ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 183

ตอนที่183การเชื้อเชิญที่แปลกประหลาด

“พวกเราเคยเจอกันที่ไหนมาก่อนรึเปล่า”โม่จื่อเฟิงถาม

หลินซินเยียนกระตุกมุมปาก ในใจของนางนั้นมีเรื่องมากมายพลุ่งพล่านอยู่ในใจ สีหน้าของนางเปลี่ยนแปลงไปมาก ผู้ชายคนนี้ยังรจำได้อีกหรือว่านางเป็นใคร

“ท่านชายท่านนี้เป็นบุคคลที่มีลักษณะเลิศล้ำถ้าหากว่าพวกเราเคยเจอกันมาก่อนเช่นนั้นก็คงจะเป็นในฝันละกระมัง”รอยยิ้มของหลินซินเยียนสวยสดงดงามแค่เอ่ยปากคำเดียวก็ทำให้เกิดท่าทียั่วยุนางเข้าใจโม่จื่อเฟิงดีผู้หญิงที่รีบยืนอยู่ด้านหน้าเกินไปนั้นเขาก็ยิ่งรู้สึกว่าไม่ชอบที่ไม่เจียมตัว

เป็นอย่างที่คิดว่าโม่จื่อเฟิงได้ยินเช่นนั้นแล้วสีหน้าก็เข้มขึ้น

ผู้ชายที่อยู่รอบๆนั้นเห็นหญิงซินเยียนท้องใหญ่แล้วยังไม่ลืมอยากจะเอาชนะผู้ชายรูปหล่อนั้นก็ล้วนแสดงสีหน้าดูถูกนางแต่ว่าหลินซินเยียนไม่ได้ใส่ใจเพียงแค่ในขณะที่ทุกคนไม่ได้สังเกตเห็นนางก็แอบถอนใจ

หลินซินเยียนเห็นโม่จื่อเฟิงยืนอยู่ตรงหน้านางอยู่นางหัวใจนางที่เพิ่งจะหล่นไปก็ต้องระแวงขึ้นมาอีกเวลานี้ไม่ใช่ว่าเขาควรจะแค้นใจเดินจากไปแล้วไม่ใช่หรือยังยืนอยู่ตรงหน้านางอีกนี่มันหมายความว่าอย่างไร

“ในความฝัน......”สีหน้าที่เข้มของโม่จื่อเฟิงผ่อนคลายลงอย่างมากเกินความคาดหมายของหลินซินเยียนเขาใช้มือเชยคางนางขึ้น“วิธีการพูดเช่นนี้เห็นได้ยากนักดวงตาของเจ้านั้นไม่เลวเลยเหมือนของผู้หญิงของข้าคนหนึ่ง”

มารดามันสิ

หลินซินเยียนตื่นเต้นตกใจอ้าปากค้างท่านเป็นอู่เซวียนอ๋องที่สง่างามในโลกหล้าจริงๆอยู่ต่อหน้าคนเยอะเช่นนี้ยังจะมาลวนลามหญิงท้องแก่นี่มันเรื่องอะไรกัน

จริงดั่งคาดเมื่อเขาเริ่มเคลื่อนไหวคนทั้งหมดในร้านอาหารก็ตกอยู่ในภวังค์

คนมีอำนาจบางส่วนในนั้นพลันนึกขึ้นมาได้ว่าโม่จื่อเฟิงเป็นพระเจ้าที่พวกเขาเคารพเมื่อนึกออกก็อดไม่ได้ที่จะตะโกนออกมาอย่างตกใจว่า“นั่นคนผู้นั้นคืออู่เซวียนอ๋อง”

คนจิตใจโหดเหี้ยมหน้าเย็นชาที่ถูกพูดถึงคนที่อยู่ในสนามรบแล้วฆ่าคนนับไม่ถ้วนซ้ำยังเป็นท่านอ๋องที่เกิดมารูปงามยิ่ง

มิน่าเล่าเมื่อครู่จึงรู้สึกคุ้นหน้ายิ่งนักนี่เพิ่งจะนึกออกว่าเคยพบกันที่งานฉลองแต่ว่าคนอย่างพวกเขานั้นเป็นไปไม่ได้เลยที่จะพบอู่เซวียนอ๋องในระยะใกล้แค่นี้คนทั่วไปก็ทำได้แค่มองจากที่ไกลๆดังนั้นจึงนึกออกได้ช้าคนที่รู้จักนั้นเสียวสันหลังวาบยังดีที่เมื่อครู่พวกเขาไม่ได้ทะเลาะวิวาทกับอู่เซวียนอ๋องขณะเดียวกันนั้นพวกเขายังเห็นด้วยกับกลุ่มคนเมื่อกี้ที่กำลังหาความตาย

