ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 393

ตอนที่ 393 ซ้ำเดิมให้เจ็บมากขึ้น

โม่ฉีหมิงนั่งอยู่ข้างๆ สายตามองโล่หวินหลานไม่มาไหน ผ่านไปสักพัก เชาเอ่ยปากพูดขึ้นอย่างทนมาไหว “นี่เสร็จกันหรือยัง?”

สวินโม่สูดลมหายใจเข้าลึกๆ และพูดขึ้น “อาการไม่ได้ร้ายแรงอะไรใดๆ แค่นิ้วได้รับบาดเจ็บ ข้าจะเอาแผ่นไม้แนบไว้ให้สักสองวัน และทายาหน่อยก็คงหายดี”

เมื่อครู่เขาเห็นโล่หวินหลานได้รับบาดเจ็บตรงนิ้ว เลยเรียกสวินโม่มาเมื่อดูอาการของนิ้ว

ถึงแม้จะไม่ร้ายแรงอะไรใดๆ แต่ในนัยน์ตาของโล่หวินหลานไม่สามารถเห็นโล่หวินหลานถูกทำร้ายแม้แต่นิดเดียว แผลเล็กๆแค่นี้ สำหรับเขาแล้วมาร้ายแรงมากๆ

“รักษาให้ดี” โม่ฉีหมิงพูดไม่ถึงสองประโยค แล้วเดินออกจากที่นั่น

มองเห็นเขาค่อยๆเดินจากไป โล่หวินหลานรู้สึกสลดใจมากๆ นางอยากรั้งเขาไว้ แต่ร่างของเขาได้ออกจากห้องไปแล้ว

เขาต้องโกรธมากๆแน่ๆ ทั้งๆที่กำชับให้ไซ่เย่ว่ห้ามให้ตนเองออกจากตำหนัก แต่เพียงเพราะอยากจะเล่นอะไรสนุกๆ จึงแอบหนีออกไป และทำให้เย่เซียวหลัวได้โอกาสแก้แค้น

ไม่เพียงแต่ทำร้ายตนเอง แล้วยังทำร้ายไซ่เย่ว่อีกแล้ว อีกอย่างยังทำให้ทุกคนไม่มีความสุข

โล่หวินหลานถอนหายใจเบาๆ พอมองไปยังนิ้วมือที่ม่วงแดงและบวมของตนเอง ตอนนี้คนที่บาดเจ็บคือตนเอง

“เห้อ ！” จู่ๆน้องก็ร้องออกมา และสายตาของนางมองไปตรงขอบเตียง

สวินโม่ที่กำลังจะทายาให้นาง หันมามองนาง “นี่ข้ายังไม่ได้ถอนหายใจเลย ทำไมเจ้าต้องมาถอนหายใจด้วย”

“ทำไมเจ้าต้องถอนหายใจด้วย?” โล่หวินหลานไม่เปลี่ยนทีท่าของตนเอง ยังคงมองไปตรงขอบเตียง

“วันนี้เป็นวันดี แทนที่ข้าจะออกไปท่องโลกกับผู้หญิงของข้า แต่สุดท้ายก็ต้องทำรักษาเจ้าที่นี่！ช่างไม่สมดั่งปรารถนาจริงๆ”

พอฟังสวินโม่พูดเยี่ยงนี้ โล่หวินหลานจึงได้สติกลับมาอีกครั้ง ถ้าจำไม่ผิด ผู้หญิงของสวินโม่น่าจะเป็นหรูซู?

ปีกว่าผ่านมาแล้ว พวกเขายังคงความสัมพันธ์ที่ดีแสดงว่ามันคือรักจริง

“พวกเข้าจะจัดพิธีสมรสกันเมื่อใด?” โล่หวินหลานถามขึ้นลอยๆ

“น่าจะครึ่งปีก่อน” สวินโม่กำลังตำยาแล้วตอบกลับลอยๆ

“ก็ดี คนเราต้องเดินหน้าต่อไป ไม่ใช่มัวแต่คิดถึงเรื่องราวในอดีต หลังจากสมรสกันแล้ว เจ้ารู้สึกหรือไม่ว่าหรูซูดีกว่ายี่ย่างตั้งมาก?” สายตาของโล่หวินหลานเปล่งประกายขึ้น และทำคิ้วขมวดถามขึ้น

สวินโม่ตำยาไปแล้วตอบกลับไป “หรูซูของมีดีของหรูซู ยี่ย่างไม่เหมือนกัน หลังจากสมรสกัน ข้าก็ไม่เคยนึกถึงยี่ย่าง มันอาจจะเป็นเพราะเวลาที่ทำให้ข้าลืมทุกอย่างไปจริงๆ”

“เรื่องที่ผ่านมาก็ให้มันผ่านไป ตอนนี้สามารถครอบครองสิ่งที่มีในปัจจุบันถือว่าเป็นสิ่งที่ดีที่สุด ต้องดีกับหรูซูให้มากๆ นางก็ไม่ง่ายเหมือนกันที่มาถึงจุดๆนี้ได้”

“เรื่องจริง…….” สวินโม่พยักหน้า และหยุดชะงักไปทันที

เสียงที่กำลังตำยาก็ได้หยุดดังขึ้น ได้ยินแค่เสียงหายใจแรงๆของทั้งสองคน

สวินโม่หันไปมองนาง นัยน์ตาเต็มไปด้วยความไม่น่าเชื่อ และจับจ้องไปยังคนที่นอนอยู่บนเตียง เหมือนมองอะไรออกจากนัยน์ตาของนาง

นางรู้เรื่องของตนเองเยอะเยี่ยงนี้ได้เยี่ยงไร? ขนาดเรื่องของหรูซูและยี่ย่างยังรู้?

