ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 115

ตอนที่ 115 ไม่ได้มองเห็นอะไรเลย

“ลงไม้ลงมือ…..” หลินซีนเยียนหยุดเดินทันที กล้ามเนื้อบนใบหน้ากระตุ้นขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ “ คือว่า พวกเราไปหาผู้อาวุโสสี่ก่อนเถิด”

คนที่มีแนวโน้มชอบความรุนแรงเป็นปัญหามากจริงๆ จะว่าไป เธอเป็นผู้หญิงที่ร่างกายอ่อนแอปวกเปียกคนหนึ่ง หากเขาจะลงมือกับเธอจริงๆ ทำไมเธอต้องไปรนหาที่ด้วย?

“เจ้าแน่ใจ?” เฝิงซื่อไห่เบิกตาโพลง “ผู้อาวุโสสี่มีนิสัยแปลกอย่างมาก และเป็นผู้อาวุโสที่มีลูกศิษย์น้อยที่สุด ตอนนี้มีเพียง 2 คนเท่านั้น แต่ว่า…..”

“แต่ว่าอะไรหรือ?” หลินซีนเยียนเห็นท่าทีของเขาก็คิ้วขมวด อดถอนหายใจออกมาไม่ได้ พูดมาถึงขนาดนี้แล้วยังจะเว้นจังหวะให้คนรอลุ้นอีก

“แต่ว่าเขาเป็นคนที่เก่งกาจมากที่สุด นอกจากท่านประมุขกับเหล่าผู้อาวุโสแล้ว ลูกศิษย์สองคนนั้นของผู้อาวุโสสี่ก็เป็นคนที่เก่งกาจที่สุดในศาลาความลับแห่งสวรรค์ แต่น่าเสียดาย เขาว่าเป็นเรื่องของวาสนา นิสัยของลูกศิษย์สองคนนั้นก็แปลกมากเหมือนกัน ”

ทั้งสามคนแปลกหมดเลยเหรอ?

หลินซีนเยียนเอามือกุมขมับ “ช่างเถอะ ไปพบก่อนแล้วค่อยพูดเถอะ”

เฝิงซื่อไห่เห็นความตั้งใจของเธอก็ถือโคมไฟแล้วเดินนำทางไป

คนนิสัยแปลกๆ ขนาดนี้สถานที่ยังแปลกเลย เฝิงซื่อไห่พาหลินซีนเยียนเดินผ่านถนนไปยังห้องที่อยู่ตรงถนน ห้องนั้นมีเด็กหนุ่ม 2 คนกำลังก่อไฟทำอะไรบางอย่าง เมื่อเห็นเฝิงซื่อไห่เดินมาก็ต้อนรับขับสู้อย่างดี

เฝิงซื่อไห่หัวเราะแล้วเอ่ยขานรับสองคนนั้น ดูเหมือนว่า คนของเขาจะเข้ากับคนอื่นได้ดีอย่างมาก “ผู้อาวุโสสี่อยู่หรือไม่? ”

“ พี่ซื่อไห่มาหาผู้อาวุโสสี่หรือ?” คนหนึ่งในนั้นเอ่ยถาม

เฝิงซื่อไห่พยักหน้า แล้วชี้ยังมาหลินซีนเยียนที่อยู่ข้างๆ “นี่คือศิษย์ที่ผ่านการคัดเลือก ท่านประมุขให้ข้าพามาผู้อาวุโสสี่ว่าเข้าตาหรือไม่”

“อ๋อ…..” คนผู้นั้นเบิกตาโพลง เห็นได้ชัดว่าตกใจอย่างมาก

หลินซีนเยียนชินกับการท่าทางตกใจของพวกเขาแล้ว ดังนั้นก็ไม่ได้รู้สึกไม่พอใจอะไร เมื่อคนผู้นั้นเรียกสติคืนมาได้ก็เอ่ย “ ผู้อาวุโสสี่อยู่ขอรับ เพียงแต่...” เขามองหลินซีนเยียนอย่างลำบากใจ ไม่ทันไรหน้าก็แดงแล้ว “ คือว่า คือว่า…..ผู้อาวุโสกำลังทดสอบอะไรแปลกๆอยู่…. เกรงว่าแม่นางไปพบแล้วจะไม่ค่อยดีเท่าไร”

เมื่อเฝิงซื่อไห่ได้ยิน ใบหน้าจะเคร่งขรึมลง อดไม่ได้ที่จะเอ่ยเตือนหลินซีนเยียน “แม่นางหลิน ข้าว่าไม่ต้องไปพบหรอก ข้าพาท่านไปหาผู้อาวุโสสามดีกว่า ผู้อาวุโสสี่ชอบทำสิ่งประดิษฐ์ที่น่าสยดสยองอย่างมาก แล้วยังใช้คนมาทดลองอีก ข้าเองก็ยังกลัวเลย ”

