ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 370

ตอนที่ 370 รีบลงมือ

ตอนที่ต้วนก้วยเฟยฟื้นขึ้นมานั้น นางก็รู้สึกปวดหัวไปหมด คล้ายกับมีบางอย่างที่หายไปในความทรงจำ แต่นึกอย่างไรก็นึกไม่ออก นางพยายามนึกอยู่นาน แต่ก็เปล่าประโยชน์

ไม่ว่าจะคิดอย่างไรก็ไม่อาจนึกคิดออกมาได้ มีเพียงภาพตัดไปตัดมาในหัวเท่านั้น แต่ไม่อาจเรียบเรียงเป็นเรื่องราวได้

"ท่านแม่ แต่แล้วหรอเพคะ" เสียงแหบพร่าของหญิงสาวดังขึ้น นางสวมผ้าปิดหน้าตนเองเอาไว้

ต้วนก้วยเฟยรู้สึกหิวน้ำ ขณะที่นางกำลังจะเอ๋ยถามว่าเป็นใคร ก็พึ่งนึกขึ้นได้ว่าตนเองได้ช่วยเย่เซียวหลัวเอาไว้เมื่อสองวันก่อนไม่ใช่หรือ?

"เติมน้ำให้ข้าที" ต้วนก้วยเฟยบอก จากนั้นก็ค่อยๆลุกขึ้นมานั่ง

เย่เซียวหลัวรีบลุกไปเอาน้ำมา หลังจากที่ดื่มน้ำเข้าไปแล้วนั้น ต้วนก้วยเฟยก็รู้สึกสบายคอเป็นอย่างมาก

"ท่านแม่ เมื่อครู่ท่านคุยสิ่งใดกับเหอซื่อ? เหตุใดท่านจึงเป็นลม?" เย่เซียวหลัวถามพลางวางแก้วน้ำลง

ต้วนก้วยเฟยส่ายหน้าไปมา “ข้าเองก็นึกไม่ออก มีเพียงภาพที่เลือนรางก็เท่านั้น แค่คิดข้าก็รู้สึกปวดหัวยิ่งนัก"

เป็นเช่นนั้นได้อย่างไร? เย่เซียวหลัวภายใต้ผ้าคลุมจึงไม่เห็นสีหน้าของนาง ได้ยินเพียงเสียงของนางเท่านั้น “นางทำอะไรท่านหรือเปล่าเพคะ?"

นางรู้ดีว่าเหอซื่อนั้นไม่ใช่คนธรรมดา มิเช่นนั้นท่านอ๋องก็คงไม่หลงนางหัวปักหัวปำในระยะเวลาอันสั้นเช่นนี้ และยังทำให้ท่านอ๋องกรีดหน้าของนางด้วย คงเพราะนางใช้มนต์ดำเป็นแน่แท้！

เรื่องถึงตรงนี้ก็ "ตึ้ง" หายวับไป ไม่ว่าจะคิดอย่างไรก็คิดไม่ออก

"แล้วหลังจากนั้นล้ะเพคะ?" เย่เซียวหลัวถามต่อ

หลังจากนั้น.....

นางก็นึกไม่ออกจริงๆ ต้วนก้วยเฟยกุมขมับเอาไว้ ตอนนี้หน้าของนางซีดเซ๊ยว

เย่เซียวหลัวจับมือของนางเอาไว้ ดวงตานั้นจ้องเขม็ง พร้อมพูดขึ้น

"ท่านแม่ นางต้องทำบางอย่างกับท่านแน่ ตอนนี้เวลาของเราไม่มากแล้ว คงต้องรีบลงมือ"

คนจากแคว้นเซิ่งโจวนั้นไม่น่าไว้วางใจ ตอนนั้นนางผิดเองที่ให้เหอซื่ออภิเษกกับท่านอ๋อง

หากนางรู้ว่าจุดจบจะเป็นเช่นนี้ ต่อให้แลกด้วยชีวิต นางก็จะหยุดให้ได้

ต้วนก้วยเฟยไม่รู้ว่านางคิดสิ่งใดอยู่ นางมองด้วยความสงสัยอยู่นานแล้วพูดขึ้น “เจ้ายอมจริงๆหรือ?"

แม้ว่าเวินอ๋องจะทำกับนางถึงเพียงนี้ แต่นางก็ยอมทำทุกอย่างเพื่ออนาคตของเวินอ๋อง?

