ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 411

ตอนที่ 411 ชีวิตมีขึ้นมีลง

"เจ้าหุบปาก！ใกล้ตายแล้วยังกล้ามาหลอกข้าอีกหรือ?" เย่เซียวหลัวจับตัวของโล่หวินหลานแล้วเดินออกไปด้านนอก

โม่ฉีหมิงขมวดคิ้วแววตาของเขาเย็นยะเยือก ฉินหยิ่นที่อยู่ข้างๆนั้น ยื่นธนูให้กับเขา เขาจับคันธนูแน่น มีเหงื่อออกมาที่มือ

ตอนแรกเขาต้องการที่จะปล่อยเย่เซียวหลัวและโม่ฉีหานไป เพราะอย่างไรเสียเขาก็ได้อภิเษกกับโล่หวินหลานแล้ว สิ่งที่เขาต้องการเขาได้ทำสำเร็จแล้ว จึงไม่คิดที่ฆ่าแกง

แต่ว่า วันนี้การกลับมาของเย่เซียวหลัวย้ำเตือนเขา ไม่อาจที่จะใจอ่อนกับศัตรูได้ มิเช่นนั้น จะย้อนกลับมาทำร้ายตน

"บอกทหารล้อมตำหนักเอาไว้ อย่าให้แม้แต่แมลงวันบินออกไป" โม่ฉีหมิงรับสั่ง

เย่เซียวหลัวจับตัวโล่หวินหลานเอาไว้ ขณะที่นางคิดจะออกไปจากที่นี่ ไม่คิดเลยว่าโม่ฉีหมิงจะเร็วกว่านางก้าวหนึ่ง

"เย่เซียวหลัว หากเจ้าไม่อยากตาย ก็ปล่อยตัวนางเสีย ความอดทนของข้าต่ำ หากข้าไม่อาจอดทนได้ เจ้าก็อย่าคิดที่จะมีชีวิตออกไป" โม่ฉีหมิงพูดขึ้น

เย่เซียวหลัวหัวเราะ “ใครกำลังข่มขู่ใครกันแน่? คนที่เจ้ารักดุจดวงใจอยู่ในมือข้า เจ้ายังกล้าพูดเช่นนี้อีกหรือ?"

"ได้ หากเจ้ายอมปล่อยนาง ข้ายอมทุกอย่าง" โม่ฉีหมิงกดความโมโหในใจเอาไว้ แล้วลองมีข้อแลกเปลี่ยนกับนาง

"โม่ฉีหมิง เจ้าคงเข้าใจอะไรผิดไป? วันนี้ที่ข้ามาที่นี่ไม่ใช่เพราะต้องการข้อแลกเปลี่ยนใด เป้าหมายของข้านั้น ง่ายหนัก นั่นก็คือให้เจ้าเห็นคนรักของตนเอง ค่อยๆตายต่อหน้าด้วยน้ำมือของข้า"

โม่ฉีหมิงหมดแรงไปครู่หนึ่ง คนที่น่ากลัวที่สุดคือคนบ้าที่ไม่ต้องการสิ่งใด ไม่มีสิ่งใดที่หยุดพวกเขาได้

ตอนนี้คงไม่มีสิ่งใดที่จะหยุดนางได้ นางมาที่นี่เพื่อหวังจะฆ่าโล่หวินหลาน

"หากเจ้ากล้าเจ้าก็ลองดู ข้าจะสั่งให้ทหารฆ่าโม่ฉีหานและทุกคนในตระกูลเย่ ข้ารู้ว่าเจ้ากล้าที่ยอมตาย แต่เจ้าจะไม่ใยดีโม่ฉีหานจริงหรือ?" เขาชี้ไปทางโม่ฉีหาน

เมื่อนางหันไปมองโม่ฉีหาน สีหน้าของเย่เซียวหลัวก็เปลี่ยนไป แต่มือของนางยังคงจับมีดแน่น

นางหัวเราะในลำคอ “ข้าเคยฆ่านางไปครั้งหนึ่งแล้ว ครั้งนี้ข้าเองก็กล้าที่จะฆ่านางเป็นรอบที่สอง อย่างไรเสียข้าก็ต้องตาย และข้าก็ไม่ได้สนใจสิ่งใด โม่ฉีหานนั้นข้าหมดรักไปตั้งนานแล้ว เจ้าอยากทำอะไรกับเขาก็เชิญ หากจะฆ่าเขาเพื่อมาอยู่กับข้าได้ก็ยิ่งดี"

