ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 406

ตอนที่406 โรงเตี้ยมนอกเมือง

ชิวโม่ไป๋นิ่งไปครู่หนึ่ง มองไปทางหมิงซี นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น?

หมิงซีที่เห็นแววตาสงสัยของชิวโม่ไป๋นั้นก็รีบอธิบาย “ท่านอาจารย์ขอรับ นางเป็นมิตรสหายของข้าจริงๆ และนางก็เป็นมิตรสหายของเสี่ยวฮัวเช่นกัน"

แต่อาลั่วหลันกลับไม่ได้รู้สึกพอใจกับสิ่งที่หมิงซีอธิบายเท่าไหร่หนัก แต่ตราบที่ยังไม่ได้แต่งงานกันนั้น นางกับหมิงซีก็เป็นได้เพียงมิตรสหายที่ดีต่อกันเท่านั้น

"จริงตามที่หมิงซีกล่าว ข้าและหมิงซีรวมถึงเสี่ยวฮัวเป็นมิตรสหายกัน แต่ว่าอีกไม่นาน......"

นางยังไม่ทันพูดจบ ก็ถูกหมิงซีรีบปิดปากเอาไว้ แล้วรีบพาตัวนางออกไปนอกสายตาของชิวโม่ไป๋

อาลั่วหลันขัดขืน นางเตะไปที่ขาของเขา นางยังไม่ทันได้พูดเลยว่า อีกไม่นานนางและเขาก็จะแต่งงานกัน......

ชิวโม่ไป๋มองดูสองคนนั้นที่มีความสนิทสนมกันมาก ก็รีบหัวเราะขึ้น “ลูกศิษย์ของข้าคนนี้ ในที่สุดก็เข้าใจโลกเสียที！ออกมาเที่ยวเล่นไม่นาน ก็นำศิษย์สะใภ้มาให้ข้าแล้ว ไม่เสียแรงเลยจริงๆ......ฮ่าๆๆๆ！”

หมิงซีและเขาอยู่บนหุบเขานี้มานานหลายสิบปี ไม่เคยได้พบเห็นหญิงสาวมาก่อน ทำให้เขายังไม่ได้แต่งงานทั้งที่อายุก็ไม่ใช่น้อยแล้ว และนี่ก็ทำให้เขารู้สึกผิด

ครั้งนี้ที่ยอมให้เขาลงมาจากหุบเขา ก็เพื่อให้เขาออกมาเห็นโลกกว้าง มาลองใช้ชีวิตกับหญิงสาวบ้าง ไม่คิดเลยว่าโชคชะตาช่างเป็นใจ ให้เขาได้ศิษย์สะใภ้ที่น่ารักถึงเพียงนี้กลับมา

"ท่านตา ท่านแค่มองก็เข้าใจทุกสิ่งแล้ว แต่น่าเสียดายที่หมิงซีนั้นเขาไม่รู้เลย" โล่หวินหลานมองดูพวกเขาที่กอดรัดฟัดแหว่งกันอยู่ด้านนอก แล้วส่ายหน้า

ชิวโม่ไป๋คิดบางอย่างขึ้นมาได้ จึงรีบพูดขึ้น “หมิงซีอาศัยอยู่ในหุบเต๋มานานหลายสิบปี จึงไม่แปลกที่เขาจะไม่เข้าใจเรื่องเหล่านี้ เพราะตาเองก็ไม่เคยได้สอนเขา เสี่ยวฮัว หากเจ้ามีโอกาส เจ้าต้องทำให้พวกเขาแต่งงานกันให้จงได้ ！”

โล่หวินหลานพยักหน้า “ท่านตา อันที่จริงแล้วทั้งหมิงซีและอาลั่วหลันต่างก็มีความรักให้กัน อย่างไรเสียท้ายที่สุดพวกเขาต้องได้รักกันแน่ เพียงแต่ตอนนี้หมิงซีเขายังไม่รู้ตัวก็เท่านั้น"

ทั้งสองอยู่ด้วยกันมาก็นานแล้ว แม้ว่าหมิงซีจะไม่รู้ว่าตนเองนั้นรู้สึกอย่างไรกับอาลั่วหลัน แต่ความสัมพันธ์ของพวกเขาที่ฟูมฝักมาช้านาน ก็ยากที่จะปฏิเสธความรู้สึกที่มีให้กัน

"แม่นางคนนั้นเป็นใครมาจากไหน?" ชิวโม่ไป๋ถามอีกครั้ง

โล่หวินหลานมองไปทางโม่ฉีหมิง แล้วพูดขึ้น “นางเป็นองค์หญิงจากแคว้นเซิ่งโจว ด้วยเหตุที่นางไม่อยากอภิเษกกับองค์ชายแห่งแคว้นโม่ฉี จึงสลับเป็นหลานแทน และนางก็อยู่กับหมิงซีมาโดยตลอด"

องค์หญิงแห่งแคว้นเซิ่งโจว? ตัวตนของนางทำให้ชิวโม่ไป๋ลังเลใจ ไม่รู้ว่าควรจะปฏิบัติตัวอย่างไรกับอาลั่วหลัน พวกเขาเป็นเพียงสามัญชนทั่วไป กลัวว่าจะไม่คู่ควร

โล่หวินหลานก็พอจะรู้ว่าท่านตาคิดอย่างไร จึงพูดขึ้น “ท่านตา แท้จริงแล้วนั้นอาลั่วหลันเป็นหญิงที่มีจิตใจดี นางใสซื่อและไม่ได้มีเล่ห์เหลี่ยมแต่อย่างใด นางเพียงหวังที่จะได้อยู่เคียงข้างหมิงซีเพื่อที่จะดูแลเขาก็เท่านั้น เพราะหมิงซี นางจึงไม่ยอมกลับแคว้นเซิ่งโจว"