สายตาที่กำลังสงสัยของเขา ทำให้โล่หวินหลานตกใจไปสักพัก ตายแล้ว เผลอพูดอะไรออกไป ทำไมนางถึงต้องเอาเรื่องที่ผ่านมามาพูดด้วย?

สวินโม่ยิ้มเยาะเบาๆ และค่อยๆเดินไปตรงขอบเตียง และก้มตัวลงมองนาง

“เจ้ารู้เรื่องหรูซูกับยี่ย่างได้เยี่ยงไร? และยังรู้เรื่องไม่น้อย พูดออกมา ใครเป็นคนบอกเจ้ากันแน่?” นัยน์ตาของเขาเปลี่ยนเป็นเย็นชามากขึ้น

นางเป็นใครกันแน่? ทำไมช่วงนี้มีแต่ถามคำถามนี้กับนาง?

“โม่ฉีหมิงบอกข้าเอง พวกข้าก็ไม่ตั้งใจจะพูดเรื่องนี้ขึ้นหรอก” ตอนนี้นางได้แค่จะเอาโม่ฉีหมิงเป็นเกราะป้องกัน

โม่ฉีหมิง? เขากระตุกมุมปากขึ้น นอกจากคนๆนั้น ไม่มีใครกล้าเรียกนามเต็มของหมิงอ๋อง

แต่นางกลับพูดออกมาอย่างไม่ลังเล และพอนึกถึงท่าทีของโม่ฉีหมิงที่มีต่อนาง รวมไปถึงเมื่อครู่ที่ทำท่าทางกระวนกระวายเมื่อเห็นนางได้รับบาดเจ็บ ก็สามารถเดาตัวตนที่แท้จริงของนางออก

“ท่านอ๋องบอกเรื่องนี้กับเจ้านั้นหรือ? ทำไมพวกเจ้าถึงพูดถึงข้า?” สวินโม่ไตร่ถามขึ้นอย่างไม่ตายใจ

หน้าผากโล่หวินหลานเต็มไปด้วยเหงื่อ และกำลังลังเลว่าสมควรบอกความจริงกับเขาหรือไม่ แต่พอบอกไป ก็กลังเขาจะไม่เชื่อ?

“ก็คือพูดขึ้นเป็นบางครั้ง ไม่เช่นนั้นเจ้าลองไปถามเขาดู” โล่หวินหลานรีบเปลี่ยนเรื่องคุยทันที “ไซ่เย่ว่ก็บาดเจ็บด้วยเช่นกัน เจ้าไปรักษานางก่อนเถอะ”

สวินโม่เห็นนางไม่พูดความจริง ก็ไม่อยากไตร่ถามอีกต่อไป เขาจึงเชิดหน้าใส่นางแล้วตำยาต่อ ตำไปจนใบไม้สีเขียวเลอะจนมีน้ำสีเขียวออกมาจึงจะหยุด

“มีหมออื่นไปดูไซ่เย่ว่แล้ว หน้าที่ของข้าคือดูแลเจ้า” สวินโม่ทำสีหน้าไม่สบอารมณ์

เขาเอาน้ำของยาเทไปตรงผ้า นิ้วของโล่หวินหลานห่อเป็นนิ้วๆไป ตอนที่ยาโดยแผลมันเจ็บมากๆ โล่หวินหลานกัดฟันอดทนไว้

สวินโม่เชิดหน้าใส่นางอีกครั้ง “ยาดีย่อมต้องเจ็บ อดทนหน่อย”

นางเคยเจอสีหน้าที่เย็นชาของสวินโม่เยี่ยงนี้ตั้งแต่เมื่อก่อน โล่หวินหลานไม่ได้รู้สึกอะไร ตนเองก็รู้ว่านิ้วของตนเองควรรักษาด้วยยาอะไร และจะเจ็บปวดแค่ไหน

มีความเจ็บปวดเยี่ยงนี้นางรู้ ดังนั้นนางได้เตรียมใจไว้แล้ว ก็ไม่ถือว่าเจ็บ

รอให้เขาห่อยาให้โล่หวินหลานแต่ละนิ้วจนเสร็จ และแนบแผ่นไม้ไว้ด้วย มือทั้งห้านิ้วของนางถูกห่อจนบวมใหญ่มาก

“ห้ามโดนน้ำ ห้ามยกของหนัก และห้ามกินอาหารรสจัด และควรนอนพักอยู่บนเตียงดีๆ จนกว่าจะหาย” สวินโม่กำชับนางด้วยไม่หันไปมองนาง

พูดจนกว่าตนเองจะหันไป โล่หวินหลานก็ได้ยืนอยู่ตรงประตู