ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 374

ตอนที่ 374 เสียงร่ำไห้

ณ ตำหนักเวินอ๋อง ภายในเรือนวี่หยวน

โล่หวินหลานขมวดคิ้วแล้วผลัดตัวไปมา นางลืมตาขึ้น แล้วลุกขึ้นนั่ง

เหตุใดคืนนี้ นางจึงนอนไม่หลับ

ทั้งที่ด้านในห้องก็อบอุ่น แต่นางกลับไม่รู้สึกเช่นนี้ นางรู้สึกหนาวสั่นไปทั้งตัว

"องค์หญิง ท่านเป็นอะไรไปเพคะ? ฝันร้ายหรือเพคะ?" ไซ่เยว่ถามขึ้น แล้วเดินเข้ามาหา

ไซ่เยว่กระชับผ้าห่มให้นาง แล้วเติมฟืนในเตาผิง จากนั้นก็ดับเทียนในห้อง เพื่อให้นางหลับได้ง่ายขึ้น

"องค์หญิง หลับเถอะเพคะ" ไซ่เยว่บอก

หรือเพราะว่านางรู้ว่าพวกเขาจะทำสิ่งใด นางจึงรู้สึกร้อนใจ ไม่รู้ว่าเขาจะชนะหรือแพ้ โม่ฉีหมิงจะได้รับบาดเจ็บหรือไม่

โล่หวินหลานไม่อาจนิ่งนอนใจได้เลย นางเอาแต่ครุ่นคิดไปมา “ไซ่เยว่ ข้านอนไม่หลับ เจ้าตื่นมาคุยกับข้าที"

ไซ่เยว่ที่กำลังจะเดินออกไปนั้น ก็หันกลับมา แล้วถามขึ้น “พูดคุยเรื่องใดเพคะ?"

โล่หวินหลานคลายยิ้ม “ก็พูดเรื่องที่เกี่ยวข้องกับโม่ฉีหมิง หนึ่งปีที่ผ่านมานั้น เขาทำสิ่งใดบ้าง แล้วเขาเป็นอย่างไร ข้างกายเขามีสาวใช้ที่หน้าตางดงามหรือไม่！”

ที่แท้ก็ต้องการอยากจะถามไถ่เรื่องของหมิงอ๋องนี่เอง ตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมานั้น ถึงแม้ว่านางจะไม่ได้เข้าไปยังตำหนักหมิงอ๋องบ่อยนัก แต่ว่าก็มักจะได้ยินพี่เย่หวินพูดเรื่องของหมิงอ๋องให้ฟัง

รู้เพียงว่าตลอดหนึ่งปีท่านผ่านมานั้นเขาทำทุกอย่างจนมีอำนาจและแข็งแกร่งขึ้น แต่เรื่องสาวใช้หรือชู้สาวนั้น นางไม่เคยได้ยินมาก่อน

ไม่รู้ว่านางและพี่เย่หวินนับเป็นสาวใช้ที่อยู่ข้างท่านอ๋องหรือไม่

"องค์หญิง เรื่องของท่านอ๋องหม่อมฉันก็ไม่ทราบมากนักเพคะ แต่หนึ่งปีที่ผ่านมานั้น หม่อมฉันไม่เคยเห็นท่านอ๋องยิ้มเลยสักครั้ง" ไซ่เยว่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วบอกกับนาง

"ไม่ยิ้ม?" โล่หวินหลานนึกถึงสีหน้าที่นิ่งเฉยของเขา ไม่ว่าใครจะทำอย่างไรเขาก็ไม่ยิ้มแน่

นางรู้สึกปวดใจยิ่งนัก หนึ่งปีที่ผ่านมานี้เขาไม่แม้แต่จะยิ้มเลยหรือ?

"แล้วปกติท่านอ๋องมักจะชอบทำสิ่งใด?" โล่หวินหลานถามต่อ

ไซ่เยว่ครุ่นคิด แล้วตอบ “หม่อมฉันไม่ได้ไปที่ตำหนักหมิงอ๋องบ่อยนัก และบางครั้งที่เจอท่านอ๋องก็ไม่ได้คุยกันแต่อย่างใด แต่ฟังจากพี่เย่หวินเล่านั้น ท่านอ๋องมักจะเก็บตัวอยู่ในห้องหนังสือ หรือไม่ก็คอยสืบเรื่องต่างๆมากมาย อย่างไม่จบสิ้น"

อยู่ในห้อง? หรือว่าเขากำลังคิดถึงเรื่องระหว่างเรา?

สืบ? สืบว่านางตายได้อย่างไร?