แต่ว่า.......ข่าวลือที่ว่าผู้หญิงข้างกายของอู่เซวียนอ๋องนั้นล้วนเป็นสาวงามล่มเมืองเหตุใดจึงได้มาสนใจหญิงมีครรภ์เช่นนี้หรือว่าเบื่อรสชาติโสมคนแล้วจึงเปลี่ยนไปกินผักสดแทน

คิดเช่นนี้คนเหล่านั้นก็ตัดสินใจเงียบๆว่าจะไปตามหาหญิงมีครรภ์ที่หน้าตาสะสวยในเมืองนี้

ถ้าหากโม่จื่อเฟิงรู้ความคิดที่อยู่ในใจของคนเหล่านั้นกลัวว่าจะลงมือบีบคอพวกเขาเสียนี่

“ใช่ใช่ไหมดวงตาทั้งคู่ของข้านั้นดูดีใครๆก็พูดเช่นนี้สามารถเหมือนผู้หญิงที่อยู่ข้างกายท่านอ๋องได้ข้ารู้สึกโชคดีอย่างยิ่งเลย”เป็นเพราะว่าโอ้อวดเวลาที่หลินซินเยียนพูดนั้นจึงติดอ่างเล็กน้อย

แน่นอนว่าไม่ยินยอม

ความต้องการแปลกประหลาดเช่นนี้นางจะยินยอมได้อย่างไรกัน

นางอยากจะอ้าปากปฏิเสธทันใดนั้นก็เห็นโม่จื่อเฟิงยื่นตั๋วเงินมาให้ตั๋วเงินใบนั้นมีมูลค่าถึงหนึ่งพันตำลึงเขาชูตั๋วเงินให้หลินซินเยียนและคนรอบๆเห็นตั๋วเงินแผ่นนั้นดูเหมือนแสงทองกระพริบเข้าตาคนทั้งหลายจนปวดตา

“ท่านอ๋องเป็นผู้ที่ยิ่งใหญ่จริงๆผู้หญิงคนนี้พบเจอกับโชคดีเข้าให้แล้วพูดคุยเป็นเพื่อนแก้เบื่อให้แม่นางก็ได้รับตั๋วเงินมากมายขนาดนี้”

“อั๊ยยะรู้อย่างนี้วันนี้ข้าก็จะพาเมียน้อยที่มีครรภ์ของข้ามาด้วยแล้วนี่ถ้าหากได้รับความชื่นชอบจากท่านอ๋องลาภลอยเช่นนี้ก็จะเป็นของพวกเรา”

“ที่บ้านข้าก็มีหญิงท้องเรื่องเช่นนี้จะมีหญิงมีครรภ์ที่ไหนปฏิเสธก็แค่พูดคุยก็เท่านั้นน่าอิจฉาจริง”

หลินซินเยียนอยากจะปฏิเสธแต่เมื่อพลันได้ยินเสียงปรึกษากันของคนรอบๆแล้วนางอยากปฏิเสธแต่จะเอ่ยปากออกมาได้อย่างไรเล่าเมื่อเผชิญหน้ากับเงินทองที่ช่างยั่วยวนใจทุกคนก็คงเลือกทางเดียวกันถ้าหากว่านางปฏิเสธไม่ใช่แสดงความแปลกแยกมากไปหรืออีกอย่างจะทำให้โม่จื่อเฟิงสงสัยได้

การลังเลใจและต่อสู้กับความคิดของตัวเองของนางนั้นอยู่ในสายตาของโม่จื่อเฟิงทั้งหมดไม่รู้เมื่อไรเขาก็ยกมุมปากแล้วหัวเราะ“สะใภ้.....ท่านนี้ท่านคิดดีแล้วหรือยังเรื่องดีๆเช่นนี้ไม่ใช่ว่าจะหาได้ง่ายๆก็เพียงแค่อยู่เป็นเพื่อนแก้เบื่อให้เสียวอิงก็เท่านั้นท่านมาที่จวนอ๋องไม่ใช่ว่ามาเป็นคนใช้แต่ท่านมาเป็นแขก”