ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 181

ตอนที่181ดอกบัวสีขาวที่สวยสะอาดบริสุทธิ์

“อ้าวแม่นางก็มาฟังละครเพลงเช่นกันหรือรีบหน่อยนะเหลือแค่โต๊ะสุดท้ายแล้วถ้าช้ากว่านี้จะไม่มีที่นั่งแล้วนะ”บ่าวที่รับผิดชอบเรียกแขกของร้านอาหารเห็นหลินซินเยียนยืนอยู่ที่หน้าประตูก็รีบยิ้มต้อนรับ

หลินซินเยียนย่นคิ้วในใจของนางนั้นยังเป็นห่วงสรือโถวอยู่ดังนั้นจึงไม่อยากเสียเวลาอยู่ที่นี่ถึงแม้ว่าสรือโถวจะอยากฟังละครเพลงแต่ว่าเขาไม่มีเงินถ้าเขาเข้ามาในร้านอาหารนั้นคงจะเป็นไปไม่ได้ดังนั้นนางจึงได้ยิ้มให้กับบ่าวปฏิเสธแล้วจึงหันหลังเดินไป

นางเพียงแค่เดินไปสองก้าวขาของนางก็หยุดชะงักพลันเห็นรถม้าที่ดูหรูหราอย่างชัดเจนคันหนึ่งกำลังวิ่งมาที่ไกลๆรถม้าคันนี้นางจะไม่คุ้นเคยได้อย่างไรในเมืองเฟิ่งซีนี้นอกจากโม่จื่อเฟิงแล้วไม่มีใครที่จะสามารถอวดรวยนั่งรถม้าที่หรูหราเช่นนี้ได้

นางมองซ้ายมองขวาที่นี่คือถนนหลักทั้งสองด้านไม่มีซอยเล็กนางลังเลใจอยู่สักพักถึงได้หมุนตัวเดินเข้าร้านอาหารหวังว่าจะเป็นโอกาสที่สามารถหลบซ่อนจากโม่จื่อเฟิงได้

บ่าวพานางมานั่งที่โต๊ะเล็กๆตรงซอกมุมหนึ่งไม่ใช่ว่าบ่าวดูถูกนางแต่เป็นเพราะว่าโต๊ะส่วนใหญ่นั้นเต็มแล้วเห็นนางเป็นหญิงมีครรภ์บ่าวจึงนำชาจางๆมาให้

“พี่ชายคนตั้งมากมายมาที่นี่เพื่อที่จะฟังละครเพลงหรือเหตุใดจึงไม่เห็นคนร้องเพลงอยู่บนเวทีเลยเล่า”นางมองไปยังเวทีบนเวทีมีเพียงพิณโบราณแต่ไม่เห็นมีคนเลย

บ่าวรินชาให้นางไปอธิบายไป“แม่นางไม่รู้อะไรแม่นางอวิ๋นเพิ่งจะร้องเพลงจบไปตอนนี้กำลังพักอยู่เพื่อที่จะดึงดูดแขกมากขึ้นแม่นางอวิ๋นต้องพักเป็นเวลาครึ่งชั่วยามตอนนี้เป็นเวลาพักของนางแม่นางอย่าเพิ่งใจร้อนอีกสักพักแม่นางอวิ๋นก็จะขึ้นมาร้องเพลงต่อแล้ว”

หลินซินเยียนตรวจสอบคนรอบๆก็พบว่าคนที่อยู่ในร้านอาหารนี้แทบจะทั้งหมดเป็นผู้ชายแล้วก็มีบางคนเป็นคุณนายมีเงินร่ำรวยและคนส่วนใหญ่กำลังพูดคุยกันอยู่ว่าประมูลในอีกสักพักอะไรประมาณนี้

นางฟังอย่างสงสัยก็เลยกวักมือเรียกบ่าวเป็นเพราะแขกในวันนี้เยอะบ่าวก็อารมณ์ดีดังนั้นเมื่อตอบคำถามจึงมีความอดทนมากนิดหน่อย

“พี่ชายข้าขอถามอีกประโยคเดียวที่คนพวกนั้นพูดเรื่องเกี่ยวกับประมูลนี่มันเกี่ยวกับอะไรหรือ”หลินซินเยียนดื่มชาร้อนไปแล้วก็ถาม

บ่าวได้ยินเช่นนั้นก็หัวเราะ“แม่นางท่านนี่ไม่รู้อะไรเลยจริงๆนะเนี่ยแต่เดิมข้าเองก็คิดว่าท่านเองก็มาประมูลเช่นกันดูแล้วท่านคงจะบังเอิญเข้ามาพอดีข้าจะบอกท่านแบบไม่ปิดบังเลยนะแม่นางอวิ๋นดีดพิณได้ไพเราะมากแต่ว่านางนั้นเป็นคนน่าสงสารฐานะของครอบครัวก็ตกอับไม่สามารถพึ่งพาการขายความสามารถเพื่อเลี้ยงชีพแต่ว่าแม่นางอวิ๋นนั้นเป็นคนที่ยึดมั่นในคุณธรรมบอกว่าขายให้คนทั่วไปไม่สู้ขายให้กับคุณชายดังนั้นวันนี้จะเป็นวันที่แม่นางอวิ๋นขายตัวเองแน่นอนละเพียงแค่เป็นนักแสดงก็สามารถขายตัวได้แต่ไม่ใช่คนมั่วๆเช่นนั้นมิเช่นนั้นจะไม่สามารถเข้ามาประมูลในร้านอาหารของพวกเราได้”

เป็นเช่นนี้นี่เองเมื่อฟังมาถึงตรงนี้หลินซินเยียนถูกทำให้เข้าใจว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นจนได้แต่ว่าสำหรับผู้หญิงและผู้ชายที่สามารถร้องเพลงได้นั้นแท้จริงแล้วเพื่อให้ผู้อื่นฟังละครเพลงแล้วซื้อคนกลับบ้านนะหรือแค่กลัวว่าความต้องการของเจ้าพวกตาเฒ่าขี้เมาไม่ได้อยู่ที่เหล้าก็เท่านั้นเอง

นางอดไม่ได้ที่จะมองไปยังคุณนายที่ร่ำรวยพวกนั้นนางมองอย่างพิจารณาใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความเงียบเหงามากกว่าครึ่งมองเช่นนี้แล้วจิตใจของคุณนายพวกนี้ซื้อนักแสดงกลับไปนั้นคงทำให้คนอื่นใคร่ครวญไม่น้อยในสังคมนี้ผู้หญิงไม่เพียงแต่จะไม่สามารถอิจฉาได้แล้วยังจะต้องเอาใจใส่สามีของตัวเองหนึ่งในนั้นยังรวมถึงการหาคนมาปรนนิบัติสามีของตัวเองอีกด้วย

“น่าเศร้า”หลินซินเยียนอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมาหญิงสาวยุคอดีตใช้ชีวิตอย่างน่าเศร้าใจไม่เพียงแต่ต้องอดทนสามีของตัวเองใฝ่หาความสุขเพื่อที่จะได้รับความรักจากสามีของตัวเองยังจะต้องหาผู้หญิงมาให้สามีของตัวเองอีก