ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 389

ตอนที่ 389 มีลูกสักคนนะ

ทางคดีเดินไปได้เร็วมาก เพียงเวลาไม่กี่วันเท่านั้น นักฆ่าชาวยุทธอย่างนั้นก็สารภาพออกมาจนหมด

ก็แค่พูดไปตามบทที่โม่ฉีหมิงเขียนให้ก็เท่านั้น จากนั้นก็แค่บันทึกตาม

เวินอ๋องไปเล่นพนันตอนที่อยู่ที่ด่านเย่นเหมิน ยืมเงินพวกเขามาเป็นหมื่นตำลึงยังไม่คืน พวกเขาตามมาทวงเงินถึงเมืองหลวง แต่กลับถูกทำร้าย พวกเขาเลยหมดความอดทนเลยวางแผนบุกเข้าไปชิงเงินในจวนเวินอ๋อง

ใครจะรู้ เวินอ๋องกลับเตรียมพลธนูมายิงพวกเขาให้ถึงที่ตาย ในเมื่อเป็นอย่างนั้นก็ตายกันไปข้างหนึ่งดีกว่า

กระดาษหนึ่งใบ มีลายนิ้วมือประทับเป็นสิบอย่างชัดเจน ยอมรับในความผิด

เมื่อคนอื่นไปหมดแล้ว ผู้นำกลุ่มถึงได้ถามโม่ฉีหมิงว่า

“ทำตามที่เจ้าบอกไปหมดแล้ว เมียข้าเป็นยังไงบ้าง? หากลูกในท้องของนางเป็นอะไรไป ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าเอาไว้แน่”

คนๆนั้นน้ำเสียงไม่ดีเลย

หากไม่ใช่ว่าผู้หญิงอันเป็นที่รักของนางถูกจับตัวไป อีกทั้งยังท้องอีกแปดเดือน เขาคงไม่หักหลังพี่น้องของเขาแบบนี้

ได้ยินมาว่าโม่ฉีหมิงทำอะไรไม่พะวงหลังเลย ทำอะไรเด็ดขาด คิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะทำเรื่องแบบนี้ได้

โม่ฉีหมิง ยังดีที่เมียข้าไม่เป็นอะไร ไม่งั้น เขาจะใช้เวลาทั้งชีวิตของเขามาล้างแค้นโม่ฉีหมิง

โม่ฉีหมิงที่กำลังจะเดินไปได้ยินดังนั้นก็หยุดลง เขายิ้มมุมปาก แล้วหันกลับไปมองคนๆนั้น

เขาพูดอย่างน้ำเสียงเย็นชา แล้วพูดว่า “เมียสุดที่รักของเจ้าคลอดลูกสาวคนหนึ่ง น่าจะเมื่อคืนนี้”

อะไรนะ คนๆนั้นตะลึงไป เขาพูดอะไรไม่ออกเลย แล้วมองมาที่โม่ฉีหมิง เขาทั้งดีใจทั้งตกใจ มันเป็นความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก

มันเป็นความรู้สึกของคนเป็นพ่อ มีสิ่งมีชีวิตเล็กๆ เล็กตัวน้อยที่ค่อยๆเติบโตในอ้อมแขนของเขา

“เจ้าพูดจริงหรอ? ไม่ได้หลอกข้าใช่ไหม?” คนๆนั้นดีใจจนแทบจะเป็นบ้า

ความดีใจมันกระตุ้นเขามาก เขาไม่ได้สนใจเลยว่าเขาอยู่ที่ไหน

“หลอกเจ้าทำไม?” โม่ฉีหมิงหันหลังกลับมา แล้วค่อยๆเดินจากไป

เขาเดินไปสองก้าว เหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ แล้วหันหลังไปที่ห้องขัง

คนๆนั้นยังยืนตะลึงอยู่ที่เดิม ใบหน้าของเขายังตื่นเต้นดีใจไม่หาย ซึ่งมันเป็นสีหน้าท่าทางที่แปลกประหลาดมาก

โม่ฉีหมิงคิด แล้วถามว่า “ความรู้สึกของคนเป็นพ่อ มันดีใจขนาดนั้นเลยหรอ?”

ได้ยินโม่ฉีหมิงถาม คนๆนั้นได้สติกลับมา เขาเงยหน้ากลับมา เขามองเขาด้วยความแปลกใจ เขาขมวดคิ้ว

อยู่นานกว่าเขาจะเอ่ยปากพูด “เจ้าไม่มีทางเข้าใจความรู้สึกแบบนี้หรอก เจ้าไม่เคยเป็นพ่อคน คนน่ากลัวอย่างเจ้าคงไม่มีใครยอมมีลูกกับเจ้าหรอก? ต่อให้มีจริง เจ้าจะไปมีความรู้สึกอะไร”

คำพูดของเขา มันเหมือนทิ่มแทงความรู้สึกโม่ฉีหมิง เขาตั้งใจยั่วโมโหเขา

เป็นพ่อคน มันมีความรู้สึกที่แตกต่างอย่างนั้นเลยหรอ?

