ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 178

ตอนที่ 178 ศัตรูบนเส้นทางคับแคบ

“นี่มันป่าบนภูเขาลึกนะ คิดไม่ถึงว่ายังมีคนอาศัยอยู่จริงด้วย” หลิวเอ้อร์ตบไปที่ศีรษะตนเองเบาๆด้วยเข้าใจว่าตนตาฝาด

เฉินอิงลุกขึ้นยืนบอกมือให้กับคนทั้งสอง พลันตะโกนถาม “พี่สะใภ้ท่านนั้น บ้านของท่านเป็นที่ขายสมุนไพรในภูเขาใช่หรือไม่?

พี่สะใภ้?

หลินซินเยียนที่กำลังแบกท้องและจูงมือสรือโถวอยู่นั้นอดไม่ได้ที่จะตัวสั่นเทิ้ม สำหรับการเรียกขานเช่นนี้ นางมีความรู้สึกเดจาวูที่ยุ่งเหยิงบางอย่าง แต่ทว่านางยังคงจูงมือของสรือโถวเดินไปยังเบื้องหน้าของสองคนนั้น เมื่อพบว่าทั้งคู่นั้นใส่ชุดมือปราบ นางจึงมีท่าทีนอบน้อมหลายส่วน “พี่ชายมือปราบทั้งสองมาหาบิดาบุญธรรมข้าด้วยเรื่องอันใดหรือเจ้าคะ?”

“ร้านขายสมุนไพรนั่นเป็นของบิดาบุญธรรมเจ้าหรือ โอ้ ช่างดีเสียจริง” เฉินอิงเมื่อได้ยินดังนั้นพลันรีบกล่าวด้วยความตื่นเต้น “ข้าและเพื่อนของข้าเดินวนเวียนในภูเขาอยู่นานแล้ว ก็หาบ้านของเจ้าเนี่ยล่ะ ฝ่าบาททรงยินดีที่มีพระธิดา ต้องการให้เฉลิมฉลองกันทั่วหล้า จึงแจกจ่ายลูกอมมงคลทุกบ้านทุกเรือน ข้าและสหายจึงเดินทางมาหาครอบครัวของเจ้าเป็นกรณีพิเศษ”

หลินซินเยียนติดตามท่านโจวอาศัยอยู่ที่แห่งนี้เป็นเวลามากกว่าครึ่งปี ปกติแทบจะไม่ได้ติดต่อสื่อสารกับผู้คนด้านล่าง เพียงในแต่ละเดือนท่านชายโจวจะนำสมุนไพรบางส่วนเข้าไปในเมืองเพื่อแลกเปลี่ยนเป็นเสบียงก็เท่านั้น เมื่อนึกดูก็คงเป็นเพราะสาเหตุนี้จึงทำให้พวกเขาทราบว่ามีครอบครัวหนึ่งอาศัยอยู่บนภูเขา

“อย่างนี้นี่เอง ต้องขอบคุณพี่ชายมือปราบทั้งสองแล้ว ถ้าไม่อย่างนั้นพวกท่านก็นำลูกอมมงคลมอบให้แก่ข้าเถิด บ้านข้ายังห่างออกไปจากที่นี่อยู่มาก จะได้ไม่ต้องรบกวนพี่ชายมือปราบทั้งสองไปส่งด้วยตนเอง” หลินซินเยียนกล่าวพลางยิ้มแย้ม

หลิวเอ้อร์และเฉินอิงเมื่อได้ยิน สีหน้าพลันยุ่งยากขึ้นมากะทันหัน “พี่สะใภ้ ไม่ใช่ว่าพวกเราไม่อยากจะมอบให้กับท่านโดยตรงหรอกนะ ทว่าใต้เท่าของพวกเรานั้นไม่เชื่อว่าพวกเราจะขึ้นภูเขาเพื่อแจกจ่ายลูกอมมงคลจริง ดังนั้นจึงให้พวกเรานำพวกท่านกลับไปรับลูกอมมงคลที่ศาลาว่าการ คงต้องโทษที่พวกเราล่วงเกินคนใหญ่คนโต ท่านใต้เท้าจึงไม่เชื่อถือพวกเรา ต้องรบกวนพี่สะใภ้ติดตามพวกเรากลับไปที่เมืองด้วยแล้วกันเถิด”

