ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 180

ตอนที่ 180 กลับเมืองเฟิ่งชี

หลังจากนั้นหลายวันก็เดินทางมาถึงเมืองเฟิ่งชี หลินซินเยียนคิดว่าตนเองนั้นอาจจะกระวนกระวายหรือไม่ก็ตื่นเต้น แต่กลับผิดจากที่คาด นางรู้สึกสงบอย่างมาก บางทีเป็นเพราะว่าขณะที่มาถึงหน้าประตูเมือง เจ้าเด็กน้อยในท้องของนางก็ไม่อยู่ไม่สุขเท่าไรนัก ดิ้นถีบนางอยู่หลายทีราวกับกำลังเตือนนางว่า ยามนี้นางมิใช่ตัวคนเดียวอีกต่อไปแล้ว

ข้างกายของนางยังมีอีกหลายผู้คนจึงทำให้นางนั้นอุ่นใจ ที่สำคัญไปกว่านั้น ในท้องของนางยังมีเจ้าตัวเล็กจอมอาละวาดอยู่

ตลอดที่ผ่านมานางรู้สึกว่าตนเองนั้นช่างโชคดีจริงๆ ถึงแม้จะตกอยู่ในสภาพน่าเวทนา แต่นางก็ยืนหยัดไว้ได้อย่างน่าอัศจรรย์ อีกทั้งทุกครั้งที่ตกยากลำบากก็มักจะได้พบกับคนให้ความช่วยเหลือนาง นี่ก็นับว่ามีโชคดีล่ะนะ

อินฉีเตรียมการได้รอบคอบอย่างมาก ซื้อเรือนหนึ่งหลังในเมืองเฟิ่งชี ตัวเรือนมีขนาดไม่ใหญ่ ยังเล็กกว่าเรือนที่อยู่บนภูเขาอยู่บ้างแต่ทว่าก็เพียงพอให้ทุกคนอยู่อาศัย และภายในเรือนก็ไม่มีคนรับใช้อื่นๆ สำหรับท่านโจวดูเหมือนว่าจะไม่ค่อยเต็มใจให้คนนอกเข้ามามีส่วนร่วมในชีวิตของเขา

ถึงแม้ว่าเรือนนี้จะไม่ได้อยู่ในเขตชุมชน แต่ระยะทางห่างจากใจกลางเมืองกลับไม่ไกลเท่าไรนัก ดังนั้นการออกออกมาข้างนอกจับจ่ายซื้อของก็สะดวกสบาย เรือนหลังนี้ถึงแม้จะไม่ใหญ่มากแต่สถานที่อย่างเมืองเฟิ่งชีที่ทั่วทุกตารางนิ้วมีค่าดั่งทองคำย่อมมีราคาไม่น้อย เพื่อทำให้นางคลอดบุตรได้อย่างสบายใจ แน่นอนว่าอินฉีย่อมจ่ายไปไม่น้อยเลย

แต่น่าเสียดาย ไม่รู้ว่าด้วยสาเหตุใด อินฉียิ่งจ่ายออกไปเยอะเท่าไหร่ ใจนางก็ยิ่งไม่สงบเท่านั้น นางดูเหมือนจะไม่เชื่อว่าบุรุษผู้หนึ่งจะทำได้ถึงขั้นนี้เพียงเพื่อสตรีที่ตั้งท้องกับบุรุษอื่น อินฉีนั้นรู้สึกดีกับนาง นางเองก็สามารถรับรู้ได้ กระทั่งคิดจะบอกเขาไปตรงๆอยู่หลายหนว่าระหว่างเขากับนางนั้นไม่อาจจะเป็นไปได้

แต่อินฉีนั้นก็ฉลาดรู้ทัน ทุกครั้งที่เห็นว่านางต้องการจะกล่าวออกมา ก็จะพูดไม่กี่คำเพื่อเปลี่ยนเรื่อง ไม่เคยให้โอกาสนางได้บอกกล่าวเลยสักครั้ง

เพียงมีความรู้สึกดี เขาจะสามารถอดกลั้นกับลูกในท้องของนางได้หรือไม่? ในสังคมระบบศักดินาเช่นนี้ แนวคิดของพวกบุรุษไม่ใช่ว่ามีอำนาจสิทธิขาดทุกอย่างหรือ? แม้ว่าอินฉีจะลงทุนจับจ่ายด้วยรอยยิ้มอยู่เสมอ แต่ลึกลงไปข้างในของหลินซินเยียนยังคงรู้สึกว่าทุกอย่างล้วนไม่จริง ทั้งยังตัดสินใจแล้วด้วยว่าหลังจากที่เด็กคลอดออกมา นางยังต้องการใช้ชีวิตต่อไปโดยเป็นอิสระจากอินฉี

เมื่อเห็นนางยืนเหม่ออยู่ที่ระเบียง อินฉีจึงหยิบเสื้อคลุมมาให้หนึ่่งผืน “อากาศหนาวเย็น ยืนอยู่ตรงนี้นานจะไม่สบายเอาง่ายๆ ตอนนี้เป็นช่วงเวลาสำคัญของเจ้า ไม่ควรเกิดความผิดพลาดแม้แต่น้อย”

เขาคิดจะนำเสื้อคลุมไว้บนไหล่นาง แต่นางกลับก้าวถอยโดยไม่ทันตั้งตัว กล่าวด้วยความยิ้มแย้ม “ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ สตรีมีครรภ์กลัวความร้อนเป็นที่สุด กลับไม่รู้สึกว่าหนาวเย็นเลย”

มือของอินฉีพลันแข็งทื่อ ทว่ารอยยิ้มบนใบหน้ากลับไม่เปลี่ยนแม้แต่เล็กน้อย เขาถือเสื้อคลุมกลับมา “ควรระมัดระวังอยู่เสมอจึงจะดี”

“อืม” หลินซินเยียนส่งเสียงตอบรับ

ที่ปลายระเบียงนั่น ยายหลิวที่สวมผ้ากันเปื้อนกำลังเดินมากวักมือเรียกคนทั้งสองเข้าไปทานข้าว หลินซินเยียนจึงส่งเสียงตอบรับไปว่า “มาแล้วๆ” แล้วจึงเดินนำหน้าอินฉีไป

ขณะที่นางหันไป รอยยิ้มบนใบหน้าอินฉีค่อยๆคลายลงและความเศร้าเสียใจเข้ามาแทนที่ แต่เขาก็ซ่อนใบหน้าที่ผิดหวังเอาไว้อย่างรวดเร็ว ขณะที่เข้าไปในห้องรับประทานอาหาร บนในหน้าก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มอันอบอุ่นอีกครั้ง

เนื่องจากอินฉีอยู่ด้วย ถึงแม้จะมีเพียงไม่กี่คนแต่ก็ยังคงแบ่งโต๊ะทานข้าว หลินซินเยียนเหลือบมองไปที่โต๊ะของสรือโถวกับยายหลิวแล้วจึงรู้สึกอึดอัดอยู่บ้าง อยู่ร่วมกันมานาน ในใจของนางได้คิดว่าพวกเขากลายเป็นครัวของนางเสียแล้ว กลับนึกไม่ถึงว่าในยามนี้ กลับถูกเตือนสติด้วยความแตกต่างระหว่างชนชั้นอย่างชัดเจน