ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 14

ตอนที่14ผู้หญิงดื้อ

บทสนทนาของสาวใช้สองคนไม่ได้ทำให้หลินซินเยียนโกรธเคือง นางรู้อยู่แล้วว่านางไม่เคยคิดว่าจะได้อะไรจากโม่จื่อฟงและไม่เคยคิดจะบินขึ้นยอดกิ่งไม้ เพราะว่านางไม่ได้ต้องการ จึงไม่เกรงกลัว

เพียงแต่ที่แท้โม่จื่อฟงออกด่านเพื่อไปรับสตรีนางหนึ่งหรือ？ หลินซินเยียนแสยะยิ้ม ที่แท้ก็เป็นท่านอ๋องที่เจ้าชู้จริงๆ

ผ่านไปสองวันหลินซินเยียนอยู่อย่างสงบ ตอนกลางวันออกไปเดินเล่นในลาน แต่ไหนแต่ไรไม่เคยขอออกไป ช่วงแรกมีสาวใช้เดินตามนางทั้งวัน พอช่วงหลังๆพวกสาวใช้เริ่มเบื่อหน่ายจึงไม่เดินตามนาง แล้วอีกอย่างนางไม่เป็นวรยุทธ์จะหนีออกจากเรือนไปได้อย่างไร?

เมื่อหลินซินเยียนได้เดินสำรวจไปทั่วแล้ว ในเรือนนี้มีสาวใช้ทั้งหมดสี่คน คนงานสี่คน หญิงแก่สองคน แต่ทุกคนคล้ายกับมีวรยุทธ์เก่งกล้า

ในจุดนี้ทำให้หลินซินเยียนนับถือโม่จื่อฟงอย่างมาก เรือนที่อยู่ในหมู่บ้านเล็กติดชายแดน คนที่นี่ล้วนฝึกฝนมาอย่างดีเช่นนั้น แล้วหากอ๋องอู่เสวียนยึดครองแคว้นหนานเยว่ได้เกือบครึ่งก็ไม่ถือว่าเป็นเรื่องบังเอิญ

ชนะด้วยกำลังไม่ได้ก็ชนะด้วยสติปัญญาแล้วกัน

หลินซินเยียนอ้างว่าอยากปักผ้าเช็ดหน้าให้ท่านอ๋องจึงไปถามหาเข็มและด้ายกับหญิงแก่ ถึงหญิงแก่จะมองด้วยสายตาเหยียดหยามคล้ายกับคิดว่านางจะคิดเล็กคิดน้อยอะไร แต่สุดท้ายก็นำเข็มด้ายและผ้าแพรมาให้นางอยู่ดี

ในค่ำคืนนั้นหลินซินเยียนได้ปิดประตูและหน้าต่างในห้องเพื่อปักผ้า

นางใช้เวลาปักผ้าหนึ่งคืนเต็มๆ

เช้าวันรุ่งขึ้น สาวใช้ที่ยกน้ำล้างหน้าไปให้ เคาะประตูห้องเรียก

ในห้องเงียบกริบไม่มีเสียงใดๆ สาวใช้เริ่มกังวลจึงใช้แรงเคาะประตูอีกที เสียงเคาะประตูดัง‘ก๊อกๆๆ’ภายในห้องยังคงเงียบไม่ส่งเสียงใดๆ

ในที่สุดสาวใช้ก็ทนไม่ไหวถีบประตูจนเปิดออกในครั้งเดียวและเข้าดูมาในห้อง ในห้องว่างเปล่าไร้เงาคน

“เป็นไปไม่ได้！เห็นอยู่ว่านางไม่เป็นวรยุทธ์!”ไม่มีทางหนีรอดพ้นจากสายตาของพวกนางไปได้ สาวใช้แปลกใจ และยิ่งทำให้นางแปลกใจอีกเมื่อมีคนอยู่ด้านหลัง

“เจ้าหาข้าอยู่รึ？”ทันทีนั้นก็มีเสียงดังมาจากด้านหลังของนาง ที่แท้เป็นหลินซินเยียนที่หลบอยู่หลังประตู

สาวใช้ชะงักไปช่วงหนึ่งหันหลังมายังไม่เห็นคนที่อยู่ตรงหน้าอย่างชัดเจนก็รู้สึกเจ็บตรงกลางหน้าผากสักพัก โลกทั้งใบก็จมลงสู่ความมืดมิด

เมื่อเห็นสาวใช้ล้มลงหลินซินเยียนก็โล่งใจยังดี เพราะว่านางไม่เป็นวรยุทธ์ ดังนั้นสาวใช้พวกนี้ไม่ได้ระมัดระวังในตัวนาง นางจึงสามารถใช้ประโยชน์จากตรงนี้ได้

