ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 391

ตอนที่ 391 เจอผู้ร้ายกลางตลาด

“เจ้ารู้แล้วหรือ?”ต้วนกุ้ยเฟยพูดแต่คำๆนี้ออกมาทั้งวัน

ทั้งตัวของนางสั่นๆกลัวๆ สายตาคู่นั้นไม่กล้ามองไปที่นางเลย

เย่ฮองเฮาผิงไฟตรวเตาผิงเล็กๆ มือคู่นั้นอุ่นขึ้นมาก

“เจ้าน่าจะค้างคาใจว่าข้ารู้ได้เยี่ยงไรใช่หรือไม่? สิบปีกว่าผ่านไปแล้ว ถ้ารู้ตั้งนานแล้วทำไมถึงพึ่งมาพูดวันนี้ ถ้าพึ่งมารู้ไม่นานมานี่ เรื่องพวกนั้นก็คงผ่านไปนานแสนนาน ใครจะเป็นคนขุดคุ้ยออกมาบอกข้าล่ะ?” เย่ฮองเฮาพูดสิ่งที่นางกำลังค้างคาใจออกมา

แต่ก่อนต้วนกุ้ยเฟยเคยถอดทิ้งคนอื่นจนทำให้พวกเขาวุ่นวาย จนตอนนี้นางกลับโดนเองบาง

พอพูดๆแล้ว ทุกอย่างมันคือกรรมตามสนองเท่านั้น

พอมองตาของเย่ฮองเฮาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ต้วนกุ้ยเฟยรู้สึกว่าตนเองโดนสาดน้ำเย็นใส่ตั้งแต่หัวจรดเท้า

“ไม่มีทางที่เจ้าจะเป็นคนสืบหาเจอ สิบกว่าปีผ่านไปแล้ว ถ้าสืบเจอก็คงเจอนานแล้ว” ต้วนกุ้ยเฟยทำเสียงแข็ง เสียงนั้นดังขึ้นในจมูก

เรื่องตอนนั้นที่นางปิดบังได้เงียบเยี่ยงนี้ แอบไปซื้อใจบ่าวที่ติดตามเฉินเฟยจนนางได้ตายจากไปแล้ว สิบกว่าปีผ่านมา ไม่มีใครสืบค้นเจอ

ถึงแม้จะเป็นโม่ฉีหมิงก็เป็นไปไม่ได้

“ไม่ใช่ข้าอย่างแน่นอน ข้าก็คงไม่ไปสืบหาความจริง ยังไงคนๆนั้นก็ตายไปแล้ว แค่ว่าข้าไม่เตือนเจ้าไม่ได้ โม่ฉีหมิงก็รู้เรื่องนี้ ตอนนี้เจ้าไม่มีอำนาจอะไรใดๆ เขาจะแก้แค้นเจ้ามันเป็นเรื่องง่ายนิดเดียว”

เย่ฮองเฮาคอยชี้แนะและจูงใจนางเยี่ยงนี้ สำหรับนางแล้ว ต้วนกุ้ยเฟยก็เหมือนปลาที่อยู่บนเขียง จัดการได้ง่ายมาก

พูดเยี่ยงนี้ออกมาก็เพื่อจะให้นางกลัว จะได้รู้เรื่องจริงของนาง

“ฮ่าๆๆๆๆ…….” เสียงหัวเราะได้ดังขึ้น

เสียงหัวเราะที่ฟังดูแปลกๆของต้วนกุ้ยเฟยทำให้รู้สึกหนวกหูมาก นางไม่เสียใจหรือไม่หวาดกลัวอะไรเลย แต่กลับหัวเราะออกมา?

“เจ้าหัวเราะอะไร? ใกล้จะสุดท้ายตันแล้วยังไม่รู้จักหาวิธีแก้ปัญหา?” เย่ฮองเฮาถอยหลังไปหนึ่งก้าว กลัวว่านางจะเป็นบ้าและทำร้ายตนเอง

“ข้าหัวเราะเพราะเจ้าโง่” ต้วนกุ้ยเฟยหัวเราะจนน้ำตาไหลออกมา และกว่านางจะหยุดหัวเราะได้ก็นานพอสมควร

“นี่เป็นเรื่องที่โม่ฉีหมิงสืบออกมา? ยังไงถ้าเขารู้แล้ว ก็ต้องช่วยเฉินเฟยแก้แค้นอย่างแน่นอน ท่านจุดไฟเผาเฉินเฟยให้ตาย เจ้านี่แหละทำความผิดบาปที่ร้ายแรง และข้าเป็นแค่ทางผ่านเท่านั้น ถ้าจะแก้แค้น เจ้าต้องเป็นคนตายก่อนถึงจะถูก！”

พอพูดเยี่ยงนี้ มันก็ฟังดูสมเหตุสมผล

เย่ฮองเฮาก็ยังเอาตัวเองไม่รอด ขนาดเกือบจะตายแล้ว และกลับไม่รู้สึกกลัวเลยสักนิด?

นางคิดใคร่ครวญไปสักพัก ถึงแม้ตอนนี้องค์รัชทายาทกับโม่ฉีหมิงร่วมมือกันแล้ว

แต่โม่ฉีหมิงก็คงจะมาหาเรื่องตนเองไม่ช้าไม่นานนี้ คนที่เผาเฉินเฟยให้ตายเป็นนางทำจริงๆ ไม่มีทางที่โม่ฉีหมิงจะไม่ลงมือทำอะไรกับตนเอง

เย่ฮองเฮารู้สึกหวาดกลัวขึ้นทันที นางจึงรีบหันไปแล้วเดินออกจากที่นั่นอย่างเร่งรีบ

ถ้าไม่ใช่เพราะวันนี้ตั้งใจจะมาพูดเกลี้ยกล่อมของต้วนกุ้ยเฟยกลัว ดูว่านางจะอดทนคำดูถูกได้สักกี่น้ำ เย่ฮองเฮาคงไม่คิดถึงเรื่องๆนี้อย่างกะทันหันเยี่ยงนี้

ต้องเตือนองค์รัชทายาทให้ระวังโม่ฉีหมิงหน่อย

“ฮ่าๆๆๆๆ…..”

