ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 389

ตอนที่ 389 มีลูกสักคนนะ

ทางคดีเดินไปได้เร็วมาก เพียงเวลาไม่กี่วันเท่านั้น นักฆ่าชาวยุทธอย่างนั้นก็สารภาพออกมาจนหมด

ก็แค่พูดไปตามบทที่โม่ฉีหมิงเขียนให้ก็เท่านั้น จากนั้นก็แค่บันทึกตาม

เวินอ๋องไปเล่นพนันตอนที่อยู่ที่ด่านเย่นเหมิน ยืมเงินพวกเขามาเป็นหมื่นตำลึงยังไม่คืน พวกเขาตามมาทวงเงินถึงเมืองหลวง แต่กลับถูกทำร้าย พวกเขาเลยหมดความอดทนเลยวางแผนบุกเข้าไปชิงเงินในจวนเวินอ๋อง

ใครจะรู้ เวินอ๋องกลับเตรียมพลธนูมายิงพวกเขาให้ถึงที่ตาย ในเมื่อเป็นอย่างนั้นก็ตายกันไปข้างหนึ่งดีกว่า

กระดาษหนึ่งใบ มีลายนิ้วมือประทับเป็นสิบอย่างชัดเจน ยอมรับในความผิด

เมื่อคนอื่นไปหมดแล้ว ผู้นำกลุ่มถึงได้ถามโม่ฉีหมิงว่า

“ทำตามที่เจ้าบอกไปหมดแล้ว เมียข้าเป็นยังไงบ้าง? หากลูกในท้องของนางเป็นอะไรไป ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าเอาไว้แน่”

คนๆนั้นน้ำเสียงไม่ดีเลย

หากไม่ใช่ว่าผู้หญิงอันเป็นที่รักของนางถูกจับตัวไป อีกทั้งยังท้องอีกแปดเดือน เขาคงไม่หักหลังพี่น้องของเขาแบบนี้

ได้ยินมาว่าโม่ฉีหมิงทำอะไรไม่พะวงหลังเลย ทำอะไรเด็ดขาด คิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะทำเรื่องแบบนี้ได้

โม่ฉีหมิง ยังดีที่เมียข้าไม่เป็นอะไร ไม่งั้น เขาจะใช้เวลาทั้งชีวิตของเขามาล้างแค้นโม่ฉีหมิง

โม่ฉีหมิงที่กำลังจะเดินไปได้ยินดังนั้นก็หยุดลง เขายิ้มมุมปาก แล้วหันกลับไปมองคนๆนั้น

เขาพูดอย่างน้ำเสียงเย็นชา แล้วพูดว่า “เมียสุดที่รักของเจ้าคลอดลูกสาวคนหนึ่ง น่าจะเมื่อคืนนี้”

อะไรนะ คนๆนั้นตะลึงไป เขาพูดอะไรไม่ออกเลย แล้วมองมาที่โม่ฉีหมิง เขาทั้งดีใจทั้งตกใจ มันเป็นความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก

มันเป็นความรู้สึกของคนเป็นพ่อ มีสิ่งมีชีวิตเล็กๆ เล็กตัวน้อยที่ค่อยๆเติบโตในอ้อมแขนของเขา

“เจ้าพูดจริงหรอ? ไม่ได้หลอกข้าใช่ไหม?” คนๆนั้นดีใจจนแทบจะเป็นบ้า

ความดีใจมันกระตุ้นเขามาก เขาไม่ได้สนใจเลยว่าเขาอยู่ที่ไหน

“หลอกเจ้าทำไม?” โม่ฉีหมิงหันหลังกลับมา แล้วค่อยๆเดินจากไป

เขาเดินไปสองก้าว เหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ แล้วหันหลังไปที่ห้องขัง

คนๆนั้นยังยืนตะลึงอยู่ที่เดิม ใบหน้าของเขายังตื่นเต้นดีใจไม่หาย ซึ่งมันเป็นสีหน้าท่าทางที่แปลกประหลาดมาก

โม่ฉีหมิงคิด แล้วถามว่า “ความรู้สึกของคนเป็นพ่อ มันดีใจขนาดนั้นเลยหรอ?”

