ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 383

ตอนที่ 383 อาหารตะวันตกไม่อร่อย

“หาจนเจอสุดท้ายก็ต้องแยกจาก หากต้องแยกจาก สู้ไม่ต้องเจอหน้ากันจะดีกว่า ก็เหมือนในตอนแรก ช่วงเวลานั้น ข้าแทบจะไม่รอดแล้ว ยังดีที่ข้าอดทนจนผ่านมาได้” โล่หวินหลานพูดแล้วยิ้ม

เมื่อได้ยินนางอธิบาย โม่ฉีหมิงก็เอามืออีกข้างโอบขอนางเอาไว้ ใบหน้าของเขาแนบติดกับใบหน้าของนาง ไอร้อนมันส่งผ่านจากหน้าของเขาไปหน้าของนาง

“ต่อไป จะไม่มีทางเกิดเหตุการณ์แบบนั้นอีกแน่ ข้ากับเจ้าจะไม่มีวันต้องแยกจากกันอีก” โม่ฉีหมิงพูดอย่างมั่นใจ เหมือนให้คำมั่นสัญญา

โล่หวินหลานจับมือของเขาแน่นขึ้น จากนั้นก็ได้เสียงของเขาพูดขึ้นมาว่า “ไว้ผ่านไปอีกสักระยะ เราไปเยี่ยมท่านตาที่หุบเขากันนะ”

เมื่อได้ยินเขาพูดออกมาแบบนี้ โล่หินหลานรู้ทันทีว่าเขาต้องทำได้แน่ อีกไม่นาน พวกเขาจะต้องได้พบชิวโม่ไป๋

นางเอาจดหมายสองฉบับยัดเข้าไปในกระบอกไม้ไผ่ จากนั้นก็มัดเอาไว้กับเท้าของนกพิราบ แล้วปล่อยให้มันบินไป

โม่ฉีหมิงมองเห็นรอยยิ้มของนาง ก็รู้สึกว่ามันเป็นรอยยิ้มที่งดงามมาก

“เจอหรือยังเวินอ๋องแล้วหรือยัง?” โลหวินหลานเงยหน้าขึ้นมาถาม

โม่ฉีหมิงส่ายหน้า “ออกคำสั่งไปตามหัวเมืองต่างๆแล้ว คนของอู๋อินโหลวเองก็ออกตามหาไปตามเมืองต่างๆแล้ว แต่ว่าจนถึงตอนนี้ก็ไม่มีข่าวคราวเลย”

ออกไปตามหากันใหญ่โตแบบนี้ กลับยังหาตัวไม่เจอ

คืนนั้นเวินอ๋องหนีออกไปจากทางลับในตำหนักเวินอ๋องจนถึงวันนี้ก็หลายวันมากแล้ว แล้วทำไมถึงยังไม่เจอตัวเลยนะ?

โล่หวินหลานคิด “คงไม่ได้ปลอมตัวหรอกใช่ไหม? หรือว่าจะไม่อยู่ในแคว้นโม่ฉีแล้ว?”

ในเมื่อหายังไงก็ไม่เจอ คิดว่าน่าจะไม่อยู่ในแคว้นโม่ฉีแล้ว

คำพูดนี้มันเหมือนเตือนสติโม่ฉีหมิง เขากระพริบตา ปากของเขาก็ยิ้ม

“หวินหลาน เจ้าพูดถูก หากไม่ใช่ไม่อยู่ในแคว้นโม่ฉีแล้ว ทำไมเราตามหากันขนาดนี้ถึงได้ไม่เจอสักที” โม่ฉีหมิงเริ่มคิดได้

เขาละเลยเกินไป เขาคิดไม่ถึงว่าเวินอ๋องจะฉวยโอกาสหนีออกจากแคว้นโม่ฉีไป หากเขาออกจากแคว้นโม่ฉีไปแล้ว เขาจะไปที่ไหนได้นะ?

เขาจะไปแคว้นไหนนะ? แล้วไปทำอะไร?

โล่หวินหลานขมวดคิ้ว นางเอียงหัวไปมองโม่ฉีหมิง ยิ้มแล้วพูดว่า “คิดไม่ถึงเลยว่าคนอย่างหมิงอ๋องจะมีเรื่องที่คิดไม่ถึงเหมือนกันนะเนี้ย”

โม่ฉีหมิงโอบเอวของนางเอาไว้ แล้วกดตัวนางลง สายตาของเขาค่อยๆมองไปที่นางอย่างลึกซึ้ง

ทำไมเวลาเขาเจอหน้านาง ถึงได้ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้เลย? ทำไมทุกครั้งถึงอยากจะกดนางลงแบบนี้?

