ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 374

ตอนที่ 374 เสียงร่ำไห้

ณ ตำหนักเวินอ๋อง ภายในเรือนวี่หยวน

โล่หวินหลานขมวดคิ้วแล้วผลัดตัวไปมา นางลืมตาขึ้น แล้วลุกขึ้นนั่ง

เหตุใดคืนนี้ นางจึงนอนไม่หลับ

ทั้งที่ด้านในห้องก็อบอุ่น แต่นางกลับไม่รู้สึกเช่นนี้ นางรู้สึกหนาวสั่นไปทั้งตัว

"องค์หญิง ท่านเป็นอะไรไปเพคะ? ฝันร้ายหรือเพคะ?" ไซ่เยว่ถามขึ้น แล้วเดินเข้ามาหา

ไซ่เยว่กระชับผ้าห่มให้นาง แล้วเติมฟืนในเตาผิง จากนั้นก็ดับเทียนในห้อง เพื่อให้นางหลับได้ง่ายขึ้น

"องค์หญิง หลับเถอะเพคะ" ไซ่เยว่บอก

หรือเพราะว่านางรู้ว่าพวกเขาจะทำสิ่งใด นางจึงรู้สึกร้อนใจ ไม่รู้ว่าเขาจะชนะหรือแพ้ โม่ฉีหมิงจะได้รับบาดเจ็บหรือไม่

โล่หวินหลานไม่อาจนิ่งนอนใจได้เลย นางเอาแต่ครุ่นคิดไปมา “ไซ่เยว่ ข้านอนไม่หลับ เจ้าตื่นมาคุยกับข้าที"

ไซ่เยว่ที่กำลังจะเดินออกไปนั้น ก็หันกลับมา แล้วถามขึ้น “พูดคุยเรื่องใดเพคะ?"

โล่หวินหลานคลายยิ้ม “ก็พูดเรื่องที่เกี่ยวข้องกับโม่ฉีหมิง หนึ่งปีที่ผ่านมานั้น เขาทำสิ่งใดบ้าง แล้วเขาเป็นอย่างไร ข้างกายเขามีสาวใช้ที่หน้าตางดงามหรือไม่！”

ที่แท้ก็ต้องการอยากจะถามไถ่เรื่องของหมิงอ๋องนี่เอง ตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมานั้น ถึงแม้ว่านางจะไม่ได้เข้าไปยังตำหนักหมิงอ๋องบ่อยนัก แต่ว่าก็มักจะได้ยินพี่เย่หวินพูดเรื่องของหมิงอ๋องให้ฟัง

รู้เพียงว่าตลอดหนึ่งปีท่านผ่านมานั้นเขาทำทุกอย่างจนมีอำนาจและแข็งแกร่งขึ้น แต่เรื่องสาวใช้หรือชู้สาวนั้น นางไม่เคยได้ยินมาก่อน

ไม่รู้ว่านางและพี่เย่หวินนับเป็นสาวใช้ที่อยู่ข้างท่านอ๋องหรือไม่

"องค์หญิง เรื่องของท่านอ๋องหม่อมฉันก็ไม่ทราบมากนักเพคะ แต่หนึ่งปีที่ผ่านมานั้น หม่อมฉันไม่เคยเห็นท่านอ๋องยิ้มเลยสักครั้ง" ไซ่เยว่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วบอกกับนาง

"ไม่ยิ้ม?" โล่หวินหลานนึกถึงสีหน้าที่นิ่งเฉยของเขา ไม่ว่าใครจะทำอย่างไรเขาก็ไม่ยิ้มแน่

นางรู้สึกปวดใจยิ่งนัก หนึ่งปีที่ผ่านมานี้เขาไม่แม้แต่จะยิ้มเลยหรือ?

"แล้วปกติท่านอ๋องมักจะชอบทำสิ่งใด?" โล่หวินหลานถามต่อ

ไซ่เยว่ครุ่นคิด แล้วตอบ “หม่อมฉันไม่ได้ไปที่ตำหนักหมิงอ๋องบ่อยนัก และบางครั้งที่เจอท่านอ๋องก็ไม่ได้คุยกันแต่อย่างใด แต่ฟังจากพี่เย่หวินเล่านั้น ท่านอ๋องมักจะเก็บตัวอยู่ในห้องหนังสือ หรือไม่ก็คอยสืบเรื่องต่างๆมากมาย อย่างไม่จบสิ้น"

อยู่ในห้อง? หรือว่าเขากำลังคิดถึงเรื่องระหว่างเรา?

