ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 412

ตอนที่ 412 เจ้าคือหนึ่งเดียว

โม่ฉีหมิงยื่นมือไปกอดนางแน่น กอดร่างที่สั่นเทาของนาง

เขาไม่เคยคิดเลยว่าจะมีวันนี้ คนที่เข้มแข็งอย่างโล่หวินหลานจะอ่อนแอขนาดนี้ เขาอยาจะโอบกอดนางเอาไว้ อยากจะปกป้องนางเอาไว้

"เรากลับกันเถอะ ยังมีหลายอย่างที่ยังทำไม่เสร็จ" โม่ฉีหมิงโอบไหล่นางแล้วพานางเดินกลับ

"วันเข้าพิธีของทั้งสองนั้น กลับกลายเป็นวันนองเลือด ตอนที่พวกเขากลับไปยังตำหนักนั้น ผู้คนมากมายต่างสลบอยู่ที่พื้น แม้แต่ชิวโม๋ไป๋และฉินหยิ่นเองก็เช่นเดียวกัน

โล่หวินหลานรีบเข้าไปดูลมปราณของชิวโม่ไป๋ นางจับชีพจรของเขา จากนั้นก็รีบให้คิดหาสูตรยาถอนพิษ

นางถอดชุดเจ้าสาว แล้วม้วนผมขึ้นโดยใช้ปิ่นปักตรงมวผม ทำให้นางคล่องตัวมากยิ่งขึ้น

หลังจากที่เข้าไปในห้องยาแล้วนั้น นางก็ถือตำราแพทย์ออกมา นางตั้งใจค้นควาสูตรยาถอนพิษ

นางมีความเชี่ยวชาญด้านการแพทย์ก็จริง แต่ด้านพิษต่างๆนั้นนางไม่มีความชำนาญ นางพลิกดูอยู่ครู่หนึ่ง จึงเจอพิษที่ชื่อชิวเอ่อ พิษนั้นมีส่วนผสมที่ทำให้คนเกิดภาพมโน

แสงแดดด้านนอกสาดส่องเข้ามาตรงหน้าของนาง ใบหน้าของนางซีดเซียว นางวางตำราแพทย์ลง

โม่ฉีหมิงส่งยิ้มให้นาง “หากต้องการสิ่งใดก็บอกกับข้า ข้าคือมือซ้ายและขวาของเจ้า"

ในห้องยานี้มีเพียงทั้งสอง โล่หวินหลานหันไปสบตากับเขา และส่งยิ้มให้

"เปิดลิ้นชักชั้นที่สองด้านซ้ายสุด ด้านในมียาที่หม่อมฉันต้องการ" โล่หวินหลานพูดโดยไม่เงยหน้า

เขาหยิบยาสมุนไพรลงมา แล้วฟังสิ่งที่นางพูดต่อ “ด้านซ้ายสุดแถวที่ห้า มียาที่หม่อมฉันต้องการ"

เขานับตามแนวของลิ้นชัก จากนั้นก็หยิบยาให้นาง มองดูความตั้งใจของนางแล้วนั้น เขาก็กระซิบที่ข้างหู “มีสิ่งใดให้ข้ารับใช้อีกหรือไม่? พระชายาองค์รัชทายาท?"

ริมฝีปากเย็นของเขากระซิบผ่านหูของโล่หวินหลาน จนหน้าของนางร้อนผ่าว นางจึงดันตัวเขาออกไปด้วยความขุยเขิน

"ไร้สาระ" โล่หวินหลานอ้อมตัวเขา แล้วไปหยิบยาทั้งหมดใส่ลงไปในครกหิน

นางผสมตัวยาอีกหลายชนิด จากนั้นก็ตำออกมา ด้านในห้องเต็มไปด้วยกลิ่นยา ยาสมุนไพรหลายชนิดถูกหลอมรวมกัน ทำให้ส่งกลิ่นฉุน

"แล้วต้องทำสิ่งใดเล่าจึงจะไม่สาระ? เจ้าพูดมาสิ หากข้าทำได้ ข้าก็จะทำตามที่เจ้าพูด" โม่ฉีหมิงเดินไปด้านหลังของนาง แล้วพูดเสียงยาว