หลินซินเยียนไม่กล้าถ่วงเวลาจึงรีบถอดชุดสาวใช้และนำมาเปลี่ยนให้ตนเอง สองวันที่ผ่านมาได้เดินไปทั่วเรือนหลังนี้แล้วนางจึงจำเส้นทางได้เป็นอย่างดี

แต่ว่านางไม่ได้เดินไปทางออกข้างนอก แต่เดินไปทางห้องเก็บของ

ผ่านไปไม่นานก็มีคนตะโกนออกมาจากห้องเก็บของ“แย่แล้วไฟไหม้！”

พวกสาวใช้และคนงานต่างวิ่งตาลีตาเหลือกมาที่ห้องเก็บห้องเพื่อมาช่วยกันดับไฟ น่าเสียดายที่คนในเรือนมีน้อยทุกคนในเรือนจึงต้องเปลืองแรงไปอย่างมากในที่สุดไฟก็ดับลง

“เห็นอยู่ดีๆทำไมถึงไฟไหม้ได้？”สาวใช้และคนงานต่างก็สงสัย“เอ๊ะแล้วฟางเฉาล่ะ ไฟไหม้ขนาดนี้ไม่ยอมมาช่วยกันเลย”

“ฟางเฉาไม่ใช่ไปรับใช้สตรีผู้นั้นอยู่...แย่แล้ว！”หญิงแก่รู้สึกตัวก่อนคนอื่นจึงให้ทุกคนออกตามหา พอเห็นฟางเฉาล้มอยู่หน้าประตู ทุกคนถึงกับขาสั่นไปหมด

อารมณ์ของท่านอ๋องพวกเขาล้วนรู้ดี หากคนผู้นี้หายไป ชีวิตของพวกเขาคง...

ผ่านไปสักพักมีม้าสองสามตัววิ่งตามมา ม้าไม่ได้หยุดยังคงวิ่งมุ่งหน้าไปบนถนน

ในป่าเงียบสงบหลินซินเยียนที่ซ่อนตัวอยู่หลังต้นไม้ใหญ่เดินออกมาอย่างไม่รีบร้อน ผ่านไปสักพักก็เห็นพวกสาวใช้และคนงานวิ่งกลับมา

พอหลังจากที่รอให้พวกเขาจากไป ในที่สุดหลินซินเยียนก็เดินออกจากป่า

นางยื่นมือออกไป แสงอาทิตย์ที่ส่องมาในมืออบอุ่นยิ่งนัก นี่เป็นความรู้สึกของการเป็นอิสระ!

นางยิ้มแต่ไม่อาจชะล่าใจได้ ยิ่งตอนที่นางไม่มีเงินตัวอยากจะมีชีวิตอยู่รอดต่อไปคงไม่ง่ายแน่

ทุ่งหญ้าเขตชายแดนมักจะทำให้รู้สึกเงียบเหงาและเปล่าเปลี่ยวใจอย่างมาก บนทุ่งหญ้ามีรถม้าสิบกว่าคันจอดเรียงรายอยู่ แม้จะมีคนยืนอยู่เป็นจำนวนมากแต่ในทุ่งหญ้าที่กว้างใหญ่นี้มองเห็นเป็นเพียงแค่มดตัวเล็กๆ

อินทรีตัวหนึ่งกางปีกบินวนไปมาระหว่างก้อนเมฆผ่านไปพริบตาเดียวก็บินดิ่งลงมาเกาะอยู่บนรถม้าที่อยู่แถวหน้าในที่สุด

ในรถม้า มือที่สะอาดดูทรงพลังแต่เรียวงามก็ยื่นออกไปอินทรีตัวนั้นคล้ายกับจำมือนั้นได้จึงก้มหน้าคายจดหมายออกมาให้ในมือ

“เป็นสตรีที่อยู่เฉยไม่เป็นจริงๆ”

เสียงที่เย็นชาได้ดังออกมาจากในรถม้า จินมู่ที่อยู่ข้างหน้าเดินมาหา“ท่านอ๋องเกิดเรื่องกับแม่นางซีนเยียนรึ？”

“อืม นางหนีไปแล้ว”โม่จื่อฟงพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่เสียงที่ดังในกลางทุ่งหญ้าที่โล่งแม้อากาศจะหนาวเย็นกลับเป็นน้ำเสียงที่ไม่มีความโกรธเคืองใดๆ

จินมู่แปลกใจ“เป็นไปได้อย่างไร คนที่เรือนล้วนมีวรยุทธ์เก่งกล้า แม่นางซีนเยียนไม่เป็นวรยุทธ์จะหนีได้อย่างไร?”