ได้ยินโม่ฉีหมิงถาม คนๆนั้นได้สติกลับมา เขาเงยหน้ากลับมา เขามองเขาด้วยความแปลกใจ เขาขมวดคิ้ว

อยู่นานกว่าเขาจะเอ่ยปากพูด “เจ้าไม่มีทางเข้าใจความรู้สึกแบบนี้หรอก เจ้าไม่เคยเป็นพ่อคน คนน่ากลัวอย่างเจ้าคงไม่มีใครยอมมีลูกกับเจ้าหรอก? ต่อให้มีจริง เจ้าจะไปมีความรู้สึกอะไร”

คำพูดของเขา มันเหมือนทิ่มแทงความรู้สึกโม่ฉีหมิง เขาตั้งใจยั่วโมโหเขา

เป็นพ่อคน มันมีความรู้สึกที่แตกต่างอย่างนั้นเลยหรอ?

หากเขากับโล่หวินหลานมีลูกด้วยกัน เหมือนเขาครึ่งหนึ่ง อีกครึ่งเหมือนนาง ทั้งคู่รวมกัน เด็กตัวน้อยอยู่ในอ้อมแขนของเขากลิ้งไปกลิ้งมา

ถ้าอย่างนั้น มันจะมีความสุขมากใช่ไหม?

เขาอดยิ้มไม่ได้ สีหน้าที่เย็นชาตอนนี้กลับยิ้มกว้าง

พริบตาเดียว เขาก็ลืมท่าทางที่คนๆนั้นพูดกับเขาไปเลย ในหัวของเขามีเพียงความคิดเดียว

“เฮ้” คนๆนั้นเห็นเขายิ้ม ก็เลยอดที่จะเรียกเขา

แต่ว่าโม่ฉีหมิงเหมือนจะไม่ได้ยิน เขาหันหลังแล้วเดินออกไปเลย

ทิ้งเขาเอาไว้ที่เดินแบบนั้น เขายังไม่ได้ถามเลยว่าจะออกจากคุกไปได้ตอนนั้น เขาจะได้ไปหาลูกหาเมีย

อาหารค่ำวันนี้ โล่หวินหลานรู้สึกว่าโม่ฉีหมิงแปลกๆ แต่ว่านางก็พูดไม่ถูกว่าแปลกตรงไหน ปกติ เขาก็รักนางมากเป็นปกติ แต่ว่าวันนี้มันดูมากผิดปกติ

นางมองไปที่อาหารที่สูงกองเท่าภูเขาตรงหน้าของนาง เขาคีบทั้งเนื้อปลาเนื้อไก่เนื้อเป็ด โล่หวินหลานขมวดคิ้วมาก

“โม่ฉีหมิง เจ้ามีอะไรในใจหรือเปล่า? เจ้ารังเกียจข้าหรอ?” โล่หวินหลานวางตะเกียบลง นางมองไปที่เขาด้วยน่าสงสัย นางรู้สึกโกรธมาก

“รังเกียจอะไรกัน? คิดเหลวไหลอะไรอยู่แล้ว” โม่ฉีหมิงอดหัวเราะไม่ได้ ต่อให้เขารังเกียจจริง ก็ไม่มีทางรังเกียจโล่หวินหลานแน่นอน

“แล้วทำไมเจ้าถึงได้คีบเนื้อให้ข้ามากขนาดนี้กันล่ะ? รังเกียจที่ข้าผอมเกินไปใช่ไหม?” โล่หวินหลานจ้องไปที่เขา

แต่ว่า นางก็ไม่ได้ผอมขนาดนั้น อย่างมากก็หน้าอกเล็กไปหน่อย เอวเล็กไปนิด หน้าเล็กไปหน่อย อย่างอื่นก็อยู่ในมาตรฐาน

หากอยู่ในยุคปัจจุบัน ไม่รู้ว่ามีสักกี่คนที่อิจฉาหุ่นอย่างนาง

“ไม่ใช่ ข้าไม่ได้รังเกียจเจ้าจริงๆ ไม่ว่าเจ้าจะเป็นยังไง เจ้าต้องเชื่อข้านะ” โม่ฉีหมิงมานั่งข้างๆนางแล้วพูดกับนางอย่างมั่นใจ

เพียงแต่ว่าหากต้องตั้งครรภ์ขึ้นมาจริงๆ มันต้องบำรุงให้มาก ตอนนี้นางดูผอมเกินไป

แต่ว่าบำรุงแบบนี้มันไม่พอ พวกเขายังไม่ได้แต่งงานกัน ไม่ได้แต่งงานก็เข้าหอไม่ได้ เข้าหอไม่ได้จะมีลูกได้ยังไง?

