ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 376

ตอนที่ 376 แผนการที่ทำให้ตกอยู่ในบ่วง

หิมะตกหนักก็หยุดลงในทันที หิมะข้างนอกได้รับการทำความสะอาดจักคนรับใช้ในราชวังและคราบเลือดเมื่อคืนนี้ก็ถือว่าทำความสะอาดได้สะอาดสะอ้าน

ดูเหมือนว่าเมื่อวานไม่มีอะไรเกิดขึ้น

โล่หวินหลานแต่งตัวตอนเช้า ด้านหนึ่งช่วยนางรวบผมด้านหนึ่งทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นทำเป็นกระซิบ เจ้าหญิง เวินอ๋องกลับมาเมื่อคืน ดูเหมือนว่าได้รับบาดแผล เชิญคุณหมอเฉินมาตรวจแผล หลังจากตรวจเสร็จคุณหมอนั้นก็กลับไป

ได้รับบาดเจ็บ?นั่นหมายความว่าเขาได้ลงมือทำเมื่อคืนที่ผ่านมาเวินอ๋องจะเป็นคนที่ชนะหรือคนที่แพ้?

หมิงอ๋องมีข่าวอะไรไหม?โล่หวินหลานกระแทกเสียงต่ำลง

พึ่งพูดได้ไม่นาน ข้างหลังก็ได้ยินเสียงเบาๆพูดออกมาว่า”หมิงอ๋องฝั่งนู้นมีข่าวอะไรบ้าง ที่น่าสนใจ? บอกมาให้พระมหากษัตริย์ฟังหน่อย ”

ได้ยินที่คุ้นเคย ทำให้ตกใจ หวีบนมือก็กลับไปอยู่ในผม โล่หวินหลานเครียดแล้วเครียดอีก ให้มันออกไป

“ท่านอ๋องทำไมถึงเข้ามาไม่ให้สุ้มให้เสียง？”โล่หวินหลานทำหน้าตาพยายามยิ้ม ”ข้ากับไซ่เยว่รอบที่แล้วอยู่ในตลาดโดนขโมยกระเป๋าตัง หมิงอ๋องก็มาเห็นพอดี เขาบอกว่าให้คนไปจับ ผ่านมาหลายก็ไม่มีข่าวเลย เพราะฉะนั้นต้องไปถามไซ่เยว่ ”

นางพยายามควบคุมอารมณ์ตัวเอง และสายตาก็เหลือบไปมองโม่ฉีหานเหมือนเช่นเคย เขาโล่งอกมากขึ้น แต่สีหน้าก็ยังดูไม่ดี อาจเป็นเพราะเรื่องเมื่อวาน

โม่ฉีหานนั่งกับที่ แล้วถาม “ในตลาดทำไมไม่ให้คนไปตาม? ถ้าเกิดโดนทำร้ายจะทำยังไง? ส่วนฝั่งหมิงอ๋องเดี๋ยวข้าจะไปขอบคุณเอง แล้วตำหนักเวินอ๋องก็ไม่ได้สนใจกับเงินแค่นี้ ”

ใช้โอกาสนี้ดูว่านางจะโกหกหรือเปล่า

“ข้าเข้าใจแล้ว ”โล่หวินหลานพยักหน้า

ดูมือขวาของเวินอ๋องที่ประคองมือข้างซ้ายของเขา ดูแล้วน่าจะบาดเจ็บทางด้านซ้ายของร่างกาย ตอนเขาดื่มชา มือซ้ายของวางไว้บนตักเขาตลอด เห็นได้อย่างชัดว่ามีบางอย่างต้องการให้ช่วย

บาดเจ็บแล้ว แต่ก็ต้องมาเรือนวี่หยวน เห็นชัดว่ามีเรื่องจะมาบอก

พึ่งเดาได้สักพัก ก็ได้ยินเสียงที่ไม่แยแส “เมื่อคืนเกิดเรื่องนิดหน่อย ช่วงนี้ข้ายุ่งมาก เลยมาดูเจ้าไม่ได้ ขณะที่งานยังเคลียร์ไม่เสร็จ เจ้าห้ามออกไปไหน ต้องอยู่ตำหนักดีดี เข้าใจหรือเปล่า ? “

นั้นไง เขาก็เริ่มที่จะต่อสู้กับโม่ฉีหมิงแล้วหรอ?