ต้องลงจากภูเขาเพื่อไปรับลูกอมมงคล ….ถ้าหากเป็นเช่นนั้นหลินซินเยียนก็อดที่จะลังเลมิได้ ถึงแม้นางจะได้เปลี่ยนแปลงรูปลักษณ์แล้ว แต่ก่อนที่เด็กยังไม่คลอดออกมา นางก็ไม่อยากที่จะปรากฏตัวต่อสายตาผู้คน

สรือโถวที่อยู่ด้านข้างเมื่อได้ยินว่ามีลูกอมมงคลดวงตาก็สว่างสดใสทันที ยังทำเสียงซู้ดน้ำลายแสดงเกินจริง แต่ในช่วงเทศกาลฉลองปีใหม่จีนเขาเพิ่งจะได้กินลูกอมไปหลายเม็ด แต่เด็กก็ยังคงเป็นเด็กวันยังค่ำ เมื่อได้ยินว่ามีลูกอมให้กินก็มองหลินซินเยียนตาปริบๆ “พี่สาวฮะ ตอนนี้ยังไม่มืดค่ำ พวกเราไปรับลูกอมกลับมาก็ยังทันนะขอรับ พี่สาว นานแล้วนะที่ข้าไม่ได้กินลูกอมเลย”

“ถูกต้องแล้ว พี่สะใภ้ ไปกับพวกเราคงใช้เวลาไม่นานนัก อีกทั้งพี่สะใภ้ก็จะได้ช่วยธุระพวกเราสองสหายด้วย ไม่เช่นนั้นแล้วพวกเราก็คงไม่สามารถไปรายผลการปฏิบัติงานได้ หลังจากที่ไปรับลูกอมมงคล พวกเราทั้งสองยังจะควักเงินส่วนตัวซื้อผลไม้เชื่อมให้กับพี่สะใภ้อีกด้วย เฉินอิงเห็นว่าหลินซินเยียนไปเต็มใจที่จะไปเท่าไรนัก จึงรีบกล่าวชักชวน

หลินซินเยียนถอนหายใจ สัมผัสใบหน้าที่หยาบกระด้างเล็กน้อยของตน จึงตกลงพยักหน้าตอบรับในที่สุด

“เยี่ยมจริงๆ มีลูกอมกินแล้ว” สรือโถวเบิกบานใจอย่างมาก ขณะที่ยังสะพายตะกร้าอยู่ก็ยังกระโดดตัวลอยทำให้หลินซินเยียนถึงกับยิ้มเจื่อน

ครึ่งปีที่ผ่านมานี้นางเริ่มเคยชินกับชีวิตที่ราบเรียบและเงียบสงบเช่นนี้ แต่สรือโถวนั้นช่างเป็นเด็กที่น่าสงสารจริงๆ เพียงแค่ปรารถนาเล็กๆน้อยๆอยากจะกินลูกอมก็เท่านั้น นางจึงอดกลั้นที่จะปฏิเสธเขาไม่ได้

เนื่องจากหลินซินเยียนนั้นตั้งครรภ์อยู่ ดังนั้นหลิวเอ้อร์และเฉินอิงจึงดูแลนางตลอดการเดินทาง การเดินทางนั้นเป็นไปอย่างเชื่องช้ามาก ฉะนั้นเมื่อทุกคนค่อยๆลงจากเขาถึงได้กินเวลาไปหลายชั่วยาม เมื่อมาถึงถนนทางลงเขาทุกคนจึงค่อยยังชั่วขึ้นบ้าง เมื่อพบรถเกวียนคันหนึงและเนื่องจากหลิวเอ้อร์และเฉินอิงสวมชุดมือปราบ ดังนั้นประชาชนในพื้นที่จึงค่อนข้างต้อนรับ ทักทายพวกเราให้โดยสารติดไปกับรถเกวียน

หมู่บ้านนี้ไม่ใหญ่ อีกทั้งยังเจริญไม่มาก แต่คนเดินที่ถนนก็ยังขวักไขว่อยู่บ้าง เนื่องจากคนในหมู่บ้านนั้นมีจำนวนไม่มาก ผู้คนส่วนใหญ่จึงรู้จักมักคุ้นกันดี ตลอดทางหลิวเอ้อร์และเฉินอิงก็ได้ทักทายกับผู้คนอยู่ไม่น้อย