ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 390

ตอนที่ 390 เกล็ดหิมะในหิมะ

เขากอดนางไว้ในอ้อมแขน โม่ฉีหมิงรู้สึกว่าเขาอุ่นใจขึ้นมาก

เมื่อกี้เขาถูกปฏิเสธเขาไม่พอใจมาก แต่ว่าในตอนนี้มันหายไปหมดแล้ว เหลือเพียงลมหายใจของทั้งคู่

เขานอนมองหน้าตอนหลับของโล่หวินหลาน เขามองเหมือนมองเท่าไหร่ก็ไม่พอ แสงจันทร์สาดส่องเข้ามาที่ใบหน้าของนาง ใบหน้าของนางงดงามมาก

“ไม่ใช่ ...... เฮ้ กลับมา ......” เสียงแปลกๆดังขึ้นมา โล่หวินหลานพลิกตัวกลับมา

โม่ฉีหมิงฟัง กลับฟังไม่รู้เรื่องว่านางกำลังพูดอะไรอยู่

นอนไม่สนิท? หรือว่าฝันอยู่?

เขาโอบตัวนางเอาไว้ แล้วพลิกตัวนางกลับมา

เพียงแค่ก้มหน้า ก็จะเห็นใบหน้าตอนนอนของนางชัดเจน

“เป็นอะไรไป?” เขาถาม

นางไม่ได้ตอบ ยังคงนอนของนางไป แต่ว่ามือของนางโอบไปที่เอวของโม่ฉีหมิง หัวซุกไปที่หน้าอกของเขาแล้วหลับไปอย่างสบาย

เย่ฮองเฮาอยู่ว่างๆไปหลายวัน ในตอนนี้นางหลับอยู่บนเตียงอย่างสบายใจและสงบ

รัชทายาทเดินเข้ามาในตำหนัก แล้วสั่งให้นางกำนัลออกไปให้หมด

“เสด็จแม่ ช่วงนี้ท่านดูสบายดีนะพะยะค่ะ?” รัชทายาทนั่งลงที่เก้าอี้ด้านข้าง แล้วมองไปที่เย่ฮองเฮาที่เพิ่งลืมตาขึ้นมา

ช่วงนี้ต้วนกุ้ยเฟยถูกลดทอนอำนาจลง เย่ฮองเฮาก็รู้สึกว่าชีวิตเริ่มดีขึ้น ไม่มีใครมาหาเรื่อง นางกับต้วนกุ้ยเฟยต่างเป็นหญิงที่ไม่ได้รับการโปรดปรานอีกแล้ว ก็เหมือนสนมธรรมดาทั่วไปคนหนึ่งที่มีชีวิตเรียบเง่ายไปวันๆ

“ว่างก็เหมือนรอวันตาย แต่กลับไม่รู้ว่าตัวเองจะตายเมื่อไหร่” เย่ฮองเฮาพูดจบ ก็หัวเราะแห้ง แม้แต่เสียงจะพูดล้อเล่นนางก็ไม่มี

รัชทายาทไม่พอใจ “เสด็จแม่ ทำไมถึงรับสั่งเช่นนี้? ลูกอยู่นี่ พูดเรื่องตายทำไมกัน?”

เห็นเย่ฮองเฮาไม่ตอบ เขาก็พูดต่อไปว่า “เรื่องของอ๋องหลัวหม่อมฉันได้เผาทำลายหลักฐานไปหมดแล้ว ช่วงนี้หลี่เซิงกับน้องสามเองก็ไม่ได้สืบอะไร อีกทั้งหลักฐานก็ไม่มีแล้วด้วย”

เย่ฮองเฮาเงยหน้ามามองเขา “เรื่องของอ๋องหลัวผ่านไปแล้ว ช่วงนี้เจ้าก็คิดเรื่องรับมือกับโม่ฉีหมิงให้ดี หากเขายังอยู่ ข้าไม่วางใจเลย”

เมื่อพูดถึงโม่ฉีหมิงขึ้นมา รัชทายาทก็ยังมีอีกเรื่อง เมื่อนึกถึงว่าเย่ฮองเฮาจะต้องพูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อหลายปีก่อน เกรงว่าตอนนี้คงไม่เหมาะ

เขาไม่อยากให้เย่ฮองเฮาต้องเข้ามาเสี่ยง อีกทั้งผลที่ตามมายังไม่รู้ว่าจะเป็นยังไง

เรื่องนี้มันอยู่ในใจของเขาเขาไม่กล้าพูดมันออกมา ท่าทางของรัชทายาทดูไม่สบายใจ หลังผ่านเรื่องนี้ไปแล้ว คิดว่าโม่ฉีหมิงคงไม่เชื่อใจเขาอีก

