ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 387

ตอนที่ 387 ปลดเป็นสามัญชน

จากการเค้นถามฮ่องเต้เจียเฉิง ต้วนกุ้ยเฟยไม่มีความกล้าที่จะเงียบต่อไปได้อีก

แต่หากบอกไปว่าที่นางไปที่คุกหลวงเพื่อให้พวกเขาแก้ไขคำให้การ ก็จะทำให้ฮ่องเต้เจียเฉิงสงสัยตัวนางเข้าไปอีกน่ะสิ?

“ฝ่าบาท หม่อมฉันคิดถึงลูก แค่อยากจะไปถามพวกนักโทษว่าลูกของหม่อมฉันอยู่ที่ไหน แต่ไม่คิดว่าจะเจอคนของหมิงอ๋องอยู่ที่นั่นด้วย อีกทั้งยังเสียมารยาทต่อหม่อมฉันอีก” สายตาของต้วนกุ้ยเฟยมองไปที่โม่ฉีหมิง

เรื่องในครั้งนี้ เป็นแผนของโม่ฉีหมิงทั้งหมด ตั้งใจปล่อยข่าวให้นางไปที่คุกหลวง อีกทั้งยังส่งคนไปรอที่คุกหลวงอีกด้วย ก็เพื่อจะจับนางมาให้ฮ่องเต้เจียเฉิง

ครั้งนี้นางร้อนใจจนเกินไป ทำให้เสียแผนไปหมด ตกหลุมพรางที่เขาวางเอาไว้

“พระสนมพะคะ เสด็จพ่อรับสั่งให้ข้าเป็นคนสอบสวน ข้าส่งคนไปเฝ้าที่คุกหลวง มันแปลกตรงไหนงั้นหรอ?” โม่ฉีหมิงพูด

ถูกต้อง ต้วนกุ้ยเฟยสูดหายใจเข้าลึกๆ นางไม่รู้ว่าควรจะตอบคำถามเขายังไง

ครั้งนี้ถูกโม่ฉีหมิงคิดร้าย เพราะนางไม่ระวังตัวเอง ทำให้ต้องตกหลุมพรางของเขาได้ นางคิดอยากช่วยเวินอ๋อง ก็ไม่ใช่เรื่องงานอีกต่อไปแล้ว

“ฝ่าบาท อภัยด้วยที่หม่อมฉันคิดถึงลูกชายมากเกินไป ถึงได้ทำเรื่องเหลวไหลเช่นนี้ หากไม่ใช่เพราะลูกชายทำให้ราชวงศ์ต้องเสื่อมเสียพระเกียรติ เรื่องคงไม่เป็นแบบนี้ หม่อมฉัน หม่อมฉันขอรับโทษแทนลูกชายทั้งหมดเพคะ”

ต้วนกุ้ยเฟยพูดทั้งน้ำตา นางมีท่าทางของแม่ที่ดี

ในสายตาของฮ่องเต้เจียเฉิง นางก็แค่อยากจะปกป้องลูกของนาง เลยทำให้ไปที่คุกหลวง

เห็นนางมีสายตาที่สำนึกผิด ฮ่องเต้เจียเฉิงก็ไม่อยากจะลงโทษนาง

เรื่องที่เวินอ๋องทำในครั้งนี้ เดิมก็ไม่ควรให้หญิงในวังหลังต้องมารับ หากจะต้องลงโทษ ทุกอย่างเวินอ๋องต้องเป็นคนรับไว้

“เจ้าลุกขึ้นมาเถอะ ข้าเข้าใจความลำบากใจของเจ้า ต่อไปอย่าให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก เข้าใจไหม?” ฮ่องเต้เจียเฉิงสั่ง

ต้วนกุ้ยเฟยเบาใจ สายตาของนางมองไปที่โม่ฉีหมิง แล้วยิ้มมุมปาก

ทันใดนั้นเองก็มองไปที่โล่หวินหลานที่อยู่ด้านหลังโม่ฉีหมิง ในเวลาสำคัญแบบนี้ นางกลับละทิ้งเวินอ๋อง ไปเข้ากับโม่ฉีหมิง

หากเป็นจริงอย่างที่เย่เซียวหลัวพูด นางกับโม่ฉีหมิงมีสัมพันธ์ต่อกัน ตอนนี้ก็น่าจะเข้าไปทางฝั่งโม่ฉีหมิงแล้ว

“เสด็จพ่อ หม่อมฉันกำลังตามหาร่องรอยของเวินอ๋องอยู่ แต่น่าเสียดายหม่อมฉันหาจนทั่วแคว้นโม่ฉีแล้วแต่ก็ไม่พบ หม่อมฉันกำลังสงสัยว่าเขาน่าจะออกไปจากแคว้นโม่ฉีแล้ว” โม่ฉีหมิงจะให้ต้วนกุ้ยเฟยรอดไปแบบนี้ได้ยังไง?

อะไรนะ? ออกจากแคว้นโม่ฉีไปแล้ว?

