ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 407

ตอนที่ 407 เดินดูโดยรอบ

อีกไม่นานก็จะถึงวันอภิเษกแล้ว เวลาผ่านไปเร็วมากวันนี้ก็ขึ้นสิบสี่แล้ว

ตำหนักขององค์รัชทายาทนั้นเต็มไปด้วยผู้คน โม่ฉีหมิงรับสั่งให้สาวรับใช้ไปจัดตกแต่งตำหนัก และตัวเขาเองก็ไปดูหน้างานเช่นเดียวกัน สำหรับเขาแล้ว ไม่มีเรื่องใดจะสำคัญเท่างานอภิเษกนี้อีกแล้ว

ตำหนักองค์รัชทายาทถูกจัดตกแต่งด้วยโคมไฟและผ้าหลากสี จากด้านในสู่ด้านนอกล้วนมีโม่ฉีหมิงคอยสั่งงาน ซึ่งงานถูกจัดตกแต่งออกมาในแบบที่โล่หวินหลานชอบ

ยังไม่ถึงวันอภิเษก ทั้งเมืองหลวงก็ได้จุดพลุตลอดทั้งคืน ทำให้ท้องฟ้ายามค่ำคืนนั้นถูกประดับด้วยพลุหลากสีอยู่ตลอดเวลา ช่างเป็นภาพที่งดงามนัก

"องค์หญิงเพคะ พรุ่งนี้ก็จะเป็นวันเข้าพิธีอภิเษกแล้ว คืนนี้องค์หญิงควรจะเข้านอนเร็วหน่อยนะเพคะ" ไซ่เยว่ที่จัดเตียงอยู่ บอกกับโล่หวินหลาน

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่นางเข้าพิธีอภิเษก แต่ครั้งนี้นางไม่ได้รู้สึกเหมือนทุกครั้ง ค่ำคืนนี้นางรู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก

"อื้ม พิธีวันพรุ่งนี้จัดเตรียมเรียบร้อยแล้วหรือยัง?" โล่หวินหลานถามขึ้น

การเตรียมงานที่ผ่านมาหลายวันนี้ล้วนอยู่ในสายตาของนาง โม่ฉีหมิงเองก็ตั้งใจจัดเตรียมงานนี้เพื่อนางเป็นอย่างดีแต่ทั้งสองก็ไม่ได้เจอกัน

เพราะตามวัฒนธรรมนั้น ทำให้นางและโม่ฉีหมิงต้องแยกกันก่อนวันเข้าพิธี

โดยโม่ฉีหมิงนั้นไปที่ตำหนักองค์รัชทายาท ส่วนโล่หวินหลานอยู่ที่ตำหนักหมิงอ๋อง และนางก็ไม่ได้เจอเขามาหลายวันแล้ว

"พรุ่งนี้ก็จะเป็นวันเข้าพิธีขององค์หญิง ทุกอย่างถูกจัดเตรียมเป็นอย่างดีแล้วเพคะ องค์หญิงมีหน้าที่แค่เพียงเป็นเจ้าสาวที่งดงามที่สุดก็พอแล้วเพคะ" ไซ่เยว่ยิ้ม

"อื้ม ข้ารู้แล้ว"

"ไซ่เยว่ดับไฟในห้อง นางกลัวว่าโล่หวินหลานจะตื่นเต้นจนนอนไม่หลับ จึงตั้งใจอยู่ที่นี่สักพักเพื่อเป็นเพื่อนคอยพูดคุยด้วย

นางปิดประตูลงอย่างเบามือแล้วเดินออกไป โล่หวินหลานพลิกตัวไปมา แต่ไม่ว่าอย่างไรก็นอนไม่หลับ

ทันใดนั้นเอง หน้าต่างก็ถูกใครบางคนเปิดออก เงาดำย่างกายเข้ามา โม่ฉีหมิงเดินมาข้างเตียงของนาง เขามองดูนางอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ค่อยๆโอบกอดนางเอาไว้

โล่หวินหลานนิ่งไปด้วยความตกใจ จากนั้นก็หันตัวกลับ แต่กลับถูกริมฝีปากเย็นๆประกบจูบนางเอาไว้

นางลืมตาขึ้น เห็นโม่ฉีหมิงจ้องมองมาที่นาง ช่วงเวลาในตอนนั้นราวกับไฟฟ้าสถิติ หน้าของนางค่อยๆแดงระเรื่อ

โม่ฉีหมิงยกมือขึ้นปิดตานางเอาไว้ จากนั้นก็จูบนางอย่างดูดดื่ม

โล่หวินหลานที่หายใจไม่ออก รีบผลักตัวเขาออกไป จากนั้นก็บ่นพึมพำ “พรุ่งนี้ก็เข้าพิธีแล้วนะเพคะ เหตุใดท่านถึงแอบเข้ามาในเวลานี้?"

