ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 404

ตอนที่ 404 แผนการแก้แค้นครั้งยิ่งใหญ่

ฟ้าเริ่มมืดลง ทุกที่ได้สงบลง มีเพียงเสียงลมที่พัดผ่านให้เมฆที่อยู่บนผืนฟ้าได้ปกคลุมท้องฟ้า

เงาสีดำที่มีรูปร่างที่ดูแข็งแกร่งได้ลอยอยู่ในท่ามกลางความมืด เหมือนดั่งนกแอ่นที่บินในความมืดอย่างรวดเร็ว

เย่เซียวหลัวหยุดฝีเท้าของตนลง และเอาธูปที่มีฤทธิ์ทำให้สลบออกมาจากอกของตน แล้วจุดมันขึ้น และไล่ควันไปยังรอบๆของคุก

นางแนบชิดกับผนัง และนิ่งไปสักพัก จนกว่ารอเสียงจากทางโน้นดังขึ้น นางจึงจะเข้าไป

และไปแอบเอากุญแจจากหัวหน้าทหารที่เฝ้าประตูคุก และนางก็ได้เดินเข้าไปในคุกอย่างราบรื่นโดยไม่มีการขัดขวางใดๆ และเจอต้วนกุ้ยเฟยตรงสุดทางของคุก

ช่วงเวลาไม่กี่วันสั้นๆ นางได้ทนทุกข์ทรมานจนผอมลงเยอะมาก สีหน้าขาวซี้ดเหมือนดั่งผี

“ท่านแม่เจ้าค่ะ ข้าคือหลัวเอ๋อเอง ข้ามาช่วยท่านแล้ว” เย่เซียวหลัวเอากุญแจออกจากในมืออย่างตื่นเต้น แต่ว่าเหมือนจะหายังไงก็หาดอกที่ถูกไม่เจอ

พื้นในห้องที่ปูไปหญ้าแห้ง ต้วนกุ้ยเฟยลืมตาขึ้นอย่างยากลำบาก และหัวเราะเยาะขึ้น “กุญแจไม่ได้อยู่บนตัวของคนเฝ้า เจ้าไม่ต้องเสียแรงทำเยี่ยงนี้เลย

ถ้ากุญแจไม่อยู่ในนี่แล้วจะอยู่ที่ไหน?

เย่เซียวหลัวอึ้งไปสักพัก “ท่านแม่ กุญแจอยู่ที่ไหน เดี๋ยวถ้าจะไปหามาช่วยท่านตอนนี้เลย”

แสงเทียนได้ส่องหน้าของต้วนกุ้ยเฟยอย่างกึ่งสว่างกึ่งมืด เพราะนางขาดน้ำจนทำให้ริมฝีปากแตกแห้ง และมันก็ได้ขยับขึ้นเบาๆ “ไม่มีประโยชน์หรอก เจ้าช่วยข้าออกไปไม่ได้หรอก ถึงแม้หากุญแจเจอข้าก็หนีออกไปไม่ได้ หลัวเอ๋อ เจ้ารีบออกไปเร็ว ออกจากที่นี่เร็วๆ

ตอนนี้นางรู้คนที่ดีต่อตนเองคือใคร ถึงแม้บุตรของตนเองจะไม่อยู่ แต่เย่เซียวหลัวก็มาช่วยนางโดยไม่สนใจว่าตนจะเป็นหรือจะตาย

เย่เซียวหลัวหันไปหาดาบเล่มหนึ่งมา และพยายามตัดล็อกให้เสีย นางเหวี่ยงออกไปเต็มแรงซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“ท่านแม่ หวินหานไม่อยู่ที่นี่ มีเพียงข้าที่สามารถช่วยท่านได้ รอให้ข้าช่วยท่านให้ได้ก่อน แล้วจะพาท่านไปหาเขา แล้วพวกข้าจะอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน”

ช่วยต้วนกุ้ยเฟย แล้วตามหาโม่ฉีหาน

“หลัวเอ๋อ เจ้าฟังข้าพูด รีบหนีออกไป อย่าทำอะไรที่ไร้ซึ่งประโยชน์เลย ถ้าสามารถทำได้ ก็แก้แค้นแทนข้า” ต้วนกุ้ยเฟนทำสายตาที่เลือดเย็นขึ้น

จนถึงตอนนี้ นางยังคงไม่ลืมที่จะแก้แค้น

นางจะให้คนที่ทำร้ายนาง ต้องตายอย่างไม่มีที่ฝัง ถึงแม้ตอนนี้ไม่มีปัญญา แต่นางก็จะกลายเป็นผีก็จะตามมาแก้แค้น

เย่เซียวหลัวอึ้งไปสักพัก รู้ว่าตนเองไม่มีทางช่วยต้วนกุ้ยเฟยออกไป ในใจรู้สึกกังวล จนต้องจับประตูไว้แน่นๆ

“ท่านแม่จะให้ข้าช่วยแก้แค้นเยี่ยงไร?” เย่เซียวหลัวทำใจของตนเองให้โหดเหี้ยม ลืมไปหมดเลยว่าตนเองเคยจำฆ่าโล่หวินหลานแต่ล้มเหลว

