ้าก็ควรกลับมาได้แล้วใช่ไหม?”

ประโยคสุดท้ายถึงแม้จะเป็นประโยคคำถาม แต่มันก็คล้ายกับเป็นการออกคำสั่ง มันยากนักที่จะเห็นเขาเป็นแบบนี้

“อื้ม ถึงเวลานั้นเราจะไปเที่ยวรอบโลก ไปชื่มชทหุบเขาแม่น้ำ สายธาร เราจะเดินตั้งแต่เหนือจรดใต้นะเพคะ......” โล่หวินหลานระบายยิ้ม

โม่ฉีหมิงนิ่งไปสักพัก:”เที่ยวรอบโลก?”

เหตุใดช่วงหลังมานี้ นางมักจะมีคำพูดแปลกๆ? แต่ตอนนี้นางก็มีสติดี และนางก็ไม่ได้ดื่มสุราด้วย แต่ทำไมคำพูดของนางช่างแปลกยิ่งนัก

โล่หวินหลานรีบอธิบาย:”หม่อมข้าหมายถึงท่องโลกกว้างเพคะ......”