ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 195

ตอนที่ 195 อยากจะบอกความจริง

ในขณะนั้นโม่จื่อเฟิงก็ยืนนิ่ง ลืมที่คำพูดไปหมดสิ้น เพียงรับเด็กคนนั้นมาอุ้มตามสัญชาตญาณ มองใบหน้าเล็กไม่ใหญ่พอเท่าขนาดฝ่ามืออยู่ในผ้าห่อ เขาพลันเห็นเป็นภาพลวงตา ช่างเหมือนกับบุตรของเขาจริงๆ

อวิ๋นเสียวอิงเห็นสภาพของเขาก็พลันโมโหขึ้นมา แล้วตะโกนกล่าวว่าหมอตำแยคนนั้น “ เจ้าพูดเหลวไหลอะไร! จะเป็นบุตรของเฟิงได้อย่างไร? สตรีในห้องนั้นไม่ใช่สตรีของเฟิงสักหน่อย!”

แม่หมอตำแยได้ยินก็ตกใจขึ้นมาทันที นางมองไปยังโม่จื่อเฟิงราวกับต้องการคำยืนยันในสิ่งที่อวิ๋นเสียวอิงเอ่ยขึ้น

แต่โม่จื่อเฟิงยังรู้สึกแปลกๆ ในขณะอุ้มเด็กอยู่ เดิมไม่ว่างที่สนใจผู้อื่น เขาเพียงขมวดคิ้วแล้วจ้องไปที่เด็กที่อยู่ผ้าห่อตลอด แล้วเงยหน้าขึ้นมาเอ่ยถามอย่างระมัดระวัง “ เจ้าคิดว่าดวงตาของเขาเหมือนกับข้าหรือ? ”

“เอ่อ...”คำถามนี้ถือว่าทำให้หมอตำแยลำบากใจมาก ไม่ว่าบ้านได้จะมีเด็กเพิ่ม นางเป็นหมอตำแยเพียงพูดอะไรที่น่าฟังก็เท่านั้นเอง? เมื่อเด็กคนนี้เกิดมาจะมีคำพูดสวยหรูอะไรอีก อีกทั้งใบหน้าของเด็กที่เกิดใหม่ก็ไม่ชัดเจน จะไปรู้ได้อย่างไรว่าเหมือนใครกันแน่ ก็แค่พูดออกไปเท่านั้นเอง

แต่การเผชิญสายตาพิฆาตของโม่จื่อเฟิงอย่างนี้ หมอตำแยไม่กล้าพูดความจริงออกไป เพียงหัวเราะอย่างเก้อเขินแล้วตอบ “ มะ เหมือนอย่างมาก”

ทันทีที่โม่จื่อเฟิงได้ยินก็หัวเราะออกมา ไม่สนใจอวิ๋นเสียวอิงที่กลายเป็นก้อนหินไปแล้ว เขาอุ้มเด็กคนนั้นแล้วเดินเข้าไปในห้อง

หลินซีนเยียนที่นอนไร้เรี่ยวแรงอยู่บนเตียง เมื่อเห็นใบหน้าของโม่จื่อเฟิงยิ้มแย้มแล้วอุ้มบุตรเดินเข้ามาหาเธอ ในฉากนั้นทำให้น้ำตาของเธอไหลรินอีกครั้ง

ที่แท้ ในโลกนี้ก็มีเจตนาของสวรรค์จริงๆ ?

เห็นอยู่ว่าเธอเปลี่ยนฐานะแล้วมาปรากฏอยู่ต่อหน้าของเขาในตอนนี้ แต่ตอนที่คลอดบุตรของเขา เขากลับอยู่ด้วยอย่างน่าอัศจรรย์!

ลูกแม่เจ้านี่โชคดีจริงๆ ตอนที่เกิดก็ได้นำความสุขและความหวังมาให้พ่อและแม่

แบบนี้น่ายินดีอย่างมาก น่ายินดีจริงๆ!

เธอไม่สามารถมอบความรักของพ่อให้เด็กคนนี้ได้ทั้งหมด สวรรค์กลับทำให้เด็กคนนี้เกิดมาแล้วได้รับอ้อมอกที่อบอุ่นของพ่อ!

