ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 377

ตอนที่ 377 ข้อบังคับในตำหนัก

เพราะเรื่องที่ล้มเหลวเมื่อวานทำให้ยิ่งคิดยิ่งโกรธ เลยมาถามตอนนี้?

หรือว่ามีคนมาพูดอะไรในเวลานั้นพอดี ถึงทำให้โกรธขนาดนี้

โล่หวินหลานเหล่ตามองไปที่อื่นไม่กล้าจองดูราชาเวินอ๋อง ในสมองก็คิดอยู่ว่าควรจะตอบคำถามเขาอย่างไร

“นายท่านพูดอะไรนะ?เหอซื่อไม่รู้ว่าเหอซื่อทำอะไรผิดไป ขอให้นายท่านชี้เเนะ”โล่หวินหลานพูด

เวินอ๋องยิ้มเเบบเย็นชา คิดถึงสถานการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้ รากบัวหักขาเเต่สายยังไม่ขาด ความสัมพันธ์ที่ตัดไม่ขาดยิ่งแยกแยะก็ยิ่งซับซ้อน เรื่องเเต่ละเรื่องก็ต่อกันเป็นเเถว เเต่คนที่น่าสงสัยที่สุดก็คือเหอซื่อ

คิดไม่ถึงเลยว่าตัวเองจะถูกคนที่ตนเชื่อที่อยู่ใกล้ตัวหักหลัง ยังอ้างว่าไม่ได้ทำ ทำตัวน่าสงสาร

“ยังจะตอเเหลยังจะมาเเสดงอีก?”เวินอ๋องตะโกน เขาได้ยกมือขึ้นกำลังจะตีลงหน้าของโล่หวินหลาน เเต่เขาได้อยู่ลงในวิสุดท้าย

นางไม่หลบไปไหนเลย ตาที่เเวววาวก็ยังจดจ่ออยู่กับตนเอง ไม่ได้มีความหวาดกลัวเลยสักนิด

ในสถานการณ์ที่กำลังโมโหอยู่นั้น เขาลงมือตีไม่ลง ยังบังคับอารมณ์ที่โกรธในใจได้?เขาเป็นอะไรไปนิ?

“ตกลงเจ้ากับโม่ฉีหมิงเป็นอะไรกับ?บอกกับข้ามาให้หมด”เวินอ๋องได้หายใจลึกๆเเล้วนั่งลง

ในใจเขาได้ให้โอกาสนางเป็นครั้งสุดท้าย ถ้านางยอมพูดเรื่องความสัมพันธ์ของนางกับโม่ฉีหมิง เขาจะยอมปล่อยนาง

โล่หวินหลานทำตัวน่าสงสารเเล้วมองที่เขา เขาลงมือตีตนไม่ลง นางควรจะดีใจหรือเป็นห่วงดี?

“ข้าไม่รู้จริงๆว่านายท่านพูดอะไรอยู่ ตั้งเเต่ที่ข้าได้สมรรถกับนายท่านเเล้ว ข้ากับหมิงอ๋องออกจากจะพบเจอเเบบไม่ได้ตั้งใจก็ไม่ได้พบเจออีกเลย ทำไมนายท่านถึงสงสัยข้าหล่ะ?”โล่หวินหลานได้ร้องไห้เช็ดน้ำตา

เวินอ๋องทายได้หมดทุกเรื่องเเล้ว ถึงนางไม่พูดก็ไม่เป็นไร เพียงเเต่จองมองนาง ไม่ให้นางมีโอกาสที่จะส่งจดหมายกับโม่ฉีหมิง นั้นนางก็ยังอยู่ใกล้ตัวเองได้อยู่

ใจของเวินอ๋องเหมือนถูกตะปูที่ตอกเข้าไป ถ้าเปลี่ยนเป็นคนอื่น เขาจะตาโดนไม่คิดอะไร แต่เหอซื่อ ในใจของเขาก็ยังคงทีความรักอยู่

“ถ้าเจ้าไม่ยอมสารภาพ ข้าก็ถามไม่ได้อะไร เจ้าก็อยู่ที่นี้นั้นเเหละ ไม่มีคำสั่งของข้าห้ามออกมา!”เวินอ๋องปิดตาด้วยความเสียใจเเล้วพูด

ขณะที่หมุนตัว มีรอยยิ้มที่เเอบยิ้มขึ้นมาเเละตาที่ต่ำๆร้ายๆ

เขาสะบัดชายเสื้อเเล้วออกไป

ทหารที่อยู่ด้านนอกก็ยืนตรงเป็นเเถว เขาพูดว่า“ให้เพิ่มคนมาเฝ้าที่เรือนวี่หยวน ไม่มีคำสั่งของข้า ห้ามให้พระสนมออกมา

ทหารหยักหน้าเเล้วถอยไปเฝ้าที่หน้าประตูเรือนวี่หยวน

เวินอ๋องไม่คิดอะไรเเล้วเดินจากไป

โล่หวินหลานที่อยู่ในห้องก็ได้เเอบฟัง พึ่งรู้ว่าเวินอ๋องจะคังตนไว้ในห้อง

เขาทายได้เเล้วว่าคือจดหมายที่ส่งไปมาของนางกับโม่ฉีหมิง ทำไมถึงไม่ไล่ตนออกจากตำหนัก เเต่กลับคังตนไว้ในห้อง ไม่กลัวตนหาวิธีหนี้ออกไปหรอ