โล่หวินหลานไม่อาจทนฟังได้อีก นำจับที่ผ้าห่มแน่น แล้วพูดขึ้น “ข้าเหนื่อยแล้ว เจ้าออกไปก่อนเถอะ"

นางจับผ้าห่มไว้แน่น ไซ่เยว่อยากจะถามนางว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ก็ไม่ได้พูดสิ่งใด

คนที่ฉลาดอย่างนาง ก็มีช่วงเวลาเช่นนี้เหมือนกันหรือ?

ไซ่เยว่ไม่ได้พูดสิ่งใด นางเดินออกไปแล้วปิดประตู

ทางด้านนั้นดูวุ่นวายนัก

ด้านในทางลับนั้นเย็นและชื้นมาก หนาวกว่าด้านนอกหลายเท่าตัวนัก หากไม่ใช่เพราะคำว่าต้องอยู่รอด องค์รัชทายาทก็คงถอดใจแล้ว

จิ่นชื่อราวกับมีแรงที่ใช้ไม่หมด นางจับมือเขาแล้วเดินไปด้านหน้าไม่มีหยุด

ทั้งสองออกมาจากทางลับ เสื้อผ้าและเนื้อตัวนั้นฉีกขาด ใบหน้าเองก็เปื้อนคราบดินโคลน ความสง่างามที่เคยมีนั้นลดหายไป

"องค์รัชทายาทเพคะ，วิ่ง！” จิ่นชื่อบอก โดยไม่แม้แต่จะพัก

รอบด้านเต็มไปด้วยต้นไม้น้อยใหญ่ ถึงแม้ว่าตอนนี้จะออกจากเมืองหลวงมาแล้ว แต่คนพวกนั้นต้องตามมาแน่ พวกเขาจึงไม่มีโอกาสที่คิดจะหยุดพักได้

หากไม่ใช้ตอนแรกที่นางเข้าไปอยู่ในยองเชียงโหลว แล้วแอบจ้างคนมาขุดทางลับเอาไว้ เพื่อใช้ในยามจำเป็น ตอนนี้ทั้งนางและองค์รัชทายาทก็คงตายไปเสียแล้ว

"จิ่นชื่อ เจ้าเป็นใครกันแน่? แล้วคนที่ต้องการชีวิตข้าคือใคร? ทั้งๆที่เจ้าวางยาพิษในสุราแล้ว เหตุใดยังช่วยชีวิตข้า?" คำถามมากมายพรั่งพรูออกมา เขาต้องถามให้กระจ่างจนได้

จิ่นชื่อหันไปมองด้านหลัง เมื่อไม่เห็นใคร นางจึงหันไปมององค์รัชทายาท “ท่านอยากรู้จริงๆหรือเพคะ?"

"รีบบอกข้ามา" องค์รัชทายาทไม่อาจอดกลั้นไว้ได้

"เวินอ๋อง หม่อมฉันเป็นคนของเวินอ๋อง แต่ว่าหม่อมฉันไม่ได้" จิ่นชื่มพูดเสียงเบา

นางยังไม่ทันพูดจบ องค์รัชทายาทก็เดินไปอีกทาง ใบหน้าของเขานั้นช่างเสียใจยิ่งนัก

"องค์รัชทายาท ไม่ช้าพวกเขาก็จะตามมาทัน ท่านมากับหม่อมฉันก่อนเถอะเพคะ ออกไปจากที่นี่แล้วเราค่อยคุยกัน" จิ่นชื่อบอกด้วยสีหน้าร้อนรน แล้วรีบเดินไปคว้ามือของเขา

แต่ว่า เมื่อมือของนางสัมผัสโดนเขานั้น เขาก็สะบัดมือนางทิ้งทันที

"อย่ามะแตะต้องตัวข้า！เจ้าหลอกข้ามานานหลายปี เจ้าบอกกับข้าว่าไม่เหลือใคร และข้ากลับเชื่อในสิ่งที่เจ้าพูดมาตลอดหลายปี ช่างน่าขันยิ่งนัก！” องค์รัชทายาทเดินไปด้วยความกริ้วโกรธ

เสียงของฝีเท้ากำลังใกล้เข้ามา จิ่นชื่อเองก็รู้สึกปวดใจยิ่งนัก เมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูด นางรู้เพียงว่าตลอดเวลาที่นางทำงานให้เวินอ๋องนั้นเป็นสิ่งที่ผิด

และตอนนี้พวกนางก็ไม่มีเวลาแล้ว

"องค์รัชทายาท ไม่ว่าท่านจะเชื่อหม่อมฉันหรือไม่ ท่านก็ต้องไปกับหม่อมฉัน พวกมันกำลังตามมาแล้ว！” จิ่นชื่อจับที่มือของเขา แต่ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ไม่ขยับเลย

ทันใดนั้นเองก็มีมีดของใครบางคนปักลงมาที่พื้น องค์รัชทายาทใช้มือป้องเอาไว้ แล้วป้องตัวให้กับจิ่นชื่อ จากนั้นก็รีบถอยหนี

