ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 367

ตอนที่ 367 ล้วงความลับ

หลังจากที่ต้วนก้วยเฟยฟังสิ่งที่นางพูดจบ นางก็แสดงสีหน้าตกใจอย่างหาไม่ได้ แล้วมองมาที่โล่หวินหลาน

"เจ้าพูดว่าอย่างไร? หลัวเอ่อถูกกรีดหน้าจนเป็นแผล? แล้วนางจะฆ่าเจ้าเพราะเหตุใด?" ต้วนก้วยเฟยยกมือขึ้นแล้วเอาผ้าเช็ดหน้าปิดที่ปากของตนเองเอาไว้ อดไม่ได้ที่จะตกใจ

ด้านในห้องมีเพียงพวกนางสองคน ต้วนก้วยเฟยร้องไห้ขึ้นมา ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด

นางร้องไห้เพื่อแสดงละครให้โล่หวินหลานดู หรือร้องไห้เพราะเสียใจจริงๆกันแน่

"ท่านแม่ เรื่องนี้หม่อมข้าเองก็ไม่อยากพูดให้มากความ หากท่านแม่อยากรู้ ได้โปรดไปเรียนถามท่านอ๋องเถอะเพคะ" โล่หวินหลานบอกแล้วมองต่ำลง

กลับไปถามท่านอ๋องงั้นหรือ? ต้วยก้วยเฟยนิ่งไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็หัวเราะในลำคอ นี่นางคิดว่าตนเองเป็นชายาที่ท่านอ๋องหลงใหลใช่ไหม จึงให้ไปถามท่านอ๋องในทุกๆเรื่อง

ต้วนก้วยเฟยวางผ้าเช็ดหน้าลง ดวงตาของนางแดงเล็กน้อย “ในเมื่อเรื่องมันก็เกิดขึ้นแล้ว ข้าก็ต้องไปถามให้แน่ชัด เพียงแต่.....เรื่องของเจ้ากับหมิงอ๋องมันคืออะไรกัน?"

ตอนนี้กลับถามถึงหมิงอ๋องอีก โล่หวินหลานขมวดคิ้ว แล้วมองสีหน้าของต้วนก้วยเฟย นางเพียงอยากรู้ว่าต้วนก้วยเฟยทราบเรื่องนี้ได้อย่างไร?

เรื่องของนางกับโม่ฉีหมิง แม้แต่เวินอ๋องยังไม่รู้เลย คนเดียวที่เคยเอ๋ยเรื่องนี้กับนางก็มีเพียงเย่เซียวหลัว ตอนนี้ก็ไม่อาจรู้ได้ว่านางหายไปอยู่ที่ไหน แล้วนางจะนำเรื่องนี้มาบอกกับต้วนก้วยเฟยเวลาใด?

จากนิสัยของต้วนก้วยเฟยแล้วนั้น นางไม่น่าพึ่งจะมาถามในเวลานี้ นอกจากจะรู้เรื่องนี้ไม่นาน แสดงว่าเย่เซียวหลัว......

โล่หวินหลานครุ่นคิด การหายตัวไปของเย่เซียวหลัวเกี่ยวข้องกับต้วนก้วยเฟย?

ต้วนก้วยเฟยก็ไม่เคยเป็นห่วงเรื่องของนางมาก่อน ส่วนหมิงอ๋องนั้นมีใจจะอภิเษกกับนางตั้งแต่แรก เรื่องนี้ทุกคนต่างก็รู้ดี และไม่มีใครเอ๋ยถึง

จู่ๆนางกลับถามถึงเรื่องนี้ ก็คงมีความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียว

"ความสัมพันธ์ของหม่อมข้ากับหมิงอ๋อง ทุกคนล้วนรู้ดีเพคะ หลังจากที่หม่อมข้าอภิเษกกับเวินอ๋อง ก็ไม่เคยได้พบกับหมิงอ๋องอีก วันนี้เหตุใดท่านแม่จึงถามเรื่องนี้ขึ้นมาเพคะ?" โล่หวินหลานถามขึ้น

สีหน้าของต้วนก้วยเฟยนั้นเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ แต่ไม่นานก็หายไป แล้วกลายเป็นยิ้มบางๆ

"ก็ไม่ได้มีสิ่งใดเป็นพิเศษหรอก เพียงถามไถ่เท่านั้น"

ต้วนก้วยเฟยมองไปทางโล่หวินหลาน แววตาของนางดูน่าสงสัย

"กินขนมนี่เถอะ เย็นหมดแล้ว" ต้วนก้วยเฟยกล่าว

โล่หวินหลานเองก็แปลกใจเหตุใดนางจึงไม่ถามต่อ ขณะที่นางกำลังคิดนั้น ต้วนก้วยเฟยก็พูดขึ้น

