ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 410

ตอนที่ 410 หอยทากมาทีหลัง

เบื้องหน้าคือหลุมดำที่ไม่มีสิ้นสุด โม่ฉีหานหัวเราะในลำคอ แววตาข

องเขายังคงไม่ยอมแพ้

"ท่านพ่อ โม่ฉีหานชักนำองค์ชายดงเหอมาที่นี่ คงเพราะถูกองค์ชายดงเหอกล่าวยุแยง เพื่อที่จะทำให้เกิดความไม่สงบสุด ขอท่านพ่อได้โปรดลงโทษองค์ชายดงเหออย่างหนักด้วยเถอะ"

โม่ฉีหมิงชักดาบกลับ เขารับสั่งให้ทหารคุมตัวโม่ฉีหานเอาไว้ จากนั้นก็รายงานกับฮ่องเต้เจียเฉิง

เรื่องนี้มีคนเกี่ยวข้องมากมาย ซึ่งไม่อาจคลี่คลายด้วยคำพูดประโยคเดียวได้

เป้าหมายในการมาแคว้นโม่ฉีของดงเหอนั้นชัดจน แต่โม่ฉีหานเองก็ไม่ใช่คนโง่ ไม่น่าที่จะหลงกลได้ แล้วเหตุใดจึงพาองค์ชายดงเหอมา?

"โม่ฉีหาน พ่ออยากจะให้โอกาสเจ้าอีกครั้งหนึ่ง อยากจะไว้ชีวิตเจ้า อย่างไรเจ้าก็เป็นลูกของข้า แต่เจ้ากลับไม่เห็นค่านี้ร่วมมือกับแคว้นอื่นมาทำร้ายแคว้นโม่ฉี แต่หากพ่อปล่อยตัวเจ้าไปนั้น ชาวบ้านคงต้องวิตกกังวลแน่ ดังนั้น นำตัวเขาไปที่คุกหลวง แล้วรอรับสั่งต่อไป！”

ฮ่องเต้เจียเฉิงเองก็ไม่ต้องการทำเช่นนี้ แต่บุตรชายของตนเอาแต่หักหลังตนไม่หยุด ทำให้เขารู้สึกปวดใจยิ่งนัก

ไม่นาน ความวุ่นวายที่เกิดขึ้นก็หายไป กลับมาเงียบสงบอีกครั้ง

ฮ่องเต้เจียเฉิงเองก็เหนื่อยมากแล้ว ทั้งที่เขาต้องการมาร่วมพิธีอย่างมีความสุข แต่สุดท้ายทุกอย่างกลับเป็นเช่นนี้

คนเราเมื่ออายุมากขึ้น ก็อยากที่จะมีชีวิตเรียบง่ายสงบสุข แม้แต่ฮ่องเต้เองก็เช่นกัน

"องค์รัชทายาท องค์ชายดงเหอฝากเจ้าช่วยจัดการด้วย ข้าเหนื่อยแล้ว จะกลับวังหลวงก่อน" ฮ่องเต้เจียเฉิงกล่าว แล้วเดินออกจากตำหนักองค์รัชทายาท

ดูท่าแล้ว เขาคงยอมที่จะวางมือ และให้อำนาจกับโม่ฉีหมิง เพราะเขาให้โม่ฉีหมิงเป็นคนจัดการองค์ชายดงเหอ

"ฮ่องเต้เสด็จ！” ขันทีร้องตะโกนเสียงลากยาว

เมื่อฮ่องเต้เสด็จออกไป ผู้คนก็เริ่มเสวนากัน

"โม่ฉีหมิง เจ้ากลับรอดเรื่องนี้ไปด้วย ฮ่องเต้กลับวางใจในตัวเจ้า? แก่แล้วละเลือนเสียจริง！ให้เจ้าเป็นองค์รัชทายาท คงทำให้แคว้นโม่ฉีนั้นล่มสลายแน่นอน！” โม่ฉีหานตะโกนออกมา

โม่ฉีหมิงเดินเข้าไปหาเขา แล้วกระตุกยิ้ม “นี่เป็นสิ่งที่บรรพบุรุษเหลือเอาไว้ให้ อย่างไรก็ไม่มีวันล่มสลายในมือข้าแน่นอน หากเจ้ามีเวลา เจ้าก็ควรคอยตั้งตาดูว่าข้าจะทำให้แคว้นนี้รุ่งเรืองเพียงใด"

"ได้ ข้าจะรอดูว่าเจ้าจะเผชิญหน้ากับบรรพบุรุษอย่างไร" โม่ฉีหานค่อยๆลุกขึ้นยืน แล้วหันไปมองโล่หวินหลาน

ที่นางอภิเษกกับข้า ก็เพื่อที่จะมาคอยจับตาว่าข้าทำสิ่งใดบ้าง ทำให้ข้าต้องทำร้ายเย่เซียวหลัว และล่อลวงความลับทั้งหมดจากข้า ที่นางทำทั้งหมดก็เพื่อช่วยโม่ฉีหมิง?