“ไม่เป็นไร ในเมื่อมาถึงที่แล้ว ข้าจะลองไปดูสักหน่อย” หลินซีนเยียนฉีกยิ้ม ตอนนี้มีเพียงผู้อาวุโส 2 ท่านที่อยู่ในศาลาความลับแห่งสวรรค์ เธอไม่ยอมปล่อยให้โอกาสนี้หลุดมือไปอย่างง่ายดายหรอก

เฝิงซื่อไห่จ้องเธอด้วยสีหน้าลำบากใจ ลังเลไปสักพัก แล้วเอ่ยขึ้นอย่างเขินอาย “เช่นนั้นแม่นางก็ให้พวกเขาพาท่านไปเถอะ ข้าจะยืนรออยู่ตรงนี้ หากผู้อาวุโสสี่ไม่พอใจท่านล่ะก็ ข้าจะพาท่านไปหาผู้อาวุโสสาม”

หลินซีนเยียนพยักหน้า “ดี”

มีหนึ่งคนที่พาหลินซีนเยียนไปยังเรือนหลัง หลินซีนเยียนคิดว่าผู้อาวุโสสี่นั่นจะอยู่ในเรือนหลัง คิดไม่ถึงว่าเด็กหนุ่มนั้นจะหาเธอไปบ่อร้างที่แห้งขอดที่อยู่ด้านหลังของเรือนหลัง ตอนที่เธอจ้องมองด้วยความแปลกใจ เขาก็เดินเข้าไปในปากบ่อร้างนั้นแล้ว หลินซีนเยียนกำลังสงสัยอยู่นั้นก็เห็นเด็กหนุ่มที่หายเข้าไปในปากบ่อก็โผล่หน้าออกมาอีก “แม่นาง เจ้ามัวรออะไรอยู่เล่า รีบเดินตามข้ามา อย่ากลัวไปเลย ในบ่อน้ำนี้ไม่มีน้ำ เป็นเพียงทางเดิน ”

ทางเดิน! หลินซีนเยียนรู้สึกเลื่อมใส ในบ่อน้ำลึกขนาดนี้สามารถทำเป็นทางเดินได้ นับว่ามีความคิดสร้างสรรค์อย่างมาก

เธอเดินตามเข้าในบ่อน้ำแล้วสำรวจภายในทันที ที่แท้กำแพงบ่อน้ำนี่เป็นขั้นบันได เพียงแต่ขั้นบันไดมันสูงชัน เธอจึงยกชายกระโปรงขึ้น จับราวบันไดแล้วก้าวลงไปอย่างระมัดระวัง

ทางเดินมันกว้างอย่างมาก สามารถบรรจุคนได้หลายคน ภายในได้จุดตะเกียงน้ำมัน จึงเกิดเป็นแสงสลัวๆ เมื่อทั้งสองคนเดินมาก็เกิดเป็นเงาที่ค่อยๆขยายใหญ่ขึ้น

หลังจากที่เดินไปสักพักก็มาถึงสุดทางเดิน ตรงสุดทางเดินเป็นกำแพงหินลื่นจนเงา หลินซีนเยียนเดาว่าที่นี่ต้องมีกลไลที่สามารถเปิดกำแพงหินนี่ได้ เพราะว่าในละครเกือบจะทั้งหมดก็เป็นแบบนี้กันทั้งนั้น ถ้าตามแพทเทิร์นแบบนี้ หลังกำแพงหินนั้นก็ควรจะมีอุโมงค์สวรรค์สินะ

“นี่ หลินซีนเยียน เจ้าจ้องที่กำแพงหินนั่นทำไม?” เด็กหนุ่มสงสัยจึงกวักมือเรียกเธอ “รีบมายืนตรงนี้กับข้าเร็ว”

หลินซีนเยียนหันหน้ากลับมา แล้วเดินไปหาเด็กหนุ่มคนนั้น เมื่อเธอเดินเข้าใกล้แล้ว เด็กหนุ่มคนนั้นก็กระทืบเท้าแรงๆ 4 ครั้ง คล้ายกับเหยียบอะไรสักอย่างแตก ไม่รอให้หลินซีนเยียนได้ตอบสนอง ที่พื้นก็เกิดเป็นหลุมขนาดลึก จากนั้นหลินซีนเยียนกับเด็กหนุ่มคนนั้นก็ตกลงไปในหลุมนั้นพร้อมกัน

“อ๊ากกก!” ตามมาด้วยเสียงร้องที่หวาดกลัวของหลินซีนเยียน เธอตกเข้าไปในดอกฝ้ายที่นุ่มๆอย่างแรง ไม่ผิด เป็นดอกฝ้ายจริงๆ

