ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 179

ตอนที่ 179 เพื่อหมอตำแยที่ดีที่สุด

“ถุ้ยย เป็นแค่แม่ทัพขยะที่เกาะตำแหน่งของลูกสาวมิใช่หรือ? แถมยังยึดถือว่าตนเองเป็นพระญาติราชวงศ์เสียด้วย

เมื่อกลุ่มรถของหลินโสงฉีเดินออกไป ชายวัยกลางคนที่ยืนอยู่ด้านหน้าหลินซินเยียนก็ถุยน้ำลายไล่ตามหลังรถม้า คนที่อยู่ด้านข้างเมื่อได้ยินเช่นนี้ก็รีบกรูเข้ามาห้อมล้อม

“นี่ พี่ชาย ได้ยินที่ท่านพูดเหมือนรู้ว่าเขาเป็นใคร? เขาเป็นใครหรือถึงได้หยิ่งยะโสเช่นนี้” คนข้างๆถาม

ดูเหมือนว่าชายกลางคนนั้นเองก็ยินดีที่จะตอบคำถามของทุกคน “นั่นก็คือแม่ทัพรักษาประตูด่านชายแดน หลินโสงฉี ปีที่แล้วไม่ใช่ว่ากลับเมืองเฟิ่งชีไปแล้วหรือ? เดิมทีก็ไม่ได้มีตำแหน่งอะไรแท้ๆ ดังนั้นจึงเจตนาทำการคัดเลือกสาวงามจากหญิงสาวในตระกูลเข้าการคัดเลือกสาวงาม เมื่อคัดเลือกหญิงสาวผู้ช่วยหลายสิบรายเข้าวัง ซึ่งลูกสาวผู้มีหน้าตางดงามก็ถูกคัดเลือกด้วย เขาจึงลืมตาอ้าปากขึ้นมาได้ เจ้าอย่ามองว่าเขาหยิ่งยะโสกับคนในหมู่บ้านอย่างพวกเรา ตอนอยู่ในเมืองเฟิ่งชีเกรงกว่าคงไม่กล้าแม้แต่จะกระดิกตัว”

“ที่แท้ก็แบบนี้นี่เอง ลูกสาวผู้นี้เพิ่งจะได้เข้าวังก็ยกขึ้นหิ้งแบบนี้ จนกลายเป็นคนเด่นดังต่อเบื้องหน้าพระพักตร์ของฝ่าบาทขึ้นมาจริงๆ เช่นนั้นเขาไม่หยิ่งจองหองเลยหรือ?” หลายๆคนพูดคุยพลางส่ายหน้าด้วยความดูถูก โดยไม่ทันสังเกตถึงใบหน้าอันขาวซีดของหลินซินเยียนที่อยู่ใกล้ๆ

หลินโสงฉีมีเพียงบุตรีคนเดียวที่ยังไม่แต่งงานออกเรือน ซึ่งก็คือบุตรีของฮูหยินท่านแม่ทัพในปัจจุบัน ซึ่งน้องสาวในนามคนที่สามของนาง นามว่าหลินอิ๋งอิ๋ง เค้าโครงใบหน้าของหลินอิ๋งอิ๋งนั้นโดดเด่นอย่างมาก เพียงแต่นิสัยหยาบคายเกเรอยู่บ้าง แต่นิสัยเกเรเอาแต่ใจคิดจะมาคัดเลือกสาวงามย่อมต้องแสร้งทำตัวให้กลายเป็นดอกบัวขาวบริสุทธิ์ มิเช่นนั้นแล้วนิสัยแบบนั้นของนางจะคัดเลือกเข้ามาได้อย่างไร

สรือโถวเงยหน้าขึ้นและพบเห็นความผิดปกติบนใบหน้าของนาง จึงถามนางด้วยความห่วงใย “พี่สาว ท่านเป็นอะไรหรือ?”

เมื่อหลินซินเยียนรู้สึกตัวจึงส่ายศีรษะเบาๆ “พี่สาวไม่เป็นอะไร แล้วเจ้าล่ะได้รับบาดเจ็บนี่”

“ข้าไม่เป็นไร เพียงแค่เสื้อถูกเฆี่ยนจนขาด” สรือโถวหันเผยแผ่นหลังให้นางดู เมื่อได้เห็นหลินซินเยียนกลับอดไม่ได้ที่จะขมวดเรียวคิ้ว เสื้อด้านหลังของสรือโถวถูกเฆี่ยนจนขาด เผยให้เห็นรอยแดงสายหนึ่งที่อยู่บนผิวหนัง ไฉนจึงพูดราวกับว่าเขาไม่เป็นอะไร?

รอยขนาดนี้ ไหนเลยจะไม่เจ็บ?

หลินซินเยียนพลันอ่อนยวบ อดไม่ได้ที่จะดึงเขาเข้ามากอด “สรือโถวเป็นเด็กดีจริงๆ ได้รับบาดเจ็บแต่กลับไม่ร้องไห้โวยวายเลย แต่ยังดีที่บาดเจ็บเพียงเล็กน้อย กลับไปเอายาของท่านโจวมาโปะๆเดี๋ยวก็ดีขึ้นนะ”

“อื้ม” สรือโถวพยักหน้า จูงมือนางเดินตรงไปยังข้างหน้า “พี่สาว พวกเรากลับภูเขากันเถอะ ข้ารู้สึกว่า….คนนิสัยไม่ดีที่ข้างล่างนี่เยอะเหลือเกิน”

เมื่อได้ยินสรือโถวกล่าวเช่นนั้น ภายในใจของหลินซินเยียนรู้สึกเศร้า พลันบีบมือของสรือโถวไว้แน่น “ที่ไหนๆก็สามารถมีคนเลวได้ทั้งนั้น สรือโถวไม่อาจที่จะพบกับคนเลวคนหนึ่งแล้วในภายภาคหน้าจะขลาดเขลาไม่ยอมลงมาไม่ได้นะ”

สรือโถวยิ้มด้วยความอึดอัดแสดงออกว่าคนนั้นเข้าในที่นางกล่าว แต่ทว่าในดวงตาทั้งคู่ของเขากลับเห็นได้ชัดว่ายังคงมีความอึมครึมอยู่

หลินซินเยียนถอนหายใจ ในที่สุดก็ไม่ได้กล่าวถึงเรื่องนี้อีกต่อไป นำสรือโถวมุ่งไปยังทางกลับบ้าน

นางไม่ได้รู้ตัวเลยว่ายามที่ร่างของนางหายลับไปที่ปลายถนน ก็มีรถม้าคันหนึ่งปรากฏขึ้นตรงบริเวณที่นางเคยยืนอยู่เมื่อครู่ เพียงแต่เมื่อเปรียบเทียบรถม้าคันนี้กับรถม้าของหลินโสงฉี แล้ว ยังหรูหรากว่ามาก

โม่จื่อเฟิงเปิดม่านรถด้วยเรียวคิ้วที่ขมวดเป็นร่องลึก “จินมู่ เจ้าเห็นสตรีคนเมื่อครู่หรือไม่?”

“ผู้ใดหรือขอรับ?” จินมู่ที่อยู่บนหลังม้า หันกลับมาถามคนในรถด้วยความแปลกใจ