ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 408

ตอนที่ 408 งานอภิเษกถูกก่อกวน

สีหน้าของโม่ฉีหมิงยังคงนิ่งเฉยเช่นทุกครั้ง เขากระโดดลงจากม้า แล้วเดินเข้าประตู แม่สื่อร้องตะโกนบอกให้คนด้านในเตรียมตัว

หลังจากที่ไซ่เยว่เอาผ้าคลุมสีแดงมาปิดหน้าของโล่หวินหลานไว้แล้วนั้น ก็พูดกับนางเสียงเบา “พระชายาเพคะ องค์รัชทายาทมาถึงแล้วเพคะ"

ไซ่เยว่พยุงตัวโล่หวินหลานเอาไว้ ส่วนแม่สื่อที่อยู่ด้านข้างก็ร้องอวยพรไม่ขาดสาย

เปิดประตูออกไป ลมเย็นๆพัดเข้ามา จนทำให้หัวใจนั้นชุ่มฉ่ำ

สีหน้าของโม่ฉีหมิงไม่ได้แสดงอาการมากมาย แต่แววตาของเขานั้นเต็มไปด้วยความอบอุ่น เขามองดูคนที่ตนเฝ้าคอยมาตลอดค่อยๆย่างกายเข้ามาหา ภาพทุกอย่างมันช่างคุ้นเคยยิ่งนัก

ตอนนั้น นางก็เป็นเช่นนี้ นางสวมชุดเจ้าสาวสีแดงค่อยๆก้าวเข้ามาหาเขา

เวลานั้นไม่มีใครกล้าเข้าใกล้เขา หญิงที่เข้าร่วมพิธีกับเขาก็มักจะถูกหลินอ๋องมาก่อนแต่เขาก็ไม่ได้สนใจ นอกจากนาง

ภาพเหตุการณ์ในตอนนั้นหวนกลับมา นางเกือบจะฆ่าหลินอ๋องเพื่อปกป้องตนเองและปกป้องเขาด้วย

ไม่คิดเลยว่าเวลาจะผ่านไปรวดเร็วราวกับสายน้ำเช่นนี้ เขาและนางจะอยู่ด้วยกันมานานหลายปี พรหมลิขิตนี้ ช่างยากที่จะอธิบาย

ชั่วพริบตา แม่สื่อก็นำมือของโล่หวินหลานมาวางไว้ตรงมือของเขา พร้อมพูดขึ้นด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “พระชายาขึ้นเกี้ยว"

เสียงกลองตีดังสนั่น โม่ฉีหมิงจับมือนางแน่น มือหนาจากร่างใหญ่ทำให้นางรู้สึกอบอุ่นยิ่งนัก ราวกับว่าทั้งคู่จะครองรักด้วยกันตราบนานเท่านาน

เมื่อขึ้นเกี้ยว รถเกี้ยวก็ได้มุ่งหน้าไปยังตำหนักองค์รัชทายาท

ตอนนี้ฟ้ายังไม่สว่างนัก แต่บนท้องถนนกลับเต็มไปด้วยผู้คนที่มาแสดงความยินดี ผู้คนมากมายเดินกันขวักไขว่ไม่ขาดสาย ล้วนเป็นชาวบ้านที่มายินดีกับการอภิเษกขององค์รัชทายาท

โม่ฉีหมิงก็ได้รับสั่งแต่แรกแล้ว หากที่ใดที่มีผู้คน ก็ให้โปรยเงินและลูกอมนำโชค และมามาแต่ละคนก็ได้เตรียมถุงเงินและลูกอมนำโชคไว้แล้วเช่นเดียวกัน ตลอดทางพวกนางก็ได้โปรยออกไปไม่ขาดสาย

คนที่เห็นว่าเป็นเงินก็รีบเข้าไปแย่ง ผู้คนดูสนุกสนานและครึกครื้น

ขบวนเสด็จยังคงเดินหน้าไม่หยุด สองฟากถนนเต็มไปด้วยความครื้นเครง

เพียงแต่ ท่ามกลางชาวบ้านนั้นมีดวงตาเย็นยะเยือกคู่หนึ่ง ที่จ้องมองไปตามขบวนเสด็จ ใบหน้าที่ถูกปิดเอาไว้จึงไม่อาจรู้ว่าเขาแสดงสีหน้าอย่างไร มีเพียงดวงตาคู่นั้น ที่จ้องเขม็งราวกับจะฆ่าโม่ฉีหมิง

เขาจับดาบข้างกายไว้แน่น และเดินผ่านชาวบ้านไป

ขบวนเสด็จมาถึงตำหนักรัชทายาท แม่สื่อต่างก็ร่วมแสดงความยินดีและรับเจ้าสาวเข้าตำหนัก