มีปุยฝ้ายที่ลอยขึ้นมาติดที่ผมของเธอ เธอกลืนน้ำลายลงอย่างตกตะลึง สายตาจ้องมองไปยังผู้ชายที่เปลือยท่อนบน เพียงสวมแค่กางเกงชั้นในตัวหนึ่งคนนั้นอย่างงุนงง

“อ๊ากกก!” เสียงร้องอย่างตกใจนั้นดังกว่าเสียงร้องของหลินซีนเยียนซะอีก

ผู้ชายที่เปลือนท่อนบนคนนั้นแหกปากร้องไปพลางหยิบเสื้อคลุมจากพื้นขึ้นมาสวมไปพลาง เอามือชี้ไปยังหลินซีนเยียนแล้วตะโกนพูด “ทำไมถึงมีผู้หญิง? ทำไมถึงมีผู้หญิง! ”

หลินซีนเยียนกระพริบตาปริบๆ คล้ายกับยังคงตะลึงงันอยู่ แต่กล้ามหน้าท้องของชายคนนั้น….เอ่อ มารดาเจ้าสิ รูปร่างกำยำล่ำสันแบบนั้นเธอเคยเห็นในหนังมาเยอะแล้ว แต่ทำไมยังรู้สึกตะลึงอยู่

“ อาจารย์! ข้าบอกข้าไม่ถอดเสื้อผ้า ท่านกลับจะให้ถอดอยู่ท่าเดียว ท่านรับประกันว่าจะไม่มีคนนอกเข้ามา! แล้วนั่นคืออะไร ท่านเห็นหรือไม่ว่านั่นคืออะไร เป็นผู้หญิง! ผู้หญิงน่ะ อาจารย์! ความบริสุทธิ์ของข้าโดนท่านทำลายไปแล้ว! ” ชายคนนั้นสวมเสื้อผ้าแล้วเดินเข้าไปหาชายแก่ที่ถือพู่กันขนาดใหญ่อยู่ในมือ

หลินซีนเยียนเพิ่งเห็นว่ามีชายแก่อยู่ที่นี่ด้วย ถึงยังไงแค่แวบแรกก็มัวแต่มองชายที่เปลือยท่อนบนอยู่ โดนทิวทัศน์อันงดงามดึงดูดไปซะขนาดนั้น สิ่งอื่นที่อยู่รอบๆก็ไม่ได้ผ่านสายตาเลยสักนิด

ชายแก่คนนั้นสวมชุดคลุมสีขาวทั้งตัว มือข้างหนึ่งถือจานฝนหมึก อีกข้างหนึ่งถือพู่กันขนาดใหญ่ ชุดคลุมสีขาวของเขาเลอะไปด้วยหยดน้ำหยกสีดำเยอะมากจนดูไม่ได้เลย เขาคล้ายกับกำลังวาดภาพ แต่ในที่นี้ไม่ได้กระดาษวาดภาพเลยสักแผ่น

“ข้าจะไปรู้ได้ยังไงว่าจะมีผู้หญิงเข้ามา? ไอ้หยา! เจ้าเป็นลูกผู้ชาย พูดบริสุทธิ์ไม่บริสุทธิ์อะไร เจ้าดู สาวน้อยคนนั้นก็หน้าตาก็ไม่เลวเลยทีเดียว หากเจ้ายังไม่ตกล่ะก็ อย่างมากแค่ไปจับนางมาแล้วให้นางรับผิดชอบเจ้าก็ได้แล้ว ” ชายแก่ชุดขาวด่าไปชุดหนึ่งแล้วถอนหายใจอย่างขุ่นเคือง ถือจานฝนหมึกแล้วเดินไปหาหลินซีนเยียน “นี่ สาวน้อย เจ้าได้ยินแล้ว เจ้าจะรับผิดชอบหรือไม่?”

หลินซีนเยียนอยากจะพูดออกปาก มารดาเจ้าสิ หากเห็นแค่กล้ามเนื้อไม่กี่ก้อนก็จะให้รับผิดชอบแล้วล่ะก็ งั้นเธอก็ต้องรับผิดชอบหลายคนเลยสิ

ดังนั้นเธอจังไม่ลังเลจะส่ายหน้า “เมื่อครู่ข้าตกใจแทบแย่ ที่จริงก็มองอะไรไม่ชัดเลย ”

“เจ้าพูดข่มข้าหรือ? ” ชายแก่ชุดขาวจ้องตาถลนแล้วแผดเสียงตะโกน “ เห็นๆอยู่ว่าเจ้าจ้องหน้าอกของลูกศิษย์ของข้าตาไม่กระพริบ นั่นยังเรียกว่ามองไม่ชัดอีกหรือ? นังเด็กนี่ โกหกเก่งกว่าข้าอีกซะอีก!”