ดังนั้นเธออยากจะร้องไห้ ในที่สุดโชคชะตาก็ได้มอบช่วงเวลาแห่งความอบอุ่นให้เธอและลูก ตอนที่เห็นโม่จื่อเฟิงอุ้มเด็กแล้วเผยรอยยิ้มออกมา เธอรู้สึกความเสียใจทั้งหมดได้รับการชดเชยแล้ว

“ เจ้าดู ลูกชายของเจ้า เขา...งดงามมาก ” โม่จื่อเฟิงเดินมาข้างเตียง อุ้มเด็กมาตรงหน้าของเธอ

ซีนเยียนร้องไห้พลางพยักหน้า แล้วไปสัมผัสที่ใบหน้าของลูกอย่างเบาๆ เมื่อสัมผัสถึงความอบอุ่นกลับยิ่งทำให้เธอร้องไห้ออกมาอย่างหนัก

“เขาแข็งแรงดี เจ้าจะร้องไห้ทำไม?” โม่จื่อเฟิงไม่เข้าใจ

แต่หลินซีนเยียนก็ยังคงร้องไห้โดยไม่เอ่ยอะไร

โม่จื่อเฟิงถอนหายใจแล้วเอ่ย “ ข้าชอบเด็กคนนี้มาก หากฮูหยินยินยอม ข้าอยากจะรับเขาเป็นบุตรบุญธรรม”

หลินซีนเยียนเงยหน้าขึ้นมา สายตาที่พร่ามัวไปด้วยน้ำตา เธอก็รีบยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาทันที เธอคิดว่าได้ยินผิดไป แต่เมื่อเห็นโม่จื่อเฟิงแสดงออกอย่างตั้งใจ เธอก็รู้ได้ทันทีว่าเขาไม่ได้ล้อเล่น

“เจ้าไม่ยินยอมหรือ?”สีหน้าของโม่จื่อเฟิงเข้มขรึมลง แสดงถึงความไม่พอใจออกมาอย่างมาก

บุตรบุญธรรม ก็สามารถให้ลูกของเธอแอบเรียกเขาว่าพ่อได้ใช่ไหม?

ในขณะที่คำพูดกระจุกรวมอยู่ในปาก เพียงเปิดปากไป ชีวิตของเธอและลูกคงจะเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

แต่ว่า.....

“เฟิง เด็กคนนี้น่ารักน่าชังยิ่งนัก ทำไมเจ้าไม่ให้ข้าดูหน่อยล่ะ”อวิ๋นเสียวอิงก็ตามเข้ามาแล้วยืนข้างๆโม่จื่อเฟิง ยื่นมือไปสัมผัสใบหน้าของเด็ก “ ผิวพรรณดียิ่งนัก น่ารักมาก เมื่อครู่ข้าได้ยินว่าเจ้ารับเขาเป็นบุตรบุญธรรม เช่นนั้นก็ดีเลย พี่ฉางเยว่ต้องชื่นชอบเขาเป็นอย่างแน่ และข้า...ก็ชื่นชอบด้วย ”

คำพูดของอวิ๋นเสียวอิง ราวกับมีถังน้ำเย็นดับความวู่วามของหลินซีนเยียนที่อยากจะบอกความจริงออกไป เธอขบฟันแน่นบังคับกลืนคำพูดที่กำลังจะเผลอพูดออกไป!

ทำไมเธอต้องบอกความจริงกับเขาด้วย? หรือเธอลืมไปแล้วว่าเขามีภรรยาแล้ว อีกอย่างในอนาคตเขายังจะเมียน้อยตามมาอีกมากมาย ในจวนอู่เซวียนอ๋องต้องมีผู้หญิงอีกมากมาย!

หลังจากที่เธอบอกเขาแล้ว หรือจะให้ลูกของเธอเรียนผู้หญิงเหล่านั้นว่าท่านแม่หรือ? อีกอย่างในสังคมศักดินา ลูกที่แรกของล้วนชนชั้นสูง หากฐานะท่านแม่ของเด็กต่ำต้อย เด็กก็ต้องถูกเลี้ยงในเรือนของภรรยาเอก!

ลูกของเธอ ใครก็ไม่สามารถแย่งไปได้! ทำไมเธอต้องยอมให้ลูกในไส้ของตัวเองไปเรียกเซียวฉางเยว่ว่าท่านแม่ด้วย?

ทำไมต้องยอมด้วย!

หากก่อนหน้านี้เธอรู้สึกซาบซึ้งมาก แต่ในขณะนี้เธอรู้สึกอ้างว้างมาก!

เธอหลับตาลงด้วยความเจ็บปวด เกรงว่าโม่จื่อเฟิงจะเห็นความเสียใจและความโศกเศร้าในสายตาของเธอ

น่าเสียดาย โม่จื่อเฟิงไม่สนใจความผิดปกติของหลินซีนเยียนเลย เพราะว่าได้รับบุตรบุญธรรมที่ชื่นชอบจึงอารมณ์ดีอย่างมาก แม้การกระทำของอวิ๋นเสียวอิงที่หยอกล้อเด็ก เพื่อแลกกลับรอยยิ้มที่หายากของเขา