ต้วนกุ้ยเฟยสะดุ้งไป นางกำผ้าเช็ดหน้าแน่น

“ฝ่าบาท หม่อมฉันเหนื่อยแล้ว ขอตัวก่อนเพคะ” ต้วนกุ้ยเฟยทนฟังต่อไปไม่ได้แล้ว คิดอยากจะออกไปจากตรงนี้

แต่ว่าฮ่องเต้เจียเฉิงกลับห้ามนางเอาไว้ “เจ้าไม่ใช่อยากรู้หรือไงว่าเวินอ๋องอยู่ที่ไหน? ไม่อยู่ฟังก่อนล่ะ”

ฮ่องเต้เจียเฉิงไม่ให้โอกาสให้นางได้จากไปเลย

โม่ฉีหมิงพูดต่อไปว่า “หม่อมฉันสงสัยว่าเวินอ๋องอาจจะไปขอกำลังทหารจากแคว้นอื่น หรืออาจจะกลัวทำผิดต่อเสด็จพ่อ เลยซ่อนตัว ไม่ยอมกลับมา”

“บังอาจเกินไปแล้ว เขารู้ตัวหรือเปล่าว่าเขามีฐานะอะไร? เขาเป็นองค์ชายของแคว้นโม่ฉีนะ” ฮ่องเต้เจียเฉิงเริ่มไอ แล้วทุบโต๊ะ

“เสด็จพ่อ เราควรทำยังไงกันดี?” โม่ฉีหมิงถาม

ต้วนกุ้ยเฟยสีหน้าตื่นตกใจมาก สีหน้าของเขาซีดเซียว นางถอยหลังไปสองก้าว นางไม่อยากเชื่อคำพูดของโม่ฉีหมิงเลย

ฮ่องเต้เจียเฉิงหลับตาคิดทบทวน สีหน้าของเขาไม่ดีเลย

เห็นฮ่องเต้เจียเฉิงเหมือนจะเชื่อในคำพูดของโม่ฉีหมิง ต้วนกุ้ยเฟยร้อนใจ แต่คิดไม่ออกว่าควรทำยังไง

เวินอ๋องตอนนี้ไม่ได้อยู่ในแคว้นโม่ฉี พวกเขาพูดอะไรมาเวินอ๋องก็ผิดทุกอย่าง นางแก้ต่างไม่ได้เลย

“อาศัยว่าตัวเองเป็นองค์ชาย กลับกล้าไปมาหาสู่กับเหล่าชาวยุทธ อีกทั้งยังหนีไปแบบนี้ ไปที่แคว้นอื่น โทษนี้ละเว้นไม่ได้”

ฮ่องเต้เจียเฉิงมองไปที่จ้าวกงกงอย่างเคร่งเครียด เขาสั่งว่า “ประกาศราชโองการของข้าออกไป เวินอ๋องคิดคบกับชาวยุทธ ถูกตามมาแก้คแค้น หลบหนีไป ไม่อาจรับภาระใหญ่หลวงได้อีก ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ให้ปลดออกจากตำแหน่งองค์ชายเป็นสามัญชน”

คำพูดของเขา เหมือนกับฟ้าที่ผ่าลงมาที่หัวใจของตัวนกุ้ยเฟย

เมื่อกี้ยังดีดีอยู่เลย ทำไมเวินอ๋องถึงกลายเป็นสามัญชนไปได้ล่ะ?

หรือว่าเป็นเพราะคำพูดของโม่ฉีหมิง เขาถึงได้เป็นแบบนี้หรอ?

“ฝ่าบาท ......” ต้วนกุ้ยเฟยคุกเข่าลงไป แล้วตะโกนออกมา

นางเป็นถึงพระสนมเอก วันนี้กลับไม่อาจช่วยเหลือลูกชายตัวเองได้ เขาเป็นถึงโอรสสวรรค์ มีลูกชายมากมาย ออกคำสั่งมาแค่คำเดียว ก็สามารถทำให้แม่ลูกต้องแยกจากกันได้

หรือว่าเขาจะไม่รู้สึกถึงความผูกพันของแม่ลูก แต่ว่านานขนาดนี้แล้ว เขาเองก็ไม่ได้มีความรู้สึกเป็นพ่อเลย?

รัชทายาทเองก็ตกใจ ไม่ว่าเวินอ๋องจะทำอะไร ยังไงเขาก็เป็นลูกชายของฮ่องเต้เจียเฉิง แต่ตอนนี้กลับถูกปลดเป็นสามัญชน มันกะทันหันไปจริงๆ

แต่ว่า ใบหน้าของโม่ฉีหมิงไม่มีอารมณ์ใดๆ เหมือนกับว่านี่คือผลลัพธ์ที่เขาคาดการณ์ไว้แล้ว

โล่หวินหลานมองไปที่เขา นางเห็นเขานิ่งมา ไม่รู้ควรพูดอะไร

ทุกคนมีสีหน้าท่าทางแตกต่างกันไป ไม่รู้แต่ละคนคิดอะไรอยู่ แต่สิ่งที่เหมือนกันคือ ไม่มีใครกล้าเอ่ยปากขอร้องแทนเวินอ๋องเลย

มีเพียงต้วนกุ้ยเฟยคนเดียวเท่านั้นที่ร้องไห้อยู่

นางเลี้ยงดูฟูมฟักเวินอ๋องมานานขนาดนี้ วางแผนทำเพื่อเขาทุกอย่าง ส่งให้เขามาถึงจุดนี้ได้ไม่ง่ายเลย แต่ตอนนี้แม้แต่ตำแหน่งองค์ชายก็ไม่เหลือแล้ว

นั่นมันหมายความว่า ทุกอย่างที่นางทุ่มเทและทำไปมันเสียแรงเปล่า เขาไม่มีทางได้เป็นไท่เฮาอีกแล้ว หรืออาจจะต้องตายลงในตำหนักเย็นก็ได้