โม่ฉีหมิงมองใบหน้าของนางที่งดงาม ตอนนี้ปากของนางแดงก่ำเพราะถูกตนจูบ เขายื่นมือออกไปจับเบาๆ

"ข้าไม่ได้เห็นหน้าเจ้ามาหลายวันแล้ว คิดถึงเจ้าเหลือเกิน" เสียงแหบพร่าของเขาพูดขึ้น แววตาของเขาเต็มไปด้วยความโหยหาและคิดถึง

เขาพูดถูก หลังจากที่ตำหนักองค์รัชทายาทสร้างเสร็จ เขาก็ต้องอยู่แต่ที่ตำหนักนั้น กว่าจะหาเวลาว่างมาพบนางได้ก็ช่างยาก แต่ก็ยังถูกมามาคอยกันไม่ให้เจอหน้านาง

ด้วยความที่ไม่ได้เจอนางมาหลายวัน แม้แต่จะมองจากทางไกลก็ยังไม่ได้ ที่ผ่านมาเขาจึงเอาแต่มองภาพวาดของนางเพื่อคลายความคิดถึง

หากวันนี้ยังไม่ได้เจอนางอีก เขาคงต้องเป็นบ้าแล้วแน่ๆ

มีเพียงตอนนี้ ที่เขารู้สึกถูกเติมเต็ม รู้สึกว่าความคิดถึงตลอดหลายวันในที่สุดก็หายไป

โล่หวินหลานไม่ได้พูดสิ่งใด นางซุกตัวอยู่ในอ้อมกอดของเขา แล้วสูดดมกลิ่นกายของคนตรงหน้า ความตื่นเต้นที่เกิดขึ้นก่อนหน้านั้นก็หายไป

"หลายวันมานี้เจ้าคิดถึงข้าบ้างไหม?" โม่ฉีหมิงที่เห็นว่านางไม่พูดสิ่งใด จึงถามขึ้นอีกครั้ง

"ไม่เพคะ" โล่หวินหลานตอบ

เขาอยากรู้คำตอบของนางเหลือเกิน เพราะหลายวันมานี้เขาคิดถึงนางมาก และคาดหวังว่าจะได้ยินนางตอบว่านางเองก็คิดถึงเขามากเช่นเดียวกัน

ไม่คิดเลยว่า นางจะตอบมาเช่นนี้ ทำให้เขาโกรธเล็กน้อย

แววตาของโม่ฉีหมิงเจ้าเล่ห์ขึ้นมาทันที แต่ก็หายไปด้วยความรวดเร็วแล้วกลายเป็นยิ้มแทน

เขาเชยคางของนางขึ้น แล้วสบตากับนาง จากนั้นก็ถาม “จริงหรือ?"

โล่หวินหลานที่ตอนแรกต้องการจะล้อเขาเล่น ไม่คิดเลยว่าเขาจะคิดจริง นางจึงรีบตอบ แล้วสองมือของนางก็คล้องคอเขาเอาไว้ “หม่อมฉันแค่ล้อเล่นเพคะ ท่านคิดจริง?"

แววตาของเขายังคงดูเข้มขรึม แต่ในใจนั้นโล่งอกไปเปราะหนึ่ง

"ไม่ว่าเจ้าจะพูดสิ่งใด ข้าล้วนคิดจริงจัง ดังนั้นครั้งหน้า อย่าได้โกหกข้าอีก โดยเฉพาะเรื่องเช่นนี้" โม่ฉีหมิงกล่าว

โล่หวินหลานรู้สึกผิดเล็กน้อย นางโอบกอดเอวเขาเอาไว้ “เพคะ หม่อมฉันเข้าใจแล้ว"

"แล้วหลายวันมานี้เจ้าคิดถึงข้าบ้างหรือไม่?" โม่ฉีหมิงยังคงถามอีก เขาอยากได้ยินนางพูดว่าคิดถึง

"คิดถึงเพคะ คิดถึงมากๆเลยด้วย" โล่หวินหลานตอบ

โม่ฉีหมิงจ้องมองนาง ไม่ว่านางจะคิดถึงหรือไม่คิดถึงเขา แต่ตอนนี้นางก็อยู่ในอ้อมกอดของเขา อยู่ตรงหน้าของเขา พรุ่งนี้นางก็จะได้เป็นชายาของตน แล้วจะมีสิ่งใดที่เขาควรไม่พอใจอีก?"

"เชื่อฟังมาก" โม่ฉีหมิงกล่าวพลางลูบบนเส้นผมของนาง เขาไม่ได้พูดสิ่งใด

โล่หวินหลานพยักหน้า เห็นเขาเป็นเช่นนี้นางก็อดไม่ได้ที่จะเอื้อมมาออกไปจับที่คิ้วของเขา

"หลายวันมานี้ ท่านเหนื่อยหรือไม่?" โล่หวินหลานถามขึ้น

โม่ฉีหมิงคว้ามือของนาง แล้วเอามาพรมจูบลงไป