ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 416

ตอนที่ 416 รักใคร่กลมเกลียว

ถึงแม้จะเป็นเช่นนี้ แต่ฮ่องเต้เจียเฉิงกลับไม่ได้คิดเหมือนโม่ฉีหมิง

องค์ชายดงเหอมาก่อความวุ่นวายในงานพิธีอภิเษกสมรสของโม่ฉีหมิง และองค์หญิงเหอซื่อเองก็ไม่ได้อภิเษกสมรสกับองค์ชายคนใด ซึ่งอาจทำลายความสัมพันธ์ระหว่างสองแคว้นได้

แม้ว่าจะกักตัวองค์ชายดงเหอไว้ที่แคว้นโม่ฉี ทางแคว้นเซิ่งโจวก็หาจไม่พอใจได้

หากเกิดสงครามระหว่างสองแคว้น จากอำนาจของแคว้นโม่ฉี แคว้นเล็กๆอย่างเซิ่งโจวก็ไม่เคยอยู่ในสายตา

แต่การที่โม่ฉีหมิงทำเช่นนี้ก็ไม่ผิด ความสงบสุขของทั้งสองแคว้นคือสิ่งสำคัญ ครั้งนี้ปล่อยตัวองค์ชายดงเหอไป แคว้นเซิ่งโจวก็จะติดหนี้บุญคุณ แล้วมันไม่ดีอย่างไร

"แคว้นโม่ฉีนั้นเจ้าเล่ห์นัก มักจะมีเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราว ครั้งนี้ที่ให้เขากลับไป เขาจะสามารถทำให้แคว้นเซิ่งโจวและแค้วนโม่ฉีอยู่ร่วมกันอย่างสงบสุขได้จริงหรือ?" ฮ่องเต้เจียเฉิงกล่าวถาม

โม่ฉีหมิงรู้ดีว่าองค์ชายดงเหอเป็นคนอย่างไร ก่อนที่เขาจะกลับแคว้นเซิ่งโจวก็ได้รับปากแล้ว อีกทั้งโม่ฉีหมิงก็ได้ข่มขู่เขา ดังนั้นเขาต้องทำตามแน่นอน

ยิ่งไปกว่านั้น การที่สัมพันธไมตรีที่ดีต่อกัน เป็นสิ่งที่ดีที่สุด พวกเขาต้องยิ่งดีใจถึงจะถูก

"ท่านพ่อ การที่รักษาสัมพันธไมตรีกับแคว้นโม่ฉีนั้นเป็นสิ่งที่ดีสำหรับพวกเขา หากพวกเขาเฉลียวฉลาดพอ ก็คงต้องรับปากแน่นอน" โม่ฉีหมิงกล่าว

ฮ่องเต้เจียเฉิงเงยหน้าขึ้นมองเขา แววตาแน่วแน่ของเขาทำให้ฮ่องเต้นิ่งไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็พยักหน้า เขาเห็นด้วยกับความคิดของโม่ฉีหมิง

หลังจากที่โม่ฉีหมิงออกไป ก็ไม่ได้เรียกสาวใช้มาปลุกนางแต่อย่างใด นางนอนอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ฝัน

ตอนที่นางตื่นขึ้นมานั้น นางนอนเต็มอิ่มอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

ด้านนอกมีสาวรับใช้เฝ้าอยู่ ตอนนี้ก็ใกล้จะเที่ยงวันแล้ว ด้านในยังคงเงียบเฉียบ ก่อนที่องค์รัชทายาทจะออกไปก็ได้รับสั่งเอาไว้ ให้พระชายานอนจนตื่นขึ้นเอง ไม่ต้องเข้าไปปลุก และต้องให้นางได้กินทั้งมื้อช้าวและมื้อเที่ยงด้วย

แต่ตอนนี้ก็เลยว่ามื้อเช้าเสียแล้ว และอีกไม่ช้าก็จะเป็นเวลามื้อเที่ยง......

จากนั้นก็ได้ยินเสียงดังมาจากด้านใน นางกำนัลตื่นตัว แล้วรบเคาะประตู

พวกนางยกน้ำเข้ามา นำเสื้อผ้ามาให้นาง รวมถึงเครื่องประดับ รวมถึงเครื่องหอมต่างๆ

โล่หวินหลานบิดขี้เกียจเพียงครู่เดียวก็มีคนเข้ามาตั้งมากมาย นางรู้สึกปรับตัวไม่ทันเท่าไหร่

"พอแล้วๆ พวกเจ้าวางของพวกนี้ลงก่อนเถอะ ข้าอยากจะไปอาบน้ำก่อน" โล่หวินหลานกล่าว แล้วบอกให้สาวใช้ถอยออกไป

"พวกหม่อมฉันจะรีบไปเตรียมน้ำให้นะเพคะ" สาวใช้กล่าว จากนั้นก็รีบไปตักน้ำเข้ามา

น้ำในถังถูกตักจนเต็ม ด้านบนยังโรยด้วยกรีบกุหลาบ ทำให้ส่งกลิ่นหอมอ่อนๆ

นางพายมือขึ้น “พวกเจ้าออกไปก่อนเถอะ ข้าอาบคนเดียวได้"