ครั้งนี้ ก็อยากจะให้โล่หวินหลานตายอีก

ต้วนกุ้ยเฟยเข้ามาในคุก สิ่งที่นางคิดถึงมากสุดก็คือต้องแก้แค้นโล่หวินหลานเยี่ยงไร หลายวันที่ผ่านมาอย่างทรมานทำให้ดวงตาของนางปกคลุมไปด้วยความแค้น ตอนนี้ เป้าหมายเดียวของนางก็คือแก้แค้น

“หลัวเอ๋อ เจ้าเข้ามาใกล้นี่” ต้วนกุ้ยเฟยค่อยๆขยับเข้าไปตรงประตู กระซิบข้างหูของเย่เซียวหลัวแล้วพูดเรื่องแผนการแก้แค้นออกมา

มีแผนการที่จะจัดการเยี่ยงนี้ มาเจอกับความฉลาดหลากแหลมของเย่เซียวหลัว นางต้องสำเร็จแล้วสมปรารถนาแน่ๆ

เย่เซียวหลัวฟังถึงตอนสุดท้าย นัยน์ตาของนางเต็มไปด้วยความเลือดเย็น และก็พยักหน้าให้นาง

ธูปยาสลบสามารถยืดเวลาได้ไม่นาน ยิ่งไปกว่านั้นคือที่นี่คือคุก มักจะมีคนมาตรวจสอบตลอดเวลา เย่เซียวหลัวรู้แผนการก็ได้ออกจากคุก

ไม่กี่วันนี้ หน้าหนาวก็ผ่านพ้นมา ฤดูใบไม้ผลิกำลังมาถึง ในตำหนักหมิงอ๋องเต็มไปด้วยความสันติสุข

ในห้องมีอาหลั่วหลาน ไซ่เยว่และเย่หวินได้โอบล้อมโล่หวินหลานไว้ และได้วัดตัวของนางกับผ้าที่พึ่งถักทอขึ้น พูดถึงเรื่องสมรส ทุกคนต่างก็ร้องเพลงและยิ้มอย่างมีความสุข

“ข้าเคยสมรสมาแล้ว จะไม่รู้เรื่องพวกนี้ได้เยี่ยงไร?” โล่หวินหลานได้เอ่ยปากขึ้นมา และได้ขัดการกระทำที่โอบล้อมนางไว้

ทันใดนั้นในห้องเต็มไปด้วยความเงียบสงบทันที และไม่มีใครออกเสียงเลย

เหมือนว่านางพูดอะไรผิดไป…… โล่หวินหลานหยุดชะงักไปแล้วมองพวกนาง คนที่เอ่ยปากพูดขึ้นก่อนคือไซ่เยว่ “องค์หญิงเจ้าค่ะ ท่านจะได้เป็นพระชายาขององค์รัชทายาท ทำไมถึงพูดเยี่ยงนี้ล่ะเจ้าค่ะ? เรื่องราวเก่าๆท่านได้ลืมหมดแล้วหรือค่ะ”

ศักดิ์ของพระชายาองค์รัชทายาทได้อยู่ต่อหน้านาง ทำให้นางรู้สึกอับอายที่นางพูดคำพูดเมื่อครู่นี้ออกมา นางยิ้มแห้งๆเบาๆ และไม่ได้เอ่ยปากขึ้นอีก

ประตูได้ถูกผลักออกอีกครั้ง หมิงซีที่มีร่างสูงได้เดินเข้ามา ใบหน้าไม่ได้สบอารมณ์ใดๆออกมาเลยสักนิด

“หมิงซี เจ้ามาแล้วหรือ” อาหลั่วหลานทำหน้าแดงแล้วหันไปมอง นางกุมมือของเขาก็ให้เขามานั่งลง

นางได้เทน้ำชา และเอาผลไม้แล้วก็ของว่างมาด้วย นางที่เห็นหมิงซีแล้วมีความสุขไม่หยุดเลย

“ข้ามีอะไรจะพูดกับเจ้าตัวต่อตัว” หมิงซียิ้มให้กับอาหลั่วหลาน สีหน้าของเขาดูจริงจังแล้วมองโล่หวินหลานอยู่

อาหลั่วหลานทำสีหน้าแย่ลง และชี้ตนเองอย่างทนไม่ได้ “ถึงกระทั่งข้าก็ฟังไม่ได้หรือ?”

จริงๆมันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่ หมิงซีไม่อยากบอกนางเพราะกลัวนางจะเสียใจ จริงๆมันดูออก ว่านางชอบตนเองมากๆ

แต่ว่าพอออกจากเมืองหลวงแล้วกลับใช้ชีวิตอยู่ตามหุบเต๋ เขากลัวว่าจะทำให้อาหลั่วหลานลำบาก อีกอย่างยังไง นางก็ยังเป็นองค์หญิง ถ้าติดตามตนเองก็คงต้องลำบาก มันไม่สมควรเป็นเยี่ยงนี้จริงๆ

ไซ่เยว่เย่หวินเห็นว่าเป็นเยี่ยงนี้จึงออกมาก่อน แต่ว่าข้างนอกกลับมาคนๆหนึ่งเดินเข้ามา ช่วงนี้เหมือนคนๆนั้นเหมือนยุ่งมากๆ ยุ่งจนไม่มีเวลาได้เจอตนเอง นานๆจะได้มาที ยังต้องจัดเวลาว่างมาอีก