ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 366

ตอนที่ 366 งานเลี้ยงหลอกลวง

อ้อมกอดที่อบอุ่นของเขานั้น คือสิ่งที่โล่หวินหลานโหยหามาโดยตลอด เสียงของเขาดุจยาวิเศษ ที่สามารถทำให้ใจที่ว้าวุ่นของนางรู้สึกปลอดภัย

"เป็นอะไรไป?" โม่ฉีหมิงถามขึ้น

"เปล่าเพคะ ก็แค่คิดถึงท่านก็เท่านั้น" โล่หวินหลานออกมาจากอ้อมกอดของเขา "เข้าไปด้านในกันเถอะเพคะ"

ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่นางจะมาหาเขาถึงตำหนักหมิงอ๋อง โม่ฉีหมิงรู้สึกดีใจนัก ไม่อยากที่จะคลายกอดแม้แต่น้อย

เมื่อเข้ามาถึงในห้อง โล่หวินหลานกำลังจะไปนั่ง กลับถูกเขาดึงตัวกลับมากอดเอาไว้ นางหันตัวกลับมาสบตาเขา

"บอกข้า มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น?" โม่ฉีหมิงถามด้วยสีหน้าจริงจัง เขาต้องการคำตอบ

โล่หวินหลานนิ่งไปครู่หนึ่ง นางไม่รู้ว่าควรบอกเขาหรือไม่ แต่ดูจากสีหน้าของเขาแล้วนั้น ก็รู้ได้เลยว่าต้องการคำตอบมากเพียงใด ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ต้องเค้นคำตอบจากนางแน่นอน

"อยู่ในนั้นจนหม่อมข้าว้าวุ่น ก็เลยอยากออกมาเดินเล่นก็เท่านั้นเพคะ เวินอ๋องเองก็เอาแต่อยู่ในตำหนัก หม่อมข้าจึงออกมา" โล่หวินหลานบอก

นางรู้ ว่าหากเขามองตานางก็จะรู้ได้ทันทีว่านางโกหก จึงเลือกที่จะไม่สบตาเขา

โม่ฉีหมิงมองดูอาการของนางแล้ว ก็พยักหน้า “อื้ม ข้าเข้าใจ"

ถ้านางไม่อยากบอก เขาก็จะไม่บังคับนางเช่นเดียวกัน ขอแค่นางมีความสุขแค่นี้ก็เพียงพอแล้ว

อาลั่วหลันที่ได้ยินว่าโล่หวินหลานมาที่นี่ จึงอยากที่จะพบหน้ายิ่งนัก นางยังเดินไม่ถึงเรือนทิศตะวันออก ก็ถูกมือหนารั้งเอาไว้

"หมิงซี?" อาลั่วหลันหันกลับมา แล้วพูดด้วยความดีใจ "เสี่ยวฮัวมาที่นี่ ข้าจะไปหานาง เจ้าจะไปด้วยกันไหม?"

ใครจะไปคิดว่าหมิงซีจะทำหน้าตาเข้มขรึม “ห้ามไป"

"ไม่ใช่สิ" หมิงซีไม่รู้ว่าควรอธิบายอย่างไรดี "เสี่ยวฮัวมาที่นี่คงเพราะมีเรื่องต้องคุยกับท่านอ๋อง หากเจ้าเข้าไปหานางในตอนนี้จะเป็นการรบกวนพวกเขาเสียเปล่า"

จากประสบการณ์ของเขา มันบอกเขาเช่นนี้ ว่าหากอาลั่วหลันเข้าไปในตอนนี้คงต้องเห็นสิ่งที่ไม่ควรเห็นแน่นอน

อาลั่วหลันเอียงคอมองเขา แล้วถามขึ้น “พวกเขาพูดเรื่องอะไรกัน? เหตุใดข้าจึงไม่สามารถฟังได้?"

"ก็คือ......" หมิงซีขมวดคิ้ว แล้วหยุดพูด

เงยหน้าขึ้นมาอีกที อาลั่วหลันก็เดินไปทางเรือนทิศตะวันออกเรียบร้อยแล้ว หมิงซีรีบเดินตามไป

จากนั้นก็บอกกับนาง “เจ้าลองคิดดูสิ ครั้งที่แล้วตอนที่เสี่ยวฮัวมาแล้วเจ้าไปหานาง เจ้าเห็นสิ่งใดเข้า แล้วท่านอ๋องก็ทำสิ่งใดหลังจากนั้น ข้าคิดว่าเจ้าน่าจะจำได้ดี?"

