ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 392

ตอนที่ 392 ปรากฏได้ทันเวลา

ผู้ร้ายที่โหดเหี้ยมกำลังมุ่งเข้ามาหาโล่หวินหลาน นางไร้ซึ่งคนติดตามมาด้วย นึกไม่ถึงเลยว่าจะมาคนจ้องจะทำร้ายตลอด อีกอย่างจ้องจะทำร้ายทุกเวลา

คำพูดของไซ่เย่ว่มีเหตุผลมาก แค่ออกนานเป็นเวลาที่ธูปหนึ่งเล่มนับ นี่ยังไม่ถึงเวลานั้นเลย สงสัยคงต้องโดนคนอื่นปาดคอ

โล่หวินหลานกำลังวิ่งหนีอย่างหวาดกลัว ที่ไหนมีคนน้อยก็จะวิ่งไปตามทางที่นั้น ในใจแค่คิดว่าไม่อยากให้ชาวบ้านผู้ที่บริสุทธิ์ต้องเจ็บตัวเพราะนางเอง

“องค์หญิง！”ไซ่เย่ว่ปรากฏตัวได้ทันเวลา และรีบวิ่งเข้ามาหาโล่หวินหลาน

และปกป้องโล่หวินหลานจากผู้ร้ายที่กำลังจะฆ่านางได้แล้ว

เมื่อครู่ในโรงน้ำชาก็ทำให้นางสูญเสียกำลังไปมาก ถึงไซ่เย่ว่จะพยายามต่อสู้ให้ตายสักแค่ไหน ก็รู้สึกว่ากำลังก็ค่อยๆหมดไป

“องค์หญิง รีบหนีเร็ว！”ไซ่เย่ว่หันหน้าไปแล้วตะโกนขึ้น ตรงแขนต้องนางโดนมีดฟันไปหนึ่งแผล

ทันใดนั้น เลือดอันแดงสดได้กระฉูดออกมา และกระจายอยู่บนพื้นหิมะสีขาวจนเต็ม เหมือนดอกไม้สีแดงกลางทุ่งหิมะ

โล่หวินหลานมองนางกำลังล่วงพวกคนร้ายนั้นไว้ แค่จะให้เวลาตนเองหนีเยอะกว่านี้ ในใจรู้สึกซาบซึ้งขึ้นมาทันที

แต่ว่านางไม่อยากหนีไป ถ้าจะไปก็ต้องไปพร้อมกันทั้งสองคนอย่างปลอดภัย

โล่หวินหลานจับช่วงเอวของตนเอง และเอาเข็มยาสลบออกมา และเล็งคนที่อยู่ข้างๆไซ่เย่ว่แล้วปล่อยเข็มออกจากแทงตรงคอของพวกเขา

เข็มยาสลบพุ่งเข้าไปแฝงในเนื้อของพวกนี้อย่างไร้สัญญาณ ไม่มีใครได้เห็นและได้ยินเลย ทันใดนั้น คนร้ายพวกนั้นก็ล้มลงกับพื้น

เย่เซียวหลัวที่มองอยู่ไกลๆก็ทำคิ้วขมวดขึ้น “มือของนางมีอะไรกันแน่”

คนเสื้อดำที่อยู่ข้างนางมองไปสักพัก และทูลกลับด้วยน้ำเสียงต่ำ “เหมือนเป็นเข็มวางยาสลบ

“มันจับนางมาให้ได้” เย่เซียวหลับกวาดสายตาเลือดเย็นไปยังคนๆนั้น และตะโกนขึ้น

นางพึ่งพูดจบ ร่างของคนเสื้อดำก็วิ่งพุ่งเข้าไปหาโล่หวินหลาน

ยกดาบขึ้นๆลงๆตามจังหวะการวิ่ง

แสงในฤดูหนาวได้สอดส่องลงมาสักพัก ขณะที่โล่หวินหลานกำลังเงยหน้าขึ้น ดาบนั้นใกล้เข้ามาในตัวของตนเองมากขึ้น

ทันใดนั้น ไซ่ไย่วได้ผลักไสคนร้ายที่ล้อมตัวนางอยู่ ใช้วิชาตัวเบาบินมาหาโล่หวินหลาน ดาบอันแหลมคมได้ฟันลงบนแขนของนาง

ตัวของไซ่เย่ว่ได้อยู่ต่ำลง ขาข้างหนึ่งของนางได้คุกอยู่กับพื้น หน้าดูขาวซี้ดเป็นอย่างยิ่ง

“ไซ่เย่ว่！” โล่หวินหลานตกใจไปสักพัก และรีบวิ่งที่ประคองนางขึ้นมา ตอนนี้นางอ่อนแอจนไม่มีกำลังจะลุกขึ้นแล้ว

ถ้าไม่ใช่เพราะว่าตนเองหัวดื้อจะออกมาตอนช่วงเวลานี้ ไซ่เย่ว่ก็คงไม่ต้องบาดเจ็บสาหัสเพราะตนเอง ตอนนี้พวกนางเปรียบเสมือนเนื้อปลาที่อยู่บนเคียง รอให้คนอื่นมีฆ่าและหั่นอยู่

“องค์หญิงเจ้าค่ะ ท่านรีบหนี คนที่พวกเขาจะจับคือท่าน” ไซ่เย่ว่รวบรวมกำลังที่ตนมีทั้งหมด และผลักไสนางออกอย่างไร้เรี่ยวแรง

