ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 184

ตอนที่184นี่มันเป็นโชคชะตาหรือไม่

ถ้าหากว่าตั๋วเงินจะเป็นเพียงแค่สิ่งยั่วยวนเช่นนั้นการไปเป็นแขกที่จวนอู่เซวียนอ๋องนั้นก็คือยาเสพติดชนิดหนึ่งทุกคนก็รู้ว่านิสัยของอู่เซวียนอ๋องนั้นเย็นชาไม่ค่อยคบหาใครเข้าถึงยากคนที่จะสามารถไปเป็นแขกของจวนอู่เซวียนอ๋องได้นั้นมีน้อยนักถ้าหากผู้มีบุญหนักศักดิ์ใหญ่คนไหนได้ไปเดินในจวนอู่เซวียนอ๋องนั้นก็คงจะเป็นเรื่องที่เอาไปคุยโม้ได้ทั้งชีวิต

ขณะนั้นทุกคนที่นั่นก็อิจฉาหลินซินเยียนจนตาร้อนสายตาที่มองมายังหลินซินเยียนนั้นราวกับจะพ่นไฟออกมาได้

“พี่สะใภ้”เห็นหลินซินเยียนไม่ส่งเสียงโม่จื่อเฟิงถึงได้เรียกเช่นนี้อีกที

เสียงนี้ทำให้หลินซินเยียนขนลุกทั่วร่างขนลุกราวกับหนังไก่ทั้งตัวโม่จื่อเฟิงเรียก“พี่สะใภ้”เมื่อฟังแล้วยังน่ากลัวยิ่งกว่าเรื่องผี

“เอ่อ.......เรื่องดีเช่นนี้ข้าจะปฏิเสธได้อย่างไรยินดีแน่นอน”หลินซินเยียนยิ้มไปถึงตา เวลาพูดทำท่าเหมือนคนละโมบโลภมาก

อวิ๋นเสียวอิงกวาดตามองนางอย่างดูถูกทีหนึ่งความมืดครึ้มในดวงตานั้นทำให้คนไม่หนาวก็สั่นแต่น่าเสียดายที่โม่จื่อเฟิงหันหลังให้ไม่ได้เห็นท่าทางเยือกเย็นของนาง

หลินซินเยียนรับตั๋วเงินมาจากโม่จื่อเฟิงอย่างกลัวๆพูดคำพูดที่แสดงถึงการสำนึกในบุญคุณอย่ามีคุณธรรมอย่างประจบประแจงแต่ครั้งนี้โม่จื่อเฟิงปิดปากเงียบทำแค่หันไปกำชับกับจินมู่ให้คุ้มกันนางกลับไป

คุ้มกันนั้นไม่ใช่เรื่องจริงเฝ้าติดตามอย่างใกล้ชิดต่างหากถึงจะถูกนี่แค่กลัวว่านางจะเอาเงินไปปัดหนี้สินละสิแต่ว่าเขาไม่คิดหรอว่าในเมืองเฟิ่งซีนี้จะมีใครกล้าไม่ขายเงินของจวนอู่เซวียนอ๋อง

โม่จื่อเฟิงพาอวิ๋นเสียวอิงไปแล้วเมื่อจากไปเขาไม่หันมามองหลินซินเยียนเลยเหมือนกับว่าเรื่องที่ให้หลินซินเยียนเข้าจวนอ๋องนั้นเป็นเรื่องที่เขาตัดสินได้ตามใจตัวเองก็เท่านั้น

จินมู่รับคำสั่งขับรถม้าคู่ใจอารักขาหลินซินเยียนแต่หลินซินเยียนยังหาสรือโถวไม่เจอจะกลับบ้านอย่างวางใจได้อย่างไรกัน ดังนั้นจึงจะเป็นที่จะต้องรบกวนจินมู่ให้พานางวนรอบเมืองหนึ่งรอบ

“คุณนายหรือว่าท่านจะกลับไปดูที่บ้านก่อนไม่แน่ว่าคุณชายน้อยของท่านจะกลับบ้านไปเองแล้วถ้าหากว่ายังไม่กลับไปข้าจะให้คนไปช่วยท่านตามหา”จินมู่มองรอบๆเห็นสีของท้องฟ้านั้นมืดแล้ว

หลินซินเยียนพยักหน้าพูด“ก็ดีเหมือนกัน”ในเมืองเฟิ่งซีนี้จินมู่จะตามหาใครนั้นไม่ใช่เรื่องยากอีกทั้งยังมีความกระตือรือร้นอย่างแรงกล้ายิ่งเป็นอัครเสนาบดีของเมือเฟิ่งซีนี้การหาคนนั้นคงไม่ยากหรอก

คิดเช่นนี้ใจของนางก็มั่นคงขึ้นนิดหน่อยถึงจะบอกเส้นทางกลับให้จินมู่ที่จริงแล้วไม่ไกลเลยยิ่งนั่งรถม้าแล้วก็ยิ่งใกล้กว่าเดิมเวลาผ่านไปไม่นานก็มาถึงหน้าประตูบ้านแล้ว

“ใช่แล้วคุณนาย.....”เมื่อหลินซินเยียนลงจากรถจินมู่ก็เรียกนางไว้ราวกับว่ามีเรื่องอยากพูดแต่ก็ลังเลใจ

