ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 378

ตอนที่378 การให้กำเนิดบุตรชายและบุตรสาว

เจ้าต้องการทำอะไร ทำให้ข้าอยู่ภายใต้การคุ้มครองแบบนี้ส่งทหารจำนวนมากมาดูข้ามันเป็นการเคลื่อนไหวบ้างหรือเปล่า? โล่หวินหลานมองที่มุมตาของเขาแล้วถามอย่างเย็นชา

ทันใดนั้นดวงตาของเวินอ๋องก็จะกลบไปทั่วใบหน้าของนางและในไม่ช้านางก็ยิ้มได้อย่างอ่อนโยนและดูว่าอ่อนโยนอย่างไร

"ไม่มีอะไร! เพื่อความปลอดภัยของเจ้าช่วงนี้ในวังยังไม่ค่อยปลอดภัย" เวินอ๋องยิ้ม

ทุกคนรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในหัวใจของเขานอกจากนี้เขายังกรีดร้องและสาบานในใจของเขาความคิดที่ปรารถนาในหัวใจของเขาคืออะไร?

“ แม้ว่าท่านอ๋องนึกถึงความปลอดภัยของข้าจริง ๆ แล้วทำไมข้าถึงออกไปข้างนอกไม่ได้เลยแม้แต่ยามก็ควรส่งอาหารไปด้วย” โล่หวินหลานถาม

เวินอ๋องปากแขวนรอยยิ้มจาง ๆ ค่อย ๆ เดินไปที่ด้านข้างของนางกระซิบ "พวกเขาทั้งหมดมาเพื่อจะปกป้องเจ้า เจ้ายังไม่รู้นิสัยที่แท้จริงของโม่ฉีหมิง ถ้าเขาจะทำร้ายเจ้า เจ้าจะทำยังไงล่ะ"

โม่ฉีหมิงจะทำร้ายข้า?เขากำลังพูดถึงอะไร

“ งั้นก็ตามใจเจ้าเถอะ ออกไปข้างนอกได้แล้ว ข้าง่วงนอน” โล่หวินหลานอี้หันหลังและจากไป แต่เพียงหันหลังกลับข้อมือของเขาก็ถูกจับ

โล่หวินหลานนั่งลงบนตักของนาง จมูกอุ่น ๆ กระแทกใบหน้าของนางและริมฝีปากบาง ๆ ก็เข้ามาหานางอย่างช้าๆ

โล่หวินหลานกระชากมือของเขาแล้วผลักเขาออกไป แต่หัวใจของเขาก็เต้นอย่างรุนแรง

"อย่าลืมว่าเจ้าคือราชาของข้าตอนนี้ข้ามีข้อผูกมัดที่ต้องทำสามีและภรรยา" เวินอ๋องเตือนอย่างเย็นชา

โล่หวินหลานจ้องมองที่อื่น ไม่ได้มองเขา

มือของเขากำแน่นมืออีกข้างหนึ่งไว้บนไหล่ของนางและริมฝีปากที่เรียวบางอยู่บนแก้มของนาง

แก้มของนางออกสีชมพูๆและมีกลิ่นสีแดงเวินอ๋องถอนหายใจและเดินขึ้นไปเพื่อจะดมกลิ่นริมฝีปากของนาง

"อย่าแตะต้องข้า!" โล่หวินหลานผลักเขาออกไปและวิ่งหนีไป

รอยยิ้มบนใบหน้าของเวินอ๋องแข็งตัวในเวลานี้เขายืนยันความคิดของตัวเองมากขึ้นว่าเขาไม่เคยแตะนางเลย

"เมื่อก่อนข้ายังเคยแตะนางเลย ทำไมตอนนี้ถึงไม่ให้ข้าแตะล่ะ" เวินอ๋องเหล่นาง

เมื่อก่อน? ก็แค่เป็นภาพลวงตาที่ทำให้นางและทำให้เขาเข้าใจผิดว่าเกิดอะไรขึ้นเฉยๆ

โล่หวินหลานหัวเราะเบาๆ "ไม่ให้ก็คือไม่ให้ ไม่มีเหตุผล ไม่งั้นทำสิ่งที่มีประโยชน์กว่านี้"

การดูนางหลีกเลี่ยงตัวเองเหมือนรสชาติของงูพิษ เวินอ๋องดวงตานั้นใหญ่มากจนนางอยากเห็นว่ามีข้อแก้ตัวอะไรที่ทำให้นางปฏิเสธตัวเองได้

“ ข้าคิดว่าสิ่งที่มีประโยชน์กว่านี้คือการมีลูก ไม่มีอะไรสำคัญมากไปกว่านี้แล้ว เราควรมีลูกด้วยใช่มั้ย” เวินอ๋องกระซิบ