โล่หวินหลานนั่งอยู่ในเกี้ยวอยู่นาน ไม่ได้ยินเสียงของแม่สื่อ แอปเปิ้ลที่นางถือเอาไว้ในมือก็เริ่มที่จะช้ำเพราะนางถือแน่นมาก ขณะที่นางกำลังจะเอ๋ยถามนั้น เกี้ยวก็ถูกวางลง

นางตัวเอียงไปเล็กน้อย เกือบที่จะเปิดผ้าคลุมหน้าออก

กะละมังไฟถูกเตรียมเอาไว้ รอเพียงให้โล่หวินหลานก้าวข้าม

จากนั้นใครบางคนก็ช่วยพยุงโล่หวินหลานลงจากเกี้ยว นางก้มหน้า ก็เห็นกะละมังไฟ

"เจ้าสาวข้ามกะละมังไฟ หลังจากวันนี้เป็นต้นไปชีวิตก็จะรุ่งเรือง！”

เรียวขายาว ก้าวข้ามกะละมังไฟ

"เจ้าสาวเหยียบกระเบื้องให้แตก หลังจากวันนี้อายุยืนยาวร่างกายแข็งแรง！”

นางใช้แรงเหยียบไปครั้งหนึ่ง จนกระเบื้องแตก

พิธีจบลงอย่างสมบูรณ์ โม่ฉีหมิงยื่นมือออกไปรับนาง ทั้งสองเดินเคียงคู่เข้าไปยังห้องโถงใหญ่

ฮ่องเต้เจียเฉิงเองก็มาถึงที่ตำหนักแล้ว วันนี้เป็นวันมงคลใหญ่ขององค์รัชทายาท เขาที่เป็นถึงฮ่องเต้และพ่อ จะไม่มาได้อย่างไร

มีเพียงชิวโม่ไป๋นั้นยืนอยู่ด้านข้างแล้วยิ้มอย่างมีความสุข มองดูหลานสาวของตนแต่งงาน เขารู้สึกชื้นใจอย่างบอกไม่ถูก

หรือจะมีเพียงเวลานี้ ที่บาดแผลในใจของเขาทั้งหมดจะถูกรักษาแล้ว

"กราบไหว้ฟ้าดิน！”

ฮ่องเต้เจียเฉิงมองดูพวกเขาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม นี่เป็นเรื่องมงคลเรื่องเดียวที่เกิดขึ้น ตลอดหลายเดือนที่ผ่านมา

ทั้งสองโค้งคำนับ

"กราบไว้ผู้อาวุโส！"

ฮ่องเต้ยื่นมือออกไปให้พวกเขาลุกขึ้น

"เจ้าบ่าวเจ้าสาว......"

ยังไม่ทันพูดจบ ก็มีเสียงหนึ่งพูดแทรกขึ้นมา “พี่สี่อภิเษกกับชายาของข้าในวันนี้ ไม่คิดที่จะเชิญข้ายกน้ำชาบ้างหรือ?"

เสียงที่คุ้นหูอย่างหาไม่ได้ ไม่ต้องเงยหน้าพวกเขาก็รู้ว่าเสียงนี้เป็นใคร

เวินอ๋องที่มองดูเหตุการณ์เบื้องหน้า ตอนนี้เขาพึ่งรู้อย่างแจ่มแจ้ง ว่าเหตุผลที่นางอภิเษกกับเขานั้นก็เพื่อแผนการเท่านั้น แต่เขากลับยังคงรักนางมาจนถึงทุกวันนี้

ช่างน่าขันนัก！

องค์ชายดงเหอก้าวมาด้านหน้าหนึ่งก้าว แล้วทำความเคารพแบบฉบับของแคว้นเซิ่งโจว “ทำความเคารพฮ่องเต้แห่งแคว้นโม่ฉี ข้าคือองค์ชายหกจากแคว้นเซิ่งโจว ที่ข้ามาที่นี่ก็เพื่อมาพบน้องสาวของข้า องค์หญิงเหอซื่อ ตอนนี้น้องสาวของข้าอยู่ที่ใดกัน?"

สีหน้าของฮ่องเต้เจียเฉิงนั้นเริ่มขุ่นเคือง เขารู้ดีว่าองค์ชายดงเหอมาที่นี่ไม่ได้ประสงค์ดี เจ้าลูกทรพีโม่ฉีหาน นี่เขาร่วมมือกับแคว้นอื่นจริงหรือเนี่ย

"องค์ชายดงเหอ โม่ฉีหานถูกถอดยศจากองค์ชายแล้ว ตอนนี้เขาเป็นเพียงสามัญชน เหตุที่เขาไปแคว้นเซิ่งโจวก็เพื่อลี้ภัยเท่านั้น

แต่อย่างไรเสียวันนี้ก็เป็นวันพิธีอภิเษกสมรสขององค์หญิงเหอซื่อ หากองค์ชายมีเวลา ก็สามารถมาร่วมงานได้" ฮ่องเต้เจียเฉิงยิ้มตาหยีให้กับดงเหอ แต่ในใจของเขานั้นกลับคิดว่า เหตุใดเจ้าเด็กคนนี้ถึงกล้ามาลองดีถึงแคว้นโม่ฉี?