พูดจบ อาลั่วหลันก็หยุดเดิน นางหันมาอย่างเก้ๆกังๆ

ภาพในหัวของนางมีแต่สิ่งที่สองคนนั้นกำลังทำในวันนั้น จากนั้นหน้าของแดงก็ร้อนรุ่มขึ้นมา

แล้วหลังจากวันนั้น โม่ฉีหมิงก็เพิ่มสาวใช้กว่าสิบคนให้มาดูแลนาง ทั้งสิบคนเอาแต่จับตาดูนางไม่ว่านางจะไปไหน จนถึงให้นางนั้นไม่สามารถออกจากห้องได้หลายวัน

ตอนนี้เมื่อคิดเช่นนี้ ก็คงเป็นการรบกวนทั้งคู่......

หมิงซีหัวเราะแล้วเดินไปข้างตัวของนาง จากนั้นก็ตบที่บ่าของนางเบาๆ

อาลั่วหลันขาอ่อน จนเกือบจะล้ม

โชคดีที่มือหนาของเขาคว้าตัวนางไว้ทัน ทำให้ตอนนี้ตัวของนางนั้นซบอยู่บนหน้าอกของเขา หมิงซีสัมผัสได้ถึงความตื่นเต้นและเนื้อตัวที่สั่นเทา

เห็นนางเป็นเช่นนี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มขึ้นมา

วันแรมสิบห้าค่ำ ทั่วพระราชสำนักกำลังหาลือกันเรื่องที่หลัวอ๋องนั้นโดนวางยาพิษ ฮ่องเต้เจียเฉิงรู้สึกเศร้าใจยิ่งนัก

ยิ่งได้ยินแต่ละคนพูดถึงอ๋องหัวนั้น ก็ราวกับมีผึ้งมาบินอยู่ข้างหู ฮ่องเต้เจียเฉิงเอามือฟาดไปที่โต๊ะเสียงดัง

จากนั้นก็เดินเข้าไปยังห้องหนังสือ ฮ่องเต้ทรงรับสั่งให้องค์ชายสามเข้าพบและหลี่เซิงเข้าพบ ตอนนี้ท่านทรงกริ้วกับเรื่องนี้ยิ่งนัก

"ด้านนอกเอาแต่หาลือกันเรื่องของเวินอ๋อง ว่าหากจับคนร้ายได้นั้นจะประหารชีวิต แต่นี่ก็ผ่านมาสิบกว่าวันแล้ว เรากลับไม่พบร่องรอยของคนร้ายเลย นี่มันเรื่องอะไรกัน?"

หลี่เซิงอยากจะจับตัวคนร้ายให้ได้เหลือเกิน แต่ทุกคนที่เขาเริ่มได้เบาะแสบางอย่าง ก็มักจะช้าไปก้าวหนึ่ง

"ฮ่องเต้ หม่อมข้าเองก็ไม่กล้าที่จะหยุดพัก และเฝ้าหาร่องรอยอยู่ทุกวี่วัน แต่เพราะไม่มีหลักฐานใดๆ และทุกครั้งที่ได้เบาะแสก็มักจะช้ากว่าคนร้ายก้าวหนึ่ง หลักฐานมักจะถูกทำลายก่อน

หม่อมข้าคิดว่า คนร้ายจะเร็วกว่าหม่อมข้าก้าวหนึงเสมอ เพราะคนร้ายรู้และเห็นแจ้งถึงสิ่งที่หม่อมข้ากำลังทำ มิเช่นนั้น ก็คงไม่เป็นเช่นนี้?" หลี่เซิงรายงานฮ่องเต้เกี่ยวกับเรื่องที่เขาสงสัยมาหลายวัน

ฮ่องเต้เมื่อได้ยินเช่นนั้นก็ขมวดคิ้ว “เจ้าหมายความว่า มีคนจับตามองเจ้า?"

"หม่อมข้าคิดเช่นนี้ เพราะเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับหน้าตาของราชวงค์ คนที่ถูกยาพิษคือองค์ชาย และบวกกับความสนใจในเรื่องนี้ของฮ่องเต้ หากยังไม่สามารถจับตัวคนร้ายได้ มันคงไม่ดีแน่"

องค์ชายสามเองก็พยักหน้า

ฮ่องเต้ครุ่นคิด แล้วถามต่อ “แล้วเจ้าอยากทำเช่นไร?"

หลี่เซิงมองไปทั้งสี่ด้าน “แผนการของหม่อมข้าในตอนนี้....."

ด้านนอกมีเสียงแหลมดังขึ้น “ฮองเฮาเพคะ เหตุใดท่านทรงยืนอยู่ที่นี่?"

เย่ฮองเฮามีสีหน้าตกใจ

การที่แอบฟังฮ่องเต้นั้น ถือเป็นความผิด เย่ฮองเฮาแอบฟังอยู่นาน จนเกือบจะถึงตอนสำคัญ กลับถูกนางกำนัลมาทำให้เสียเรื่องจนได้