เดิมทีพวกเขาร่วมมือกันเพื่อจัดการกับเวินอ๋อง ส่วนการที่เขารับปากโม่ฉีหมิง ก็เพราะอยากตอบแทนที่เขาช่วยชีวิต

ตอนนี้ เวินอ๋องไม่อยู่ในแคว้นโม่ฉีแล้ว อีกทั้งยังถูกปลดเป็นสามัญชนด้วย ก็ไม่มีอะไรต้องห่วงอีก

ตอนนี้คู่ปรับที่ร้ายกาจของเขาคือโม่ฉีหมิง แต่ว่าให้เขาไปลงมือกับโม่ฉีหมิง เขาอาจจะสู้ไม่ไหว?

“เสด็จแม่ ท่านพักผ่อนก่อนเถอะนะ ลูกขอทูลลา” ในใจของรัชทายาทนั้นมีเรื่องไม่สบายใจ เขาเลยรีบขอตัวกลับก่อน

เสียงของเย่ฮองเฮาดังขึ้นมา “ทำไม? อยู่กับข้าแค่ครู่เดียว เจ้าก็เบื่อแล้วหรอ?”

ลูกของตัวเองทำไมนางจะไม่เข้าใจ? เขาไม่เคยไปแบบรีบร้อนแบบนี้ จะต้องมีเรื่องอะไรแน่นอน

พูดถึงเรื่องนี้ไม่ใช่เพราะเรื่องของจิ่นซื่อหรอ ตอนที่ยังอยู่ที่ยองเชียงโหลว นางก็รู้แล้วว่าจิ่นซื่อไม่ใช่คนดีอะไร คิดไม่ถึงว่านางจะเดาถูก

นางโกรธที่ตอนนั้นนางไม่ลงมือฆ่านางไป วันนี้ถึงได้กลายมาเป็นภัยใหญ่

“ไม่ใช่ ลูกก็แค่ ก็แค่อยากจะไปดูผลการสอบสวนของโม่ฉีหมิง ตามความคืบหน้าแล้ว วันนี้น่าจะได้ข้อสรุป” รัชทายาทพูดไปตามความจริง

ช่างเถอะ ก็ไม่ได้มีอันตรายอีกแล้ว จะไปกลัวทำไมอีก?

“ไปเถอะ ไปเถอะ” เย่ฮองเฮาคิด แล้วก็ปล่อยเขาไป

รัชทายาทคำนับ แล้วก็ถอยไป

เย่ฮองเฮามองไปทางที่เขาออกไป จากนั้นก็นางก็ยกมือขึ้น สั่งให้สาวใช้มาพยุงนางขึ้นมา

เมื่อเวลาผ่านไปร่างกายก็ไม่เหมือนเดิมแล้ว อากาศหนาวแบบนี้ เข่าของนางก็ปวด เดินก็แทบไม่ไหว

เวลาเดินอยู่ข้างนอก ก็ต้องใช้ไม้เท้าแล้วก็นางกำนัลอีกสองคนประคอง หมอหลวงก็มาตรวจให้แล้ว บอกว่าเป็นผลสืบเนื่องมาจากตำหนักเย็น มันลึกไปถึงกระดูกแล้ว ไม่มีทางรักษาหาย

ดังนั้นช่วงนี้เย่ฮองเฮาเลยไม่ค่อยออกไปไหน

แต่ว่าวันนี้ มันไม่เหมือนกัน เมื่อได้ยินรัชทายาทพูดมาแบบนี้ อำนาจของเวินอ๋องหมดไปแล้ว ต้วนกุ้ยเฟยไม่มีที่พึ่งอีกแล้ว คงต้องรอวันตายในวังหลวงเท่านั้น

ในฐานะพี่สาว คนที่ผ่านอะไรมามากมาย ต่อสู้กันมาก็นาน ควรจะต้องมีผลอะไรบ้าง

“ฮองเฮาเพคะ ขาของพระองค์ยังไม่หายดี มีเรื่องอะไรให้พวกหม่อมฉันไปทำก็ได้นะเพคะ” นางกำนัลข้างๆพูด

เย่ฮองเฮามองไปที่นาง แต่กลับไม่ด่า แถมยิ้มแล้วพูดว่า “วันนี้ข้าอารมณ์ดี อยากจะออกไปหาเพื่อนสักหน่อย”

นางกำนัลรู้จักนิสัยนางดี ก็ไม่ได้พูดอะไร แล้วถามว่า “งั้นพระนางจะให้เตรียมเกี้ยวไหมเพคะ?”