วันสองวันนี้เขาจะไม่อยู่ในราชวัง โล่หวินหลานยิ่งมีโอกาสอยู่ข้างนอกและก็ร่วมมือกับโม่ฉีหมิง เอาเรื่องที่โม่ฉีหานอยากทำพูดออกมาจนหมด

“เข้าใจแล้ว ท่านอ๋องคือคนที่ทำการใหญ่ ข้าจะไม่เพิ่มความวุ่นวายให้ท่านอ๋อง ”โล่หวินหลานเป็นคนพูด

ได้ข่าวว่า ในสายตาที่ท่านอ๋องถูกใจ ถ้าเปลี่ยนเป็นเย่เซียวหลัว มันจะไม่มีความสงบ

แม้เหอซื่อจะช่วยอะไรเขาไม่ได้ แต่ถ้าเจอนาง ก็จะรู้สึกถึงความสบายใจ อย่างน้อยนางเชื่อฟัง มันจะไม่เพิ่มความวุ่นวายให้กับตัวเอง

คำนี้ยิ่งฟังอยู่รู้สึกสบาย เวินอ๋องอารมณ์เริ่มดีขึ้น หน้าเขาก็จะไม่เหมือนกับน้ำแข็งที่ไม่มีวันละลายอีกต่อไป

“เยี่ยม ”เวินอ๋องนั่งได้ไม่นาน ก็ลุกขึ้น

มองดูเงาของเวินอ๋องตอนจากลา หวีบนมือโล่หวินหลานยิ่งจับยิ่งแน่น

“เจ้าไปถามเรื่องเมื่อคืนที่ตำหนักหมิงอ๋องสิ โม่ฉีหานน่าจะเข้าวังแล้ว เจ้าไปเตือนหมิงอ๋องให้ระมัดระวังด้วย ”

ไซ่เยว่ตอบรับ แล้ววิ่งออกจากเรือนวี่หยวนอย่างรวดเร็ว

ออกมาจากเรือนวี่หยวน สีหน้าของโม่ฉีหานดูดีขึ้น แต่เดินไปได้ครึ่งทาง ก็หยุดเดินกะทันหัน ความสับสนภายในหัวยังไม่เลือนหายไป

“เจ้าไปติดตามการเคลื่อนไหวของพระสนม มีอะไรผิดปกติก็รายงานกับข้า ”โม่ฉีหานสั่งแบบกระซิบ

คนนั้นพยักหัว แล้วจากนั้นก็หลบเข้าหลังระเบียง

โม่ฉีหานกำหมัดแน่นขึ้น ไม่ใช่ว่าเขาไม่เชื่อใจเหอซื่อ เพียงแค่ว่าในโลกนี้ เขาก็ไม่เคยเชื่อใจใครมาก่อนเลย

เนื่องจากภารกิจเมื่อคืนล้มเหลว เชื่อว่าข้อมูลนี้จะเข้าหูของฮ่องเต้เจียเฉิงแบบรวดเร็ว เขาต้องรีบพบกับต้วนก้วยเฟย เพื่อปรึกษาภารกิจต่อไป

เข้าวังตั้งแต่เช้าตรู่ ที่สวนดอกไม้นั้นเงียบมาก โม่ฉีหานเข้าไปในห้องโถง แต่ก็มีสาวใช้บอกว่าต้วนก้วยเฟยอยู่ที่วัด โม่ฉีหานจึงเคลื่อนตัวไปที่วัด

“ท่านแม่ครับ ”เสียงของโม่ฉีหานฟังดูเศร้ามาก จึงทำให้รู้ผลตั้งแต่ได้ยินเสียง

ในวัดมีกลิ่นหอมของธูปอบอวลไปหมด ประกายไฟสว่างบ้างดับบ้าง แสงนอกหน้าต่างส่องผ่านม่านที่ทำด้วยกระดาษเข้ามาในวัด ทำให้มีความปริศนา

