ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 409

ตอนที่ 409 หลักฐานมัดตัว

"องค์หญิงเหอซื่อ เจ้าไม่รู้จักองค์ชายดงเหอหรือ?" ฮ่องเต้เจียเฉิงกล่าวถาม เหตุใดนางจึงตอบเช่นนั้นกับองค์ชายดงเหอ?

โล่หวินหลานที่กำลังจะพูด ก็ถูกองค์ชายดงเหอพูดขึ้นก่อน “ฮ่องเต้ ท่านบอกว่านางคือองค์หญิงเหอซื่อ? ข้าจะไม่รู้จักน้องสองของตนเองได้อย่างไร นางไม่ใช่องค์หญิงเหอซื่อ ไม่รู้ว่านางเป็นองค์หญิงกำมะลอจากแคว้นใด องค์หญิงเหอซื่อตัวจริงอยู่ที่ใด?"

คำพูดร่ายยาวของเขาทำให้ทุกคนตกใจกันหมด ที่แท้ นางไปใช่องค์หญิงเหอซื่อ แล้วนางเป็นใคร?

"ท่านพ่อ ข้ารู้มานานแล้ววางนางไม่ใช่องค์หญิงเหอซื่อ แต่เป็นคนที่โม่ฉีหมิงส่งมาให้อยู่ข้างกายเพื่อล้วงความลับก็เท่านั้น" โม่ฉีหานพูดขึ้น เพื่อล้างมลทินให้ตนเอง แล้วโยนความผิดให้กับโม่ฉีหมิง

"เรื่องครั้งนี้ อาจจะเป็นแผนของพี่สี่ก็ได้ ที่ต้องการทำร้ายข้า ท่านพ่อได้โปรดสืบให้ละเอียด！”

บรรยากาศเปลี่ยนไปมา ราวกับฟ้าฝนที่เปลี่ยนอย่างรวดเร็ว

ฮ่องเต้เจียเฉิงครุ่นคิด องค์หญิงเหอซื่อคนนี้เป็นตัวปลอม หากองค์หญิงเหอซื่อกำมะลอนี้เป็นคนที่โม่ฉีหมิงรับสั่งให้ไปล้วงความลับของโม่ฉีหาน งั้นเขาก็คงเข้าใจโม่ฉีหานผิด?

"องค์รัชทายาท เจ้าบอกข้ามา ว่านี่มันเรื่องอะไรกันแน่" ฮ่องเต้เจียเฉิงขมวดคิ้ว ความมงคลในวันอภิเษกนี้หายไปในทันที

โม่ฉีหมิงเดินไปด้านหน้าก้าวหนึ่ง แล้วทำความเคารพฮ่องเต้ “ท่านพ่อ เรื่องนี้ข้าจะหาหลักฐานมายืนยันกับท่าน ว่าสิ่งที่น้องหกพูดนั้นไม่ใช่ความจริง"

พูดจบ เขาก็มองไปทางองค์ชายดงเหอ “องค์ชายดงเหอ ข้าก็มีคนคนหนึ่งที่ต้องการให้ท่านเห็น ขอท่านพบนางแล้วค่อยพูดเถอะ"

โม่ฉีหานยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ เขาครุ่นคิดว่าโม่ฉีหมิงจะมาไม้ไหนอีก

รออยู่ครู่หนึ่ง มีร่างบางเดินมาจากทางไกล นางสวมชุดสีเขียวอ่อนที่มองดูแล้วสบายตาหนัก เมื่อเห็นองค์ชายดงเหอนางก็นิ่งไป

"ท่าน ท่านพี่? ท่านมาที่นี่ได้อย่างไร?" อาลั่วหลันหยุดเดิน แล้วมองไปทางองค์ชายดงเหอที่อยู่เบื้องหน้า

องค์ชายดงเหอนั้นรังแกนางตั้งแต่เล็ก แต่ไม่ว่าเขาจะรังแกอาลั่วหลันอย่างไร นางก็มักจะคอยเดินตามหลังเขา เป็นทาสคอยรับใช้เขา

ถึงแม้ว่าเขาจะเกลียดน้องสาวต่างมารดาคนนี้ แต่อย่างไรนางก็คอยอยู่กับเขามาตั้งแต่เล็ก จึงมีความผูกพันกันอยู่ไม่น้อย

เมื่อสองพี่น้องได้พบเจอกัน

"อาลั่วหลัน เจ้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร? เจ้าตายไปแล้วไม่ใช่หรือ?" องค์ชายดงเหอมองดูอาลั่วหลันที่ยังปกติดีทุกอย่าง จากนั้นก็หันไปมองโม่ฉีหานด้วยสายตาสงสัย

ตอนนั้น ที่แคว้นเซิ่งโจว โล่ฉีหานมาหาเขา แล้วบอกกับเขาว่าองค์หญิงเหอซื่อได้สิ้นพระชนม์แล้ว ทำให้เขารีบตามโม่ฉีหานมายังแคว้นโม่ฉี

