ชายามกุฎเหมย เหนือโบราณกาล นิยาย บท 20

เนื่องจากเกี่ยวข้องกับเวลา จึงทำอาหารห้าอย่าง

หากเวลาเอื้ออำนวย มู่จิ่งซีจะต้องทำอาหารสิบอย่างเพื่อให้หายอยากอย่างแน่นอน

ในเวลานี้ในห้องครัวหอมอบอวลไปด้วยกลิ่นของอาหารหลายอย่าง หงหลิง ชิงผิง และหญิงรับใช้ชราต่างก็เบิกตากว้างด้วยความไม่อยากจะเชื่อ!

เมื่อได้กลิ่นหอม พวกนางก็ล้วนกลืนน้ำลาย

อาหารนี้ไม่เพียงแต่มีกลิ่นหอมเท่านั้น แต่ยังมีสีสันสวยงามและน่ากินมากอีกด้วย

คนเหล่านี้เคยเห็นอาหารรสเลิศเช่นนี้ที่ไหนกัน เกรงว่าจะมีเพียงพ่อครัวของหอสุราเฮ่าเยว่ที่ใหญ่ที่สุดในเมืองหลวงเท่านั้นที่สามารถทำได้?!

เมื่อมู่จิ่งซีได้กินก็อยากอาหารมาก วันนี้ถือเป็นการเลี้ยงฉลองที่ทรมานกระเพาะมาเป็นเวลานานแล้วกัน

หลังจากเตรียมของเรียบร้อยแล้ว นางก็เงยหน้าขึ้นและเห็นว่าทุกคนในห้องครัวต่างตกตะลึงและกลืนน้ำลาย นางจึงเผลอหัวเราะออกมา

นี่เป็นแค่อาหารที่ธรรมดามาก ตอนที่อยู่ในยุคปัจจุบันนางกินเป็นประจำ และไม่รู้สึกว่าแปลกใหม่

เมื่อนึกถึงอาหารที่กินในช่วงนี้ ทำได้เพียงกินเข้าไป แต่ไม่อร่อยถูกปาก ดังนั้นพวกเขาจึงรู้สึกว่าแปลกใหม่กระมัง

“พระชายา อาหารพวกนี้คืออะไรเพคะ? กลิ่นหอมมาก บ่าวไม่เคยเห็นมันมาก่อนเลย” หงหลิงเบิกตากว้าง มองดูอาหารหลายอย่างบนโต๊ะที่ส่งกลิ่นหอมอยู่ตลอดเวลา กลืนน้ำลายไปด้วยถามไปด้วย

ชิงผิงก็พยักหน้าแล้วถามว่า “บ่าวก็ไม่เคยเห็นมาก่อนเลยเพคะ สวยงามและกลิ่นหอมมาก ได้ยินมาว่าพ่อครัวของหอสุราเฮ่าเยว่ก็ทำอาหารได้กลิ่นหอมมากเช่นกัน แต่บ่าวคิดว่าไม่ว่าจะหอมเพียงใด ก็เกรงว่าจะไม่หอมเหมือนอาหารที่ท่านทรงทำ”

“เหอะๆ ก็แค่อาหารธรรมดาๆ หิวแล้ว? เดี๋ยวกลับไปจะแบ่งให้พวกเจ้าลองชิม อย่างไรเสียข้าก็กินไม่หมด” มู่จิ่งซีเห็นพวกนางกลืนน้ำลายด้วยความอยากกิน และอดไม่ได้ที่จะพูดด้วยรอยยิ้ม

หงหลิงและชิงผิงดวงตาเป็นประกาย และกล่าวขอบคุณไม่หยุด

มู่จิ่งซียิ้มและสั่งให้หญิงรับใช้ชรา หงหลิง ชิงผิงนำอาหารทั้งห้าอย่างที่ทำเสร็จกลับไปที่ห้อง

เมื่อพวกนางยกอาหารกลับไปที่ห้อง ฉู่เทียนฉือที่ออกมาจากในวังและกลับจวนก็ทานอาหารเย็นอยู่ที่เรือนไผ่ขจ เมื่อนึกถึงเรื่องที่ต้องกลับจวนแม่ทัพในวันมะรืน เขาจึงขอให้พระชายารองเสิ่นช่วยเตรียมสิ่งจำเป็นต้องส่งไปที่จวนแม่ทัพ และเรื่องจุกจิกอื่นๆ ของเขาด้วย

พระชายารองเสิ่นเตรียมการทันที และเขาก็ต้องการไปที่เรือนดอกเหมย มีบางเรื่องที่ต้องกำชับมู่จิ่งซีด้วยตนเอง จึงไปเรือนดอกเหมยตามลำพัง

เมื่อเข้ามาในห้อง ในห้องโถงมีเพียงสาวใช้สองคน และไม่เห็นเงาของมู่จิ่งซี เขาสงสัยและถามในทันทีบฌ “พระชายาเล่า?”

เมื่อชิวจวี๋เห็นฉู่เทียนฉือ นางก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง นางกับหยุนเหมยก้าวไปข้างหน้าแล้วถอนสายบัวคารวะ “บ่าวคารวะท่านอ๋องเพคะ ท่านอ๋องทรงพระเจริญ”

ฉู่เทียนฉือพยักหน้าและบอกใบ้ให้ทั้งสองคนลุกขึ้น

ชิวจวี๋ก้มหน้าและตอบด้วยความเคารพ “ท่านอ๋องโปรดรอสักครู่ พระชายาทรงไปทำอาหารเย็นที่ห้องครัวเล็ก น่าจะใกล้กลับมาแล้วเพคะ”

“ทำอาหาร?” ฉู่เทียนฉือเลิกคิ้ว และพูดเสียงสูงด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น

มู่จิ่งซีทำอาหารเป็นด้วยหรือ?