ต้วนก้วยเฟยคุกเข่าอยู่หน้าพระพุทธรูป ในกำมือนั้นก็เล่นลูกประคำ

“ตั้งแต่เมื่อคืน ข้าก็สวดมนต์ขอพรให้เจ้า หวังว่าเจ้าจะทำสำเร็จ ”ต้วนก้วยเฟยหลับตาแล้วพูดไป

หัวของโม่ฉีหานก็ยิ่งก้มตํ่าลง นํ้าเสียงถึงกับสั่นคลอ “ข้า ทำไม่สำเร็จ！”

“เพล้ง”เสียงดังลั่นภายในวัด ลูกประคำตกลงพื้นที่ล่ะเม็ดสองเม็ด ต่อจากนั้นก็คือเสียงของต้วนก้วยเฟย

“ล้มเหลว？”นางไม่อยากจะเชื่อ หันหลังแบบงงงัน “ล้มเหลวได้ยังไงกัน？เรื่องนี้เตรียมมาอย่างดีแล้ว ถึงแม้ว่าจิ่นชื่อจะไม่ให้นางกินยาพิษ เจ้าก็ควรจะฆ่าเขาสิ！”

แต่ถ้าเป็นอย่างนี้แล้วก็ ปล่อยไปเลย

โม่ฉีหานแหงนหน้ามองที่คานเรือน แล้วก็พูดว่า “จิ่นชื่อทรยศกลางคัน โดนข้ายิงตกเหว โม่ฉีหมิงได้รับข้อมูลแล้วมาช่วยคนพอดี หลายร้อยนักฆ่าที่ข้าพาไป ไม่รอดสักคน ”

ต้วนก้วยเฟยตาทั้งสองข้างพลิก จนเกือบจะสลบไป

ดีที่โม่ฉีหานประคองไว้ได้ทัน

ความหวังสุดท้ายก็ได้ดับสิ้นไป ต้วนก้วยเฟยรู้สึกว่าไม่มีอะไรเหลือแล้ว จึงมองท้องฟ้าแบบเศร้าสลด

“จิ่นชื่อทรยศก็ยังมีเหตุผลอยู่ อยู่กับองค์รัชทายาทตั้งแต่เช้ายันเย็น เป็นไปได้ที่เขาจะเปลี่ยนฝั่ง

แต่โม่ฉีหมิงรู้แผนของพวกข้าได้ยังไงกัน？ภารกิจที่เป็นความลับขนาดนี้ มีแค่ข้าและเจ้าที่รู้ แปลกจริงๆเลย

ต้วนก้วยเฟยยันตัวขึ้นแบบลำบาก แล้วปริปากแบบเชื่องช้า

พูดเยอะขนาดนี้ นางรู้สึกเหนื่อยแล้ว

แต่ที่เหยื่อยกว่านั้น ก็คือหัวใจ

“ท่านแม่ครับ ความหมายของท่านก็คือ โม่ฉีหมิงมีสายลับข้างๆตัวข้า？”โม่ฉีหานพูดแบบตื่นตระหนก

ต้วนก้วยเฟยพยักหัว สายตามองไปที่หน้าต่าง

“ถ้าไม่ใช่แบบนี้ ก็คือว่าเขาสามารถทำนายอนาคตได้ล่ะ ”

หลังจากที่ฟังนางพูดแล้ว โม่ฉีหานก็ยิ่งแน่ใจว่ามีสายลับอยู่ข้างตัว แต่คนนั้นคือใครล่ะ？”

“แต่ว่าที่ข้างตัวข้า ไม่มีคนแบบนี้สักหน่อย”

ยังไม่ทันพูดจบ ต้วนก้วยเฟยก็ตัดคำพูดของเขาว่า “มีหรือไม่ เจ้าลองไตร่ตรองดีๆ สิ่งที่เจ้าเคยทำ ข้ารู้หมดเลย ”