ใครจะไปคิด ว่านี่มันเรื่องเข้าใจผิดอะไรกัน

"ท่านพี่ ท่านเป็นอะไรไป? ดูสิหม่อมฉันยังปกติดีทุกอย่าง จะตายได้อย่างไร? จริงด้วย วันนี้ท่านมาที่นี่ได้อย่างไร? ท่านพ่อรับสั่งให้ท่านมาเยี่ยมข้าหรือ?" อาลั่วหลันเอ๋ยถาม

นางไม่คิดเลยว่าท่านพ่อจะยังมีเยื่อใยให้นาง รู้ว่านางไม่อยากออกจากวังมาอภิเษกต่างแคว้น กลัวว่านางจะเกิดปัญหา จึงรับสั่งให้ดงเหอมาเยี่ยมนางใช่ไหม?

องค์ชายดงเหอจับมือของอาลั่วหลันแน่น แล้วโอบกอดเอาไว้ จากนั้นก็ถามขึ้น “เกิดอะไรขึ้นกับเจ้ากันแน่? เหตุใดเจ้าจึงไม่เข้าพิธีอภิเษก? ตลอดเวลาที่เจ้าอยู่ที่แคว้นโม่ฉีนี้ เจ้าอยู่อย่างไร?

เมื่อเห็นว่าเขาถามเช่นนี้ นางก็รู้สึกน้อยใจยิ่งนัก น้ำตาของนางเริ่มคลอเบ้าแล้วมองไปทางองค์ชายดงเหอ

"หม่อมฉันได้บอกกับท่านพ่อแล้วว่าจะไม่อภิเษก แต่ท่านพี่กับท่านพ่อก็ยังบีบบังคับหม่อมฉัน ระหว่างทางที่มาที่นี่หม่อมฉันได้พบกับเสี่ยวฮัวเข้า จึงขอร้องให้นางช่วยปลอมเป็นหม่อมฉัน และเข้าพิธีอภิเษกแทนหม่อมฉัน ส่วนหม่อมฉันนั้นก็อยู่กับนางมาโดยตลอด"

อาลั่วหลันบอกกับองค์ชายดงเหอ

ฮ่องเต้เจียเฉิงงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แล้วเสี่ยวฮัวเป็นใครกัน?

โล่หวินหลานรู้ว่าเวลานี้นางควรจะออกมาล้างมลทินให้ตนเอง ฮ่องเต้เจียเฉิงก็จะเชื่อในสิ่งที่นางพูด แต่หากนางพูดบางอย่างผิดไป ฮ่องเต้เจียเฉิงก็อาจไปเข้าข้างโม่ฉีหานแทนย่อมได้

ระหว่างที่คนคนหนึ่งยังสับสนอยู่นั้น ใครจะไปหยั่งรู้ได้ว่าเขาคิดสิ่งใด

"ฮ่องเต้ หม่อมฉันเป็นคนปลอมตัวเป็นองค์หญิงเหอซื่อเองเพคะ ตอนนั้นหม่อมฉันอาศัยอยู่ในหุบเต๋กับท่านตา ขณะที่หม่อมฉันกำลังเตรียมตัวลงจากหุบเขานั้น ก็ได้ช่วยชีวิตองค์หญิงเหอซื่อเอาไว้ และนางได้ขอร้องให้หม่อมฉันปลอมตัวเป็นนาง ขณะที่เข้ามาในวังหลวงนั้น ทุกอย่างก็ล้วนผ่านไปด้วยดี เพียงแต่หม่อมฉันกลับไปตกหลุมรักคนที่หม่อมฉันไม่ควรรัก ทุกอย่างของหมิงอ๋องดึงดูดหม่อมฉันยิ่งนัก หม่อมฉันไม่อาจห้ามใจของตนได้ จึงทำผิดซ้ำซ้อน ไม่คิดเลยว่า วันนี้จะถูกองค์ชายดงเหอรับรู้เพคะ"

โล่หวินหลานพูดราวกับว่าตนต่างหากที่เป็นคนถูกทำร้ายจิตใจ

ฮ่องเต้หันมามองนาง แววตาของเขาไม่อาจคาดเดาได้ว่ากำลังคิดสิ่งใดอยู่

ทั้งสงสัยและเชื่อใจ อีกทั้งยังมีความเห็นใจอยู่ด้วย

"ฮ่องเต้เพคะ เรื่องเป็นตามที่นางกล่าว หม่อมฉันยินยอมที่จะให้นางสวมรอยเป็นองค์หญิงเหอซื่อ หากท่านจะลงโทษ ก็ลงโทษหม่อมฉันเถอะเพคะ！” อาลั่วหลันคุกเข่า แล้วร้องไห้ตรงหน้าฮ่องเต้