"รีบกินเถอะ หรือเพราะว่ารสชาติไม่ถูกปาก?" นางถาม

เมื่อได้ยินต้วนก้วยเฟยพูดเช่นนี้ โล่หวินหลานจึงตักมาใส่ถ้วยของตนเอง แล้วค่อยๆกินเข้าปาก

แต่เมื่อช้อนเข้าปาก นางก็ได้กลิ่นที่คุ้นเคย โล่หวินหลานกระตุกยิ้ม

ต้วนก้วยเฟยเป็นถึงก้วยเฟย แต่กลับใช้วิธีที่ชั่วช้า นางวางยาพิษไว้ในขนม

โล่หวินหลานมองไปทางต้วนก้วยเฟย แล้วกระตุกยิ้ม ในเมื่ออยากจะทำร้ายนางถึงเพียงนี้ นางก็คงต้องแผนซ้อนแผน แล้วช้อนความลับของนางออกมา

คิดแล้วเวลาก็ผ่านไปเร็วนัก ที่นางไม่ได้ใช้วิชาสะกดจิต ไม่รู้ว่าจะลืมเลือนไปหรือยัง

"ท่านแม่ หม่อมข้าคิดเรื่องหนึ่งได้พอดี ที่หม่อมข้ามีสิ่งหนึ่งที่เหมาะในการกินร่วมกับขนมเถาฮัว" โล่หวินหลานยิ้ม แล้วนำบางสิ่งออกมา

ต้วนก้วยเฟยถามด้วยความสงสัย “สิ่งใด?"

โล่หวินหลานนำของสิ่งนั้นออกมาตรงหน้าของต้วนก้วยเฟย ของที่นางนำออกมานั้นดูภายนอก เหมือนไม่ได้มีสิ่งใดพิเศษ เพียงแต่ของสิ่งนั้นมีลวดลายการแกะสลักที่งดงาม

แล้วยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกเวียนหัว ลวดลายบนของสิ่งนั้นเป็นลายแกะสลักชั้นๆวนไป ราวกับกำลังหมุนไปมา

ต้วนก้วยเฟยจึงพูดขึ้น “เอามันออกไป！ยิ่งมองก็ยิ่งเวียนหัว！”

โล่หวินหลานกลับไปไม่เอาออกไป นางเพียงกระซิบที่ข้างหู “ตอนนี้เจ้าไม่ใช่ก้วยเฟย ไม่ได้อยู่ในวังหลวง เจ้ากับคนที่เจ้ารักกำลังวิ่งเล่นอยู่บนทุ่งหญ้า มีกลิ่นดอกไม้หอม และแม่น้ำที่ไหลริน รอบด้านนั้นเงียบสงัด....."

มองดูต้วนก้วยเฟยที่ค่อยๆเข้ามายังวังวนของการสะกดจิต โล่หวินหลานก็รู้เลยว่าตอนนี้นางตกอยู่ในกับดักแล้ว

มองดูเวลาที่ประจวบเหมาะ โล่หวินหลานจึงพูดขึ้น “ตอนนี้ไม่ว่าข้าถามสิ่งใด เจ้าก็ต้องตอบสิ่งนั้น และหลังจากที่เจ้าฟื้นขึ้นมา เจ้าจะลืมทุกสิ่ง"

ต้นก้วยเฟยยังคงไม่ตอบ โล่หวินหลานรู้ว่านางได้ยินแล้ว

ตอนนี้คือเวลาที่ดีที่สุด

นางพูดเสียงเบา “เหตุใดเจ้าต้องวางยาพิษให้องค์หญิงเหอซื่อ?"

"นางสารเลวนั่น ทำให้หลัวเอ๋อต้องเสียโฉม ข้าจะให้นางไสหัวออกไปจากตำหนักเวินอ๋อง"

ต้วนก้วยเฟยราวกับผีดิบ นางพูดความจริงทุกอย่างออกมา

ถึงแม้ว่านางจะเดาเรื่องนี้ได้แต่แรกแล้ว แต่ก็เปล่าประโยชน์ เพราะไม่มีอะไรจะน่าเชื่อเท่าการได้ยินด้วยตนเอง

หากไม่ใช่วันนี้ โล่หวินหลานก็คงไม่รู้เลยว่าต้วนก้วยเฟยที่ทำดีกับนางอยู่ตลอดเวลานั้น กำลังคิดสิ่งใดในใจอยู่

"แล้วเหตุใดตอนนั้นเจ้าจึงยอมให้องค์หญิงเหอซื่ออภิเษกับเวินอ๋อง?" โล่หวินหลานถามอีกครั้ง