ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 57

ตอนที่57 อันตราย

ผ่านไปนาน โล่หวินหลานรู้สึกเพียงแค่ริมฝีปากของตัวเองถูกจูบจนชาไปหมดแล้ว สองมือของเขาถึงได้ค่อยๆปล่อยลงจากใบหน้างาม

เห็นโล่หวินหลานที่โดนเข้าจูบจนปากระบมไปหมด เข้ารู้สึกได้ใจ นัยน์ตานั้นมีความสดใสให้เห็นอยู่เนืองๆ ใช้นิ้วค่อยๆเกลี่ยตรงริมฝีปากสีแดงสดของนาง ในน้ำเสียงเต็มไปด้วยคำเตือน “จูบของเจ้าเป็นยาแก้ปวดที่ดีที่สุดของข้า”

ได้ยินเขาประเมินจูบของนาง ไม่รู้ทำไม ในใจรู้สึกร้อนวูบวาบขึ้นมา ความจริงมันเป็นเรื่องไม่ใหม่สำหรับนางเลย พระเอกในนิยายถึงจะพูดแบบนี้ แต่ทำไมนางฟังแล้วรู้สึก……ดีใจล่ะ?

โล่หวินหงานเงยหน้าจ้องตาเขม็ง นัยน์ตามีแต่ความออดอ้อน โม่ฉีหมิงอยากให้นางจ้องเขาอย่างนี้นานหน่อย นางก้มหน้าเร็วมาก ตรวจดูแผลของเขาอย่างละเอียด

“คราวหน้าเจ็บต้องรู้จักพูด ถ้าไม่รู้ว่าแผลเจ้าเป็นยังไง หากมีอาการอักเสบหรือแผงติดเชื้อขึ้นมา งานมันจะยากขึ้นนะ เข้าใจไหม?” โล่หวินนำยาออกมาเปลี่ยน ค่อยๆแกะผ้าพันแผลออก ด้านในมีแผลที่ทำให้คนตกใจกลัวอยู่เหมือนกัน

แต่ไม่เห็นว่ามีการติดเชื้อ ช่วยเขาเปลี่ยนยาเสร็จ แล้วพันผ้าพันแผลใหม่ เขาหลับตาลงเอนลงบนเตียง นัยน์ตารู้น้ำตาเล็ดอยู่หน่อย โล่หวินหลานนวดกดเบาๆรอบๆ

ทำแผลเสร็จ โล่หวินหลานเปลี่ยนสวิสโม่เข้ามา ทั้งสองสวมใส่เสื้อปลอดเชื้อ กำลังปรึกษากันเรื่องพอถ้าปลูกถ่ายเสร็จต้องทำยังไงต่อ

ก็ยังคงเป็นอุปกรณ์เมื่อวานเหมือนเดิม โล่หวินหลานไม่ค่อยได้สัมผัสการศัลยกรรมมากนัก แต่นางรู้ดีว่าแพทย์ศัลยกรรมก็ต้องร่วมมือกับแพทย์เฉพาะทางถึงจะทำให้การผ่าตัดสมบูรณ์ที่สุด

เย่หวินนำหมาฝอซานที่ต้มเสร็จยกเข้ามาให้โม่ฉีหมิงดื่ม เห็นเขาค่อยๆหลับตาลง ถึงถอยออกไปอีกข้าง

“สวินโม่ เจ้าช่วยข้าเหมือนเมื่อวานเลยนะ ข้าต้องการอะไรข้าจะพูด แล้วเจ้าก็หยิบให้ข้า ยังมีอีก ถ้าข้ามีเหงื่อเจ้าก็ต้องคอยซับให้ข้า อย่าให้เหงื่อหยดลงบนตัวของท่านอ๋อง” โล่หวินหลานค่อยๆเตรียมจัดอุปกรณ์ให้เข้าที่ พลางสั่งงานอย่างกระฉับกระเฉง

“เข้าใจแล้ว พระราชา” สวินโม่พยักหน้า รีบลงมือผ่าตัดกับโล่หวินหลานโดยด่วน

แกะหน้ากากของมาฉีหมิงออกมาเสร็จ ใบหน้าของเขาปรากฏอยู่ตรงหน้านาง ก่อนหน้านั้นได้ดูก็ทำให้นางหลงใหลไปแล้วครั้งหนึ่ง ทำให้คนตกตะลึง พอมาเห็นอีกครั้ง เหมือนกับว่าเขาจะหล่อเหลาขึ้น

โล่หวินหลานเม้มๆปาก หยิบถุงมือมาใส่ แล้วก็เริ่มลงมือผ่าตัด

“เอามีดผ่าตัดฆ่าเชื้อ” โล่หวินหลานพูดอย่างใจเย็น นางพูดหนึ่งคำก็มักจะพูดฆ่าเชื้อต่อท้ายตลอด เหมือนกลัวสวินโม่จะลืม

สวินโม่รีบหยิบมีดผ่าตัด วางไว้ในแอลกอฮอล์ฆ่าเชื้อเสร็จก็ยื่นให้โล่หวินหลานทันที

นางรับมีดผ่าตัดมาถือไว้ เริ่มย้อนความทรงจำที่เรียนอยู่ในห้องศัลยกรรม ใช้ความชำนาญในการผ่าตัดค่อยๆกดมีดกรีดหนัง