โม่ฉีหมิงมีอะไรดีกัน นางถึงยอมทำถึงขั้นนี้ได้?

"เจ้าเป็นใครกันแน่?โม่ฉีหมิงให้สิ่งใดกับเจ้า? เจ้าถึงยอมร่วมมือกับเขาทำร้ายข้า?" โม่ฉีหานเดินไปทางโล่หวินหลาน แล้วถามอย่างสงสัย

หญิงสาวคนนี้ แม้ว่าจะรู้สึกคุ้นเคย แต่ในทางเดียวกันก็รู้สึกแปลกหน้า

โล่หวินหลานรู้สึกผิดเล็กน้อย ตอนนี้นางเข้าใจคำว่าแพ้ราบคาบแล้วว่าเป็นอย่างไร โม่ฉีหานในตอนนี้ไม่เหลือสิ่งใดแล้ว

"มาทางนี้" โม่ฉีหมิงเมื่อเห็นโม่ฉีหานกำลังเดินไปหานาง ก็รีบเรียก

พูดจบ ก็พาตัวนางมาอยู่ด้านหลังของตน

เขาก้มหน้า แล้วมองดูโม่ฉีหาน “นางจะเป็นใคร มันไม่เกี่ยวกับเจ้า"

โม่ฉีหานที่ตอนนี้ถูกเขาเหยีบเอาไว้ก็หมดแรงที่จะขัดขืน เขามองดูโล่หวินหลานถูกโม่ฉีหมิงพาไป เขาแค่ต้องการรู้ว่านางเป็นใครนั้นยากถึงเพียงนี้เชียวหรือ

อาลั่วหลันที่เห็นเช่นนั้น ก็รีบเดินไปด้านหน้า นางจับที่ชายเสื้อของโม่ฉีหมิง “องค์รัชทายาท หม่อมฉันขอร้องท่านปล่อยพี่ชายหม่อมฉันไปเถอะ เขาเพียงต้องการมาเยี่ยมเยียนหม่อมฉันก็เท่านั้น ไม่ได้ต้องการมาสร้างความวุ่นวายใดให้แคว้นโม่ฉีแน่นอน"

เสียงของนางสั่นเครือ โม่ฉีหมิงมองไปาทางนาง จากนั้นก็หันไปมองดงเหอ เขาไม่พูดสิ่งใด

วันนี้ คนที่เขาพามากลับถูกควบคุมเอาไว้แล้ว ตอนนี้เขาไร้สิ้นอาวุธ

และยังต้องให้น้องสาวของตนขอร้องเขา เขาจะเป็นอ๋องไปเพื่ออะไรกัน?

"โม่ฉีหมิง เจ้าอยากฆ่าก็ฆ่า อยากทำอะไรก็ทำ อย่างไรเสียวันนี้ข้าก็อยู่ในกำมือเจ้า หากเจ้ากล้าก็ฆ่าข้าเสีย แต่ทางที่ดีอย่าให้เรื่องนี้ไปถึงแคว้นเซิ่งโจว มิเช่นนี้ ท่านพ่อคงไม่ยอมปล่อยเจ้าไปแน่ๆ"

ความตายอยู่เบื้องหน้าแล้ว ก็ยังกล้าที่จะข่มขู่ผู้อื่น เขาเป็นอ๋อง จึงอยู่สูงกว่าคนอื่นมาโดยตลอด

นี่เป็นครั้งแรก ที่ความตายอยู่เพียงแค่ขยับ

โม่ฉีหมิงหัวเราะในลำคอ เขาขมวดคิ้วแล้วหัวเราะ “องค์ชายดงเหอ ท่านคงลืมไปเสียแล้วว่าเหตุใดบิดาของท่านจึงส่งตัวองค์หญิงเหอซื่อมาปรองดองกับเรา นั่นก็เพราะต้องการรักษาความสงบกับแคว้นโม่ฉี แล้วท่านคิดว่าหากข้าฆ่าท่าน จะเป็นสิ่งใดหรือไม่?"

เวลานี้ องค์ชายดงเหอรู้เพียงว่าคนตรงหน้าช่างน่ากลัวนัก เขามีความหยิ่งทะนง และเต็มไปด้วยความเยือกเย็น ตอนนี้เขาพึ่งเข้าใจคำว่าแผนการสกปรกเป็นอย่างไร

แม้แต่คำขู่ของเขายังไม่อยู่ในสายตา องค์ชายดงเหอไม่รู้ว่าควรพูดสิ่งใดต่อ

โล่หวินหลนาหยิกไปที่หลังของเขา เพื่อที่จะให้เขาหยุด