ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 375

ตอนที่ 375 ความจริงในตอนนั้น

จิ่นชื่อไม่ได้ตกลงเหว เพราะถูกองค์รัชทายาทคว้ามือไว้แน่น ไม่คิดเลยว่าเวลาเป็นตายในตอนนี้ เขาก็ยังไม่ทิ้งนางไป

"องค์รัชทายาทท่าน ปล่อยมือเถอะเพคะ！” จิ่นชื่อพูดด้วยความยากลำบาก

"ไม่ ไม่มีวัน" องค์รัชทายาทเองกัดฟันแน่น น่าเสียดายแรงที่เขามีนั้นเขาใช้ในการปัดป้องลูกธนูเมื่อครู่ ทำให้ตอนนี้เขาเองก็ใกล้จะหมดแรง

และจิ่นชื่อเองก็ไม่ได้ขอร้องไห้เขาช่วยนางเอาไว้ แต่อย่างไรเสียเขาก็จะใช้แรงทั้งหมดที่มี ช่วยนางให้ได้

"ขอบพระทัยเพคะองค์รัชทายาท ท่านช่างดีกับหม่อมฉันเหลือเกินหม่อมฉันไม่เคยคิดที่จะทำร้ายท่าน" จิ่นชื่อพูดด้วยความยากลำบาก

พูดจบ นางก็พยายามคลายมือจากเขา แววตาของเขาบ่งบอกอย่างชัดเจน ว่าไม่อาจปล่อยนางไปได้

ก่อนตาย ได้เห็นความห่วงใยจากเขา นางก็พอใจแล้ว

แม้ว่าตาย นางก็ไม่รู้สึกเจ็บปวดหรือเสียใจ

ขณะที่นางตกลงไปในเหวลึกนั้น ก็ได้ยินเสียงร้องตะโกนของเขา “จิ่นชื่อ！”

เสียงนั้นฟังดูเจ็บปวดยิ่งนัก เสียงของเขาแหบพร่า เขาร้องตะโกนอย่างสุดเสียง หลังจากวันนี้จะไม่มีจิ่นชื่อที่งดงามให้เขาได้เห็นอีก

และคนที่ทำให้เกิดเรื่องน่าเศร้านี้ก็คือเวินอ๋อง หากไม่ใช่เขา จิ่นชื่อก็คงไม่ตาย

องค์รัชทายาทหันไปด้านหลัง เขาพึ่งเห็นว่าพวกชายชุดดำกำลังต่อสู้กับคนอีกกลุ่มหนึ่ง เขาเองก็ไม่อาจรู้ว่าเป็นการสู้กันระหว่างใครกับเขา แม้แต่เวินอ๋องเองก็ยืนดูคนพวกนั้นด้วยสีหน้าที่ตกใจ

นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?

จากทางไกล เงาของใครบางคนเดินออกมาจากป่าสน แม้ว่าตอนนี้ท้องฟ้าจะมืดสนิท แต่ก็สามารถเห็นว่าเขาเป็นคร เขาคนนั้นกระตุกยิ้ม

เขามาที่นี่ได้อย่างไร?

แล้วเรื่องในคืนนี้ เขารู้ได้อย่างไร?

"น้องหก เจ้าช่างใจกล้ายิ่งนัก ที่กล้าลอบทำร้ายองค์รัชทายาท" น้ำเสียงเย็นชาราวกับดาบน้ำแข็งดังขึ้น ทำให้ทุกคนถึงกับหายใจไม่ทั่วท้อง

เวินอ๋องนิ่งไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็มองพวกชายชุดดำที่กำลังตีรำพันแทงกันอยู่ พวกเขาถูกโม่ฉีหมิงจัดการเสียแล้ว

หรือว่าแผนของเขา จะถูกทำลาย?

ไม่ได้ นี่เป็นโอกาสครั้งสุดท้ายของเขา หากองค์รัชทายาทไม่ตาย พรุ่งนี้เรื่องการรอบสังหารพี่ชายก็คงถูกพูดถึงทั้งเมือง

"พี่สี่ ท่านไม่รู้หรอก ว่าองค์รัชทายาทนั้นร่วมมือกับแคว้นเซิ่งโจวเพื่อก่อกบฎ ข้ารู้ข่าวนี้เข้า จึงรีบมาฆ่าเขาเสีย" เวินอ๋องกล่าวด้วยสีหน้าเย็นชา

โม่ฉีหมิงหัวเราะในลำคอ แววตาของเขานั้นเปลี่ยนไปในชั่วพริบตา “เจ้าบอกว่าองค์รัชทายาทร่วมมือกับแคว้นเซิ่งโจวเพื่อก่อกบฎ แล้วไหนละหนอนบ่อนไส้ที่เข้ามา? แล้วหลักฐานของเจ้าล้ะ?"