หากเขากับโล่หวินหลานมีลูกด้วยกัน เหมือนเขาครึ่งหนึ่ง อีกครึ่งเหมือนนาง ทั้งคู่รวมกัน เด็กตัวน้อยอยู่ในอ้อมแขนของเขากลิ้งไปกลิ้งมา

ถ้าอย่างนั้น มันจะมีความสุขมากใช่ไหม?

เขาอดยิ้มไม่ได้ สีหน้าที่เย็นชาตอนนี้กลับยิ้มกว้าง

พริบตาเดียว เขาก็ลืมท่าทางที่คนๆนั้นพูดกับเขาไปเลย ในหัวของเขามีเพียงความคิดเดียว

“เฮ้” คนๆนั้นเห็นเขายิ้ม ก็เลยอดที่จะเรียกเขา

แต่ว่าโม่ฉีหมิงเหมือนจะไม่ได้ยิน เขาหันหลังแล้วเดินออกไปเลย

ทิ้งเขาเอาไว้ที่เดินแบบนั้น เขายังไม่ได้ถามเลยว่าจะออกจากคุกไปได้ตอนนั้น เขาจะได้ไปหาลูกหาเมีย

อาหารค่ำวันนี้ โล่หวินหลานรู้สึกว่าโม่ฉีหมิงแปลกๆ แต่ว่านางก็พูดไม่ถูกว่าแปลกตรงไหน ปกติ เขาก็รักนางมากเป็นปกติ แต่ว่าวันนี้มันดูมากผิดปกติ

นางมองไปที่อาหารที่สูงกองเท่าภูเขาตรงหน้าของนาง เขาคีบทั้งเนื้อปลาเนื้อไก่เนื้อเป็ด โล่หวินหลานขมวดคิ้วมาก

“โม่ฉีหมิง เจ้ามีอะไรในใจหรือเปล่า? เจ้ารังเกียจข้าหรอ?” โล่หวินหลานวางตะเกียบลง นางมองไปที่เขาด้วยน่าสงสัย นางรู้สึกโกรธมาก

“รังเกียจอะไรกัน? คิดเหลวไหลอะไรอยู่แล้ว” โม่ฉีหมิงอดหัวเราะไม่ได้ ต่อให้เขารังเกียจจริง ก็ไม่มีทางรังเกียจโล่หวินหลานแน่นอน

“แล้วทำไมเจ้าถึงได้คีบเนื้อให้ข้ามากขนาดนี้กันล่ะ? รังเกียจที่ข้าผอมเกินไปใช่ไหม?” โล่หวินหลานจ้องไปที่เขา

แต่ว่า นางก็ไม่ได้ผอมขนาดนั้น อย่างมากก็หน้าอกเล็กไปหน่อย เอวเล็กไปนิด หน้าเล็กไปหน่อย อย่างอื่นก็อยู่ในมาตรฐาน

หากอยู่ในยุคปัจจุบัน ไม่รู้ว่ามีสักกี่คนที่อิจฉาหุ่นอย่างนาง

“ไม่ใช่ ข้าไม่ได้รังเกียจเจ้าจริงๆ ไม่ว่าเจ้าจะเป็นยังไง เจ้าต้องเชื่อข้านะ” โม่ฉีหมิงมานั่งข้างๆนางแล้วพูดกับนางอย่างมั่นใจ

เพียงแต่ว่าหากต้องตั้งครรภ์ขึ้นมาจริงๆ มันต้องบำรุงให้มาก ตอนนี้นางดูผอมเกินไป

แต่ว่าบำรุงแบบนี้มันไม่พอ พวกเขายังไม่ได้แต่งงานกัน ไม่ได้แต่งงานก็เข้าหอไม่ได้ เข้าหอไม่ได้จะมีลูกได้ยังไง?

โม่ฉีหมิงยิ่งคิดยิ่งไปไกล สุดท้ายเขาก็นึกไปจนถึงเรื่องของต้วนกุ้ยเฟย

ขอแค่จัดการเรื่องของต้วนกุ้ยเฟยได้ เขาก็จะสามารถแต่งงานกับโล่หวินหลานได้อย่างเปิดเผย

“ข้าชอบกินผัก” โล่หวินหลานขมวดคิ้วแล้วมองเขา

“ของพวกนั้นมันไม่มีสารอาหาร ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไปเจ้าจะต้องบำรุงร่างกายให้ดี” เพื่ออนาคต