ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 60

ตอนที่60น่าอัศจรรย์

โล่หวินหลานตื่นตั้งแต่เช้าตรู่ หลายวันก่อนเป็นไข้ทำให้ต้องนอนบนเตียงอุดอู้ ถ้าขืนนอนต่ออีกต้องกลายเป็นผักแน่ๆ สู้ออกมามาออกกำลังกายที่สวนตอนที่ห้ายังสลัวๆแสงน้อยๆดีกว่า

ทางเดินข้างนอกยังพอมีหยดน้ำข้างเกาะอยู่บ้าง อากาศกำลังเข้าสู่ฤดูใบไม้ร่วง อากาศตอนเช้าตรู่จึงมีความหนาวอยู่หน่อยๆ

“พระราชา ทำไมท่านตื่นเช้าขนาดนี้? อากาศข้างนอกหนาว ท่านใส่เสื้อคลุมกันลมหน่อยเถอะ” คนรับใช้ข้างหลังเตือนเบาๆ ในถือยังถือกาน้ำ ข้างในเตHมไปด้วยน้ำ ถือไว้ในมือมีความกินแรงอยู่บ้าง

โล่หวินหลานจับๆตรงแขน โดนลมแล้วมีความเย็นอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ส่ายหัวไปมาพลางชี้กาน้ำในมือคนรับใช้ “นี่คืออะไร?”

คนรับใช้คิดไม่ถึงว่านางจะเปลี่ยนเรื่องคุยถามถึงกาน้ำนี้ ก้มหน้าตอบกลับ “พระราชา อันนี้ใช้รดน้ำ หม่อมฉันกำลังจะไป!”

ที่แท้ของอันนี้ใช้รดน้ำนี่เอง ของอันใหญ่ขนาดนี้ถือเอาไว้ลำบากแย่ แล้วจะรดน้ำยังไง?

โล่หวินหลานกอดอกลูบคางไปมาเบาๆ ยุคปัจจุบันที่รดน้ำมีอุปกรณ์ที่เรียกว่าที่ฉีดน้ำ บัวรดน้ำ ไม่ว่าจะเลือกอันไหนยังไงก็สะดวกกว่าอันนี้อยู่ดี

หากสามารถนำของใช้ยุคปัจจุบันขนมาใช้ได้ ว่าไม่ได้อาจจะทำเศรษฐกิจที่นี่ดีขึ้นก็ได้อาศัยขายที่รดน้ำอาจจะรวยก็ได้

“เห้อ! ข้าจะบอกเจ้านะ ข้ามีของที่รดน้ำแล้วใช้สะดวกกว่าของที่เจ้าถือ เดี๋ยวข้าประดิษฐ์ให้พวกเจ้าไว้ใช้คนละอัน!” นางหัวเราะคิกคักมองคนรับใช้ ในใจกำลังคิดหาวัสดุมาทำ

ได้ยินที่นางพูดแล้ว คนรับใช้ถึงกับงงไปเลย คนข้างนอกพูดถึงพระราชากันเยอะมาก แต่ความเก่งกาจของนางกลับมีแค่ฝีมือการแพทย์ คิดไม่ถึงว่าจะสามารถประดิษฐ์ที่รดน้ำได้ด้วย?

ยังไม่ทันรอให้ปิดปาก ข้างหลังก็มีเสียงเย่หวินดังขึ้นมา “พระราชา ท่านอยู่นี่นี่เอง ข้าหาตั้งนาน”

ในมือของเย่หวินถือเสื้อคลุมสีอ่อนสวย คลุมลงบนไหล่นาง มือหนึ่งพลางมัดเชือก อีกทางก็พูดขึ้น “อากาศเย็น ท่านอ๋องพึ่งตื่นแล้วไม่เห็นท่าน รู้ว่าท่านต้องอยู่ที่สวน ก็เลยให้ข้านำเสื้อคลุมมาให้ท่าน”

เสื้อคลุมที่คลุมอยู่บนตัวทำให้อุ่นขึ้นมาจริงๆถึงลมจะพีดยังไงก็ไม่สามารถพัดปฃผ่านร่างกายได้ ไม่เพียงแค่คลุมแล้วตัวอุ่นขึ้น โม่ฉีหมิงให้ความอบอุ่นกับนาง

“ท่านอ๋องตื่นแล้ว?” โล่หวินหลานพึมพำ ยกเท้าแล้วหมุนตัวเดินออกไป

ตอนที่กลับถึงห้องลับ ฉินหยิ่นกำลังช่วยโม่ฉีหมิงอาบน้ำอยู่ เห็นโล่หวินหลานเดินเข้ามา เลยโยนหน้าที่นี้ให้นาง ตัวเองออกไปทำธุระข้างนอกกับเย่หวิน

“ไปไหน?” โม่ฉีหมิงถามขึ้นอย่างไม่ใส่ใจนัก

โล่หวินหลานที่ในมือถือเสื้อตัวนอก มือนึงจับมือของโม่ฉีหมิงไว้ ค่อยๆสวมแขนเข้าไป ได้ยินคำถาม เงยหน้ามองค้อนเขา “เจ้ารู้ไม่ใช่?”