เมื่อได้ยินสิ่งที่โล่หวินหลานอธิบายนั้น ชิวโม่ไป๋ก็คลายกังวลลง การที่มีคนคอยดูแลและอยู่เคียงข้างเป็นสิ่งที่ดีอย่างหาไม่ได้สำหรับหมิงซี ขอเพียงเขาทั้งสองรักกัน ก็ไม่มีสิ่งใดสามารถกีดขวางพวกเขาได้

ขณะที่พูดอยู่นั้น อาลั่วหลันที่กว่าจะหลุดออกมาจากพันธะการของหมิงซีได้ ก็รีบเดินเข้ามา นางจับที่แก้วชาอย่างเรียบร้อย จากนั้นก็ยกชาให้กับชิวโม่ไป๋

"ท่านอาจารย์ เชิญดื่มชา"

ชิวโม่ไป๋ที่รู้ความจริงทุกอย่างแล้วนั้นก็รีบพยักหน้า แล้วหันไปมองหมิงซี ด้วยใบหน้ากรุ้มกริ่ม

เขารับชามาจากอาลั่วหลัน แล้วดื่มทันที ซึ่งการกระทำของเขาสื่อความหมายว่าเขาได้ยอมรับอาลั่วหลันเป็นศิษย์สะใภ้แล้ว

"หมิงซี ชาที่ข้าได้ดื่มเข้าไปในวันนี้ หมายถึงหลังจากนี้เจ้าต้องดีกับอาลั่วหลันเข้าใจไหม！” ชิวโม่ไป๋ยิ้มแล้วมองไปทางหมิงซี

หมิงซีไม่ได้พูดสิ่งใด เขาอยากจะหนีเข้าไปหลบในถ้ำเสียจริง

"อาลั่วหลันเข้าใจแล้วท่านอาจารย์ ต่อไปนี้ข้าจะดูแลหมิงซีให้ดี" อาลั่วหลันรับแก้วชา แล้วมองไปทางหมิงซีด้วยสีหน้ากรุ้มกริ้ม จากนั้นก็หยักคิ้วให้เขา

ชิวโม่ไป๋นิ่งไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ดึงสติตัวเองกลับมา เขาชี้ไปที่อาลั่วหลันแล้วหัวเราะ “เจ้าเด็กคนนี้！”

หมิงซีที่ยืนอยู่ด้านข้างนั้นหน้าแดงระเรื่อ เขาขมวดคิ้วขุยเขิน แววตาของเขาไม่มีใครเข้าใจได้

โม่ฉีหมิงกลับไม่ได้สนใจในสิ่งที่พวกเขาคุยกัน สายตาของเขาจดจ้องแต่โล่หวินหลาน มองดูนางที่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ และเขาเองก็คลายยิ้มตามนางเช่นเดียวกัน

"ท่านดูสิอาลั่วหลันนั้นแสดงความรู้สึกของนางต่อหมิงซีมาโดยตลอด แต่เหตุใดหมิงซีกลับไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลย?" โล่หวินหลานส่ายหน้า อย่างเหลืออด

ร่างสูงของเขามาอยู่ด้านหลังของนาง จนทำให้นางรู้สึกอุ่นขึ้นที่ด้านหลัง เขากระซิบอยู่ที่ข้างหูของนาง “เวลานี้แล้ว เจ้ายังมีใจไปเป็นห่วงคนอื่นอีกหรือ? อีกไม่นานเจ้าก็ต้องเข้าร่วมพิธีอภิเษกเช่นเดียวกัน"

แม้ว่าอีกไม่นานนางจะได้อภิเษกกับเขา แต่มามาและสาวใช้ต่างก็เป็นคนจัดการทุกอย่างให้ อีกทั้งองค์รัชทายาทยังอยู่ที่ตำหนักคอยเตรียมงานทุกอย่าง กว่าจะถึงวันพิธีก็อีกหลายวัน เหตุใดนางต้องเป็นกังวลด้วยเล่า?

"ยังเหลือเวลาอีกหลายวันไม่ใช่หรือ? ไม่รีบไม่รีบ" โล่หวินหลานโบกมือ แล้วยิ้ม

เห็นว่านางมีทีท่าไม่สนใจ โม่ฉีหมิงจึงยื่นมือไปเคาะหน้าผากของนางเบาๆ แล้วยิ้มตาหยี “ไม่รีบจริงหรือ?"

โล่หวินหลานที่โดนเคาะหน้าผาก รีบพยักหน้า “รีบเพคะ หม่อมฉันรีบมาก อยากจะรีบเข้าพิธีแล้วเหลือเกิน"

นางยิ้มอย่างซุกซน โม่ฉีหมิงนิ่งไปครู่หนึ่ง แล้วหัวเราะออกมา จากนั้นก็ลูบผมของนางอย่างเบามือ

เขาทำอะไรนางไม่ได้จริงๆ

ขณะนี้ ด้านนอกเมืองหลวง ก็มีรถม้าจอดอยู่ตรงถนน

เขาสวมผ้าคลุมสีดำ มีผ้ามีดำปกปิดใบหน้าเอาไว้ เห็นเพียงดวงตาคู่นั้นที่มองไปตรงหน้า ทางเข้าเมืองหลวงที่คุ้นเคยที่สุด ทำให้หัวใจที่ตื้นไปตามจังหวะของเขานั้นเต้นแรงขึ้นมาทันที