"กบฎอยู่นี่！ฆ่ามัน！” เสียงของชายร่างใหญ่ร้องตะโกนขึ้น

จากนั้นก็มีชายชุดดำมาล้อมพวกเขาเอาไว้ โดยมีมีดดาบที่ชี้มายังตัวของพวกเขา

องค์รัชทายาทสู้กับพวกเขาครู่หนึ่ง จากนั้นก็มีชายชุดดำอีกกว่าสิบคนเข้ามา แล้วมาล้อมเขาไว้ เขาเงยหน้าขึ้นมองหิมะที่ตกลงมาบนพื้น

จิ่นชื่อเองก็จับเข็มพิษของนางเอาไว้ จากนั้นก็โยนออกไป จนคนพวกนั้นล้มลง

องค์รัชทายาทหันกลับมามอง แล้วจับมือของนางเอาไว้ ทั้งสองวิ่งไปทางป่าสน แล้วหลบซ่อนตัว

"ฆ่า ฆ่าให้หมด！” เวินอ๋องพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา

คำสั่งของเขา ทำให้ชายชุดดำอีกจำนวนหนึ่งออกตามล่าพวกเขา

ในป่าสนนั้นหิมะที่ตกลงมาเป็นกองหนา จำไม่เห็นรอยเท้าชัดเจนเหมือนตอนอยู่ในเมืองหลวง และการเดินบนพื้นหิมะกองหนานี้ก็ช่างลำบาก

องค์รัชทายาทและจิ่นชื่อวิ่งได้ไม่เร็วนัก พวกเขาได้ยินเสียงฝีเท้ามากมายกำลังไล่ตาม

มองไปปลายทางด้านหน้าที่มีความสว่าง องค์รัชทายาทรู้สึกดีใจนัก จึงหันไปบอกกับจิ่นชื่อ

"ใกล้จะหนีออกจากป่าสนนี้ได้แล้ว"

แต่ว่า เพียงชั่วพริบตา

หนทางด้านหน้านั้นไม่ใช่ทางโล่ง แต่เป็นเหวลึกที่มืดจนไม่อาจมองเห็นว่าสูงเท่าไหร่ ก้อนหินที่ตกลงไป ก็ไม่อาจได้ยินเสียงสะท้อนกลับมา

"ทำอย่างไรดีเพคะ?" จิ่นชื่ออยากจะวิ่งไปอีกทาง แต่มันก็สายไปเสียแล้ว

คนของเวินอ๋องไล่ล่ามาจนถึง

"อย่ากลัว เจ้าหลบไว้หลังข้า" องค์รัชทายาทกล่าว แล้วเอาตัวของจิ่นชื่อให้ไปอยู่ด้านหลัง

เขายังคงเหมือนเดิม ยังเป็นคนที่คอยปกป้องนาง

มองดูแผ่นหลังของเขานั้น จิ่นชื่อช่างปวดใจยิ่งนัก ไม่ว่าอย่างไรเขาก็รักนาง แม้ว่านางจะหลอกลวงเขาก็ตาม แต่เขาก็ยังคงปกป้องนาง

"องค์รัชทายาท หม่อมฉันเป็นคนหลอกลวงท่าน ค่ำคืนนี้ เรามาตายด้วยกันเถอะเพคะ" จิ่นชื่อบอก

เวินอ๋องที่ยืนอยู่ไม่ไกลนัก ก็ปรบมือขึ้น

"ช่างเป็นความรักที่ซึ้งกินใจเหลือเกิน แม้จะตายแล้วก็ยังมาพลอดรักกันได้" เวินอ๋องพูดพลางหัวเราะเย้ยหยัน

จากนั้นก็พูดด้วยเสียงเย็นชา “จิ่นชื่อ ตอนนั้นข้าเป็นคนช่วยเจ้าให้มีชีวิตรอด หากไม่ใช่ข้า เจ้าก็คงตายอยู่กลางป่าตั้งนานแล้ว วันนี้ เจ้ากลับไปช่วยคนนอกงั้นหรือ? หากเจ้ายอมที่จะฆ่าองค์รัชทายาท ข้าก็จะให้อภัยเจ้า และเจ้าก็ยังเป็นคนของข้า"

จิ่นชื่อค่อยๆถอยหลัง นางส่ายหน้าไปมาไม่หยุด แล้วพูดขึ้นเสียงสั่น “เวินอ๋อง หม่อมฉันขอโทษเพคะ หม่อมฉันหลงรักองค์รัชทายาทเข้าให้แล้ว ทำลายความไว้ใจของท่าน บุญคุณของท่าน หม่อมฉันจะชดใช้ให้ในชาติหน้า"

หลังจากได้ยินสิ่งที่จิ่นชื่อพูดนั้น หัวใจขององค์รัชทายาทก็เต้นรัว นางรักข้า?