นางบ้าจนเสียสติ นางหวังเพียงฆ่าโล่หวินหลาน นอกเหนือจากนั้นนางก็ไม่สนใจสิ่งใดอีกเลย

"เย่เซียวหลัว เชื่อข้า ปล่อยนาง มีอะไรเราค่อยๆพูดกันดีหรือไม่?" โม่ฉีหานร้องขอกับนาง แล้วเดินไปหานาง

"หยุด เจ้าอย่าเข้ามา！โม่ฉีหาน เจ้าคิดหรือว่าข้าจะเชื่อใจ? เจ้ารักนางใช่ไหม? พวกเจ้าล้วนรักนาง งั้นก็ไปหานางในนรกเถอะ！"เย่เซียวหลัวหัวเราะเสียงดังราวกับคนบ้า

มีดบาดลึกลงไปจนทำให้เริ่มมีเลือดไหลซิบๆ “ใกล้ตายแล้ว เจ้ามีสิ่งใดอยากพูดหรือไม่?"

"ข้าหวังเพียงชาติหน้าเจ้าจะพบกับรักแท้" โล่หวินหลานกล่าว

แต่คำพูดของนางนั้น ทำให้เย่เซียวหลัวขาดสติไปมากกว่าเดิม มีดบาดลึกเข้าไปอีก

ขณะนั้นเอง มือหนาก็จับเอวของนางเอาไว้ และนำตัวนางไปไว้ด้านหลัง มีดบาดคอของเขา เลือดไหลออกมา

ส่วนโม่ฉีหมิงนั้นก็ยิงธนูออกไป "ฟิ้ว" ธนูหนึ่งสองสาม....ถูกยิงไปยังหัวใจของเย่เซียวหลัว

แค่สองวินาที ทุกอย่างก็เกิดขึ้น

"โม่ฉีหาน ทำไมท่านถึงโง่เขลาเช่นนี้?" โล่หวินหลานห้ามเลือดที่ไหลตรงคอของเขา เลือดสีแดงสดไหลออกมาไม่หยุด

"เพื่อ เจ้า ข้ายอม！" เขาพูดด้วยความยากลำบาก แต่ก็ยังพยายามที่จะพูดออกมา เขาอยากได้ยินคำตอบของนาง

"เจ้า คือโล่หวินหลาน? ใช่หรือไม่?" เสียงเหียบพบ่า

น้ำตาไหลอาบแก้มของนาง นางพยักหน้า “ใช่ ใช่ ข้าใช่ ขอโทษ ที่ปิดบังเจ้ามาตลอด ขอโทษ......."

นางขอโทษเขาจริงๆ นางรู้สึกผิดต่อเขานัก นางติดค้างเขามากมาย มากมายเหลือเกิน.....

เป็นนางจริงๆด้วย หัวใจของเขาปวดขึ้นมา เขารู้สึกยากที่จะหายใจ

เขาหยิบบางอย่างออกมาจากเอว ผ้าสีขาวเปื้อนคราบเลือด แต่นี่ก็เป็นสิ่งที่เขารัก

"นี่คือ นี่คือสิ่งที่เจ้าเคยให้ข้า.....ข้าเก็บมันไว้ตลอด ทุกครั้งที่ข้าคิดถึงเจ้า ข้าก็รู้สึกปวดใจ ข้าผิดเองที่คิดไปเอง"

โม่ฉีหานยังคงพูดต่อ แม้ว่านี่จะเป็นเฮือกสุดท้าย แต่เขาก็อยากบอกนางว่าเขารักนางมากเพียงใด

การเล่นละครในครั้งนั้น กลับเป็นเขาที่คิดจริงจัง และไม่อาจลบเลือนนางออกจากใจได้ หากรู้ว่าจะมีวันนี้ เขายอมที่จะไม่ให้มีเรื่องวันนั้น

ความรักที่เขามีให้กับนาง ก็เท่ากับความรักที่เย่เซียวหลัวมีให้กับเขา

แต่เขานั้นเก็บนำเอาไว้ ไม่ได้บอกกับใคร ตอนนี้เขาก็ใกล้สิ้นใจ จึงพูดทุกอย่างออกไป

"อันที่จริง......ข้า ข้ารักเจ้ามานานแล้ว เพียงแต่ข้าเก็บนำเอาไว้ไม่พูดก็เท่านั้น"

โม่ฉีหมิงที่ยืนอยู่ด้านหลังของทั้งสอง ทุกสิ่งที่เขาพูดนั้นโม่ฉีหมิงล้วนได้ยินอย่างชัดเจน เพียงแต่เขาไม่พูดก็เท่านั้น