ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 151

ตอนที่ 151 รีบทำเวลา

เธอคิดว่า ความเงียบของเธอจะทำให้เขาโกรธเคือง แม้ภายในใจของเธอจะแหลกสลายราวกับเศษแก้วที่แตกละเอียดแล้ว แต่เธอก็บอกตนเองว่าไม่สนใจ

แต่ว่า โม่จื่อเฟิงเงียบไปครู่หนึ่ง ทันใดนั้นก็กอดเธอแน่นกว่าเดิม “ เปิ่นหวางรู้ว่าเจ้าไม่เชื่อ! แม้แต่เปิ่นหวางเองก็ไม่คิดว่าวันนี้ สุราทุกแก้วที่ได้ดื่ม ในหัวของเปิ่นหวางได้ปรากฏภาพของเจ้าที่กำลังพร่ำบ่นเปิ่นหวางว่าไม่ได้มอบตำแหน่งให้เจ้า... ”

หลินซีนเยียนหันหน้ามาเขา ริมฝีปากของเขาอยู่เหนือหน้าผากของเธอ ลมหายใจที่อบอวลไปด้วยกลิ่นสุรา เธอขมวดคิ้วแล้วอยากจะบอกเขาไปว่า สิ่งที่เธอต้องการไม่ใช่ตำแหน่ง แต่ว่า กลิ่นสุราของอบอวลอยู่นั้นทำให้เธอหายใจไม่ค่อยสะดวก คำพูดที่อยู่ในใจกลับไม่ได้พูดออกมา

เขาดื่มสุราไปเยอะขนาดนี้ ไม่ว่าเธอพูดอะไร เขาจะฟังเข้าใจเหรอ? เธอไม่อยากพูดกับคนเมาสักเท่าไร

เมื่อเห็นว่าเธอไม่ได้เอ่ยอะไร โม่จื่อเฟิงก็ถอนหายใจยาว จากนั้นก็ประทับจุมพิตไปบนหน้าผากของเธอ “ ช่างเถิด! รอผ่านวันเหล่านี้ไปก่อน เปิ่นหวางก็จะรับเจ้ากลับจวน แม้จะไม่สามารถมอบตำแหน่งพระชายาได้ แต่เป็นพระสนมที่ถูกทำนองคลองธรรม คนผู้นั้นน่าจะปิดตาข้างเดียว ”

เสียงที่เขาพูดยิ่งเบาลงเรื่อยๆ ราวกับเบื่อหน่าย ผ่านไปสักพักเสียงนั้นก็หายไป

หลินซีนเยียนเบิกตาโพลง คำพูดที่น่าสะเทือนใจที่เขาเพิ่งจะพูดออกมาว่า เขาจะพาเธอกลับจวนอ๋อง แล้วให้เธอเป็นพระสนม?

พระสนม?

มุมปากของเธอแสยะยิ้มเย้ยหยัน ที่แท้เขาปฏิบัติต่อเธอไม่เหมือนเดิมแล้ว แต่เป็นเพียงแค่พระสนมคนหนึ่ง.....

เธอรู้สึกว่ามันตลก เลยหัวเราะออกมาจริงๆ เพียงแค่หัวเราะและก็หัวเราะ ในดวงตาก็มีน้ำตาไหลออกมา

“ หัวเราะอะไร ดีใจขนาดนั้นเลยหรือ? ” โม่จื่อเฟิงไม่ได้หลับตา เขายังคงประทับจุมพิตอยู่บนหน้าผากของเธออยู่ แล้วก็หัวเราะออกมา “ เจ้าควรจะดีใจ เพราะเจ้าได้มีตำแหน่งอยู่ในใจของเปิ่นหวางแล้วโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว เจ้าต้องดีใจอยู่แล้ว จะมีสตรีคนไหนที่ได้ยินคำพูดนี้แล้วจะไม่ดีใจ? ”

เมื่อโม่จื่อเฟิงพูดไปพูดมาก็ผล็อยหลับไป

ลมหายใจที่สงบและมั่นคงของโม่จื่อเฟิงที่อยู่เหนือศีรษะ เสียงหัวเราะของหลินซีนเยียนยังไม่หยุด รวมถึงน้ำตาที่ยังคงไหลริน ผู้ชายคนนี้บอกว่าเธอมีตำแหน่งอยู่ในใจของเขา ยังมีเรื่องอะไรที่น่าขำอีกไหมเนี่ย?

ผู้ชายที่เป็นจอมเผด็จการต้องการครอบครองร่างกายทั้งหมดของเธอผู้นี้ กลับพูดว่าเขาแคร์เธอ? มีอะไรที่น่าขำกว่านี้ไหม!

ในค่ำคืนนี้ โม่จื่อเฟิงกับหลินซีนเยียนเพียงนอนอยู่บนเตียง แต่ในค่ำคืนนี้ระหว่างทั้งสองไม่ได้เกิดคลื่นลมมรสุมอะไร

แต่ไม่รู้ว่าทำไมหลินซีนเยียนกลับรู้สึกเหนื่อยกว่าเรื่องในค่ำคืนก่อนมาก

ยามที่ท้องฟ้าสว่าง เมื่อโม่จื่อเฟิงตื่นขึ้นแล้วเห็นหลินซีนเยียนที่กำลังนอนอยู่ สายตาของเขาดูสับสนไปสักพัก จากนั้นก็เอ่ยเสียงต่ำออกมาว่า “สมควรตาย!”

หลังจากที่สวมใส่เสื้อผ้าเสร็จแล้วก็ออกไปโดยที่ไม่เอ่ยอะไรอีกเลย

เมื่อเขาเพิ่งจะเดินออกจากประตูไป หลินซีนเยียนก็ลืมตาขึ้นมา ที่มุมปากปรากฏรอยยิ้มเย็นชาออกมา หลังจากที่เขาได้สติแล้วก็เริ่มรู้สึกเสียใจที่มาที่นี่ในเมื่อคืนนี้สินะ ดูเหมือนว่าเมื่อคืนที่เธอไม่ได้พูดอะไรออกไปก็เป็นการตัดสินใจที่ถูกต้องแล้ว พูดกับคนเมาไปก็ไม่มีความหมายอะไร