"เจ้าทำอะไร? คนที่ผิดไม่ใช่เจ้า รีบลุกขึ้นบัดเดี๋ยวนี้ อย่าทำตัวให้ขายหน้า！” องค์ชายดงเหอพูดขึ้นพร้อมจับที่ไหล่ของนาง เพื่อที่จะให้นางลุกขึ้นยืน

แต่อาลั่วหลันกลับคุกเข่าอย่างไม่หวั่นเกรง ทั้งหมดเป็นความต้องการของนาง เพราะนางโล่หวินหลานจึงต้องตกอยู่ในอันตรายหลายครั้ง แค่นี้นางก็รู้สึกผิดมากแล้ว

โล่หวินหลานรีบถอยหลังไปยืนด้านหน้าของฮ่องเต้ เพื่อปกป้องไม่ให้เขาถูกคนร้ายทำร้าย แล้วพาฮ่องเต้ไปยังที่ที่ปลอดภัย

"ท่านพ่อ ข้าไม่มีเวลาอธิบายให้ท่านฟัง แต่จากสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ท่านก็น่าจะดูออกว่าโม่ฉีหานได้ร่วมมือกับองค์ชายดงเหอแห่งแคว้นเซิ่งโจว ต้องการจะใช้เรื่องขององค์หญิงเหอซื่อทำให้เรื่องมันใหญ่ เพื่อให้ราชสำนักเกิดความวุ่นวาย"

โล่หวินหลานถอนหายใจ

ในช่วนชุลมุนนั้น ฮ่องเต้ก็ถามนาง “เจ้าเป็นใครกันแน่?"

โล่หวินหลานนิ่งไป นางไม่รู้ว่าควรตอบอย่างไร

"ม่ฉีหาน เจ้ากลับมาครั้งนี้เพื่อมาตายชัดๆ" โม่ฉีหมิงชี้ดาบไปตรงหน้าของโม่ฉีหานที่ตอนนี้ล้มลง

"ใครแพ้ใครชนะยังไม่อาจรู้ได้ เจ้าแน่ใจได้อย่างไรว่าตนเองจะเป็นคนชนะ?" โม่ฉีหานกระตุกยิ้มที่มุมปาก จากนั้นก็ใช้ดาบด้านหลัง ชี้ไปทางโม่ฉีหมิง

ดีเหมือนกัน เขาจะชำระทั้งหนี้เก่าและใหม่ในคราวเดียว

ขณะที่ด้านนั้นยังสู้รบกัน อาลั่วหลันก็รีบคุกเข่าลงตรงหน้าดงเหอ

"ท่านพี่ ท่านรู้ดีว่าตั้งแต่เล็กจนโตน้องไม่เคยได้รับความรักจากท่านพ่อและแม่ น้องคอยเดินตามท่านพี่มาโดยตลอดแม้ว่าท่านจะด่าและกลั่นแกล้ง แต่เพราะทุกครั้งหากองค์หญิงคนอื่นรังแกน้อง พี่ก็จะเข้ามาช่วย ตอนนั้นน้องจึงรู้ว่าท่านพี่ต้องดีกับน้องแน่ๆ

เหตุใดตอนนี้ท่านต้องบีบบังคับน้องเช่นนี้? ที่นี่มีคนที่น้องรัก น้องไม่อยากกลับไปยังวังหลวงนั่น ที่นั่นเต็มไปด้วยคนที่จ้องทำลายฆ่าแกงกัน

น้องไม่ได้มีอำนาจเช่นท่านพี่ ไม่ได้น่ารักน่าเอ็นดูเช่นองค์หญิงท่านอื่น น้องไม่อยากปวดใจอีกแล้ว น้องผิดด้วยหรือ? เหตุใดท่านพี่ต้องบีบบังคับน้องไม่หยุด?"

อาลั่วหลันพูดเสียงสั่น ดงเหอที่ได้ยินเช่นนั้นก็นึกถึงเรื่องในอดีต

ทันใดนั้น เขา "เพร้ง" ทิ้งดาบลงพื้น แล้วเข้าไปโอบกอดอาลั่วหลันเอาไว้

"พี่ขอโทษ พี่ไม่รู้มาก่อน พี่ผิดเองที่ไม่อาจดูแลเจ้าได้" เขาพูดอย่างรู้สึกผิด

หมิงซีที่เห็นเช่นนี้ ก็เก็บดาบ แล้วเดินไปด้านหลังของอาลั่วหลัน

ทางด้านโม่ฉีหมิงและโม่ฉีหานก็ได้ต่อสู้กันอย่างดุเดือด หมัดเดียวของโม่ฉีหมิง ทำให้โม่ฉีหานลอยตัวขึ้นฟ้าแล้วชนเข้ากับกำแพง จนกระอักเลือด

ตาของเขาพร่ามัว เขาเงยหน้าขึ้นมองเห็นเพียงโม่ฉีหมิงที่ยืนยิ้มอยู่ สุดท้ายแล้วเขาก็ยังแพ้