โม่ฉีหมิงยิ่งคิดยิ่งไปไกล สุดท้ายเขาก็นึกไปจนถึงเรื่องของต้วนกุ้ยเฟย

ขอแค่จัดการเรื่องของต้วนกุ้ยเฟยได้ เขาก็จะสามารถแต่งงานกับโล่หวินหลานได้อย่างเปิดเผย

“ข้าชอบกินผัก” โล่หวินหลานขมวดคิ้วแล้วมองเขา

“ของพวกนั้นมันไม่มีสารอาหาร ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไปเจ้าจะต้องบำรุงร่างกายให้ดี” เพื่ออนาคต

“ไหนบอกว่าไม่รังเกียจข้าไง? เจ้าทำเพราะรังเกียจที่ข้าผอมเกินไป เจ้าคิดว่าข้ามองไม่ออกหรือไงกัน?” โล่หวินหลานเริ่มงอแง

จะให้นางบำรุง ให้นางกินเนื้อมากๆ สารอาหารอะไรมันข้ออ้างทั้งนั้น เป้าหมายของเขาก็คือทำให้นางกลายเป็นแบบที่เขาชอบ

“เจ้าเนี่ยนะ” โม่ฉีหมิงวางตะเกียบลงอย่างจนใจ แล้วเดินมาที่หน้าของนาง

สายตาของเขามองไปที่เหล่าสาวใช้ แล้วสั่งว่า “พวกเจ้าออกไปก่อน”

สาวใช้ทั้งหลายต่างออกไป แล้วก็ปิดประตู

โม่ฉีหมิงจับไปที่หน้าของนางทั้งสองมือ แล้วมองเข้าไปที่ดวงตาของนาง สบตากับนาง

เห็นเขามองมาที่ตัวเองแบบนี้ โล่หวินหลานคิดว่าเขากำลังจะต่อว่านาง นางไม่ควรหักหน้าเขาต่อหน้าสาวใช้เลย

“มองอะไร ......” โล่หวินหลานทนสายตาของเขาไม่ได้ สุดท้ายก็พูดออกมาจนได้

แต่ว่าพอพูดจบ โม่ฉีหมิงก็จับไปที่ริมฝีปากของนาง นางถอยหลังยึดกับโต๊ะเอาไว้ เพื่อรองรับการจูบอันบ้าคลั่งของเขา นางลืมไปหมดเรื่องอาการแปลกๆของเขาเมื่อกี้

โม่ฉีหมิงเอามือสอดเข้าไปในเอวของนาง อีกมือหนึ่งก็สอดเข้าไปที่ข้างหูของนาง เขารู้ว่าหลังหูของนางมันอ่อนไหวมาก

ไม่นานนัก นางก็เริ่มหายใจแรงขึ้น

“โม่ฉีหมิง เจ้า เจ้าคิดจะทำอะไรกันแน่?” โล่หวินหลานผลักมือของเขาออก

หากเป็นอย่างนี้ต่อไป นางจะต้องตกอยู่ในอารมณ์ของเขาแน่นอน

โม่ฉีหมิงกระซิบที่ข้างหูของนางว่า “หวินหลาน เรามีลูกกันดีไหม? ลูกที่เป็นของเราสองคน”

คิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะพูดแบบนี้ออกมา มีลูกหรอ?

โล่หวินหลานไม่เคยได้ยินคำพูดแบบนี้จากเขามาก่อน ก่อนหน้านี้คิดแค่ว่ามีกันและกันก็พอแล้ว ขอแค่มีกันและกันก็มีความสุขมากแล้ว

ตอนนี้ กลับจะเพิ่มความรักขึ้นมาอีกอย่าง โล่หวินหลานไม่รู้ว่ามันเป็นความรู้สึกยังไง ในใจสับสนไปหมด

“นะ? นะ?” โม่ฉีหมิงกระซิบบอกข้างหูนางตลอด เหมือนว่าหากนางไม่รับปาก ก็จะไม่ไปไหน

ปากของเขาอยู่ข้างหูของนาง ร้องขอคำตอบจากนางอยู่ตลอด

“หวินหลาน นะ? เรามีลูกกันดีไหม?”

เขาหยุดทำ สายตาของเขามันมีความรู้สึกลึกซึ้งมาก ความบ้าของเขามันเหมือนไม่เหลืออยู่เลย

ตอนนี้เขาเหมือนกับเด็กมาก คิดอยากจะได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการ ก็เลยร้องขอด้วยทุกวิถีทาง

โล่หวินหลานมองไปที่ตาของเขา นางไม่รู้ต้องตอบเขาว่าอะไร

“ฉีหมิง เจ้าให้เวลาข้าคิดหน่อยได้ไหม? ไว้ข้าคิดแล้ว ค่อยบอกเจ้าอีกที” โล่หวินหลานมองไปที่ตาของเขา นางรู้สึกนิ่งลง

ความรู้สึกมันไม่ได้ตื่นเต้นดูดดื่มแบบเมื่อกี้อีกแล้ว สายตาของเขาเหมือนกับได้รับความเจ็บปวด

“ข้ารู้แล้ว ข้าจะไม่บังคับเจ้า ในเมื่อเจ้าไม่เต็มใจ งั้นข้าก็จะรอจนกว่าเจ้าจะยอม” โม่ฉีหมิงพูดด้วยน้ำเสียงเศร้า

น้ำเสียงของเขา มันปิดบังความเจ็บปวดของเขาไม่ได้เลย

โล่หวินหลานอยากจะยื่นมือไปปลอบเขา แต่ก็ไม่รู้ต้องพูดอะไร?