หลินซินเยียนมองเขาอย่างสงสัย“ผู้บัญชาการจินมู่มีอะไรก็พูดตรงๆมาได้เลย”

“ไม่มีอะไรก็แค่....ถ้าหากท่านรับผิดชอบเป็นเพื่อนคุยแก้เบื่อให้กับแม่นางเสียวอิงแล้วระวังตัวหน่อยก็แล้วกัน”สิ่งที่จินมู่พูดนั้นเป็นคำพูดสองแง่สองง่าม

หลินซินเยียนตะลึงราวกับว่าเข้าใจอะไรบางอย่าง“ขอบคุณความหวังดีของผู้บัญชาการจินมู่มากข้าเข้าใจแล้ว”

“อ่อเช่นนั้นก็ดี”ในที่สุดจินมู่ก็ได้พูดสิ่งที่อยู่ในใจออกมาจึงได้ถอนใจออกมาด้วยความผ่อนคลาย“ที่จริงแล้วพูดถึงแม่นางเสียวอิงนั้นก็ไม่เคยทำเรื่องออกนอกกรอบแต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไรมักเกิดเรื่องกับคนที่คอยรับใช้ข้างกายแม่นางเสียวอิงโดยเฉพาะผู้หญิงหลายเดือนมานี้มีสาวใช้ตายไปแล้วเจ็ดแปดคนข้าเห็นสะใภ้มีท้องที่ใหญ่มากจึงไม่ง่ายเลยดังนั้นจึง....”

“ข้าเข้าใจแล้วขอบคุณผู้บัญชาการจินมู่ที่พูดประเด็น”สามารถทำให้จินมู่ผู้ซื่อตรงพูดคำพูดเช่นนี้ออกมาได้นั้นเช่นนั้นอวิ๋นเสียวอิงก็น่าจะเป็นคนที่ไม่น่าคบหาเท่าไหร่

โม่จื่อเฟิงหัวเราะ“เป็นเรื่องคาดไม่ถึงมากแม้แต่ตัวข้าเองยังคิดไม่ถึงผู้หญิงคนนั้นและนางมีดวงตาที่เหมือนกันจริงๆเจ้าเห็นหรือไม่”

“ข้าน้อยเห็นแล้วเหมือนจริงๆแต่ว่าโฉมหน้าของพวกเขานั้นไม่ใช่คนคนเดียวกันข้าน้อยเองก็มองอย่างพินิจพิเคราะห์แล้วไม่มีร่องรอยของหน้ากากเลย”ที่จริงถ้าหากเขามองออกโม่จื่อเฟิงเองก็ต้องมองออกเช่นกันจุดนี้จินมู่เองนั้นไม่มีข้อสงสัยเลยแม้แต่น้อย

“ไม่ใช่แปลงโฉมใบหน้านั้นก็ต้องเป็นนาง”โม่จื่อเฟิงพยักหน้า“แต่ว่า.....ไม่รู้ทำไมข้าไม่อยากให้นางเดินไปเช่นนั้นเป็นความรู้สึกเช่นนี้เจ้าเข้าใจหรือไม่”

“.......”จินมู่เงียบใบหน้าที่ซื่อตรงมีเส้นเลือดแดงฝาดปรากฏขึ้น“ข้าน้อยไม่เคยมีคู่มาก่อน”คำพูดเช่นเดียวกับใจคิดเขานั้นย่อมไม่เข้าใจความสัมพันธ์ชายหญิง

โม่จื่อเฟิงมองเขาอย่างประหลาดใจย่นคิ้ว“จินมู่เจ้าโทษข้าเรื่องที่ไม่หาเมียให้เจ้ารึ”

“ข้าน้อยไม่ได้หมายความเช่นนั้น”หน้าจินมู่แดงเข้าไปใหญ่

โม่จื่อเฟิงไม่สนใจเขาอีกลงมือวาดรูปต่อ“แล้วกันไปรอเมื่อข้าหานางพบค่อยเป็นห่วงเรื่องของเจ้า”

ประโยคนี้ทำให้หน้าของจินมู่ที่แดงกลายเป็นขาวในพริบตาจินมู่รู้สึกว่าตัวเองจะต้องหายสาบสูญไปคนเดียวแม้แต่อิทธิพลของอู่เซวียนอ๋องที่มีอยู่ทุกหนแห่งยังหาไม่เจอเช่นนั้นโอกาสที่นางจะยังมีชีวิตอยู่นั้นก็น้อยแท้จริงแล้วเขานั้นสงสัยว่าจะเกิดเรื่องสุดวิสัยกับนางแล้วดังนั้นจึงไม่มีข่าวคราวอะไรเลย

ความหมายของท่านอ๋องคือถ้าหาหลินซินเยียนไม่เจอก็จะไม่ให้เขาแต่งงานนะหรือ

ในฐานะผู้ชายอย่างจินมู่นั้นอยากจะบ้าตายเขามองไปยังโม่จื่อเฟิงอย่างเศร้าใจแต่ว่าน่าเสียดายเมื่อโม่จื่อเฟิงมองมาเขาก็เปลี่ยนเป็นหวาดกลัวแล้ว