ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 56

ตอนที่56 หน้าตา

เย่หวินเหล่ตามองฉินหยิ่น สายตาของเขาส่องประกายวิบวับ นางยื่นมือตีไปที่สมอง “สงสัยขนาดนี้ เจ้าไม่ไปเองล่ะ?”

ไม่ค่อยเห็นนางท่าทางอย่างงี้ฉินหยิ่นจับหัวที่โดนตี สายตาสงสัย

“เจ้าไม่พูดก็แล้วไป ถ้าอย่างงั้นเรามาแสดงฉากเมื่อกี้กันไหม?” ฉินหยิ่นยักคิ้วกวนประสาท

แสดงบ้านเจ้าสิ เย่หวินกระพริบตาปริบๆ ในนั้นมีสายตาอันตรายเตือนอยู่เนืองๆ

สวินโม่ดูสองคนมีความสนิทสนม เขารู้จักสองคนนี้มานาน พวกเขาช่วยงานโม่ฉีหมิงอยู่ตลอด มีบ้างที่ทักกันในบางครั้ง ฉินหยิ่นรู้สึกกับเย่หวิน เขาไม่ใช่ไม่ออก

“วันนี้พระราชาสุดยอดมากเลย การหยิบมีด เข็มกับด้าย เหมือนกำลังเย็บผ้าเลย แล้วก็ช่วยท่านอ๋องเย็บเส้นเอ็นที่ขาดให้เชื่อมต่อกันได้ การแพทย์อย่างนี้ เห็นได้น้อยนัก!” เย่หวินค่อยๆนึกถึงภาพที่โล่หวินหลานกำลังผ่าตัด พลางชื่นชมไม่ขาดปาก

“ใช่ ข้าวิจัยการแพทย์มานานแรมปี ไม่กล้าจะเอามีดกรีดเนื้อคน แล้วก็เย็บ แต่พระราชาสามารถทำได้”สวินโม่พูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาบิดขี้เกียจ พยักหน้าอย่างหนักแน่น ในสายตาเขามีแต่ความชื่นชม

อีกอย่างยังเส้นประสาทฉีกขาดที่เท้า ยังจะช่วยเชื่อมประสานให้ ฝีมือการแพทย์อย่างนี้นับว่าเห็นได้น้อยหนัก!

“ความเก่งกาจของพระราชาพวกเจ้าก็เคยประจักษ์? รักษาโรคของรัชทายาท และยังตอนที่เป็นไข้ทรพิษ แค่นี้ก็สามารถพิสูจน์ได้แล้วว่าพระราชาการแพทย์เก่งขนาดไหน” ฉินหยิ่นกล่าว

เขาไม่เคยสงสัยฝีมือการแพทย์ของโล่หวินหลานเลย และไม่รู้สึกว่าการรักษาแบบนี้จะแปลกสักเท่าไหร่ แค่พวกเขาไม่เคยสังเกตเห็น ว่ามีการแพทย์แบบนี้ด้วย

“แต่ว่า หากท่านอ๋องเดินขึ้นมาได้จริงๆ ข้าเชื่อยิ่งหนักว่าเฉินเฟยที่อยู่บนสวรรค์จะต้องดีใจมากแน่ๆ” ฉินหยิ่นเงยหน้ามองขึ้นบนท้องฟ้า ดวงดาวส่องแสงประกายระยิบระยับ

ทุกคนกำลังพูดคุยกัน พูดถึงเรื่องโม่ฉีหมิง พวกเขาต่างรู้สึกไม่ค่อยดี พวกเขาไม่เคยเจอเฉินเฟยแม่ของโมฉีหมิงมาก่อน แต่ได้ยินมาปากต่อปาก ได้ยินคราวข่าวจากผู้คนมาบ้าง และก็รู้ว่าอวี๋ฉือซู่น่าสงสารขนาดไหน

“ชมพระจันทร์ก็เป็นความสุขของคนเราอีกแบบหนึ่ง! พวกเจ้าทุกคนช่างรู้จักเพลิดเพลินนัก!”เสียงของโล่หวินหลานดังมาแต่ไกล ร่างบางเดินมาแต่ไกล สะโพกอ่อนแอ่นโยกตามจังหวะการก้าวเดิน อยู่ใต้ดวงจันทร์ยิ่งทำให้สวยงามยางขึ้น

“พระราชา” ทุกคนไม่คิดว่านางจะมาได้ รีบทำความเคารพกันอย่างรวดเร็ว

โล่หวินหลานปัดมือเบาๆ ให้พวกเขาลุกขึ้น

“พระราชา ท่านอ๋องดีขึ้นบ้างรึยัง?” เขาคำนับโล่หวินหลาน แล้วจึงถาม

“ฟื้นแล้วล่ะ ตอนนี้ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง และก็ไม่มีอาการติดเชื้อ สวินโม่ อีกสองข้าจะผ่าตัดแก้ไขศัลยกรรมใบหน้าของเขา เจ้าต้องอยู่ช่วยข้า”โล่หวินหลานบอกกับเขา

