ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 384

ตอนที่ 384 ยุทธภพเย่นเหมิน

หมิงซีคงไม่ได้พูดอะไรกับเขาไปหรอกนะ?

โล่หวินหลานนั่งลง แล้วพูดว่า “หมิงซีดูแลข้าดีมาตลอด ท่านตาสั่งให้เขาลงเขามาคุ้มครองข้า ก็ต้องเป็นห่วงข้ามากเป็นพิเศษอยู่แล้ว แต่ว่าคนที่หมิงซีชอบคืออาลั่วหลัน”

ถึงแม้ตอนนี้หมิงซีจะไม่รู้ตัว แต่ว่าคนที่มองอยู่ข้างๆอย่างโล่หวินหลานนั้นรู้ดี

เมื่อได้ฟังโล่หวินหลานอธิบาย โม่ฉีหมิงก็ยิ้ม ในที่สุดนางก็รู้ว่าควรจะใส่ใจความรู้สึกเขายังไงแล้ว นางถึงได้อธิบายออกมามากขนาดนี้

แต่ว่าคนที่หมิงซีชอบ เขาไม่ได้สนใจจะรู้เลย เขารู้แค่ว่าในใจของโล่หวินหลานมีเขาก็เพียงพอแล้ว

“ข้ารู้” โม่ฉีหมิงพยักหน้า

แม้แต่หมิงซียังดูออกเลยว่าโล่หวินหลานชอบเขา แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว

ทั้งสองกินอาหารค่ำแล้ว โล่หวินหลานก็นอนดูหิมะในอ้อมแขนของเขา หิมะสีขาวโปรยปรายลงมาไม่หยุด มันเหมือนกับดอกไม้ไฟที่สวยงามมาก

หิมะเต็มเรือนไปหมด หมิงซีเดินลำบากมาก ในใจของเขามันเหมือนถูกเข็มนับพันเล่มทิ่มแทง มันเจ็บปวดมาก

แต่ว่ามันอธิบายไม่ถูกว่าเขาเจ็บเพราะอะไร ในหัวของเขามันมีแค่ภาพที่ได้เจอโล่หวินหลานครั้งแรก นางเหมือนกับนางฟ้าตัวน้อยที่เข้ามาอยู่ในโลกของเขา แต่สุดท้าย ก็หนีออกจากโลกของเขาไป

ดังนั้น เขาเลยรู้สึกเจ็บปวดงั้นหรอ?

“เฮ้ หมิงซี เจ้าเป็นอะไรไป?” อาลั่วหลันพูดดังมาจากด้านหลังของเขา หมิงซีสะดุ้ง ไม่ได้เดินหน้าต่อไปอีก

อาลั่วหลันยิ้มหัวเราะหยุดอยู่หน้าเขา นางเดินตามเขามา แต่เขากลับไปรู้ตัวเลย ที่จริงแล้วเขามีปฏิกิริยาไวมากไม่ใช่หรือไง?

“เจ้าเป็นอะไรไป?” หมิงซีจับหัวแล้วค่อยๆจัดระเบียบความคิดของตัวเอง

“เมื่อกี้ข้าเห็นเจ้าออกมาจากห้องครัว ทำไมเหมือนใจเจ้าไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย? ข้าเดินตามเจ้ามาตั้งนานเจ้ายังไม่รู้ตัวเลย?” อาลั่วหลันเดินมาตรงหน้าเขา ยิ้มแล้วพูด

หมิงซียืนเอามือไขว้หลัง แล้วมองไปที่คนที่อยู่ตรงหน้าเขา สายตาของเขาไม่มีความแปลกใจเลย

“ข้ารู้ว่าเจ้าตามข้ามา เพียงแต่ข้าไม่ได้อยากจะสนใจก็เท่านั้น วรยุทธ์ของเจ้าก้าวหน้าบ้างหรือเปล่า?” หมิงซีถาม

หากไม่ใช่เพราะอาลั่วหลันตามตื้อเขาไม่หยุด เขาคงไม่รับปากสอนวรยุทธ์ให้นางหรอก

นิสัยอย่างองค์หญิงของนางแก้ไม่หายจริงๆ ฝึกได้ไม่ถึงครึ่งก้านธูปก็บอกว่าเหนื่อยแล้ว นิสัยที่ฉลาดมีเล่ห์กลแบบนี้ มักจะหาข้ออ้างในการฝึกให้น้อยลง

“อืม ข้าฝึกอยู่ตลอดเลย ตอนนี้พวกนางมักจะต้องตกใจในฝีมือของข้า ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ข้าเลย” อาลั่วหลันเงยหน้าขึ้นมาพูดอย่างมั่นใจ