หัวใจของโล่หวินหลานเต้นอย่างรุนแรง แล้วนางก็คิด เขาบ้าไปแล้วหรือ กล้าพูดแบบนี้ออกมาด้วย

เขาเดินเข้ามาหานางอย่างช้าๆ ก็เหมือนราวกับหมาป่ากำลังจะเข้ามาหาลูกแกะ

โล่หวินหลานมองไปที่เขาด้วยอารมณ์โกรธแค้น ด้านหลังของนางแจกันวางไว้บนโต๊ะ ตราบใดที่เขายังกล้าเข้าหาตัวเองนางก็จะใช้แจกันโยนใส่เขา

เวินอ๋องหยุดอยู่ตรงหน้านางและแตะแก้มของนางอย่างชั่วร้าย

โล่หวินหลานจับแจกันไว้ในมือแล้วโยน แต่ทันใดนั้น เขาจับแจกันไม่แน่น แจกันก็ตกบนพื้น

เขาไม่รู้หนีตั้งแต่เมื่อไหร่

เสียงแจกันที่ตกบนพื้นคมชัดและห้องทั้งห้องเต็มไปด้วยเศษแจกัน

สายตาของเวินอ๋องเย็นชาและดวงตาที่แหลมคมของเขาก็จ้องมองนาง

"ดีมากดีมากดีมาก" เวินอ๋องพูดอย่างต่อเนื่องสามครั้ง

ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวด้วยความโกรธ มือของเขากำแน่น เขาไม่ได้มองนางแล้วก็กระแทกประตูออก

มันเป็นเสียงปิดประตูอีกครั้ง หัวใจของโล่หวินหลานหล่นลงมาและร่างกายที่อ่อนแอ เขาก็นั่งบนเตียง

คืนนี้หนาวเหมือนหิมะตกและนางก็ไม่รู้สึกอบอุ่นในใจ

นางไม่ทราบว่าเวินอ๋องกำลังพิสูจน์นางหรือต้องการทำอะไรให้นางจริง ๆ แต่ดวงตาของเขาก็เพียงพอที่จะพิสูจน์ได้ทุกอย่าง

นางเหนื่อยมากและไม่รู้จะทำอะไร

นางนอนอยู่บนเตียงแล้วค่อยๆหลับตาลง

บนหัวของนางนั้นดูวุ่นวายมาก คิดย้อนไปถึงอดีตอย่างต่อเนื่อง เหมือนถูกแก้ไขเป็นรูปภาพและกระพริบอยู่ในใจ

ข้ารู้สึกว่ามีใครบางคนกำลังจับใบหน้าของข้าอยู่อย่างอ่อนโยน

แต่นางไม่อยากเปิดตาและทันใดนั้นนางก็ได้ยินมีใครบางคนพูดว่า "อย่าปลุกนาง"

เขาหยิบเอากลิ่นหอมที่เขานำติดตัวไปไว้ข้างนอกแล้วยามก็สลบไป

โม่ฉีหมิงเอื้อมมือออกไปแล้วอุ้มโล่หวินหลานเห็นนางเหงื่อออกอย่างต่อเนื่องบนหน้าผาก คิ้วล็อคแน่นมากเหมือนกับว่านางมีปัญหา

“ ท่านอ๋อง รีบไปเถอะ” เขาเปิดประตูบนพื้น

โล่หวินหลานกล่าวว่า "เจ้าไปจับผู้หญิงคนนึงเข้ามา ช้าหน่อยๆอย่าให้คนอื่นรู้"

เขาพยักหน้าและหันหลังออกจากห้อง

ถนนลับก็เพียงพอที่จะรองรับคนเดียวที่จะเข้าและเป็นประตูสู่ประตูหลังของ ตำหนักเวินอ๋อง โม่ฉีหมิงพยายามที่จะเข้าไปข้างในแต่ค้นพบว่าไฟข้างนอก

กลั้นไว้แล้ว

หลังของโม่ฉีหมิงกลับตรง สิ่งควรมาในที่สุดก็มาจริงๆ

เวินอ๋องไม่ใช่คนโง่ มิเช่นนั้นคงไม่เข้าไปช่วยโล่หวินหลานเช่นนั้น

"พี่สี่ ไม่ได้เจอกันเสียนาน เหตุใดดึกดื่นเพียงนี้จึงมาตำหนักข้าได้ มีเรื่องอันใดหรือ?" ด้านนอกมีเสียงของเวินอ๋องดังขึ้น

โม่ฉีหมิงตบหน้าของโล่หวินหลานเบาๆ ให้นางตื่น “หวินหลาน หวินหลาน?"

เขาพูดเรียกนาง โล่หวินหลานค่อยๆลืมตาขึ้น จากนั้นก็มองดูเขา เป็นเขาได้อย่างไร?