ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 116

ตอนที่ 116 ศิษย์พี่ช่วยเจ้าไปแต่งงานเอง

“ ข้ามองไม่ชัดจริงๆ หรือว่าท่านให้เขาถอดให้ข้าดูอีกที ข้าจะได้มองชัดๆ แล้วข้าอาจจะรับผิดชอบให้ได้ แต่ถ้าจะให้รับผิดชอบล่ะก็ เช่นนั้นข้าต้องดูทั้งหมด ” หลินซีนเยียนพูดจนทำให้คนตะลึงอย่างมาก สายตาของเธอมองไปยังชายคนนั้นที่สวมเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว เมื่อชายคนนั้นถูกมองเข้าก็หน้าแดงระเรื่อ ใครจะไปถอดต่อหน้าเธออีกครั้งล่ะ?

เมื่อชายแก่ชุดขาวได้ยินก็จ้องหลินซีนเยียนราวกับสัตว์ประหลาดยังไงยังงั้น ผ่านไปสักพักจู่ๆก็หัวเราะขึ้นมาเสียงดังแล้วหันหน้าไปเอ่ยกับลูกศิษย์ของเขา “นี่ เจ้าได้ยินแล้วหรือยัง? นังเด็กนี่ให้เจ้าถอดให้นางดูอีกรอบ เมื่อนางเห็นชัดแล้วก็จะรับผิดชอบ เจ้าบอกมาตลอดว่าหาภรรยาไม่ได้เลยไม่ใช่หรือ? นี่สวรรค์ก็ส่งมาให้เจ้าแล้ว อย่าให้เสียโอกาสไป! เร็วๆๆ รีบถอดเร็วๆ! ”

“อาจารย์!” เมื่อชายคนนั้นโดนคำพูดของชายแก่และหลินซีนเยียนจู่โจมมา ไม่เพียงแต่หน้าแดงเท่านั้น คอก็ยังแดง “อาจารย์! ข้าง่วงแล้ว จะกลับไปนอนแล้ว ท่านจะเล่นเองแล้วกัน! ”

ชายคนนั้นละอายจนเอ่ยอย่างโกรธเคือง จากนั้นก็เดินตรงไป หันหน้ามาอีกทีก็หายไปแล้ว

ชายแก่ชุดขาวหัวเราะไปพักหนึ่ง “ ลูกศิษย์ของข้าไม่ว่าก็ดีไปหมด แต่ขี้อายไปหน่อย”

“ฮ่าฮ่า” หลินซีนเยียนหัวเราะแห้งๆ “ ขี้อายดี ดูสำรวม”

เมื่อชายแก่ชุดขาวได้ยินก็หัวเราะขึ้นมาอย่างดัง ชี้ไปที่หลินซีนเยียนแล้วเอ่ย “นังเด็กนี่ ตลกดีจริงๆ ขี้เล่นกว่าลูกศิษย์ที่เดายากจนน่ากลุ้มของข้าคนนั้นมาก จริงสิ แล้วเจ้ามาจากไหนหรือ?”

ครั้งนี้เด็กหนุ่มที่ยืนเงียบมาตลอดตอบแทนหลินซีนเยียน “ ผู้อาวุโสสี่ นี่คือคนที่พี่ซื่อไห่พามา บอกว่าเป็นศิษย์ที่ผ่านการคัดเลือกเข้าสำนัก ท่านประมุขให้พามาให้ท่านดู ท่านอยากจะรับนางเป็นศิษย์หรือไม่”

เมื่อชายแก่ชุดขาวได้ยิน ใบหน้าก็ปรากฏรอยเหี่ยวย่นขึ้นทันที “ รับศิษย์.....ข้าไม่ได้รับศิษย์มานาน คร้านจะสอน.....”

“ หากท่านไม่พอใจล่ะก็ ข้าจะรีบพานางไปทันที” พอเด็กหนุ่มคนนั้นได้ยินก็รีบตอบกลับไป เมื่อเห็นอารมณ์ของเขา คล้ายกับไม่อยากรั้งอยู่ที่นี่นาน

“เอาแบบนี้..... ” ชายแก่ชุดขาวท่านเยว่ราวกับมีใจ เอียงหน้าไปมองหลินซีนเยียน “ แต่นังเด็กนี่น่าสนใจดี เอาแบบนี้แล้วกัน ถ้าเจ้าทายได้ว่าเมื่อครู่นี้ข้ากำลังทำอะไรอยู่ ข้าจะยอมทำผิดกฎแล้วรับเจ้าเป็นศิษย์”

