ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 16

ตอนที่16แม่น่าสงสาร แต่เขาน่ากระทืบ

“ไม่ดื่มแล้ว ไม่ดื่มแล้ว ดื่มจนอิ่นแล้ว”เพื่อยืนยันคำพูดของตนเองนางจึงเรอออกมาอย่างไม่ห่วงภาพลักษณ์ ลุกขึ้นยืนอย่างเก้ๆกังๆ จากนั้นก็เดินออกมาจากโรงน้ำชา

นางเอกที่เดินทางข้ามภพมามีเพียงนางคนเดียวที่จนถึงขนาดดื่มน้ำชาแทนข้าว

หลินซินเยียนเพียงเดินตลาดกลางคืนไปเรื่อยๆอย่างน่าเวทนา ทั้งเนื้อทั้งตัวไม่มีเงินติดตัวเลยสักแดงเดียวจึงพักที่โรงเตี๊ยมไม่ได้ หากสามารถหาที่พักที่กันลมกันฝนได้แค่นี้ก็พอใจแล้ว

ในตอนกลางคืนตลาดกลางคืนของหมู่บ้านเล็กนี้เป็นที่โด่งดังไปทั่วและครึกครื้นอย่างมาก

แม้มาอยู่ในโลกนี้มาสามปีแล้ว แต่หลินซินเยียนยังไม่เคยเดินตลาดกลางคืน เมื่อเห็นสิ่งของมากมายหลากหลายที่ตั้งอยู่ข้างทางจึงรู้สึกสนใจอย่างมาก

“ห้ามพลาดเด็ดขาด ลูกผสมชนเผ่าหมานมีหน้าตางดงามและมีพละกำลังมาก ในแคว้นหนานเยว่มีเพียงคนเดียว！”

ในที่โล่งไกลๆมีคนจำนวนมากยืนรวมตัวกัน ท่ามกลางกลุ่มคนมีเวทีตั้งอยู่ บนเวทีมีชายหนุ่มสวมชุดผ้าฝ้ายกวักมือเรียกลูกค้า

“มีชนเผ่าหมาน！”คนบนถนนได้ยินต่างก็สนใจแห่กันเดินรุมเข้าไปในพื้นที่ตรงนั้น

หลินซินเยียนไม่ได้สนใจแต่ถูกกลุ่มที่กรูกันเข้ามาเบียดจนดันตัวนางไปเดินข้างหน้า นางสงสัยจึงไปจับมือพี่สาวคนหนึ่งและถาม“คนเผ่าหมานคือใครกัน พี่สาวรู้หรือไม่？”

พี่สาวคนนั้นจ้องหน้านาง“แม้แต่ชนเผ่าหมานก็ไม่รู้จัก เจ้าเพิ่งเคยมาเขตชายแดนรึ？”

“ได้ติดตามท่านพ่อกับท่านพี่มาเปิดหูเปิดตา ไม่เคยได้ยินมาก่อนรบกวนพี่สาวช่วยบอกกล่าวให้ทราบด้วย”ออกข้างนอก ใครจะไปโง่บอกว่าตนเองมาคนเดียว

ทางข้างหน้าคนเยอะมาก คนที่อยู่ด้านหน้าไม่ขยับเขยื้อนเลย พี่สาวคนนั้นเห็นว่ายังไงก็เบียดเข้าไปไม่ได้ อีกนานจึงเล่าให้หลินซินเยียนฟัง

“ชนเผ่าหมานเป็นชนเผ่าที่พิเศษอาศัยอยู่แถวหนองน้ำลึกลับที่อยู่ระหว่างแคว้นหนานเยว่กับแคว้นเป่ยหมิง ได้ยินว่าคนเผ่าหมานมีพละกำลังมหาศาลล้วนเป็นนักรบ แต่กำเนิดเพียงแต่มีประชากรน้อยมากและไม่ยอมสวามิภักดิ์แคว้นหนานเยว่หรือแคว้นเป่ยหมิงจึงได้ใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยวที่หนองน้ำ”

ในขณะที่พี่สาวกำลังพูดอยู่นั้น ทั้งสองคนก็ถูกเบียดจนเข้าไปใกล้หน้าเวที เมื่อมองบนเวทีก็เห็นเด็กอายุหกเจ็ดขวบคนหนึ่งที่โดนขังอยู่ในกรงเหล็ก เด็กคนนั้นทั้งตัวดำ สนิทผมเผ้ายุ่งเหยิง มีคราบโคลนติดบนใบหน้าเปรอะเปื้อนไปด้วยสิ่งสกปรกที่ไม่รู้ว่าคือสิ่งใด เหลือเพียงดวงตาที่ใสแจ๋วจ้องมองเห็นคนที่ยืนรายล้อมอย่างไร้ความรู้สึก