หลังจากที่เย่ฮองเฮาเดินออก ก็มีเสียงหัวเราะเกิดขึ้นอีกครั้ง

ต้วนกุ้ยเฟยหัวเราะจนหยุดไม่ได้ จนต้องพิงโต๊ะหัวเราะไม่หยุด

น้ำตาตกตรงหางตาของนางกลับทำให้รู้สึกว่านางกำลังอึดอัดใจ

ไม่มีบ่าวผู้ใดกล้าเข้าไปเลย มีแค่ยืนเฝ้าอยู่ตรงประตูและเดินไปเดินไปอย่างลังเล

จู่ๆก็เงียบขึ้นมาทันที

ทันใดนั้น สีหน้าต้วนกุ้ยเฟยดูแย่ และรู้สึกแน่นอกทันที จู่ๆก็มีเลือดพุ่งออกมาจากปาก

นางเอามือพยุงกับโต๊ะไว้ หัวใจเต้นแรง สายตาเหมือนมองอะไม่ค่อยชัดเจน

โล่หวินหลานตื่นขึ้นมา ไซ่เย่ว่รีบตักน้ำมาให้นางหน้าล่างแต่งตัว

พอลืมตาขึ้นฟ้าก็ได้สว่างแล้ว โล่หวินหลานตบหน้าผากตนเองเบาๆ วันนี้ทำไมถึงนอนตื่นสายได้เยี่ยงนี้?

พอเห็นนางทำหน้าตาสงสัย ไซ่เย่ว่จึงทูลนาง “องค์หญิงเจ้าค่ะ ตอนท่านอ๋องตื่นมาได้กำชับพวกบ่าวอย่างเรียกท่านตื่น”

เมื่อคืนโม่ฉีหมิงมาค้างคืนกับนางนั้นหรือ? ทำไมนางไม่รู้?

เมื่อวานพวกเขาทะเลาะกันเพราะเรื่องเด็ก จึงทำให้ทั้งสองใจแข็ง ทั้งสองไม่มีใครยอมก้มหัวยอมแพ้ก่อน

เมื่อคืนเขารู้สึกยังเป็นห่วงตนเอง เลยมาที่ห้องมาดูแลตนเองนั้นหรือ?

“ท่านอ๋องล่ะ?” โล่หวินหลานถามขึ้นลอยๆ

“ออกไปตั้งแต่เช้าครู่แล้วเจ้าค่ะ” ไซ่เย่ว่กำลังหวีผมให้นางและถามกลับ

“ไปไหน?”

ไซ่เย่ว่ส่ายหัว “บ่าวไม่รู้เหมือนกันเจ้าค่ะ มีแค่พี่เย่เหวินและฉี่นหยิ่นติดตามท่านอ๋องไป”

ดูจากสถานการณ์ที่เกิดขึ้นช่วงนี้ ไม่ใช่ไปตำหนักองค์รัชทายาทก็ไปเข้าวัง

คดีที่ได้สืบมามีผลสรุปแล้ว คงจะเข้าวัง

โล่หวินหลานกำลังจะบิดตัว และมองไซ่เย่ว่ที่กำลังตั้งแต่หวีผมให้นาง ในใจแค่รู้สึกเบื่อหน่ายมากๆ ไม่เช่นนั้นต้องออกไปเดินเล่นๆหน่อย?

ตลาดในสมัยโบราณนี้มักน่าจะดึงดูดเป็นพิเศษ ครั้งก่อนที่ออกไปเดินในตลาด ได้เจอคนเฮงซวยอย่างหลินอ๋อง ยังไม่ทันไปไหนเลย แค่รู้สึกเสียดายของเล่นที่เล่นอยู่

ถ้าของเล่นชิ้นนั้นเอาไปในสมัยปัจจุบัน คงเป็นวัตถุโบราณที่อยู่ในพิพิธภัณฑ์

สมัยปัจจุบัน? โล่หวินหลานอึ้งไปสักพัก นางกลับไม่เคยคิดจะกลับไปในโลกปัจจุบัน?

ตอนนี้พอนึกๆดูแล้ว คนและเรื่องต่างๆที่เกิดขึ้นที่นี่ มันกลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตไปแล้ว และมันจะแฝงลึกเข้าไปในสายเลือด

“องค์หญิง……องค์หญิง……” ไซ่เย่ว่เรียกมาหลายรอบ โล่หวินหลานกลับไม่มีปฏิกิริยาใดๆ

“องค์หญิงเจ้าค่ะ ทรงผมทำเสร็จแล้วเจ้าค่ะ ออกไปรับประทานอาหารเช้าเถอะเจ้าค่ะ ท่านอ๋องกำชับมาว่าต้องคอยดูว่าท่านได้รับประทานสำลักเช้าแล้ว อีกอย่างต้องทานให้เยอะๆ จะได้มีสารอาหารครบถ้วน ไม่สามารถเลือกทาน ไม่ว่าจะเป็นไข่ไก่หรือไข่เป็ดก็ต้องทาน อีกอย่างห้ามกินขนมถั่วเยอะเกินไป……”