ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 371

ตอนที่ 371 เตรียมการทุกอย่าง

ในเมืองหลวงนั้นเงียบสงัด หิมะขาวโบยบินอยู่บนท้องฟ้า ตกลงมายังตลาดที่ไร้ซึ่งผู้คน จากนั้นก็ค่อยๆก่อตัวจนหนา

ยองเชียงโหลวนั้นค้าขายได้ไม่ดีเท่าเมื่อก่อน แต่ก็ยังดีที่ยังมีแม่นางจิ่นชื่อคอยประคองเอาไว้ โดยมีชายหนุ่มมากหน้าหลายตามาที่นี่ เพื่อมามองรอยยิ้มของหญิงงาม

มองดูชายหนุ่มที่เดินเข้าไปยังยองเชียงโหลว รอยยิ้มของจิ่นชื่อก็จางลง

มามาเดินบิดก้นขึ้นบันไดมา มองดูจิ่นชื่อที่เอามือจับที่เก้าอี้เอาไว้ จากนั้นก็จุดเทียน ด้วยความรักและเอ็นดู

"นายหญิงน้อยของข้า ให้เจ้าอยู่ในห้องไม่ใช่หรือ? เหตุใดออกมาอีกแล้ว? ไม่กลัวว่าจะหนาวจนป่วยหรือไง? รีบเข้าไปเถอะ ข้าเห็นแล้วปวดใจยิ่งนัก" มามาพูด พลางเรียกนางเข้าไป

ไม่รู้ว่ามามากลัวนางจะป่วยจากใจ หรือกลัวว่าหากนางป่วยแล้ว ตนเองจะสูญเสียรายได้กันแน่

จิ่นชื่อก็เดินเข้าไปด้านในอย่างว่าง่าย

ด้านในห้องนั้นมีไฟจุดเอาไว้ อาหารการกินและเสื้อผ้าล้วนเป็นของอย่างดี เมื่อเทียบกับพี่น้องคนอื่นในยองเชียงโหลวนั้น ไม่รู้ว่าดีกว่ากี่เท่าตัว

แต่ว่า คนที่มอบทุกอย่างให้นางนั้น ไม่ได้มาพบนางกว่าเดือนหนึ่งแล้ว

อยากจะไปพบองค์รัชทายาทที่ตำหนัก ก็กลัวว่าจะถูกว่ากล่าวนินทา นางจึงส่งจดหมายไปให้เขาแทน แต่ก็ไม่เห็นเขาจะตอบกลับมา นึกว่าเขาจะทอดทิ้งนางไปเสียแล้ว แต่องค์รัชทายาทก็ยังคงส่งของมากมายมาให้นาง

ตอนนี้จิตใจของจิ่นชื่อนั้นว้าวุ่นยิ่งนัก

ได้ยินว่าในวังหลวงเกิดเรื่องใหญ่ขึ้น อ๋องหลัวถูกลอบวางยาพิษ ตอนนี้ก็ยังไม่อาจจับตัวคนร้ายได้ ทางนั้น ก็ไม่ได้รับสั่งให้นางทำสิ่งใดมานานแล้วเช่นเดียวกัน

หรือว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นแล้วเช่นเดียวกัน?

"จิ่นชื่อ เจ้าเป็นอะไร? คุณชายด้านนอกทั้งน้อยใหญ่ต่างก็เรียงคิวมาดูเจ้า เพื่อให้เจ้ามอบรอยยิ้มให้พวกเขา เจ้ายิ้มสักนิด อย่างน้อยข้าจะได้เอาไปแลกเปลี่ยนกับพวกเขาได้?" มามาเผยรอยยิ้ม

เดือนนี้องค์รัชทายาทยังไม่ได้เข้ามาหานาง จึงทำให้คนพวกนั้นสามารถนำเงินมาแลกกับรอยยิ้มของจิ่นชื่อได้

"มามา วันนี้ข้าไม่มีอารมณ์ ไว้วันหน้าเถอะ" จิ่นชื่อก้มหน้าลง แล้วส่องกระจกทองเหลือง

มามาเองก็ไม่กล้าพูดสิ่งใด เพราะจิ่นชื่อเป็นนางอันดับหนึ่งของยองเชียงโหลว จึงไม่อาจทำสิ่งใดกับนางได้

"นายหญิงน้อยของข้า ถือเสียว่ามามาขอร้องเจ้า ออกไปด้านนอกเถอะ！คนที่มารอดูเจ้าต่างก็จ่ายเงินกันหมดแล้ว หากเจ้าบอกว่าไว้วันหลัง พวกเขาคงเอาชีวิตมามาแน่！” มามากล่าว พร้อมเอาผ้ามาซับน้ำตา

จิ่นชือหัวเราะในลำคอ “มามาเป็นคนรับเงินนั้นมาด้วยตนเอง อีกอย่างข้าก็ไม่ได้ส่วนแบ่งแม้แต่น้อย เจ้าอยากไปหาใครก็ไปเถอะ วันนี้ข้าไม่ว่าง เชิญมามาออกไปแล้วอย่ามารบกวนข้าอีก"