เย่เซียวหลัวหลบสายตา นางกำหมัดแน่น “หากเป็นไปได้ หม่อมข้าเองก็อยากจะเกลียดท่านอ๋อง แต่ว่าหม่อมข้าทำเช่นนั้นไม่ได้จริงๆ เขาเข้ามาอยู่ในใจส่วนลึกของหม่อมข้าแล้วเพคะ เข้ามาอยู่ในกระดูกในเลือดเนื้อของหม่อมข้าแล้ว เกลียดเขาก็เหมือนกับเกลียดตนเอง"

เมื่อได้ยินคำพูดสุดสะท้านใจนั้น แม้แต่ต้วนก้วยเฟยเองยังรู้สึกซาบซึ้ง บนโลกใบนี้มีหญิงที่โง่เขลาด้านความรักถึงเพียงนี้เชียวรึ

"หลัวเอ่อ ท่านอ๋องผิดเองที่ไม่เห็นค่าของเจ้า หากเรื่องครั้งนี้สำเร็จ เจ้าจะได้กลายเป็นฮองเฮาแห่งแคว้นโม่ฉี ใบหน้าของเจ้า ข้าจะหาหมอที่ดีที่สุดมารักษา นี่คือคำสัญญาที่ข้าให้กับเจ้า"ต้วนก้วยเฟยกลาวแล้วจับมือของเย่เซียวหลัวเอาไว้แน่น

ตอนที่นางได้ยินข่าวของเย่เซียวหลัวนั้น ก็กลัวเหลือเกินว่านางจะไปร่ำไห้กับตระกูลเย่ ที่ทำลายชีวิตของนาง

ตอนนี้เมื่อรู้ว่านางคิดอย่างไร ต้วนก้วยเฟยเองก็วางใจ นางคิดมากเกินไป ว่าทุกคนจะคิดร้าย

"ท่านแม่！” เย่เซียวหลัวร้องเรียกด้วยความเจ็บปวด จากนั้นก็โผเข้ากอด

ต้วนก้วยเฟยลูบที่ผมของนาง แล้วจับหน้าของนาง “เด็กดี ให้แม่ดูหน้าของเจ้าหน่อยเถอะ ว่าเป็นอย่างไรบ้าง"

เย่เซียวหลัวไม่อยากให้ใครเห็นใบหน้าของตน จึงปฏิเสธคำขอของต้วนก้วยเฟย

ต้วนก้วยเฟยเองก็ไม่ได้พูดสิง่ใด เพราะนางก็ไม่อยากที่จะบีบบังคับ

เรื่องในห้องหนังสือคราวที่แล้ว เวินอ๋องก็ไม่ได้เสด็จมายังเรือนวี่หยวนอีกเลย เมื่อได้ยินว่าโล่หวินหลานถูกเรียกเข้าวัง เขาจึงมายังเรือนวี่หยวน

นางไม่ได้ชอบเงินทองหรือเครื่องประดับ หลังจากที่นางย้ายมาอยู่ที่เรือยวี่หยวนนั้น นอกจากของที่เขารับสั่งให้สาวใช้จัดหาเตรียมเอาไว้ ก็ไม่เห็นมีของล้ำค่าอย่างอื่นอีกเลย

แสงสว่างลอดผ่านช่องหน้าต่าง สาดเข้ามายังเรือนวี่หยวน จนด้านในนั้นส่องสว่าง อยู่ตรงหน้าเขา เขารู้สึกเพียงแสบตาเล็กน้อยเพราะแสงจ้าก็เท่านั้น

"ท่านแม่เรียกเจ้าไปพบเพราะเรื่องอันใด?" เวินอ๋องถามขึ้น เมื่อเห็นว่านางไม่หันกลับมา จึงเดินไปตรงหน้านาง

โล่หวินหลานยิ้มเล็กน้อย “คงเพราะท่านแม่รู้สึกบ่ายหน่าย จึงเรียกหม่อมข้าเข้าพบเพื่อถามไถ่เรื่องต่างๆเพคะ แต่ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด จู่ๆท่านแม่ก็เป็นลมล้มลงไป"

"อะไรนะ? ท่านแม่เป็นลม? เพราะเหตุใด?" เวินอ๋องถามขึ้น ราวกับจะเข้าวังในตอนนี้

แต่เมื่อเขาหันตัวไปนั้น กลับถูกมือของโล่หวินหลานลั้งเอาไว้ “หมอหลวงทรงดูอาการแล้วเพคะ บอกว่าท่านแม่ไม่ได้เป็นสิ่งใดมาก คงเพราะร่างกายอ่อนเพลียก็เท่านั้น"

ได้ยินนางพูดเช่นนี้ เวินอ๋องก็สบายใจขึ้น แต่ก็ไม่อาจห้ามความคิดที่จะเข้าวังหลวงของเขาได้ เขาต้องไปให้เห็นกับตาว่าท่านแม่เป็นอย่างไรบ้าง

"เจ้าพักผ่อนก่อนเถอะ ข้าเข้าวังประเดี๋ยว" เวินอ๋องบอก แม้จะไม่อยากปล่อยมือนาง แต่สุดท้ายเขาก็คลายมือของนาง

เมื่อเห็นว่าเขารีบเร่งเข้าวังหลวง โล่หวินหนานเองก็หยุดไม่ได้ที่จะเดินไปด้านหน้า

หากเขาเข้าวังแล้วถามความเรื่องนี้ เขาต้องสงสัยในตัวนางแน่

"ท่านอ๋อง ข้าจะบอกความจริงท่านก็ได้ ในวังหลวงมีคนดูแลท่านแม่แล้วเพคะ" โล่หวินหลานกล่าว

เป็นไปตามที่นางคิด เวินอ๋องหยุดเดิน เขาไม่คิดว่าคนที่นางหมายถึงจะเป็นนางกำนัล แต่คงเป็นคนอื่น