เวินอ๋องนิ่งไปครู่หนึ่ง เขาไม่คิดว่าโม่ฉีหมิงจะถามเรื่องพวกนี้

เขาเองก็ไม่ได้มีเวลาสร้างหลักฐานพวกนี้ ตอนนี้ถูกถามเช่นนี้ จึงไม่รู้ว่าควรตอบว่าอย่างไร

"หากไม่มีหลักฐาน เจ้าก็ปล่อยตัวองค์รัชทายาทไปเถอะ เพื่อให้คนบริสุทธิ์ไม่ถูกทำร้าย" โม่ฉีหมิงค่อยๆต้อนเขา

อยากให้เขาปล่อยตัวองค์รัชทายาท? เป็นไปไม่ได้！

เวินอ๋องจับดาบในมือแน่น ชั่วพริบตา เขาก็มายืนตรงหน้าองค์รัชทายาทเสียแล้ว

โม่ฉีหมิงหัวเราะในลำคอ จากนั้นก็ยกมือขึ้น แล้วผิวปาก ทันใดนั้นเองก็มีชายชุดดำมากมายโผล่ออกมาจากทุกสารทิศ นี่เขาสั่งคนพวกนี้มางั้นหรือ

"น้องหก เจ้าหยุดเถอะ มิเช่นนั้นเจ้าก็ไม่อาจมีชีวิตอยู่ต่อได้" เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก

เวินอ๋องไม่ได้พูดสิ่งใด เขามองดูพวกชายชุดดำ เขาเกลียดตนเองที่ไม่รอบคอบ เอาแต่คิดเรื่องขององค์รัชทายาท จนลืมโม่ฉีหมิงไป

แต่เรื่องมันก็มาถึงขึ้นนี้แล้ว เขาไม่อาจที่จะหันกลับหลังได้อีก ชั่วพริบตาคนของเขาก็ถูกล้อมไว้จนหมด และบางคนก็ถูกฆ่าตายด้วย

เวินอ๋องทำเสียงหึ เขาค่อยๆหยิบดาบข้างกายตนเองออกมา ตอนนี้คนของเขาก็ไม่เหลือแล้ว ขัดขืนไปก็ไร้ประโยชน์

เขามองไปทั้งสี่ทิศ จากนั้นก็หยุดลงที่ต้นไม้ใหญ่ เขาใช้ดาบเปิดทาง แล้วลอยตัวไปบนยอดของต้นไม้

ได้ยินเพียงเสียงต้นไม้ที่ถูกเขาทำให้สั่น ชั่วพริบตา เวินอ๋องก็หายตัวไป

"ท่านอ๋อง จะให้ข้าตามหรือไม่ขอรับ?" เย่เฟิงถามโม่ฉีหมิง

เขายกมือขึ้น “ไม่จำเป็นต้องตามหรอก"

"ขอรับ" เย่เฟิงรับคำแล้วพยักหน้า จากนั้นก็ให้คนของเขาถอยไป

เสียงลมดังโกรกไปมา หิมะปลิวไหว ค่ำคืนนี้ช่างหนาวเหน็บ เพียงแต่ องค์รัชทายาทกลับไม่รู้สึกหนาวเลยสักหนิด

"ไม่คิดเลยว่าคนที่มาช่วยข้าจะเป็นเจ้า ส่วนคนที่ทำร้ายข้าจะเป็นเวินอ๋อง เรื่องราวต่างๆช่างพลิกผันนัก" องค์รัชทายาทพูดขึ้น

ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เขาไม่อาจมองออกได้ว่าใครคือศัตรูใครคือมิตรแท้ สุดท้ายกลับนำภัยมาสู่ตัว

แต่โม่ฉีหมิงนั้น หลายปีมานี้เขาสวมหน้ากากเอาไว้ และไม่อาจลุกเดินได้ ต้องนั่งอยู่บนรถเข็น แต่เขากลับเลี้ยงคนไว้มากมาย จนสามารถจัดการคนของเวินอ๋องได้

เขาประเมินหมิงอ๋องต่ำเกินไป

"อื้ม ข้าเองก็ไม่ได้คิดอยากจะช่วยเจ้าหรอก" โม่ฉีหมิงกล่าว

องค์รัชทายาทจับหิมะบนพื้น แล้วลุกขึ้นยืน “เพราะเหตุใดเล่า"

โม่ฉีหมิงหันกลับมา เขากระตุกยิ้มที่มุมปาก