ถ้าโม่ฉีหมิงรู้ว่าตนโดนคังไว้ในห้อง เขาต้องหาวิธีมาช่วยข้าเเน่ๆ หรือว่า

เวินอ๋องจะใช่ข้าล่อโม่ฉีหมิงมา เเล้วสร้างกับดักไว้ในสวนที่ตำหนัก จับโม่ฉีหมิง

โล่หวินหลานหัวใจกระวนกระวาย ไซ่เยว่ทำไมยังไม่กลับมา ถ้านางกลับมาเเล้วเห็นตนโดนคังไว้ในห้อง จะต้องไปบอกกับโม่ฉีหมิงเเน่ๆเลย

ถึงเวลานั้น ก็จะโดนกับดักที่เวินอ๋องสร้างไว้เเน่

หน้าประตูก็มีทหารมานับ10กว่าคนล้อมรอบเรือนวี่หยวน เหมือนกับเฝ้านักโทษที่ทำผิดนักมาก

ตอนที่ไซ่เยว่กลับมาจากตำหนักหมิงอ๋อง เห็นเวินอ๋องออกมาจากรุ่ยหยวนจุนพอดี กะจะเข้าไป เเต่อยู่ดีๆก็มีทหารมาหลาย10คน

นางรีบหลบไปข้างๆ ดูความเปลี่ยนของเรือนวี่หยวน ผ่านกระดาษหน้าต่าง เเล้วรู้เลยว่า น่าจะเวินอ๋องไปนํ้อะไรมาถึงนำธิดาคังไว้ในห้อง

มีความรู้สึกโกรธเเละกังวลใจ เรื่องนี้ควรจะบอกให้หมิงอ๋องดีกว่า ถ้าเกิดว่าเวินอ๋องรู้อะไรขึ้นจริงๆ นั้นชีวิตของธิดาก็ไม่ปลอดภัยเเน่ๆเลย

มาถึงตำหนักหมิงอ๋องด้วยความโกรธ เเต่ไม่เห็นเงาของเย่หยุนกับฉินหยิ่งเลย เลยจับบ่าวมาถาม ถึงจะรู้ว่าโม่ฉีหมิงได้ไปที่ตำหนักขององค์รัชทายาท

ตำหนักองค์รัชทายาท?ทำไมช่วงนี้หมิงอ๋องกับองค์รัชทายาทสนิดกันหรอ?หรือว่าเพราะเรื่องเมื่อวานเขาทั้งสองได้เห็นด้วย

ไม่ว่าเป็นเรื่องอะไร ยังไงก็ต้องหาหมิงอ๋องเเล้วบอกเรื่องนี้ให้เขารู้ก่อนดีกว่า

ตำหนักขององค์รัชทายาทมีทหารเฝ้าเเน่นหนามาก อยากเข้าไปตำหนักขององค์รัชทายาทนั้นยากมาก

ไซ่เยว่เเอบที่มุ่มๆดูสถานการณ์ในตำหนักก่อน สุดท้ายเขาก็เลือกที่จะเข้าไปทางประตูหลัง

ไซ่เยว่ก็ถอนหายใจเพราะประตูหลังมีทหารเเค่สองนายเฝ้าเดินไปมา เขาก็บินขึ้นหลังคา เเอบๆเข้าไป

ทหารด้านล่างก็ไม่รู้สึกอะไรเลย มองซ้ายมองขวา เเล้วพูดกับทหารที่อยู่ข้างตัวว่า“นายได้ยินเสียงอะไรมั้ย?”

ทหารอีกนายก็หัวเราะเเล้วบอกว่า“นี้มันตำหนักขององค์รัชทายาทนะ มีใครกล้าเข้ามา?ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก”

พึงพูดจบ มีเข็มๆนึงจิ้มเข้าที่คอเขา เขาเปิดตาโต กำลังจะเปิดปากพูดก็ล้มลงเเล้ว

ทหารข้างๆเห็นเช่นนี้เเล้ว ก็ได้ชักดาบตนเองออกมา ฟันซ้ายฟันขวา มีเข็มอีกสองได้บินออกมา เเค่ไม่กี่วิก็ทำให้สองคนนั้นล้มลง

ไซ่เยว่ตบๆหิมะขึ้นตัวตน บินลงจากกำแพง มองดูคนที่อยู่รอบข้าง เเล้วผ่านจากหลังประตูได้อย่างง่ายดาย ค้นหาห้องขององค์รัชทายาท

ถ้าไม่ผิด ตอนนี้พวกเขาน่าจะคุยธุระที่ห้องสมุด ไซ่เยว่ได้ผ่านเดินยาวๆ เเล้วได้ไปชนกับบ่าวคนนึง

การที่ไม่มีการว่างเเผนที่มีบ่าวมาชนโดนตน เห็นได้เลยว่าเป็นความบังเอิญ บ่าวจองไซ่เยว่เเล้วตะโกนอย่างสนั่นดัง เเต่โดนไซ่เยว่ปิดปากไว้ ดาบที่คมและเหน็บหนาวได้เจาะเข้าที่คอของนาง ทำให้นางหนาวจนตัวสั่นไม่หยุด