“ไม่ได้ คุยกันแล้วไม่ใช่หรอว่าต้องแต่งงานก่อนถึงจะ ...... ถึงจะทำได้?” โล่หวินหลานมองเขาด้วยความตื่นเต้น

โม่ฉีหมิงหลับตา เขาข่มอารมณ์ของเขากลับไป

การแต่งงาน ....... การแต่งงาน

“ข้าทนไม่ไหวแล้ว หวินหลาน” เขาโน้มตัวลงจูบปากของนาง

โล่หวินหลานโอบคอของเขาเอาไว้ แล้วรับการจูบของเขา ไม่รู้ว่าทำไม ครั้งนี้นางไม่อยากคัดขวางเขาอยู่

แต่ว่า โม่ฉีหมิงเอาปากออกจากปากนาง ใบหน้าของเขาบดบังหน้าของนางเอาไว้ เขาพยายามข่มอารมณ์ของตัวเองกลับไป

เขาจะหลุดตอนนี้ไม่ได้ ช่วงเวลาที่ดีที่สุด จะต้องเก็บไว้ในคืนเข้าหอ

โล่หวินหลานมองไปที่เขาด้วยสายตาที่น่าหลงใหล ดวงตาของนางเต็มไปด้วยน้ำ สายตาของนางนั้นลึกซึ้งมาก

โม่ฉีหมิงไม่กล้าสบตานางอีก เขาหันตัวกลับไป

หากมองอีก เขากลัวว่าตัวเขาอาจจะทำอะไรลงไปกับนางก็ได้

“ข้า ข้าออกไปก่อนนะ คืนนี้ค่อยกลับมากินข้าวเย็นกับเจ้านะ” เสียงของโม่ฉีหมิงแหบ แล้วรีบลุกออกไปทันที

เห็นเงาที่รีบร้อนของเขาเดินออกไป โล่หวินหลานก็อดหัวเราะไม่ได้

คิดไม่ถึงเลยว่าเพื่อนางแล้ว เขาจะอดกลั้นอารมณ์ได้มากขนาดนี้

“คืนนี้กลับมาเร็วๆนะ ข้าจะรอเจ้า” โล่หวินหลานทิ้งระเบิดเอาไว้ให้เขาอีกลูก น้ำเสียงนี่มันหวานจนอยากจะบ้าตาย

โม่ฉีหมิงแกล้งทำเป็นนิ่งแล้วพยักหน้า เขาตอบรับอืม แล้วออกจากห้องไป

อากาศหนาวภายนอกทำให้ความร้อนรุ่มในตัวของเขานั้นสงบลง เขายืนอยู่กลางเรือนในจวน แล้วปล่อยให้หิมะโปรยปรายลงมา

มีเพียงเท่านี้ เขาถึงจะสงบลงได้

ฉินหยิ่นโผล่มาด้านหลังเขาโดนไม่มีปี่มีขลุ่ย เขาพูดเสียงเบาว่า “ท่านอ๋อง เมื่อคืนนี้ เราทำการกำจัดกองกำลังจากยุทธภพเล็กที่ด่านเย่นเหมิน”

เมื่อเห็นคำว่าด่านเย่นเหมิน โม่ฉีหมิงลืมตาขึ้นมา

เวินอ๋องเคยอยู่ด่านเย่นเหมินช่วงหนึ่ง อีกทั้งทำให้เขาได้รู้จักกับเย่เซียวหลัว ดังนั้น การที่จะรู้จักชาวยุทธที่นั่น ถือว่าไม่แปลก

“ทำได้ดี พาข้าไปดูหน่อย” โม่ฉีหมิงพูดเสียงเข้ม

ฉินหยิ่นรับคำ แล้วจากไป

พอกลับมาในช่วงค่ำ โล่หวินหลานก็กำลังยุ่งอยู่ในครัว วันนี้นางอารมณ์ดี เลยอยากจะนั่งกินข้าวใต้แสงเทียนกับโม่ฉีหมิง

ผลที่ได้คือ ......

ไฟได้ที่แล้ว สเต็กเนื้อก็สุกได้ที่แล้ว

โม่ฉีหมิงจ้องไปที่เดิม ของดำๆ แข็งๆ ที่อยู่ตรงหน้าเขา

“นี่ มันคืออะไร?” เขามวดคิ้วแล้วมองไปที่โล่หวินหลาน

โล่หวินหลานขมวดคิ้วมองไปที่เขา “มันเรียกว่า สเต็กเนื้อ อาหารตะวันตกน่ะ”

เห็นนางพูดจาเหลวไหล โม่ฉีหมิงถามด้วยความสงสัยว่า “อาหารตะวันตกอะไรกัน?”

คนโบราณยังไม่ได้ฉลาดเท่ากับคนสมัยใหม่ โล่หวินหลานกดไหล่ของเขาให้เขานั่งลง

“ไม่ต้องสนใจแล้วว่าจะอาหารตะวันตกตะวันออก รีบลองชิมสเต็กฝีมือข้าเร็ว รับประกันว่ารสชาติดีมากแน่นอน” โล่หวินหลานเอามือยื่นให้กับเขา