ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 177

ตอนที่ 177 เฉลิมฉลองกันทั่วหล้า

เมื่อเผชิญความเย็นชาของอู๋เซวียนอ๋อว รอยยิ้มบนใบหน้าของเซียวอวิ๋นฉินพลันแข็งทื่อ แค่เพียงชั่วครู่นางก็ปลี่ยนเป็นใบหน้าอันอ่อนโยนราวกับสายน้ำ “วันนี้เป็นเทศกาลชมจันทร์ เป็นวันแห่งการรวมตัว ข้ามิได้พบหน้าท่านอ๋องมาเดือนกว่าแล้ว ดังนั้นจึง…”

โม่จื่อเฟิงหันกลับมาชายตามองด้วยความเย็นเยียบ มองนางด้วยสายตาหยามเหยียดตั้งแต่หัวจรดเท้า หลังจากนั้นจึงกล่าวด้วยความเย็นชา “ดังนั้นเจ้าก็เลยสวมเสื้อผ้าเช่นนี้มาพบข้างั้นหรือ? เจ้าเป็นถึงพระราชา กลับสวมเสื้อผ้าได้สำส่อนยิ่งกว่าสตรีหอนางโลม อย่างไรกัน ต้องการจะให้จวนอู่เซวียนอ๋องของข้าขายหน้าใช่หรือไม่?”

“ท่านอ๋องเพคะ ข้าเพียงแค่…” เซียวอวิ๋นฉินรู้สึกไม่ได้รับความเป็นธรรม ที่นางสวมใส่เช่นนี้ก็ไม่ใช่เพื่อดึงดูดความสนใจของท่านอ๋องหรืออย่างไร? นางคิดว่าเมื่อเปรียบเทียบกับเหล่าสตรีมากมายของเขาในอดีต รูปลักษณ์นางก็งาม เรือนร่างก็มิใช่ชั่ว เพราะเหตุใดเขาจึงต้องการสตรีเหล่านั้น แต่กลับไม่แตะต้องนางเพียงคนเดียว?

“ไสหัวไป !” โม่จื่อเฟิงไม่ทันให้นางกล่าวจบ ก็ถอนสายตากลับมายกกาน้ำจัณฑ์รินเข้าปาก

เซียวอวิ๋นฉินน้ำตารินไหลด้วยความน้อยใจ แต่ทว่ากลับยังไม่ล้มเลิกความคิด นางวางตะกร้าลงบนโต๊ะหิน หลังจากนั้นก็ค่อยๆเริ่มปลดสายรัดเอวของนางออก เดิมทีนางก็สวมใส่น้อยชิ้นอยู่แล้ว เมื่อสายรัดเอวหลุดออก ชุดผ้าไหมพลันเลื่อนไหลลงจากบ่า ก็ยิ่งเผยให้เห็นเอี๊ยมสีชมพูที่อยู่ด้านใน

นางไม่ใส่ใจที่โม่จื่อเฟิงนั้นไม่ชายตามองนาง พลันเอื้อมมือคว้าท้ายทอยของโม่จื่อเฟิง หลังจากนั้นเรือนร่างอันอ่อนนุ่มก็นั่งลงบนตักของเขา “ท่านอ๋องเพคะ หลายวันก่อนข้าได้เข้าวัง ฝ่าบาททรงตรัสถามกับข้าถึงเรื่องทายาท ท่านเป็นพระอนุชาแท้ๆองค์เดียวของฝ่าบาท ฝ่าบาททรงใส่พระทัยเกี่ยวกับทายาทของท่านอย่างมากนะเพคะ”

นางแต่งเข้าจวนอ๋องมาได้ครึ่งปีกว่า ไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆในท้องของนางแม้แต่นิด ท่านผู้สูงศักดิ์ในวังทั้งสองจึงร้อนพระทัย ยิ่งไม่ต้องกล่าวว่านางเป็นถึงคุณหนูสกุลเซียว มารดาของนางรวบรวมตำรับยาพื้นบ้านนานาชนิด ให้นางทานของประหลาดๆแทบทุกวัน ก็เพื่อให้นางตั้งครรภ์ทายาทของอู่เซวียนอ๋อง

แต่ทว่านางไม่กล้าที่จะกล่าวกับผู้ใดก็ตาม ตั้งแต่ที่แต่งเข้าจวนอู่เซวียนอ๋องมา บุรุษผู้นี้มิเคยแตะต้องเรือนนางแม้สักครั้ง จวบจนตอนนี้ร่างกายของนางยังคงบริสุทธิ์ผุดผ่อง มันเป็นเรื่องยากที่จะตบมือข้างเดียวให้ดัง นางเพียงคนเดียวจะให้กำเนิดเด็กขึ้นมาได้อย่างไร? ผู้สูงศักดิ์ทั้งสองแห่งวังหลวงได้ส่งสัญญาณเงียบๆได้อย่างกระจ่าง ถ้าหากท้องของนางยังไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ ก็จะคัดเลือกจากสกุลผู้มีฐานะเข้ามาในจวน

นางคือพระราชาแห่งจวนอ๋อง ถ้าหากให้สตรีอื่นชิงตั้งท้องก่อนนางแล้วล่ะก็ ตำแหน่งซื่อจื่อแห่งจวนอ๋องในอนาคตนั้นก็ย่อมมิใช่ของลูกนางแน่นอน สังคมแห่งนี้ มารดาจำต้องพึ่งพาอาศัยบุตร หากนางไม่มีทายาทเป็นหลักประกัน ชีวิตของนางในจวนอ๋องหลังจากนี้ย่อมพอจะนึกออก ดังนั้นนางจึงไม่สามารถที่จะรอได้อีก

ขณะที่นางกล่าวก็ได้กระซิบที่ข้างใบหูของโม่จื่อเฟิง เพื่อที่จะได้รับความโปรดปรานจากโม่จื่อเฟิง นางยังแอบเชิญแม่เล้าจากหอนางโลมมาสอนวิชาแก่นาง ถึงแม้นางจะรู้สึกว่ามันน่ารังเกียจอย่างมากแต่นางก็ยังคงกระทำเช่นนี้

น่าเวทนา ในขณะที่นางพยายามเข้าใกล้ ใบหน้าของโม่จื่อเฟิงพลันมืดครึ้มดิ่งลง และในขณะที่นางไม่ทันได้ตั้งตัว เขาก็ได้ผลักไสนางออกไป

เซียวอวิ๋นฉินล้มลงไปกับพื้นพลันมองไปยังโม่จื่อเฟิงด้วยยากที่จะเชื่อ บุรุษไม่ชอบน้ำเสียงเช่นนี้หรือ? แม่เล้าได้กล่าวไว้อย่างชัดเจนว่าไม่มีบุรุษคนใดที่สามารถจะเผชิญกับมารยาร้อยเล่มเกวียนของสตรีได้