เคยเห็นมือการแพทย์ของโล่หวินหลานแล้ว สวินโม่ไม่กล้าสงสัยอะไรอีก ได้ยินนางพูดอย่างนี้ ก็พยักหน้ารับคำ “พระราชาต้องการอะไรอีกไหม ข้าจะไปช่วยหา”

ศัลยกรรมใบหน้าแน่นอนว่าต้องใช้ผิวหนังมาเปลี่ยนปลูกถ่าย นางเคยเห็นโม่ฉีหมิงถอดหน้ากาก พื้นที่โดนไฟไหม้เป็นไม่ค่อยมาก ส่วนมากจะเป็นแผลทางใบหน้าด้านหน้าผากจรดคาง แผลไฟไหม้บนตัวจะเยอะกว่า

ถึงนางอยู่โลกอนาคตจะเป็นแพทย์เฉพาะทาง ไม่เคยศัลยกรรมมาก่อน แต่นางก็ไปเข้าเรียนการศัลยกรรมอยู่บ้าง ฟังอาจารย์พากษ์เรื่องศัลยกรรม สิ่งที่ได้เรียนเทียบไม่ได้กับผู้ชำนาญ แต่ก็เรียนรู้เข้าใจอยู่มากพอสมควร

เพราะฉะนั้น ดังนั้นการศัลยกรรมโม่ฉีกมิงในครั้งนี้ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร บวกกับมีสวินโม่เป็นลูกมือช่วย ต้องสำเร็จแน่ๆ

“ข้าอยากได้ผิวหนังของคน ดีที่สุดคือส่วนของก้นและตรงน่อง”

โล่หวินหลานระลึกตอนอยู่ในชั้นเรียน ถึงแผลไหม้ระดับสองสามไม่ต้องใช้การปลูกถ่ายผิวหนังก็ได้ แผลไฟไหม้ของโม่ฉีหมิงยังไม่ถึงระดับสาม แต่ว่าเพื่อให้การศัลยกรรมฟื้นฟูได้รวดเร็วขึ้น ยังไงก็คงต้องเลือกใช้ผิวหนังปลูกถ่ายดีที่สุด

แต่ว่า พูดออกไปอย่างนี้ ทำให้สวินโม่ตกใจอยู่ไม่น้อย เขากำลังดื่มน้ำ พึ่งดื่มเข้าไปแต่ก็ต้องพ่นออกมา ไออยู่ครู่ใหญ่ หน้าดำหน้าแดงถึงหยุดได้ เห็นโล่หวินหลานพูดอย่างตะกุกตะกัก “พระราชา อะไรนะ ผิวหนังอะไร? น่อง? ก้น?

โล่หวินหลานรู้ดีว่าการผ่าตัดแบบนี้คนยุคโบราณยังไม่ยอมรับกัน แต่ว่าถ้าหากทำให้ใบหน้าของโม่ฉีหมิงดีขึ้น มันก็เป็นแค่ทางเดียวที่ทำได้

“ใช่แล้ว ผิวหนังตรงน่องและก้น เจ้าไปหาคนจัดการที” โล่หวินหลานพูด

ทบทวนเรื่องที่ตัวเองได้ยินจากโล่หวินหลานอีกที สวินโม่ไม่อึ้งอีกต่อไป เขามีลูกน้องเยอะแยะ แค่ผิวหนังตรงน่องกับก้นมัสไม่ใช่เรื่องยากอะไร? เขาพยักหน้า แล้วรีบไปจัดการ

ท้องฟ้าเริ่มสว่างขึ้น ไม่ทันรู้สึกตัวก็นอนอยู่ในห้องลับ

คืนนี้ โม่ฉีหมิงเหมือนกลัวว่านางจะจากไปไหน กอดนางจนแน่น นางแค่พลิกตัวเบาๆก็สามารถทำให้เขาตกใจตื่นได้ จากนั้นเขาก็ลืมตาโตจ้องมองโล่หวินหลานนอน

มีบางครั้งที่เขารู้สึกจริงๆว่า เขาเป็นเหมือนเด็กขาดความอบอุ่นคนหนึ่ง แต่ว่า คนภายนอกดูเขาเป็นเย็นชาแต่ก็ทำให้นางรู้สึกอบอุ่นได้อย่างน่าแปลก

“วันนี้ ข้าจะช่วยเจ้ารักษาแผลที่หน้าเจ้า การผ่าตัดสองอย่างนี้สำเร็จ เจ้าก็จะสามารถใช้ชีวิตได้ตามปกติแล้ว” โล่หวินหลานมือหนึ่งใช่เสื้ออีกทางก็นั่ง

สายตาเย็นชาดั่งลมพัดม้วนน้ำในหนองขึ้นมา พัดโบกอย่างแผ่วเบา นัยน์ตาลึกดั่งน้ำตก ยากแท้หยั่งถึง