มามาเมื่อได้ยินเช่นนั้น อยากจะเถียงนางบ้าง แต่ก็กลัวว่าหากพรุ่งนี้องค์รัชทายาทมาคงไม่ดีแน่ จึงทำได้แต่เงียบ

นางอยากจะขอร้องอีกนิดหน่อย แต่ยังไม่ทันได้พูด จิ่นชื่อก็มองมาที่นี่ “มามาเชิญ ข้าอยากพักผ่อน"

มามาทำได้เพียงอ้าปาก แล้วกลืนสิ่งที่อยากพูดลงไปเท่านั้น

นางค่อยๆเดินออกไป จากนั้นก็ปิดประตู พลางบ่นพึมพำ

"ก็แค่เกิดมาหน้าตางดงามก็เท่านั้น มีองค์รัชทายาทคอยให้ท้ายงั้นหรือ? ตอนข้ายังสาวงดงามกว่าเจ้าหลายเท่านั้น ก็ไม่เห็นว่าจะทำตัวเยี่ยงเจ้า"

ในห้องเงียบลงทันควัน ได้ยินเพียงเสียงหายใจของจิ่นชื่อ

นางค่อยๆถอดต่างหูออก เสียงหยกกระทบกัน

จากนั้นนางก็พูดขึ้น “ออกมาเถอะ"

ไม่นาน ก็มีใครบางคนดินออกมาจากหลังม่านนั่น นางปิดหน้าเอาไว้มิดชิด หรือเพียงดวงตาทั้งคู่ให้เห็นเท่านั้น

"เจ้าคือคุณหนูสามแห่งตระกูลเย่?" จิ่นชื่อพูดขึ้นจากการคาดการณ์ของนาง

เย่เซียวหลัวพยักหน้า แล้วพูดต่อ “ใช่ เช่นนี้เจ้ายังมองออกหรือว่าเป็นข้า"

จิ่นชื่อยิ้มอ่อนๆ “เป็นอะไรไป? ไม่กล้าพบปะผู้คนแล้ว? จึงห่อหุ้มตนเองถึงเพียงนี้?"

เมื่อพูดเช่นนี้เย่เซียวหลัวก็รู้สึกเกลียดแค้นขึ้นมา แววตาของนางเย็นชา ราวกับไม่อยากสนใจในสิ่งที่นางพูด จากนั้นก็หันหลังให้

"ข้าจะเป็นเช่นไรมันไม่เกี่ยวกับเจ้า ข้ามาในวันนี้ เพื่อที่จะมาให้ของสิ่งหนึ่งกับเจ้า" เย่เซียวหลัวนำขวดลายครามวางเอาไว้บนโต๊ะ

ทุกครั้งที่เห็นของพวกนี้ จิ่นชื่อก็จะบีบรัดที่หัวใจ นางรู้ดีว่าของพวกนี้คืออะไร

แต่ว่า นางก็อยากจะถามด้วยตนเองอีกครั้งหนึ่ง “ท่านหมายความว่าอย่างไร?"

เย่เซียวหลัวพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย "นี่คือยาพิษ ข้าต้องการชีวิตขององค์รัชทายาท"

"เพร้ง" ของบนโต๊ะถูกจิ่นชื่อปัดลงไป นางรู้สึกกลัว แล้วมองของที่ตกลงบนพื้น

นางเม้มปากไว้แน่น เพื่อไม่ให้เย่เซียวหลัวรู้ว่าตอนนี้นางกำลังสั่นเทาไปทั้งตัว

"อย่างไรเสียเขาก็เป็นถึงองค์รัชทายาท ช่วงนี้ก็พึ่งมีเรื่องการลอบฆ่าอ๋องหลัว หากองค์รัชทายาทถูกปรงพระชนตอนนี้ เรื่องคงต้องวุ่นวายแน่"

เย่เซียวหลัวหมุนตัวกลับมา จากนั้นก็ค่อยๆเดินเข้าไปประชิดตัวจิ่นชื่อ “สั่งให้เจ้าทำ เจ้าก็ต้องทำ ไม่ต้องมามีข้ออ้างร้อยแปด อย่างช้าพรุ่งนี้พวกเขาต้องได้เห็นศพขององค์รัชทายาท มิเช่นนี้ เจ้าก็รู้ดีว่าจะเกิดสิ่งใดขึ้น

จิ่นชื่อไม่เคยคิดเลยว่าจะมีวันนี้ วันที่เย่เซียวหลัวจะพูดเช่นนี้กับนาง

ตอนแรกที่รู้จักนางนั้น ก็คิดว่านางน่าสงสารเหมือนตน แต่ใครจะไปคิด ว่าสุดท้ายนางจะกลายเป็นคนที่ฆ่าคนได้อย่างเลือดเย็นเช่นนี้ นางไม่ใช่เย่เซียวหลัวคนเดิมที่เคยรู้จักอีกต่อไปแล้ว

แล้วการที่ให้นางฆ่าองค์รัชทายาท เป็นความต้องการของเวินอ๋อง?

"นี่เป็นรับสั่งของเวินอ๋องหรือ?" จิ่นชื่อถามอย่างไม่เชื่อ

หากไม่ใช่คำสั่งของเวินอ๋อง นางก็จะสามารถบายเบี่ยงได้