หมิงซีมองไปที่ด้านหลังนางอย่างตะลึง พวกนางเดินห่างจากนางไปเกือบสามเมตร ไม่กล้าเข้ามาใกล้เลย

แสดงว่าพวกนางจะต้องถูกนางจับมาฝึกบ่อยๆแน่ เลยคิดว่าวรยุทธ์ของตัวเองก้าวหน้าไปมาก

“ถ้าอย่างนั้น ตอนนี้ข้าจะทดสอบวรยุทธของเจ้า”

สายตาของหมิงซีนิ่งมาก เขาลงมือรวดเร็วและเด็ดขาด มันเร็วจนอาลั่วหลันมองไม่ทัน

เดิมนางอยากจะบอกว่าไม่ได้ แต่ว่าหมิงซีไม่ได้เปิดโอกาสให้นางได้พูดเลย

วรยุทธของนางก็แค่ได้ผิวเผิน จะไปเทียบกับการหมิงซีได้ยังไง ไม่เกินสองกระบวนท่า ก็ถูกเขาบีบจนล่าถอย

“ไม่ไหว ไม่ไหวแล้ว หมิงซี”

อาลั่วหลันถอย นางคิดอยากจะถอยหนีจากวงล้อมของเขา แต่พอหันตัวกลับถูกเขาจับทางได้

เขาพลิกตัวไปอยู่ด้านหลังของนาง จากนั้นก็จับนางไว้เหมือนลูกนก ท่าทางพ่ายแพ้หมดคราบ

“เจ็บนะ” อาลั่วหลันตกใจ

หมิงซีขมวดคิ้วแล้วมองไปที่นาง แล้วปล่อยมือ วันนี้เขาเหมือนเป็นบ้าไป?

เมื่อกี้เขาระบายอารมณ์ใส่ไปบนตัวของอาลั่วหลันทั้งหมด เมื่อไม่ได้มา ก็ระบายอารมณ์ความรู้สึกแบบนี้เลยหรอ?

เขารีบร้อนหันไป แล้วพูดว่า “ยังเร็วไม่พอ แรงไม่มี กลับไปฝึกมาอีก”

จากนั้นเขาก็หันหลังไปแล้วเดินจากไปทันที

เขาใช้สองมือมานวดหัว สายตาของอาลั่วหลันเห็นอยู่ แต่ก็ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่

ทำไมคืนนี้เขา ดูไม่เหมือนที่ผ่านมาเลย?

นอกเมืองหลวง กลุ่มคนกลุ่มหนึ่งควบม้าเข้ามาในเมืองหลวงอย่างรวดเร็ว คนที่ขี่ม้านำหน้ามานั้นท่าทางสง่างาม เขาสวมชุดดำสีหน้าเย็นชามาก

ม้าที่เขาขี่ตกแต่งด้วยเครื่องประดับ มันกำลังวิ่งอย่างบ้าคลั่งตามที่ถูกบังคับ

ตลอดเส้นทางมันวิ่งผ่านเข้าไปยังเมืองหลวง

ด้านหลังของเขามีรถผู้ต้องหาอยู่คันหนึ่ง ด้านในมีคนที่ถูกจับเอาไว้มากมาย แต่ว่าหน้าตาของพวกเขาดูนิ่ง ไม่ได้มีท่าทางร้อนใจอะไรเลย

เมื่อเข้ามายังเมืองหลวงแล้ว โม่ฉีหมิงก็ตรงเข้าไปยังห้องอักษรทันที

ตั้งแต่เมื่อคืน เขาพาคนไปยังด่านเย่นเหมิน เขาจับเหล่านักฆ่าที่มีความแค้นกับเวินอ๋องกลับมาโดยไม่ได้แวะพักเลย

เขาฉวยโอกาสเวินอ๋องยังไม่กลับมายังเมืองหลวง จัดการเรื่องทั้งหมดให้เรียบร้อย

“เสด็จพ่อ ลูกได้จับชาวยุทธที่มีความแค้นกับเวินอ๋องจากด่านเย่นเหมินมาแล้วพะยะค่ะ เสด็จพ่อต้องการจะสอบสวนเองหรือไม่พะยะค่ะ” โม่ฉีหมิงถาม

หลังบัลลังก์มังกร ฮ่องเต้เจียเฉิงรู้สึกดีใจมาก สามารถจับพวกมันกลับมาได้ถือเป็นผลงานใหญ่หลวง แต่น่าเสียดาย เวินอ๋องไม่ได้ถูกจับกลับมาด้วย