ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 185

ตอนที่185เข้าจวนอ๋อง

อินฉีมีฐานะเป็นเสนาบดีของประเทศยิ่งอยู่ใต้ฟ้าแล้วด้วยมีสายตานับไม่ถ้วนที่มองทุกการกระทำของเขาดังนั้นเมื่อวานเขามาส่งคนที่บ้านเขาจะพูดว่ายังไม่ทันข้ามวันเขาก็ไม่สะดวกมาอีกทั้งกำชับกับนางว่าเกิดเรื่องอะไรให้ส่งคนมาติดต่อเขา

เขาไม่มานางก็สบายละสิไม่เช่นนั้นเรื่องที่นางถูกบีบให้ไปเป็นเพื่อนแก้เบื่อของอวิ๋นเสี่ยงยิงนั้นก็คงจะปิดบังไม่ได้แน่จะมีก็แค่ท่านโจวนั่นแหละใจของเขาอยู่ที่โรงวิเคราะห์ยาหลินซินเยียนพูดว่าจะออกไปเดินข้างนอกเข้าก็วางใจไม่ต้องมาดูแล

ก็มีเพียงแค่สรือโถวเท่านั้นเมื่อได้ยินหลินซินเยียนบอกว่าจะออกไปข้างนอกก็ทำตาปริบปริบเหมือนหมาน้อยที่น่าสงสารถูกดูแลให้อยู่แต่ในบ้านมานานที่หวังว่าจะให้เจ้าของพาออกไปเดินเล่น

แต่น่าเสียดายหลินซินเยียนไม่สามารถพาเขาไปด้วยได้ดังนั้นจึงหลอกเขาว่าจะไปซื้อของใช้ของผู้หญิงสรือโถวเป็นลูกผู้ชายยิ่งไปกับนางไม่ได้เข้าไปใหญ่

ถึงแม้ว่าสรือโถวจะน้อยใจแต่ว่าเขาก็เป็นเด็กรู้เรื่องดังนั้นจึงไม่ได้โวยวายว่าจะต้องตามนางไปให้ได้

พูดถึงอยู่บ้านเดียวกันกับลูกของคนจนนั้นสรือโถวเป็นเด็กที่โตขึ้นมาโดยไม่มีพ่อแม่ดังนั้นเข้าจึงจะเป็นเด็กที่รู้เรื่องมากกว่าเด็กที่อายุเท่ากันเพราะว่ากลัวว่าจะถูกคนโดยรอบมองด้วยสายตาดูถูกละกระมังเขาไม่อยากถูกคนอื่นทอดทิ้งดังนั้นจึงจำเป็นที่จะต้องทำดีมีคนบอกว่าเด็กเช่นนี้นั้นเป็นอุบัติเหตุเป็นคนปลิ้นปล้อนแต่ว่าการเป็นเด็กคนหนึ่งในสถานการณ์เช่นนี้เขายังก่อความวุ่นวายโดยไร้เหตุผลอีกเช่นนั้นก็เป็นเรื่องที่น่าขันแล้วละ

หลังจากหลินซินเยียนรับปากจะหาของเล่นสนุกๆให้สรือโถวก็ออกจากบ้านไป

ที่ตั้งของจวนอู่เซวียนอ๋องนั้นอยู่อีกฝั่งหนึ่งของใจกลางเมืองเมื่อออกจากบ้านก็ต้องผ่านใจกลางเมืองไปจึงจะถึงจวนอู่เซวียนอ๋องเมื่อหลินซินเยียนท้องกลมโตมาถึงจวนอู่เซวียนอ๋องนั้นก็ใช้เวลาไปแล้วครึ่งชั่วยาม

ถึงแม้ว่าโม่จื่อเฟิงจะพูดว่านางเป็นแขกแต่ว่าคำพูดที่เป็นพิธีของคนอื่นนั้นนางไม่สามารถคิดว่าเป็นเรื่องจริงได้โดยเฉพาะคำพูดของโม่จื่อเฟิงหลินซินเยียนไม่เชื่อว่าเขาจะให้ใครมาเป็นแขกดังนั้นนางจึงรู้ตัวว่าจะต้องมาที่ประตูข้างของจวนอ๋อง

เสียงเคาะประตูข้างดังขึ้นก็รีบมีคนมาเปิดประตูสาวใช้ที่มาเปิดประตูเมื่อได้ยินว่านางจะมาเป็นเพื่อนแก้เบื่อให้กับอวิ๋นเสียวอิงก็เข้าใจทันทีแถมยังบอกว่าพ่อบ้านได้มาถ่ายทอดแล้วว่าเมื่อนางมาถึงแล้วให้พานางไปยังเรือนของอวิ๋นเสียวอิงเลย

หลินซินเยียนที่ท้องโตเดินตามอยู่ด้านหลังของเด็กรับใช้เดินอยู่ในสวนดอกไม้ของจวนอ๋องเพียงแต่เห็นสายตาของเหล่าสาวใช้มองมาด้วยความสงสัย

“พวกเจ้าระวังหน่อยนี่เป็นอาหารของพระชายาจะให้เกิดข้อผิดพลาดไม่ได้ช่วงนี้กระเพาะอาหารของพระชายาไม่ค่อยดียาเทียบนี้เป็นยาที่หมอหลวงเฉินปรุงให้ตัวของพวกเรานั้นเป็นทาสต้องนำร่างกายของเจ้าของวางไว้ตรงตำแหน่งที่สำคัญที่สุดในใจพวกเจ้าเข้าใจหรือไม่”

หลินซินเยียนเดินตามสาวใช้มาจนถึงด้านหลังภูเขาจำลองก็พลันได้ยินเสียงที่คุ้นหูดังมาจากด้านหน้าเจ้าของเสียงนี้นางไม่มีวันลืมตลอดชีวิต

จริงดั่งคาดเพิ่งจะสิ้นเสียงไปไม่นานก็เห็นแม่นมกุ้ยเดินนำคนจำนวนหนึ่งมาจากด้านหน้าเด็กรับใช้ที่เดินนำทางรีบก้มหลังความเคารพอย่างอ่อนน้อมกล่าวว่า“สวัสดีแม่นมกุ้ย”

“อืม”กุ้ยตอบรับอย่างขอผ่านไปทีเชิดคางสูงมองมายังเด็กรับใช้อย่างดื้อรั้นสายตาก็มาตกอยู่ที่ตัวของหลินซินเยียน“นี่คือเพื่อนเล่นของแม่นางเสียวอิงที่ท่านอ๋องเลือกให้เมื่อคืนวานหรือ”