องค์รัชทายาทกำหมัดแน่น วันนี้ ต่อให้เขาจะหมดหนทาง แต่ก็จะไม่ยอมตายอย่างเสียศักดิ์ศรี เขาจะพาตัวจิ่นชื่อออกไปให้ได้

"เวินอ๋อง พี่ผิดเองที่ประเมินเจ้าต่ำเกินไป ไม่คิดเลยว่าเจ้าจะทำเรื่องเช่นนี้ลงได้ เจ้ากล้ามาช่วงชิงตำแหน่งองค์รัชทายาท กล้าที่จะลอบสังหารข้า? หากท่านพ่อรู้เข้า เจ้าต้องได้รับโทษประหาร！” องค์รัชทายาทพูดด้วยความโมโห

ใครจะไปรู้ เวินอ๋องกลับเอาแต่หัวเราะเสียงดัง “วันนี้ข้าเป็นคนฆ่ากบฎ เจ้าคือคนที่ร่วมมือกับแคว้นเซิ่งโจว เจ้าขายแคว้นของเรา ข้าเพียงมาลงโทษเจ้าก็เท่านั้น"

องค์รัชทายาทนิ่งไป คำว่ากบฎที่เขาได้ยินเมื่อครู่นั้น มาจากปากของเวินอ๋องงั้นหรือ นี่เป็นบทสรุปที่เวินอ๋องวางแผนมาเป็นอย่างดี เพื่อที่จะให้ข้าเสื่อมเสีย

เขากำหมัดแน่น แล้วพูดขึ้น “หากข้าผิดก็ต้องได้รับโทษ แต่ข้าเป็นผู้บริสุทธิ์ ไม่เคยคิดที่จะก่อกบฎ และไม่เคยคิดที่จะช่วงชิงตำแหน่งจากฮ่องเต้ อย่างไรเสียท่านพ่อก็ต้องเชื่อข้าแน่นอน"

เขาเป็นองค์รัชทายาท แล้วจะมีเหตุผลใดให้เขาก่อกบฎเล่า?

ไม่ว่าใครก็คงไม่ทำเรื่องที่เสี่ยงอันตรายเช่นนี้ นั่งรอเวลาที่จะได้เป็นฮ่องเต้ มันไม่ง่ายกว่าหรือ?

"ไม่ว่าจะใช่หรือไม่ แต่คืนนี้ข้าบอกว่าเจ้าเป็นกบฎ นั่นก็หมายความว่าเจ้าเป็น"

เวินอ๋องหัวเราะในลำคอ จากนั้นก็ยกมือขึ้น เหล่าชายชุดดำตั้งท่าเตรียมยิงธนู

ลูกธนูมากมายถูกยิงออกมาราวกับสายฝน องค์รัชทายาทหยิบไม้จากบนพื้น จากนั้นก็เอาป้องลูกธนูที่ยิงมา

คนพวกนั้นดวงตาแดงก่ำ ไม่ยอมแม้แต่จะหยุดพัก จนไล่ต้อนเขาทั้งสองไปยังปากเหว

เวินอ๋องเห็นว่าลูกธนูมากมายที่ถูกยิงไปนั้นยังไม่อาจโดนตัวขององค์รัชทายาทได้ จึงคว้าเอาธนูจากคนที่อยู่ใกล้ แล้วเล็งไปที่หัวใจขององค์รัชทายาท จากนั้นก็ปล่อยลูกธนูออกมา

จิ่นชื่อเมื่อเห็นเช่นนั้น ก็รีบวิ่งไปอยู่ตรงหน้าขององค์รัชทายาท

ลูกธนูยิงผ่านแขนของนางไป จากด้านหน้าทะลุไปด้านหลัง แขนของนางราวกับจะขาดเป็นสองท่อน

"จิ่นชื่อ！” องค์รัชทายาทร้องตะโกน พร้อมทั้งรีบไปคว้าตัวนาง แล้วหยุดป้องลูกธนูพวกนั้น

จิ่นชื่อมองดูเวินอ๋องที่ยิงธนูมานั้น นางใช้แรงทั้งหมดที่มี วิ่งไปขวางเอาไว้ เพื่อรับธนูดอกนั้นแทนองค์รัชทายาท

แต่ตอนนี้ นางกลับรู้สึกไร้เรี่ยวแรง ค่อยๆล้มตัวลงไป เลือดสีแดงสดเปื้อนไปทั้งตัวของนาง นางใกล้จะตกลงไปในเหวแล้ว แต่องค์รัชทายาทกับจับมือของนางแน่น

"ไม่มีรับสั่งจากข้า เจ้าห้ามตาย！” องค์รัชทายาทกัดฟันเอาไว้ และจับไปที่มือของนางด้วยแรงทั้งหมดที่มี