เมื่อกี้ไม่ใช่เขาเป็นคนให้เย่หวินเอาเสื้อคลุมไปให้นางไม่ใช่หรอ? หากไม่ใช่สิ่งที่นางคาดเดาไว้ ทำไมถึงโผล่ออกมากับเย่หวินพร้อมกันล่ะ

เขาไม่พูดอีก ได้แต่ยื่นมือให้นางเอาแขนตัวเองสอดเข้าไปในเสื้อ โล่หวินไม่เคยสวมใส่ชุดโบราณสายรัดด้านนอกไม่ว่าจะมัดยางไงก็มัดไม่ได้

มัดค่อนวัน นางสะบัดมือออก พูดอย่างอารมณ์เสีย “ไม่ทำแล้ว” หมุนตัวจะเดินออกไป ตอนที่หมุนตัวก็ถูกมือใหญ่จับไว้ พลางลากนางเข้ามาในอ้อมกอดอย่างแรง

เสียงยิ้มต่ำๆดังขึ้นข้างหูของโล่หวินหลาน “ไม่อดทนสักหน่อยเลยหรือ? ข้าจะสอนเจ้า”

พูดพลาง สองมือจับมือของนาง จับไปที่สายรัดเย็นๆ ยังไม่ทันเห็นว่ารูสอดอยู่ตรงไหนก็ได้ยินเสียงเล็กๆ สายรัดก็สอดเข้ามาที่เอวของเขาแล้ว

“เข้าใจรึยัง?” โม่ฉีหมิงจับมือนางวางไว้บนสายรัด ก้มหน้าถาม

เข้าใจอะไร โล่หวินหลานรีบชักมือกลับ หมุนตัวหันหลังให้เขา ช่วยเข้าใส่เสื้อเพียงหนึ่งครั้งยังจะมาได้ใจขนาดนี้ ดูสิว่าคราวหลังนางจะช่วยเขาใส่อีกไหม

แต่พูดถึงแล้วเสื้อคนยุคนี้ก็ใส่ยากจริงๆ ข้างในสามชั้นข้างนอกสามชั้นยังมีสายรัดอะไรนี่อีกถ้าให้นางทำเองจะใส่ได้ยังไง? เย่หวินช่วยนางใส่ตลอด ถ้าไม่มีเย่หวิน นางน่าจะใส่เสื้อผ้าเองไม่ได้ด้วยซ้ำ?

นางตกใจความคิดของนาง ลูบอกป้อยๆ มือใหญ่ข้างหลังรัดเอวของนางไว้ เสียงไม่สบอารมณ์ดังขึ้นข้างหู “ทำไม? ช่วยข้าใส่เสื้อหนึ่งครั้งเจ้ากลัวขนาดนี้เลยหรอ?”

“ไม่ใช่ว่ากลัว แต่น่ากลัวมากต่างหาก” โล่หวินหลานพูดอย่างไม่ลังเล ก็สะบัดมือเขาทิ้ง เขาใช้เสียงเย็นๆพูดขึ้น นางเถียงเขากลับไป ดูสิว่าใครจะทนได้ หรือจะเป็นตัวเอง

ยังไม่ทันหันกลับไปมองหน้าของเขา ก็มีเสียงเย็นสบายอารมณ์ดังอยู่ข้างหู “หวินหลาน.......”น้ำเสียงอันตรายดังขึ้นอย่างไม่มีเสียงเตือน ทำให้นางขนลุกทั้งตัว

ทุกครั้งที่นางได้ยินเสียงเรียกชื่อแบบนี้ นางจะรู้สึกหน้าแดงไปถึงหู นางทนไม่ได้ที่สุดก็คือเสียงลากยาวแบบนี้

โล่หวินหลานกำลังคิดว่าจะทำยังไง ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น เป็นเย่หวินที่มาเรียกกินข้าวเช้า

นางถอนหายใจเฮือกใหญ่ ให้เย่หวินเข้ามา