สืบ? สืบว่านางตายได้อย่างไร?

โล่หวินหลานไม่อาจทนฟังได้อีก นำจับที่ผ้าห่มแน่น แล้วพูดขึ้น “ข้าเหนื่อยแล้ว เจ้าออกไปก่อนเถอะ"

นางจับผ้าห่มไว้แน่น ไซ่เยว่อยากจะถามนางว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ก็ไม่ได้พูดสิ่งใด

คนที่ฉลาดอย่างนาง ก็มีช่วงเวลาเช่นนี้เหมือนกันหรือ?

ไซ่เยว่ไม่ได้พูดสิ่งใด นางเดินออกไปแล้วปิดประตู

ทางด้านนั้นดูวุ่นวายนัก

ด้านในทางลับนั้นเย็นและชื้นมาก หนาวกว่าด้านนอกหลายเท่าตัวนัก หากไม่ใช่เพราะคำว่าต้องอยู่รอด องค์รัชทายาทก็คงถอดใจแล้ว

จิ่นชื่อราวกับมีแรงที่ใช้ไม่หมด นางจับมือเขาแล้วเดินไปด้านหน้าไม่มีหยุด

ทั้งสองออกมาจากทางลับ เสื้อผ้าและเนื้อตัวนั้นฉีกขาด ใบหน้าเองก็เปื้อนคราบดินโคลน ความสง่างามที่เคยมีนั้นลดหายไป

"องค์รัชทายาทเพคะ，วิ่ง！” จิ่นชื่อบอก โดยไม่แม้แต่จะพัก

รอบด้านเต็มไปด้วยต้นไม้น้อยใหญ่ ถึงแม้ว่าตอนนี้จะออกจากเมืองหลวงมาแล้ว แต่คนพวกนั้นต้องตามมาแน่ พวกเขาจึงไม่มีโอกาสที่คิดจะหยุดพักได้

หากไม่ใช้ตอนแรกที่นางเข้าไปอยู่ในยองเชียงโหลว แล้วแอบจ้างคนมาขุดทางลับเอาไว้ เพื่อใช้ในยามจำเป็น ตอนนี้ทั้งนางและองค์รัชทายาทก็คงตายไปเสียแล้ว

"จิ่นชื่อ เจ้าเป็นใครกันแน่? แล้วคนที่ต้องการชีวิตข้าคือใคร? ทั้งๆที่เจ้าวางยาพิษในสุราแล้ว เหตุใดยังช่วยชีวิตข้า?" คำถามมากมายพรั่งพรูออกมา เขาต้องถามให้กระจ่างจนได้

จิ่นชื่อหันไปมองด้านหลัง เมื่อไม่เห็นใคร นางจึงหันไปมององค์รัชทายาท “ท่านอยากรู้จริงๆหรือเพคะ?"

"รีบบอกข้ามา" องค์รัชทายาทไม่อาจอดกลั้นไว้ได้

"เวินอ๋อง หม่อมฉันเป็นคนของเวินอ๋อง แต่ว่าหม่อมฉันไม่ได้" จิ่นชื่มพูดเสียงเบา

นางยังไม่ทันพูดจบ องค์รัชทายาทก็เดินไปอีกทาง ใบหน้าของเขานั้นช่างเสียใจยิ่งนัก

"องค์รัชทายาท ไม่ช้าพวกเขาก็จะตามมาทัน ท่านมากับหม่อมฉันก่อนเถอะเพคะ ออกไปจากที่นี่แล้วเราค่อยคุยกัน" จิ่นชื่อบอกด้วยสีหน้าร้อนรน แล้วรีบเดินไปคว้ามือของเขา

แต่ว่า เมื่อมือของนางสัมผัสโดนเขานั้น เขาก็สะบัดมือนางทิ้งทันที

"อย่ามะแตะต้องตัวข้า！เจ้าหลอกข้ามานานหลายปี เจ้าบอกกับข้าว่าไม่เหลือใคร และข้ากลับเชื่อในสิ่งที่เจ้าพูดมาตลอดหลายปี ช่างน่าขันยิ่งนัก！” องค์รัชทายาทเดินไปด้วยความกริ้วโกรธ

เสียงของฝีเท้ากำลังใกล้เข้ามา จิ่นชื่อเองก็รู้สึกปวดใจยิ่งนัก เมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูด นางรู้เพียงว่าตลอดเวลาที่นางทำงานให้เวินอ๋องนั้นเป็นสิ่งที่ผิด

และตอนนี้พวกนางก็ไม่มีเวลาแล้ว