หลินซีนเยียนยกมุมปากขึ้น แต่ก็ครุ่นคิดอย่างถี่ถ้วน จากนั้นก็เอ่ยถาม “เมื่อครู่ท่านเยว่กำลังวาดบอดี้เพ้นท์? ”

“บอดี้เพ้นท์?” นี่เป็นคำศัพท์ใหม่เลยทีเดียว ว่าแต่มันหมายความว่าอะไรหรือ? ” ตาของท่านเยว่เปล่งแสงสว่างราวกับสงสัยเกี่ยวกับสิ่งที่แปลกประหลาดนี้อย่างมาก

ในขณะนั้น หลินซีนเยียนรู้สึกว่าตนเองได้จับจุดผู้อาวุโสคนนี้ได้แล้ว ที่แท้ก็เป็นตาแก่แปลกๆที่ขี้สงสัยอย่างมาก

“บอดี้เพ้นท์ก็คือการศิลปะบนเรือนร่างของมนุษย์ โดยใช้ประโยชน์จากโครงสร้างที่สมจริงของร่างกายของมนุษย์มาทำให้เกิดเป็นภาพที่หลอกสายตาได้ในรูปแบบหนึ่ง ” หลินซีนเยียนอธิบายอย่างง่ายๆ เมื่อมองสีหน้าของท่านเยว่แล้วก็เห็นว่าดูตื่นเต้นอย่างมาก

“รู้สึกหิวนิดหน่อย” หลินซีนเยียนเห็นว่าท่านเยว่มองมาด้วยสายตาแปลกๆ เธอก็หัวเราะอย่างเก้อเขิน

ท่านเยว่หัวเราะเสียงดังอีกครั้ง “ หิวก็ไปกิน ลูกศิษย์ของข้าทำอาหารเก่งอย่าบอกใครเชียว ไป ข้าจะพาเจ้าไปกินอาหารดีๆ”

เขาพาหลินซีนเยียนเดินออกมาจากอุโมงค์ ข้างนอกเป็นป่าไม่ไผ่เล็กๆ เมื่อเดินออกจากป่าไม่ไผ่แล้วก็มีแสงไฟที่ส่องสว่างมา เขาก็เดินเข้าไปในแสงไฟนั้น

หลินซีนเยียนเดินตามเขาไป ที่แท้ป่าไม้ไผ่ก็มีที่ว่างเล็กๆอยู่ มีชาย 2 คนที่กำลังนั่งอยู่หน้ากองไฟที่กำลังย่างเนื้อสัตว์อยู่ ดูเหมือนว่าใกล้จะสุกแล้ว เพราะที่เนื้อสัตว์นั้นดูเหมือนว่ามีน้ำมันออกมา

ชายคนที่ขี้อายคนก่อนหน้านี้นั่งอยู่ตรงข้ามกับทิศทางที่ทั้งสองเดินมาพอดี เมื่อเห็นหลินซีนเยียนเดินตามมาก็ลุกขึ้นแล้วตะโกนร้องทันที“อาจารย์! ทำไมท่านถึงพานางมาด้วย จะให้นางรับผิดชอบข้าจริงๆหรือ!?”ตอนที่พูดเขาก็หน้าแดงขึ้นมาทันที

ชายที่นั่งหันหลังอยู่ก็หันหน้ามองทั้งสองที่กำลังเดินมา ตอนที่เห็นหลินซีนเยียน เขาก็ชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็หัวเราะขึ้นมา “ ศิษย์น้อง ข้าเห็นว่าแม่นางหน้าตาดีขนาดนี้ ให้เป็นภรรยาของเจ้าคงเสียดายน่าดู เอาอย่างนี้ ศิษย์พี่จะช่วยแต่งให้เจ้าก็แล้วกัน ”

“ พูดเหลวไหลอะไรกันไอ้เด็กเหลือขอ! ” เมื่อท่านเยว่เดินเข้ามาใกล้ก็ใช้มือตบไปที่หัวของเขา “ ศิษย์ใหม่ของข้างดงามขนาดนี้ ทำไมต้องแต่งให้กับไอ้ตัวซวยอย่างพวกเจ้าสองคนด้วย? สำหรับอาจารย์แล้วจะหาคนที่เหมาะสมที่สุดให้กับนางถึงจะถูกไม่ใช่หรือ?”