สิ่งที่เขาเคยทำ ต้วนก้วยเฟยรู้หมดเลย？

หรือว่า เย่เซียวหลัวหลบอยู่ที่นี้จริงๆ

โม่ฉีหานเอาหัวซบลงที่อก หรือว่าเย่เซียวหลัวพูดเรื่องนั้นกับท่านแม่？

คือก่อนปีใหม่นั้น ได้เห็นฉากที่เหอซื่อกับโม่ฉีหานอยู่ด้วยกัน？

แต่ว่าเกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้ล่ะ？

“ท่านแม่ครับ พวกข้ามาคิดวิธีแก้ก่อนเถิด ถ้าองค์รัชทายาทนำเรื่องนี้ไปบอกกับท่านพ่อละก็ พวกข้าได้ตายแน่ๆเลย ”โม่ฉีหานถามแบบร้อนร้น

ต้วนก้วยเฟยตีเขาแบบอารมณ์เสีย แต่แรงก็เบาซะจนเกินไป เรื่องนี้ล้มเหลวแบบนี้ได้ยังไงกัน？

“ท่านแม่ครับ ควรจะทำเช่นไรดี？”โม่ฉีหานจับมือของนางไว้

ตอนนี้เขาต้องการคำตอบ ไม่ใช่การตบตีแบบไม่คิดอะไรเลย

ต้วนก้วยเฟยกุมหัวตัวเองแค่คิดถึงเรื่องพวกนี้ ก็รู้สึกเจ็บปวดสุดๆ

"ในตอนนี้ มีแค่ไม่ยอมรับ แล้วหาคนที่รับแทนคนนึง ท่านพ่อของเจ้าก็น่าจะไม่ตามแล้ว เพราะว่าบุตรของพระราชาก็ไม่ได้รับบาดเจ็บ "ต้วนกุ้ยเฟยพูดด้วยเสียงเบา

หลอนรู้จักฮ่องเต้เจียเฉิง เขาไม่ยอมให้บุตรของตัวเองไปตายง่ายๆ เพราะว่า เขาได้เสียอ๋องหลัวไปแล้ว รู้ว่าบาดแผลนี้เจ็บขนาดไหน

ก็เลย เขาน่าจะไม่ทำให้บุตรของตัวเองตายต่อหน้าอีก

"ก็มีเพียงเท่านี้ "เวินอ๋องลุกขึ้นช้าๆ กระพริบตาปริบๆ

ถ้าเรื่องมันไม่เป็นไปตามที่วางแผน งั้นหลอนก็ต้องทำตามฟ้าลิขิตละ

ออกจากประตูของวัด ก็เจอพวกคนรับใช้คอยอยู่ เวินอ๋องอารมณ์ไม่ดี ไม่ได้สนพวกหลอน เดินเข้าตำหนักเวินอ๋องแบบไม่สนใจรอบข้าง

ที่สำคัญคือ ต้องหาคนรับกรรมแทน

เวินอ๋องกุมขมับ ตอนนี้เรื่องราวก็ได้ยุ่งยากขึ้น

รถม้าได้เคลื่อนที่แบบสงบบนถนนในเมือง สักครู่ก็ถึงตำหนักเวินอ๋อง

ตอนลงจากรถ เพิ่งจะเห็นตรงประตูนอกคำหนัก คอยอยู่หน้าประตู รู้เลยว่ากำลังรอคนที่นี้

เวินอ๋องมองดูหลินอ๋องแบบสายตารำคาญ นํ้าเสียงเย็นจนเจาะทะลุกระดูก

"เจ้ามาทำอะไรที่นี้？"

หลินอ๋องเห็นเวินอ๋องแล้วรู้สึกวิตก แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไร

"พี่หก วันนี้ข้าตั้งใจจะมารอเจ้า ข้ามีเรื่องสำคัญมาคุยกับเจ้า "หลินอ๋องบังหน้าของเวินอ๋อง มองด้วยสายตาที่มุ่งมั่น

เวินอ๋องไม่สนใจคำพูดของหลิงอ๋อง ถามออกมาลอยๆ "เรื่องสำคัญอะไรหรอ?"