องค์ชายดงเหอไม่ได้ใส่ใจกับคำพูดของฮ่องเต้เจียเฉิง เขามองไปโดยรอบ แต่กลับไม่เห็นองค์หญิงเหอซื่อ

"ฮ่องเต้ วันนี้เป็นงานพิธีอภิเษกของน้องสาวข้า เหตุใดนางจึงไม่อยู่ที่นี่?" ดงเหอมองไปทางฮ่องเต้เจียเฉิงด้วยความแปลกใจ แล้วถามขึ้น

โม่ฉีหานกระตุกยิ้มที่มุมปาก สายตาอาฆาตส่งไปให้โม่ฉีหมิง

กว่าเขาจะพาตัวองค์ชายดงเหอมาคงไม่ง่าย แต่ผลสุดท้ายจะเป็นอย่างไรนั้นยังไม่อาจทราบได้

รอดูไปตามสถานการณ์เถอะ

"องค์หญิงเหอซื่อ เหตุใดเจ้ายังไม่รีบมากล่าวทักทายพี่ชายของตนเองเร็วเข้า?" ฮ่องเต้เจียเฉิงมองไปทางโล่หวินหลาน แล้วขมวดคิ้ว

แคว้นโม่ฉี จากขายหน้าคนนอกได้อย่างไร?

โม่ฉีจับมือของนางแน่น แล้วส่ายหน้า

หากนางออกไปตอนนี้ ก็จะเป็นไปตามแผนการของโม่ฉีหาน แล้วโม่ฉีหานก็จะเปิดเผยกับทุกคนว่านางนั้นปลอมตัวเป็นอาลั่วหลัน และจะร่วมมือกับองค์ชายดงเหอ กล่าวโทษโล่หวินหลานได้

โม่ฉีหมิงเรียกฉินหยิ่นไปตามอาลั่วหลันมา

"องค์ชายดงเหอ โปรดรอครู่หนึ่ง" โม่ฉีหมิงกล่าวแล้วกระตุกยิ้ม

องค์ชายดงเหอเดินหน้าไปอีก้าว เขามองดูโม่ฉีหมิงหัวจรดเท้า แล้วพูดขึ้น “นี่คงเป็นองค์รัชทายาทโม่ฉีหมิง? มีรูปโฉมที่ไม่ธรรมดาเสียจริง เพียงแต่ข้าเคยได้ยินว่าท่านเคยถูกไฟคลอกจนเสียโฉมตั้งแต่วัยเยาว์ อีกอย่างขาของท่านก็ไม่อาจเดินได้ แล้วท่านหายได้อย่างไร? เทวดาไม่มีตาเสียจริง！”

สิ่งที่เขาพูดนั้นแค่ฟังก็รับรู้ได้ว่าโม่ฉีหมิงไม่ควรถูกรักษาให้หาย แต่เขาก็ไม่ได้โมโหแต่อย่างใด ตรงกันข้ามเขากลับคลี่ยิ้มออกมา

"องค์ชายดงเหอ ท่านไม่ได้แปรงฟันมานานเท่าไหร่แล้ว หรือเพราะเมื่อตอนกลางวันท่านกินเต้าหู้เหม็นเข้าไป ทำไมเพียงแค่ท่านอ้าปากก็ส่งกลิ่นเช่นนี้? รูปโฉมของท่านไม่ได้แตกต่างกับจิตใจของท่านเลยใช่ไหม?" โล่หวินหลานพูดขึ้น โดยไม่แม้แต่จะสนใจว่าฮ่องเต้เจียเฉิงก็อยู่ที่นี่ด้วย

ตอนนั้นเอง องค์ชายดงเหอที่ถูกนางต่อว่าก็โมโห จึงชี้ไปที่โล่หวินหลาน “เจ้าคือใคร? เหตุใดจึงกล้ามาต่อว่าข้า?"

"ชื่อของข้า ท่านคงไม่เคยได้ยิน" โล่หวินหลันยิ้ม แต่แววตาของนางเย็นยะเยือก

ครั้งนี้ คนที่ตกใจจนนิ่งไปนั้นกลายเป็นฮ่องเต้เจียเฉิง ความวุ่นวายที่เกิดขึ้นทำให้เขางงไปหมด