มือของนางสั่นเทาเล็กน้อย นางสูดหายใจเข้าลึกๆ ฝืนหยุดการสั่นของมือไว้ ให้มือที่ผ่าตัดตัวเองมีความแม่นยำ

“พระราชา……” สวินโม่ยื่นเข็มให้นางแล้วเขาก็เห็นหน้าที่โดนไฟไหม้ของโม่ฉีหมิงไม่เห็นแล้ว เห็นเพียงแค่ชิ้นเนื้อและหลอดเลือดที่โผล่ออกมาให้เห็น เขามีความลนลานแล้วพูด “พระราชา เลือดออกแล้ว”

โล่หวินรู้สึกตกใจ เลือดออกต้องทำยังไง? นางรีบนึกถึงตอนที่อาจารย์สอนว่าเลือดออกต้องทำยังไง แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออก

มีเหงื่อร้อนๆผุดออกมาตามหน้าผากของนาง สวินโม่ที่อยู่ข้างๆคอยใช้ผ้าเช็ดหน้าซับเหงื่อให้นาง ขมวดคิ้วอย่างกังวล

นางจับมีดผ่าตัดในมือแน่น เห็นใบหน้าของโม่ฉีหมิงมีเลือดไหลออกไม่หยุด ทำให้ตัวเองใจเย็นลงให้ได้มากที่สุด “สวินโม่ ในการผ่าตัดเลือดออกอย่างนี้เป็นเรื่องปกติ ตอนนี้เจ้าไปต้มยาที่ระงับการไหลของเลือดมา เร็วๆ”

สวินโม่รับคำสั่งแล้วรีบวิ่งออกไปทันที เย่หวินกับฉินหยิ่นนั่งอยู่ข้างนอกของห้องลับ เห็นเขาที่รีบวิ่งออกมา มีความสงสัย ยังไม่ทันได้ถามอะไร เขาก็ไปไวจนไร้เงาแล้ว

ตั้งแต่เลือกยาจนถึงต้มยาสวินโม่ลงมือทำเองหมดทุกขั้นตอน ไม่ให้ใครหน้าไหนแตะ เขาไม่รู้ว่าการผ่าตัดครั้งนี้อันตรายถึงขั้นไหน แต่ดูจากสีหน้าของโล่หวินหลานเมื่อครู่ การผ่าตัดต้องมีความอันตรายแน่ๆ

ใจร้อนดังไฟเผาไหม้รอจนต้มยาห้ามเลือดเสร็จ รีบยกยาเข้าไปในห้องลับชามใหญ่

โล่หวินหลานเห็นเขายกชามยาห้ามเลือดเข้ามา ก็รีบรับมาไว้ในมือ กลัวว่าเขาจะสำลักออกมาโดนแผลที่พึ่งผ่าตัดเสร็จ ฉะนั้นจึงใช้กรวยเฉพาะ ค่อยๆป้อนยาห้ามเลือดให้เขากิน

ป้อนยาห้ามเลือดเสร็จ โล่หวินหลานก็สังเกตดูการไหลของเลือด เห็นเลือดหยุดไหลแล้ว ถึงถอนหายใจอย่างโล่งอก

“การไหลของเลือดแบบนี้เห็นได้น้อย เริ่มการผ่าตัดอีกครั้งได้ สวินโม่ เอาผัวหนังมาให้ข้า” โล่หวินหลานพูด ตอนนี้จะเริ่มขั้นตอนที่สำคัญที่สุดแล้ว

ทั้งสองคนเข้าไปในห้วงของอุปกรณ์เครื่องไม้เครื่องเต็มไปหมด โล่หวินหลานค่อยนำชิ้นผิวหนังปลูกถ่ายลงที่หน้าเขาที่ละเล็กทีละน้อย เวลาค่อยๆผ่านไปเรื่อยๆ เหมือนผ่านไปนับปี

พอการผ่าตัดเสร็จ ก็เริ่มค่ำแล้ว

พระอาทิตย์ลับขอบฟ้า แสงจากพระอาทิตย์ค่อยๆดับลงหลับใหลอยู่หลังเขา เหลือไว้เพียงแค่แสงสีส้มที่แสดงว่าเข้าสู่กลางคืนแล้ว

“พวกเจ้าทำเร็วๆเข้า ยาพวกนี้ต้มให้เสร็จก่อนธูปดับ”เย่หวินเฝ้าอยู่ในห้องครัวดูคนรับใช้ต้มยา

“ขอรับ แม่นางเย่หวิน” คนรับใช้รับคำสั่ง รีบเริ่มต้มยากันอย่างขะมักเขม้นพัดจนไฟที่ติดถ่านร้อนแดงฉ่า

ทำตามคำสั่งโล่หวินหลาน นางไปห้องยาหยิบยาพวกนี้เข้ามา รีบแบ่งหน้าที่ให้พวกเขาแต่ละคน

ตั้งแต่โล่หวินหลานเข้าการผ่าตัด เดินออกมาจากห้องอย่างเหนื่อยล้า พินั่งลงไปที่เก้าอี้ด้านนอก ยังไม่ทันได้ดื่มน้ำ เสียงแหบพร่าก็รีบสั่งให้นางไปหยิบยาแล้ว

นางก็ไม่กล้าถามเยอะ รีบออกจากจวนไปหายาทันที แล้วก็อยู่แต่ในห้องครัวเฝ้าพวกเขาต้มยา