เด็กไม่ได้ร้องไห้ ไม่ได้โวยวาย เพียงนั่งกอดเข่าอย่างเงียบๆ ตรงมุมหนึ่งสายตาของเขาได้ดึงความสนใจของหลินซินเยียน ในทันทีสายตานั้นราวกับไม่แยแสและสิ้นหวังอย่างมากซึ่งไม่ควรเกิดขึ้นกับเด็กเลย

ชายหนุ่มสวมชุดผ้าฝ้ายยืนอยู่หน้ากรง ในมือถือแส้ลายหนามเขาตวัดแส้อย่างโหดเหี้ยมไปที่กรงเหล็กจึงทำให้เกิดเสียงดังสนั่น

“พี่น้องทุกคนมาดูกันเร็ว นี่คือลูกผสมชนเผ่าหมาน เจ็ดปีก่อนคนเผ่าหมานมาขโมยหมูแพะวัวที่หมู่บ้านของข้าไปแล้วยังข่มขืนตรีในหมู่บ้านข้าอีก！ตอนนั้นเหล่าสตรีในหมู่บ้านข้าต่างก็โดนพวกคนเผ่าหมานปู้ยี่ปู้ยำ คนเผ่าหมานคือศัตรูคู่แค้นของหมู่บ้านข้า！”

“ข้าให้200เงินตำลึง！”

เสียงตะโกนเสนอราคาดังขึ้นจากการโน้วน้าวของชายหนุ่มสวมชุดผ้าฝ้ายที่ใช้คำพูดให้คนอยากซื้อเพื่อทวงคืนความยุติธรรมให้กับบ้านเมือง เช่นนั้นราคาจึงเพิ่มสูงขึ้นเรื่อยๆ

ใบหน้าของชายหนุ่มสวมชุดผ้าฝ้ายยิ้มจนหุบไม่อยู่ ในมือที่ถือแส้ตวัดไปที่ร่างของเด็กอยู่ตรงมุมในกรง“ใช่แล้วไอ้มารหัวขนนี่ก็ควรกลายเป็นของเล่นเพื่อระบายความแค้นพวกเรา！”

เมื่อมาถึงขั้นนี้ เด็กที่นั่งขดตัวอยู่ตรงมุมราวกับเป็นร่างที่ไร้วิญญาณ บนตัวมีเลือดไหลออกมาไม่หยุดกลับไม่มีเสียงร้องสักแอะ ดวงตาที่เบิกโพลงกว้างตั้งแต่แรกคล้ายกับต้องการจ้องมองทุกสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างชัดเจน

“ข้าให้500เงินตำลึง！”ในที่สุดก็มีชายแก่อายุประมาณเกือบร้อยปีตะโกนเสนอราคา ชายแก่คนนั้นผอมจนหนังหุ้มกระดูก คนติดตามสองคนประคองเขาเดินมาข้างหน้าเพื่อเข้ามาดูใบหน้าของเด็กที่อยู่ในกรงอย่างชัดๆ“รูปร่างเล็กเช่นนี้ถือว่างดงาม ไม่เลว ไม่เลว”

หลินซินเยียนอดคิดไม่ได้ชายแก่คนนี้ดูเหมือนเป็นผู้มีปัญญาไม่เหมือนกับคนอื่นที่เสนอราคาไปก่อนหน้านี้ หากเด็กคนนี้โดนเขาซื้อไปคงจะไม่ถูกทรมาน

“นี่ไม่ใช่คหบดีหลิวของหมู่บ้านหรอกหรือ？”พี่สาวที่ยืนอยู่ข้างๆเปิดปากพูดอย่างสงสัย ตอนที่พูดยังถ่มน้ำลายแสดงความไม่พอใจ“ใกล้จะเข้าโลงอยู่แล้วยังไม่ยอมรับว่าแก่อีก ได้ยินมาว่ารับเลี้ยงเด็กหนุ่มบำเรอไม่รู้ตั้งเท่าไร”

เด็กหนุ่มบำเรอ？

หลินซินเยียนใจเต้นแรงมองไปที่ชายแก่คนนั้นอีกที ที่แท้ในสายตาของเขาก็แสดงออกถึงความปรารถนาอย่างเห็นได้ชัดไม่มีความเมตตากรุณาใดๆ