นางเต็มใจ แต่ว่าตอนนี้มันเร็วเกินไปไหม? ตอนนี้สถานการณ์ยังไม่แน่นอน นางไม่อยากให้ลูกของพวกเขาต้องเจออันตราย พวกเขาควรได้รับความรักและการปกป้อง

“ไม่ว่าเจ้าจะเต็มใจหรือเปล่า เราก็จะแต่งงานกัน” โม่ฉีหมิงหันหลังพูดให้นาง แล้วก็เดินออกไป

เงาสูงๆเดินออกไปหาหิมะที่โปรยปรายด้านนอก หากไม่มีแสงเทียนส่อง โล่หวินหลานก็ไม่เห็นเงาของเขาเลย

นางกำลังคิดจะเดินไปอธิบาย แต่ว่าเขาเดินไปเร็วมาก นางเดินไปไม่กี่ก้าว เขาก็หายไปแล้ว

“ข้ารู้ เพียงแต่ตอนนี้ยังไม่ได้ แค่ในตอนนี้ยังไม่ได้ ......” แค่นั้นเอง

โล่หวินหลานรู้สึกเหนื่อยมากนางยืนค้ำขอบประตู ขมวดคิ้ว ไซ่เยว่รีบเข้ามาพยุงนางไปพักผ่อน

ภายในห้องนอนของนาง ความรู้สึกที่คุ้นเคยเริ่มกลับมา

ถึงแม้ในตอนนี้โม่ฉีหมิงจะไม่เข้าใจ แต่ว่าสักวันหนึ่งเขาก็จะเข้าใจ สิ่งที่นางทำไม่เพียงทำเพื่อพวกเขา แต่เพื่ออนาคตด้วย

“พระชายา ท่านเป็นอะไรไป? ท่านทะเลาะกับท่านอ๋องหรอ?” ไซ่เยว่ฉลาดมาก

โล่หวินหลานพยักหน้า ไซ่เยว่นวดหัวให้กับนาง มือของนางเบามาก

มันทำให้นางรู้สึกผ่อนคลายขึ้น โล่หวินหลานยิ้ม “ไม่เป็นไรแล้ว ข้าแค่เหนื่อย อยากจะนอนแล้ว”

นางนอนลงบนเตียงนุ่มๆ โล่หวินหลานจับไปที่ปากแดงๆของนาง แล้วหลับตาลง แต่ทำยังไงก็นอนไม่หลับสักที

น่าแปลก ทำไมเขาถึงทำแบบนั้นนะ นางเองก็ไม่เคยคิดถึงขึ้นนี้มาก่อนเลย

นางนอนพลิกไปพลิกมา หนังตาก็เริ่มหนัก รู้สึกว่าทั่วทั้งตัวมันหนักอึ้งไปหมด

ในคืนนั้น โม่ฉีหมิงก็ยังไม่วางใจนาง ก็เลยแอบไปดูนางก่อนถึงจะพอใจ

ในใต้หล้านี้มีผู้หญิงมากมายอยากจะมีลูกกับเขา แต่ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงไม่ยอม ไม่รู้ว่านางกำลังคิดอะไรอยู่

ไม่ผิดจากที่คิด ไม่มีเขาอยู่ข้างกายนาง นางไม่เคยห่มผ้าดีดีเลย พลิกตัวทีก็ถีบผ้าห่มมั่วไปหมด

“โตขนาดนี้แล้ว ยังเป็นแบบนี้อยู่ แล้วจะให้ข้าวางใจได้ยังไง?” โม่ฉีหมิงถอนหายใจ เขามองไปที่โล่หวินหลานที่หลับฝันหวานอยู่ที่เตียง เหมือนกับว่านางคือทุกสิ่งทุกอย่างสำหรับเขา

เขามองหน้าโล่หวินหลานที่กำลังหลับอยู่ โม่ฉีหมิงถอดเสื้อนอก แล้วแอบขึ้นไปนอนบนเตียงของโล่หวินหลาน