สาวใช้ทำสีหน้าเป็นกังวล “พระชายา ให้พวกหม่อมฉันคอยรับใช้เถอะเพคะ พระชายาทำคนเดียวคงไม่สะดวกเสียเท่าไหร่นะเพคะ"

โล่หวินหลานไม่ได้สนใจมารยาทต่างๆมากมาย นางไม่อาจอาบน้ำต่อหน้าคนมากมาย อย่างไรเสียนางก็ยังรู้สึกเขินอาย

"ออกไป ข้าไม่อยากจะพูดอีกรอบ" โล่หวินหลานกล่าวด้วยสีหน้าเรียบเฉย

บรรายากาศภายในห้องมาคุ สาวใช้ไม่กล้าที่จะอยู่รับใช้ต่อ จากนั้นก็รีบออกไป พวกนางคิดเพียงว่าพระชายาคนนี้มีนิสัยที่แปลกไปจากองค์หญิงหรือชายาคนอื่นๆ

หลังจากที่พวกนางออกไปแล้วนั้น โล่หวินหลานก็ถอดเสื้อตัวนอกออก เผยผิวขาวดุจหิมะของนาง ผิวของนางมีรอยแดงเป็นจ้ำๆและรอยฟัน ตั้งแต่คอจรดท้องน้อย ราวกับถูกใครลงโทษมา

โล่หวินหลานมองดูรอยแดงบนผิว จากนั้นก็ร้อนผ่าว นางรีบนั่งลงไปในน้ำ น้ำอุ่นๆที่แช่เอาไว้ ช่วยบรรเทาความเมื่อยตัวให้นางได้ดีนัก

อสุรกายอย่างเขา ไม่รู้ว่าเมื่อคืนเขาได้ร้องขอนางกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง จนถึงกลางดึก นางก็เริ่มสะลึมสะลือเพราะหมดแรง แต่เขาก็ยังโอบกอดนางเอาไว้แล้วเอาแต่พูดพึมพำ

นางเองก็ทำได้เพียงพยักหน้า แม้ว่าจะเหนื่อยและหมดแรงเพียงใด แต่เขาก็ยังคงรุกเข้ามา ช่างเกินไปนัก！

โล่หวินหลานค่อยๆหลับตาลง จากนั้นก็ล้างเนื้อล้างตัวของตนเอง กลีบดอกกุหลาบถูกนางจับเล่น

ทันใดนั้นเอง ก็มีเสียงคุ้นหูของชายหนุ่มดังขึ้น “นางล้ะ?"

นางกำนัลตอบ “พระชายากำลังอาบน้ำอยู่เพคะ"

จากนั้นก็ไม่ได้ยินเสียงใดอีก โล่หวินหลานตั้งใจฟังอยู่ครู่หนึ่ง แล้วนางก็ลืมขึ้น ก็พบกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของเขา

"อ๊า! ท่านพี่เข้ามาตั้งแต่เมื่อใดเพคะ?" นางร้องตะโกนด้วยความตกใจ จากนั้นก็รีบเอาตัวถอยห่างจากเขา

โม่ฉีหมิงยิ้มเจ้าเล่ห์ แล้วค่อยๆขยับตัวเข้าไปใกล้นาง ราวกับสัตว์ป่าที่ดุร้าย “เมื่อครู่ พี่มองดูเจ้าอาบน้ำอย่างผ่อนคลาย จึงไม่อยากขัดจังหวะ"

โล่หวินหลานแช่ตัวลงไปในน้ำ จากนั้นก็พูดขึ้น “ท่านพี่ออกไปก่อน หม่อมฉันขอใส่เสื้อครู่หนึ่งเพคะ"

รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของเขายังไม่ลดลง “กลัวสิ่งใดกัน? พี่ไม่กินเจ้าหรอก"

เขาตั้งใจลากเสียงยาว เสียงยั่วยวนของเขาดังก้องอยู่ข้างหูของนาง

โล่หวินหลานหน้าแดงระเรื่อ นางเป็นอะไรไป ทั้งที่ตนเองทะลุมิติมาจากโลกปัจจุบัน แต่กลับเขินอายกว่าคนในยุคโบราณนี้?

"ออกไปเพคะ" นางพูดอีกครั้ง โม่ฉีหมิงพยักหน้าแล้วเดินออกไปด้วยความเสียดาย

เขาเดินออกไป จากนั้นก็หยิบชุดของนางที่แขวนเอาไว้ออกไปด้วย

เมื่อเห็นว่าเขาเดินออกไปแล้ว โล่หวินหลานก็ลุกขึ้น นางเอื้อมมือไปหยิบชุดบนราว แต่กลับไม่พบ นางจึงสวมรองเท้า เตรียมที่จะไปหยิบชุดจากตู้เสื้อผ้าแทน