ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 166

ตอนที่ 166 ลงทัณฑ์

หมิงฉีถูกอารักขาถอยร่นออกไปที่ไกลๆ ไม่กี่ยามต่อมาก็หลับสายตาของหลินซินเยียนแล้ว

เขาสามารถหรือแม้จะหลบหนี หลินซินเยียนมิอาจคิดอย่างไร้เดียงสาว่าขึ้นอยู่กับความสามารถในการสังหารของพวกเขาไม่กี่คน ควรจะเป็นเพราะอู่เซวียนอ๋องจงใจปล่อยพวกเขาไป ส่วนสาเหตุนั้น หลินซินเยียนมิได้คาดเดา แม้เดาก็เดาไม่ถูก

ทั้งที่เป็นศัตรูแท้ๆ แต่กลับปล่อยให้หมิงฉีหนีไปได้

“คนก็เดินออกไปไกลแล้ว ยังจะมองอีกรึ” น้ำเสียงเย็นเยียบของโม่จื่อเฟิงดังลอยมาจากข้างกายของนาง วินาทีต่อมา นางถูกเขาดึงเข้าสู่อ้อมอกแกร่งเสียแล้ว

เขายกมือออกคำสั่ง ประตูรถม้าก็ถูกปิดสนิทเรียบร้อย ประตูรถคงไว้เพียงสายตาอยากรู้อยากเห็นของพลทหารกว่าร้อยนาย ส่วนเฉินซานที่ยังคงไม่ได้สติในรถม้านั้น ได้ถูกมองข้ามการมีตัวตนไปเป็นที่เรียบร้อย

หลินซินเยียนเงยหน้าขึ้น สบกับสายตาสุขุมลุ่มลึกของโม่จื่อเฟิง นางค่อนข้างเป็นกังวล หัวใจพลันเต้นเร็ว แต่กลับมิได้เอ่ยอันใด นางรู้ การอธิบายในยามนี้ล้วนไร้ผล ยิ่งเอ่ยมาก รังแต่จะทำให้ไฟพิโรธของเขายิ่งลุกกระพือ

“ดูท่าทางเจ้ากับผู้องค์รักษ์อาณาจักรเป่ยหมิงนั้นความสัมพันธ์ไม่เลวเลย ข้าดูถูกเสน่ห์ของเจ้าไปเสียแล้ว แต่ก็น่าแปลก ผู้หญิงในหอนางโลม

วินาทีต่อมา มือของเขาจับหมับเข้าที่ลำคอของนาง มือร้อนของเขาไล้เลียบริเวณลำคอระหงที่เย็นเผือกของนาง แรงของเขากลับมิได้หนัก ราวกับว่ากำลังสัมผัสลูบไล้อย่างแผ่วเบา “เจ้าว่ามา ข้าควรจะทำเช่นไรกับเจ้าดี”

“สังหารเจ้ารึ” โม่จื่อเฟิงส่านหน้า “ข้าก็ยังทำใจมิได้ ปล่อยเจ้าไป...ยิ่งเป็นไปไม่ได้ใหญ่”

เขาพร่ำกับตนเอง ราวกับมิให้โอกาสหลินซินเยียนได้เอ่ยปากพูด หลินซินเยียนกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก ใบหน้าแดงก่ำเพราะใกล้ขาดอากาศหายใจ คงเพราะลำเค็ญเกินไป ดวงเนตรของนางผุดน้ำตาขึ้นมา หยาดน้ำตาที่ใสวาวกลิ้งกลบตรงขอบตานาง เมื่อยามที่ชุ่มบังแพขนตายาว น้ำตาก็กลิ้งไหลลงมา

“ช่างเป็นสาวงามจริงๆ” โม่จื่อเฟิงกำลังหัวเราะ ทว่าการหัวเราะนั่นตกอยู่ในสายตาของหลินซินเยียนกลับเปลี่ยนเป็นคำสาปมรณะ นางรู้ ครั้งนี้ เขามิอาจปล่อยตนไปอย่างง่ายดายแน่

จากนั้น นางได้ยินเพียงเสียงเสียดกระทบ นั่นก็คือเสียงของข้อกระดูกหักลั่นนั่นเอง

ชั่วขณะนั้น ทุกอณูขนในกายนางพลันลุกตั้ง นางคิดว่าคอหอยของตนเองจะถูกหักขาดเป็นท่อนไปเสียแล้ว เสียงนั่นชัดเจนเพียงนั้น หลังจากความพิศวงครู่เดียว นางค้นพบว่าตนเองยังมีชีวิตอยู่

ความรู้สึกที่เหมือนหลุดพ้นจากความตายแล้วได้มาเกิดใหม่ทำให้นางร่ำไห้ไร้สำเนียง ทว่าคร่ำครวญอยู่ครู่เดียว ก็ราวกับคิดอะไรได้ขึ้นมา นางก้มหน้าลงมอง ก็เห็นเท้าของโม่จื่อเฟิงเหยียบอยู่บนขาของเฉินซาน

เสียงกระดูกแตกหักนั้นดังมาจากร่างของเฉินซาน โม่จื่อเฟิงเหยียบขาของเฉินซานให้หลุดได้โดยออกแรงเสียงน้อยนิด ยิ่งกว่านั้นคือเฉินซานยังคงนอนแน่นิ่งไร้สติ เพียงแต่ลมหายใจนั้นแสนรวยรินแล้ว

“ข้าบอกแล้ว สังหารเจ้า ทำใจมิได้หรอก” น้ำเสียงของโม่จื่อเฟิงทุ้มต่ำ กลับยังมิได้คลายลำคอของนาง “ดูเหมือนว่าเจ้ายังมีไมตรีจิตกับชายที่ยังไร้สติผู้นี้ไม่น้อย ข้าได้ยินมาว่าคืนวานชาวบ้านจินหู่ปางได้พบเห็นกับสาวงามล่มเมืองนางหนึ่ง แต่น่าเสียดายที่คนยังมิได้ถึงมือก็ได้รับอันตรายไปเสียก่อน ทำไม คนที่นอนราบอยู่นี่ ก็คือคนที่ช่วยชีวิตเจ้าออกจากปากเสืองั้นรึ”

แต่ว่าดูจากแววตาแห่งความใส่ใจของนาง ก็สามารถเดาออกว่าเรื่องทั้งหมดเป็นความจริง ผู้ชายเช่นนี้ทำให้คนไม่รู้สึกหวาดเกรงได้อย่างไรกัน

“ไม่ ไม่ได้ ข้าขอร้องท่านล่ะ ไม่ได้...” ราวกับเดาออกว่าเขาจะทำการใด หลินซินเยียนสะอื้นคร่ำครวญร้องขอชีวิต เฉินซานกลายเป็นคนทุพพลภาพก็เพราะนาง นางจะทนเห็นเขาถูกโม่จื่อเฟิงทรมานต่อหน้าต่อตาได้เช่นไร