ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 135

ตอนที่ 135 จะไป หรือไม่ไป

นางทั้งร่ำไห้ทั้งวิงวอน อาจเพราะการจากไปของท่านเยว่สำหรับนางแล้วช่างกระทบกระเทือนใจเหลือเกิน นางในตอนนี้ หวาดกลัวว่าจะต้องสูญเสียอีกหนึ่งชีวิตไปจริงๆ ฉะนั้นแล้วหากให้คุกเข่าต่อหน้าเข่าแล้วจะทำให้เขาปล่อยนางไป นางก็มิลังเลที่จะทำมัน!

โม่จื่อเฟิงเดิมทีลูบหลังนางอย่างแผ่วเบา ทว่าเพราะนางคร่ำครวญอ้อนวอนมือหนาจึงชะงักแข็งทื่อ มือของเขากดแรงลงบนหลังนาง เผลอใช้กำลังโดยไม่รู้ตัว ในม่านตามีเพลิงโทสะราวกับถูกจุดให้ลุกโชน ชั่วขณะนี้ความอ่อนโยนแต่เดิมได้มลายลงในพริบตา “ในสายตาของเจ้า ข้าเป็นเพียงคนที่จะฆ่าเด็กในท้องของเจ้าอย่างไม่ลังเลเท่านั้นหรือ”

ไม่รู้เพราะเหตุใด ความคิดเช่นนี้ของนางทำให้เขารู้สึกคัดแน่น

หลินซินเยียนร่ำไห้ไร้สำเนียง อยากเอ่ยอันใด เรียวปากขยับทว่ากลับเอื้อนคำใดไม่ออก ทำเพียงร้องไห้พลางส่ายหน้าไปมา นางมองออกว่าเขากำลังบันดาลโทสะ

อีกด้านหนึ่ง เซียวฝานและอู๋อี้เดิมทียังไม่ได้มีปฏิกิริยาอันใดในเรื่องที่พวกเขาพูด ได้ยินถึงตอนนี้ทั้งสองตกตะลึงในเวลาเดียวกัน ดวงตาของอู๋อี้แดงก่ำอีกครั้ง ตะโกนด้วยเสียงต่ำเย็นเยียบ “เจ้าคือพ่อของเด็กรึ พวกเจ้าสองคน...”

เซียวฝานยิ่งเดือดดาลหน้าขึ้นเลือด ออกแรงดึงหลินซินเยียนมาด้วยมือเดียว จากนั้นจึงซัดหมัดใส่โม่จื่อเฟิง “เจ้าคือพ่อของเด็ก ตอนที่ท่านเยว่ใกล้จากไป แม้แต่เปล่งเสียงจากลำคอเจ้ายังไม่กล้า!”

แน่นอนว่าหมัดของเซียวฝานไม่โดยโม่จื่อเฟิง เขายกมือขึ้นเชื่องช้า ออกแรงเพียงเล็กน้อยก็สามารถหยุดหมัดของเซียวฝานได้แล้ว ครู่ต่อมาจึงสวนหมัดกลับทันควัน

เพียงลงหมัดเดียว กำเดาของเซียวฝานพลันไหลออกจากรูจมูกทั้งสองข้าง อู๋อี้เห็นเช่นนั้น ฉับพลันก็จะเข้าไปต่อยโม่จื่อเฟิง ทว่าเพียงแค่เขาขยับ โม่จื่อเฟิงก็เตะเขาล้มกลับไปกองกับพื้น

เลือดของเซียวฝานและเสียงหอบหายใจต่ำของอู๋อี้ปลุกหลินซินเยียนที่สติสัมปชัญญะหลุดลอยให้กลับมาในที่สุด นางหมุนกายแช่มช้า ทันใดนั้นก็ห้ามเซียวฝานและอู๋อี้ที่จะลุกตามไปประทุษร้ายโม่จื่อเฟิงอีกครั้ง นางร้องเสียงหลง “หยุดได้แล้ว หยุด! ข้าเป็นเพียงสาวใช้อุนเตียงของเขาเท่านั้น เขาไม่จำเป็นต้องแต่งกับข้า”

เซียวฝานและอู้อี้หันขวับมองหน้าด้วยความตกใจ ไม่อยากจะเชื่อว่าสายตานั้นเสมือนดั่งมีดที่กรีดลงบนหัวใจของหลินซินเยียน

“ใช่แล้ว พวกท่านฟังไม่ผิด ข้าเป็นเด็กรับใช้บนเตียงของเขา ร่างกายข้าไม่ผุดผ่อง ทำให้พวกท่านผิดหวังแล้ว ข้าขออภัย” เอ่ยประโยคนี้จบ หลินซินเยียนปล่อยปาก ก้าวมาหยุดบริเวณข้างหน้าของโม่จื่อเฟิง จากนั้นจึงทิ้งกายคุกเข่าฟุบลงกับพื้น “ท่านปล่อยพวกเขาไปเถิด...”

โม่จื่อเฟิงกำหมัดแน่นโดยไม่รู้ตัว เขาคุ้นชินกับการที่ผู้คนจำนวนมากเคารพและหมอบกราบตน ทว่าไม่รู้เพราะเหตุใด ยามที่นางคุกเข่าทำเพื่อเซียวฝานและอู๋อี้ต่อหน้าเขา เขาไม่เพียงแต่ไม่คุ้นชิน หนำซ้ำยังโมโหเป็นอย่างยิ่ง

เขาไม่กล่าวคำใด และปราศจากการอธิบาย หันหลังเดินออกไปทางนอกสวน เขาไม่ประสงค์ชี้แจง ก็ถือว่าเจ้าคนอวดดีทั้งสองมันยั่วโมโห ซ้ำยังซัดหมัดใส่เขาอีก อย่างไรเสียเขาก็ไม่ได้คิดจะเอาชีวิตทั้งสองคนนั้นอยู่แล้ว

เซียวฝานและอู๋อี้มองหลินซินเยียนที่ลดตัวเองลงไปเช่นนี้ ล้วนแต่เดือดดาล “ศิษย์น้อง เหตุใดเจ้าจึงขอร้องคนเช่นนั้น มันคิดว่ามันเป็นใครกัน คิดอยากเอาชีวิตของพวกเรานั้นเป็นไปได้หรือ ใครเป็นใครตายยังไม่แน่ว่า...”

“เขาคืออู่เซวียนอ๋อง” หลินซินเยียนทิ้งตัวลงนั่งบนพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง จากนั้นจึงกล่าวประโยคนี้

ก่อนอื่นใดเซียวฝานและอู๋อี้สะพรึงเพริศ บัดนี้เขาทั้งสองล้วนเหมือนกับชะตาขาดแล้ว

อู่เซวียนอ๋องหรือ หากว่าเป็นอู่เซวียนอ๋องจริง เช่นนั้นเพียงแค่เขาชี้นิ้วสั่งก็สามารถเอาชีวิตใครต่อใครได้แล้ว