ถ้าตอนนี้นางจากไป ไซ่เย่ว่ต้องถูกพวกนางจับตัวไปแน่ๆ ขนาดความหวังที่จะมีชีวิตอยู่ก็ไม่มีแล้ว นางไม่สามารถไม่สนใจเย่เย่วได้

“ถ้าจะไปก็ต้องไปด้วยกัน “ โล่หวินหลานพยุงตัวนางไว้ กำลังจะพานางออกมา

แต่ว่าทันใดนั้นกลับมาร่างๆหนึ่งมุ่งเข้ามาจากข้างหลังจะตัวเอง คนๆนั้นได้สวมชุดสีเขียวมืดเดินเข้ามาอยู่ต่อหน้านาง และเดินมาอย่างโอ้อวดแสนยานุภาพ

โล่หวินหลานค่อยๆเงยหน้าขึ้น คนๆนั้นเหยียบฝ่ามือนางไว้ ทำให้นางรู้สึกเจ็บปวด นิ้วมือของนางค่อยๆรู้สึกเหน็บชาอยู่บนพื้นหิมะ

นางกัดฟันไม่ร้องทุกข์อะไรใดๆ ถ้าคนๆนี้จะฆ่าตนเอง คงลงมือไปนานแล้ว ทำไมถึงยืนมองอยู่ข้างๆตั้งนาน และพึ่งออกมาตอนเวลานี้

เป้าหมายหลักคืออยากจะเหยียดหยามนาง

“ความรู้สึกที่ถูกคนเหยียบจนจมดิมันเป็นเยี่ยงไร? พระชายารองเวินอ๋อง” เสียงอันคุ้นหูได้ดังขึ้นข้างหูของนาง เหมือนกำลังยั่วยุตนเองและได้ใจ

คนๆนั้นคือเย่เซียวหลัวนี่เอง ก็คงเป็นแค่นางเท่านั้น

นอกจากนาง ไม่มีใครที่จะมาเฝ้าดูตนเองเยี่ยงนี้ แค่จะรอโอกาสที่จะสามารถลงมือกับตนเอง

คิดๆดูแล้ว เพื่อที่จะรอนางออกจากตำหนัก เย่เซียวหลัวคงต้องเสียกำลังและเวลาเป็นอย่างมาก?

คนที่เจ้าจะจัดการคือข้า ปล่อยไซ่เย่ว่ไป” เสียงของโล่หวินหลานฟังเหมือนจะทนทุกข์ทรมาน กำลังกัดฟันเพื่ออดทนกับความเจ็บปวดของมือด้านซ้าย

พึ่งพูดจบ เท้าของเย่เซียวหลัวเหยียบแรงมากขึ้น หน้าของนางยิ้มเยาะขึ้น “เจ้าเองยังเอาตัวไม่รอด ยังมีหน้ามายุ่งเรื่องของผู้อื่น? วันนี้พวกเจ้าทั้งสองอย่าคิดเลยว่าจะได้ไปง่ายๆ เดี๋ยวข้าจะจัดการกับพวกเจ้าให้รู้จักเข็ด”

เสียงของนางแอบแฝงไปด้วยความดีใจ ก้มตัวลงมองโล่หวินหลานที่ถูกตนเองเหยียบไว้ว่านางมีความรู้สึกเช่นใด ตนเองรู้สึกสะใจมาก นางชอบเห็นคนอื่นไร้ซึ่งเรี่ยวแรงในการต่อสู้ และโดนตนเองย่ำยี

ความทรมานที่ตนเองได้รับตั้งแต่เมื่อก่อน ตอนนี้นางค่อยๆคืนให้โล่หวินหลานทีละนิด

เวลาแห่งการแก้แค้นก็คือตอนนี้ นางรอมานาน จัดกับดักไว้ล่อนางมานานเยี่ยงนี้ ก็เพื่อเวลานี้

“ไซ่เย่ว่ เจ้าอดทนหน่อยได้หรือไม่?” โล่หวินหลานกระซิบข้างหูนาง

นางกำลังจะหลับไป หน้าที่ดูทั้งขาวทั้งซี้ดค่อยๆฝืนตัวเองลืมตาขึ้น แล้วพยักหน้า

“ตอนนี้ข้ากำลังใช้เข็มวางยาสลบให้นางอยู่ แล้วเจ้าก็รีบหนีไปกับข้า” โล่หวินหลานกระซิบข้างหูนางอีกครั้ง สายตาดุจดั่งตาเหยี่ยวมองไปยังเย่เซียวหลัว

เห็นไซ่เย่ว่พยักหน้า โล่หวินหลานทำสายตาเลือดเย็นยิ่งจขึ้น มือข้างขวาของนางค่อยๆจับไปตรงช่วงเอว นางเสียใจมากที่ไม่ได้มาเข็มยาพิษออกมาด้วย

“เย่เซียวหลัว เจ้ารอโอกาสที่จะจับข้ามาอย่างทรมานเยี่ยงนี้ มิใช่ว่าจะรอแก้แค้นหรือ? เจ้ายังจำเวลาที่อยู่ในตำหนักเวินอ๋องเจ้าถูกข้าข่มเหง? ไม่สิ ข้ายังไม่ทันได้ทำอะไรเลย เจ้าก็แพ้ข้าไปแล้ว”

โล่หวินหลานรู้ว่านางไม่อยากฟังคำพูดพวกนี้ที่สุด นางตั้งใจพูดเรื่องที่ทรมานที่สุด เพื่อที่จะกระตุ้นนางและทำให้สติของนางแตก จะได้ถ่วงเวลาไว้ได้