คนยังไม่ทันจะก้าวเข้ามาในห้อง กลิ่นหอมน่าทานก็ลอยเข้ามาในห้องก่อนแล้ว คิ้วที่เลิกขึ้นของฉู่เทียนฉือค่อยๆ กลับมาเหมือนเดิม

เมื่อมู่จิ่งซีเข้ามาในห้อง และยังไม่ทันได้สังเกตว่าจู่ๆ ก็มีคนในห้องเพิ่มขึ้นมา นางหันกลับไปสั่งว่า “ค่อยๆ วางลงบนโต๊ะ หงหลิง ชิงผิง พวกเจ้าไปเอาถ้วยกับตะเกียบมาสี่อัน พวกเจ้าสี่คนก็มานั่งกินด้วยกัน หากอร่อยวันหลังข้ามีเวลาแล้วจะทำอีก”

สิ่งที่มีความสุขที่สุด ไม่มีอะไรจะดีไปกว่าการที่มีคนร่วมทานอาหารที่ตัวเองทำด้วยความตั้งใจ และยังได้รับคำชมอีกด้วย

ในขณะที่หงหลิงและชิงผิงกำลังจะตอบรับ ก็สังเกตเห็นฉู่เทียนฉือที่นั่งอยู่ในห้องโถง และปากที่อ้าก็หุบลงทันที

จากนั้นมู่จิ่งซีก็สังเกตเห็นบรรยากาศที่เปลี่ยนไป นางมองตามสายตาของพวกนาง และสิ่งที่เห็นคือฉู่เทียนฉือที่เหมือนภูเขาน้ำแข็ง!

เขามาได้อย่างไร? ไม่ง่ายเลยที่จะอารมณ์ดีเช่นนี้ เขามาก็ทำให้นางหงุดหงิดใจเสียเปล่าๆ!

อาหารมื้อนี้คงไม่สนุกแน่นอน!

อยู่ใต้ชายคาเตี้ยก็ต้องก้มหัวลงชั่วคราว

นางเดินไปหาเขา ก้มหน้ามองต่ำ ถอนสายบัวคารวะแล้วพูดว่า “หม่อมฉันคารวะท่านอ๋องเพคะ”

ฉู่เทียนฉือมองไปทางประตูตั้งแต่ตอนที่มู่จิ่งซีเข้ามาในห้อง ตอนที่ได้ยินคำสั่งของนาง เขาก็เลิกคิ้วด้วยความงุนงง ให้คนรับใช้กินข้าวด้วยกัน?

สิ่งที่เขาพูดนั้นไร้สาระจริงๆ! เมื่อครู่ตอนที่นางเดินเข้ามาไม่ได้ที่นางพูดหรือ?

นางทำอาหารเป็นจริงๆ?!

ฉู่เทียนฉือเลิกคิ้วรูปดาบทั้งสองข้างขึ้นอย่างเย็นชา ดวงตาราวกับน้ำแข็งกะพริบ และพยักหน้าให้นาง “อืม เตรียมถ้วยกับตะเกียบเถอะ”

เขากินข้าวแล้วไม่ใช่หรือ?! ทำไมยังจะกินอีก?!

จะต้องสั่งอะไรอีก แค่พูดตรงๆ ก็จบแล้ว?! ยังต้องวางไว้บนโต๊ะอาหารอีก? ไม่ต้องทำให้คนอารมณ์เสีย

มู่จิ่งซีแอบคิดในใจ มองแวบเดียวก็รู้ว่าภายใต้สังคมศักดินา คนในราชวงศ์ผู้นี้เหนือกว่าคนทั่วไป นางแสร้งยิ้มและสั่งว่า “เอาล่ะ หงหลิง ชิงผิง พวกเจ้าไปเตรียมเถอะ”

“เพคะพระชายา”

หลังจากได้รับคำสั่งแล้ว ทั้งสองคนก็ออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว

โชคดีที่ท่านอ๋องไม่ได้ตำหนิพวกนาง มิเช่นนั้นหากขายพวกนางให้กับนายหน้า ชีวิตนี้คงพังพินาศ!

แต่อีกเดี๋ยวก็จัดวางอาหารแล้ว มู่จิ่งซีก็นั่งลงอย่างเป็นธรรมชาติ และนั่งตรงข้ามกับฉู่เทียนฉือ

เมื่อเห็นสถานการณ์นี้ ดวงตาอันดำขลับของฉู่เทียนฉือก็กะพริบอีกครั้ง

หงหลิงและชิงผิงยืนแยกกันยืนอยู่ข้างมู่จิ่งซีและฉู่เทียนฉือ แล้วจัดอาหารให้ทั้งสองคน

มู่จิ่งซีเงียบไม่พูดไม่จา นางพึงพอใจกับอาหารที่ตั้งใจทำอย่างเงียบๆ

ในห้องเงียบจนเหลือแต่เสียงคีบอาหารและเสียงเคี้ยว

เดิมทีหงหลิงและอีกสามคนยังรู้สึกอยากกินอยู่เล็กน้อย แต่ในเวลาต่างรู้สึกว่าหัวใจเต้นช้า กลัวว่าจะทำอะไรผิดแล้วสร้างความยุ่งยากให้กับพระชายา ไหนเลยจะเป็นห่วงของกินที่อร่อยเหล่านี้!

ฉู่เทียนฉือกินไก่อบเกลือคำหนึ่งอย่างไม่ใส่ใจ......