หลิงอ๋องเห็นว่าเขายอมฟังที่ตัวเองพูด รีบกวาดสายตามองคนรอบข้าง ทำสัญญาณว่าพวกเขาไม่ควรอยู่บริเวณนี้

แต่ว่าเวินอ๋องทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ พูดว่า "มีเรื่องอะไรก็พูดมาเลย"

เขาขมวดคิ้ว ยังมีกลายเรื่องที่ยังทำไม่เสร็จ ถ้าหลิงอ๋องยังมาบ่นอยู่ที่นี้ เขาจะไม่ยอมปล่อยง่ายๆ

ดูแล้วเวินอ๋องก็ยังไม่ยอมเชื่อใจตัวเอง หลิงอ๋องโดนเหอซื่อดูถูกและไม่ยอมเสียศักดิ์ศรี

ในเวลานี้ ต้องพูดเรื่องนี้กับเวินอ๋องให้ได้

พี่ 6 งั้นข้าก็พูดละน่ะ เจ้าหญิงเหอซื่อคบหากับหมิงอ๋องมาตลอด พวกเขาออกเดทด้วยแบบลับๆ ก็คือที่อยู่ในวังตอนนั้น ยังเดทกันที่สวนดอกไม้พระราชวัง！"หลินอ๋องตะโกนสุดแรง

เวินอ๋องยืนอึ้งอยู่ที่เดิม เพียงแค่ช่วงเวลาไม่กี่วิ เปลี่ยนสีหน้าแบบฉับพลัน จับคอเสื้อของหลินอ๋องแบบโกรธกริ้ว

"เจ้าพูดอะไร พูดอีกรอบสิ "

เห็นเวินอ๋องโกรธ เขาก็รู้สึกสะใจ

เวินอ๋องโกรธขนาดไหน ก็แสดงว่าเหอซื่อจะโดนหนักขนาดไหน โดนโจมตีจากนํ้ามือของเวินอ๋อง เป็นทางเลือกที่ดีแล้ว

"พี่หก เจ้าสามารถเลือกที่จะไม่เชื่อก็ได้ แต่ว่าที่ข้าพูดมาเป็นเรื่องจริงทั้งหมด เจ้าตรวจหาก็รู้ "หลินอ๋องไม่เปลี่ยน พูดด้วยเสียงหนักแน่น

วันนี้ เขาก็คือจะทำร้ายชื่อเสียงของเหอซื่อ ยิ่งเสื่อมก็ยิ่งดี ยิ่งคนรู้จักเยอะก็ยิ่งดี

ก่อนที่เขาจะมาตำหนักเวินอ๋อง ก็ส่งข่าวสารออกไป คนในก็จะรู้ว่าเรื่องขายหน้ายังนี้

แค่รู้สึกว่าคอเสือหลุดออกมา เวินอ๋องกว่าจะปล่อยมือ เดินออกไปแบบหัวร้อน

เข้าไปในหลี่วยวนจวูย หน้าไร้ซึ่งอารมณ์ สายตาอาฆาต ห่างจากตรงนูนยิ่งใกล้ ความโกรธของเขาก็ยิ่งแรง

"ปั้ง"เสียงดังสนั่น ประตูของหลี่ยยวนจยูโดนคนถีบออก

เวินอ๋องเดินตรงไปหาโล่วินหลัน กระฉากนางออกมา ขนาดนางชนกับเก้าอี้ยังรับรู้ไม่ได้

"เหอซื่อ เหมือนข้าจะดูถูกเจ้าเกินไปน่ะ！"เวินอ๋องพูดแบบโกรธกริ้ว

ท้ายที่สุด เขาก็รู้เรื่องของข้าแล้วรึ？

โล่วินหลันเงียบแปลกๆ ไม่แสดงสีหน้าออกมา

"ท่านอ๋องพูดถึงเรื่องอะไรค่ะ?"

เห็นสีหน้าสงบของนางแล้ว เวินอ๋องโกรธจัด หมัดนึงลงที่กำแพงข้างนาง

"เจ้าถามข้าว่าเรื่องอะไร？เล่นตัวน่ะ เรื่องของเจ้ากับโม่ฉีหมิงนี้ซ่อนได้ดีน่ะ หลบได้หมดเลย คิดว่าไม่มีคนรู้หรอ

เวินอ๋องเหมือนกับว่ากัดจนรากฟันแตก