ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 150

ตอนที่ 150 การมาเยือนของเขา

หลี่ถิงไม่เห็นว่ามีใครขัดจังหวะพูดของตัวเองเลยคิดว่าตัวเองประสบความสำเร็จในการเปลี่ยนหัวข้อสนทนาแล้ว ไม่คาดคิดเลยว่าเพราะว่าทุกคนตะลึง แต่อู๋อี้นั้นไม่รู้ว่าเพราะตะลึงหรือโกรธ เขาไม่พูดอะไรออกมาเลย

“บุคลิกของเขานั้นก็ไม่เป็นอย่างไรหรอก พ่อของข้านะ ก่อนหน้านี้เคยจะส่งข้าเข้าจวนอู่เซวียนอ๋องแต่ว่าข้าหลี่ถิงไม่สามารถยอมให้เขาครอบงำได้ตามอำเภอใจ ดังนั้นจึงแอบไปดูจวนอู่เซวียนอ๋อง ถึงตอนนี้ข้ายังจำได้ เมื่อข้าได้ยินอู่เซวียนอ๋องอยู่ที่หญิงนางโลม ก็โกรธจนแทบจะเป็นลมกลับไป เมื่อฟังอีก คุณพระ อู่เซวียนอ๋องนั้นเปลี่ยนผู้หญิงนอนด้วยทุกวัน.....เมื่อกลับมาถึงบ้านข้าถึงได้กลับมาร้องไห้กับพ่อจนแทบอยากผูกคอตาย นี่ถึงจะกำจัดความคิดเดิมของพ่อได้ ท่านว่า ข้าน่าสงสารหรือไม่”

หลี่ถิงพูดเช่นนี้ก็รู้สึกคอแห้งขึ้นมาหน่อยเลยยืนขึ้นเดินไปยังโต๊ะหินแล้วรินน้ำให้ตัวเองหนึ่งแก้ว ดื่มไปครึ่งแล้วแก้วก็เห็นคนสองเดินเข้ามาในห้องโถง คนที่เดินนำเข้ามานั้นรูปงามเป็นหนึ่งไม่เป็นสอง แค่มองปราดเดียวก็ทำให้คนไม่สามารถมองข้ามได้

หลี่ถิงดื่มชาเข้าไปก็พ่นชาออกมา มองคนที่เดินเข้ามาตรงประตูเหมือนเห็นผี “ท่าน ท่าน ท่าน.......”

นางพูดไปตั้งเยอะ คนในห้องโถงนั้นเตือนไม่ทัน เห็นคนที่อยู่ในเรื่องที่ตนเองกำลังเล่าอยู่ปรากฏตัวขึ้นกะทันหัน ยังจะมีอะไรน่ากลัวกว่านี้อีกไหม

คนที่เดินเข้ามา คือคนที่หลี่ถิงพูดถึงว่าเปลี่ยนผู้หญิงนอนด้วยทุกคน โม่จื่อเฟิง ดูแล้วเขาน่าจะดื่มเหล้าไปไม่น้อยเขาเดินเข้ามาในห้องโถงโดยมีจินมู่ประคองอยู่

หลี่ถิงไม่กล้าเชื่อสายตาตรงหน้า ดังนั้นจึงตบแก้มของตัวเอง “ดูแล้วไม่สามารถพูดลับหลังคนอื่นจริงๆ หรือว่าข้าละเมอ เหตุใดข้าจึงเห็นอู่เซวียนอ๋องเล่า”

ครั้งนี้ คนทั้งหมดในห้องโถงใช้สายตาไร้คำพูดมองมาทางนาง แต่ว่าไม่มีใครมาแก้ไขสถานการณ์ให้นาง

เข้ามาในห้องโถง โม่จื่อเฟิงที่กำลังเจ็บปวดหัวใจ ราวกับว่ามองไม่เห็นหลี่ถิง เดินผ่านหลี่ถิงตรงเข้ามาหาตรงหน้าของหลินซินเยียน หลังจากนั้นเขาก็ไม่สนใจสายตาของคนรอบๆเลย เขาอุ้มหลินซินเยียนเดินเข้าไปในห้อง ปากพร่ำว่า “ไม่ใช่ว่าให้เจ้านอนรักษาตัวอยู่ในห้องหรอกหรือ ดึกดื่นออกมาตากลมทำไม”

หลินซินเยียนกระตุกมุมปาก มองรอบๆ มีลมเย็นที่ไหนเล่า

แต่ว่า.....

“ท่านอ๋อง วันเช่นนี้ ท่านมาที่นี่ได้อย่างไร” หลินซินเยียนอดถามไม่ได้

โม่จื่อเฟิงอุ้มนางเดินไปข้างหน้า ไม่รู้ว่าเดินโซเซ มีกลิ่นเหล้าคละคลุ้งทั่วตัว ดูแล้วน่าจะดื่มเหล้ามาไม่ใช่น้อย “ถ้าหากว่าข้าพูดว่า ข้าคิดถึงเจ้าเล่า”

เสียงของเขาไม่ดัง แต่ก็ไม่เบาเช่นกัน สามารถทำให้คนที่อยู่ในห้องได้ยินอย่างชัดเจน

คนทั้งหมดตกตะลึงพูดไม่ออก เมื่อได้สติกลับมา โม่จื่อเฟิงก็อุ้มหลินซินเยียนเข้าห้องไปแล้ว และประตูห้องก็ถูกปิดไปแล้วด้วยเช่นกัน

หลี่ถิงได้สติกลับมาทีหลังก็ลากแขนเสื้อของสาวใช้ “เจ้าพูดสิข้าตาลายใช่ไหม เหตุใดข้าจึงเห็นอู่เซวียนอ๋อง อีกทั้งยังอุ้มพี่หลินอีกด้วยรึ ยิ่งไปกว่านั้นคือ เขาพูดว่าคิดถึงพี่หลิน เจ้าพูดสิ เจ้าพูด ข้าบ้าไปแล้วสินะ”

เอ้อร์ยาตกใจจนกลืนน้ำลาย “ท่านไม่ได้ตาลาย พวกเราเห็นกันหมด”