เขายืนพิงลิ้นชักอันใหญ่ แววตาของเขาเต็มไปด้วยความรัก

"งั้นก็รบกวนองค์รัชทายาท ต้มยาให้หม่อมฉันทีเพคะ ต้องใช้เวลากว่าสองชั่วยาม" นางเอ๋ยขึ้นพร้อมวางยาไว้ตรงหน้าเขา จากนั้นก็ไปยุ่งเรื่องของตนเองต่อ

โม่ฉีหมิงมองนิ่งไปที่แผ่นหลังของนาง จากนั้นก็นำยาไปต้ม

ฉินหยิ่นที่อยู่ด้านหลังของเขาไม่เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น เขาเดินไปด้วยพร้อมรายงานองค์รัชทายาทไปด้วย “องค์รัชทายาทยอมรับ ตอนนี้คนอยู่ในห้องแล้ว และได้รายงานเรื่องนี้ไปยังวังหลวงแล้วขอรับ"

พิษนี้ช่างร้ายแรงนัก แต่เห็นผลช้า ส่วนคนที่มีพลังภายในสูงก็จะไม่เป็นสิ่งใด ฉินหยิ่นเองก็ได้จัดการตำหนักให้เรียบร้อยแล้ว

"อื้ม" โม่ฉีหมิงกล่าว จากนั้นก็เดินไปที่โรงครัว

ฉินหยิ่นที่เดินตามเขาไปนั้นเต็มไปด้วยความสงสัย เหตุใดโม่ฉีหมิงจึงเข้าไปในโรงครับ? เขาบ้าหรือทำสิ่งใดผิด?

อุปกรณ์ทุกอย่างในห้องครัว เขาล้วนไม่คุ้นชิน เขามองดูซ้ายทีขวาที แล้วเหลือไปเห็นหม้อต้มยา

เขานำฟืนมาก่อไฟ ฉินหยิ่นอดไม่ได้จึงถามขึ้น “องค์รัชทายาท นี่ทำกำลังทำสิ่งใดหรือขอรับ?"

"เจ้าไม่เห็นหรือ? ข้ากำลังก่อไฟ" เขาก่อไฟด้วยความยากลำบาก

ก่อไฟ? เขาแปลกใจนัก “องค์รัชทายาท เรื่องเล็กแค่นี้ให้ข้าทำเถอะขอรับ"

"เจ้าออกไป ข้าทำได้" โม่ฉีหมิงยังคงจัดการกับกองฟืนตรงหน้า ท้ายที่สุดเขาก็จุดมันได้

ฉินหยิ่นนิ่งไปครู่หนึ่ง แล้วเดินออกไป

เขานำมาใส่ลงไปในหม้อต้ม จากนั้นก็ใช้พัดคอยพัดไฟ ยานี้ต้องใช้เวลาต้มกว่าสองชั่วยาม เขาจึงหาเก้าอี้อันเล็กมานั่ง แล้วตั้งหน้าตั้งตาต้มยา

บทสรุปของพวกเขานั้น เย่เซียวหลัวตายอย่างหดหู่ ส่วนโม่ฉีหานก็ตายเพราะช่วยโล่หวินหลาน แม้แต่ตัวเขาเองก็แทบจะไม่อาจปกป้องคนรักของตนเอาไว้ได้

เสียง "บุ๋ม บุ๋ม บุ๋ม" น้ำเดือดแล้ว มีน้ำมากมายไหลออกมา เขารีบไปจับที่ฝาปิด แต่กลับลวกโดนมือของตนเอง

ไม่คิดเลยว่าองค์รัชทายาทอย่างเขา จะกลัวหม้อต้มยานี้ได้

"ลวกโดนมือท่านหรือไม่? ให้หม่อมฉันดูที" โล่หวินหลานที่พึ่งเดินเข้ามา เมื่อเห็นเช่นนั้นก็รีบวิ่งไปหาเขา